Pisać czy nie pisać ? II Hiszpania 2010

Jedziemy do stacji węzłowej Passeig de Gracia, gdzie przesiadamy się na zieloną linię metra , którą jedziemy do stacji Lesseps - w kierunku parku Güell.
Z powodu małych problemów ze znalezieniem drogi do Sagrady zmieniam plan, który zakładał w następnej kolejności spacer po Passeig de Gracia w poszukiwaniu Casa Mila oraz Casa Batlló. Niby wszystko jest czarno na białym na mapie ale nie mam pewności ile przyjdzie nam tamtędy maszerować i czy znowu nie będzie kłopotów z odnalezieniem słynnych budynków, a co za tym idzie marudzenia mojej rodzinki.
Mam nadzieję tam wrócić później więc przesiadamy się i jedziemy do parku.

Ze stacji kawałek drogi trzeba przejść pieszo - na szczęście tym razem kierunek jest dobrze oznakowany i nie ma problemu . Część drogi wymaga wspinania się pod dość sporą górkę - na szczęście ku uciesze wszystkich prowadzą tam ruchome schody.







Nie docieramy do głównego wejścia do parku lecz można by rzec dostajemy się tam od góry.



Można tu ponad dachami budynków zobaczyć panoramę Barcelony - zdjęcia nie wyszły ze względu na słońce ( na coś trzeba zwalić )

Park Güell to najbardziej znany park Barcelony, mieszczący się północno-centralnej części miasta. Park zaprojektował genialny Gaudí na życzenie swojego przyjaciela przemysłowca barcelońskiego - Eusebio Güella. Projekt w założeniu miał być osiedlem dla bogatej burżuazji czymś w rodzaju angielskich miast- ogrodów. Niestety i tego dzieła Gaudi nie dokończył - z zaplanowanych kilkudziesięciu bajkowych budynków powstały jedynie dwa przypominające chatki z piernika domy.
Do roku 1922 cały teren był prywatnym ogrodem, później władze Barcelony wykupiły go i przekształciły go w park miejski dostępny dla wszystkich i odtąd bardzo popularny. Od 1984 roku park znajduje się na Liście światowego dziedzictwa kulturowego UNESCO.
Przed zwiedzaniem parku odpoczywamy chwilkę w cieniu gdyż nasze dziecko zaczyna narzekać na ciepło i bolące nogi - (zaczyna się ).










Ja idę na mały rekonesans i wkrótce napotykam coś a raczej kogoś, kto przekonuje naszą latorośl do odbycia kolejnego odcinka drogi.





Jak widać od nadmiaru wrażeń w Barcelonie można stracić głowę

I tak dochodzimy do najsłynniejszej i chyba najdłuższej ławki na świecie.





Choć to nie szczyt sezonu i tak kręci się tu mnóstwo ludzi - jednak udaje się znaleźć kawałek wolnej ławeczki





i jeszcze jedno zdjęcie z internetu

Oprócz jegomościa bez głowy na placu spotykamy innych turystów spacerujących lub wypoczywających, a także muzyków, malarzy, sprzedawców pamiątek, tancerkę flamenco, która niestety skutecznie zasłania twarz wachlarzem - za to jej partnera udaje mi się " ustrzelić"









Po odpoczynku na ławeczce i obowiązkowej sesji zdjęciowej schodzimy w dół w stronę wyjścia a raczej wejścia głównego, gdzie przybyszów witają rzeźby, mozaiki, wplątane w bujną zieleń fontanny.

Ławeczka od dołu -Sala Kolumnowa która miała być wykorzystywana jako targowisko







Schody prowadzące do pawilonu a na nich trzy wysepki :

Pierwsza w kształcie groty wśród bujnej zieleni



druga z symbolem węża na tle katalońskiej flagi



i oczywiście najbardziej oblegana - salamandra







trudno się tam dopchać ale jakieś zdjęcia udało się zrobić

W końcu budynki - jeden wykorzystywany jako stróżówka, drugi - dom, w którym mieszkał Gaudi zanim przeniósł się w pobliże Sagrady Familii.








Niesamowite wizje miał Gaudi.


Mozaiki to ulubiony motyw Gaudiego - nawet tabliczki z nazwą parku stworzone zostały z kolorowych szkiełek



W pobliskim sklepie z pamiątkami też jest ich mnóstwo - my jednak kupujemy coś co z mozaiką niewiele ma wspólnego , chyba tylko to że też jest ze szkła

I to chyba tyle na dziś - w następnej części spacer po ulicy, o której hiszpański poeta Federico Garcia Lorca, powiedział kiedyś: " to jedyna ulica na świecie, która mogłaby nie mieć końca".

Muszę przyznać że twoja relacja jest bardzo profesjonalna, dzięki niej miło mi cofnąć się myślami do wakacji jakie spędziłem 2 lata temu w Katalonii. Czytając twoje relacje mam wielką ochotę odwiedzić to cudowne miejsce raz jeszcze, w końcu przecież z tym zamiarem dotknąłem ogona jaszczurki (taka legenda) tej obok komnaty 100 kolumn w Parku Guell.

Dziękuję za pochwałę - staram się jak mogę , choć daleko mi do niektórych "wirtuozów" klawiatury , których styl pisania, wiedzę i poczucie humoru szczerze podziwiam.



Szczerze mówiąc my oboje również przeglądając przy okazji pisania relacji zdjęcia i wspominając mamy ochotę spakować walizki i polecieć tam raz jeszcze - mam nadzieję, że się to nam kiedyś uda choć nie zapewniłam sobie powrotu bo legendy o ogonie nie słyszałam i chyba go nie dotykałam ( w każdym razie nie świadomie )

Z parku Güell robimy mały spacer do stacji metra - stacja ( o ile się nie mylę) Vallarca.






I znów pod ziemię



Docieramy do stacji Placa de Catalunya - Plac to jeden z okazalszych centralnych punktów miasta. Przechadzamy się po nim, robimy kilka zdjęć

















Jeszcze fotki placu z lotu ptaka znalezione w necie






i ruszamy w stronę La Rambla.

La Rambla to ponad kilometrowej długości najsłynniejszy deptak w Barcelonie prowadzący od Placa de Catalunya w kierunku wybrzeża. Tak naprawdę La Rambla to zlepek kilku ulic, stąd używana jest również nazwa w liczbie mnogiej tj. Las Ramblas . Kiedyś La Rambla kończyła się przy pomniku Kolumba, później gdy rozbudowano nabrzeże powstał jej kolejny odcinek w postaci molo nazwany Rambla de Mar .

Nazwa La Rambla oznacza koryto rzeki kiedyś ponoć rzeczywiście było w tym miejscu sezonowe ujście rzeki - obecnie patrząc na zdjęcia można tę zieloną wstążkę przecinającą miasto do rzeki porównać.





Jeszcze jedno ciekawe spojrzenie na ulicę

Deptak jest pełen ulicznych straganów, sklepików, można spotkać tam mnóstwo ulicznych artystów, mimów, obejrzeć obrazy miejscowych malarzy oraz uliczne przedstawienia.
Wszystkie przewodniki ostrzegają, że z powodu dużego zatłoczenia na La Rambla często dochodzi do kradzieży i oszustw .
No ale my w szczycie sezonu nie jesteśmy i nie musimy się przepychać w aż takim wielkim tłumie turystów, choć trzeba przyznać że i tak ruch jest spory.
Choć brakuje zieleni drzew kolorowe stragany, kioski z prasą pocztówkami i pamiątkami, kwiaty, ptaki, obrazy oraz duża ilość barwnych, szalonych mimów nadaje koloryt temu miejscu.

Przechadzamy się kawałek i skręcamy w stronę Barri Gotic - średniowiecznej dzielnicy Barcelony.
Wkraczamy w wąskie uliczki starego miasta - na początek trudno się zorientować co i jak więc postanawiamy wstąpić do kawiarni i przejrzeć na spokojnie mapkę w przewodniku.

Robi się co raz cieplej , zaczynamy odczuwać lekkie zmęczenie, a Paweł zaczyna już trochę marudzić. Jego oczywiście najmniej interesują gotyckie budowle czy kościoły więc uznaję że ograniczymy się do niezbędnego minimum - czyli katedry św. Eulalii .
Po wypiciu kawy ruszamy na poszukiwania, niestety trochę kręcimy się w kółko po wąskich uliczkach.










Wreszcie docieramy do celu i niestety znów rozczarowanie - katedra obstawiona jest rusztowaniami a przed głównym wejściem stoi paskudny barak.

Święta Eulalia według tradycji zginęła w Barcelonie w czasie ostatnich prześladowań chrześcijan za czasów panowania Dioklecjana - tego samego, którego pałace można podziwiać w Splicie.
Istnieje legenda , która mówi, że zanim umarła śmiercią męczeńską była torturowana i znieważana, a kiedy została publiczne obnażona nagle z nieba spadł śnieg, który zakrył jej nagość. Jej grób znajduje się oczywiście w katedrze.

Kilka zdjęć ( starałam się usunąć z kadru szpecące elementy, ale nic z tego )







Tak wygląda katedra w całej okazałości





A tak pięknie nocą



Poza katedrą mijamy jeszcze plac na którym stoi Palau de la Generalitat - siedziba rządu Katalonii.

No ale wracamy na La Ramblę. Pośród licznych mimów naszą uwagę szczególnie zwraca jeden . Paweł nieufnie przechodzi obok - próbuję go namówić do tego żeby zrobił sobie z nim zdjęcie ale stwór nagle straszy nas przeraźliwym rykiem i Paweł odskakuje co prawda ze śmiechem ale ... chyba jednak się go trochę boi Podstępem namawiam go aby mi towarzyszył udając że to ja mam stracha . Wrzucamy kilka drobniaków i mamy zdjęcie z takim oto stworem






Jeszcze jedna ciekawostka - ktoś mi wytłumaczy na czym siedzi ten gość ???

masmedia napisał(a):...starałam się usunąć z kadru szpecące elementy, ale nic z tego...

Stempelek, pędzelek. Kilka godzin z PS'em i dałoby radę

masmedia napisał(a):Jeszcze jedna ciekawostka - ktoś mi wytłumaczy na czym siedzi ten gość ???

Pewnie na podobnej zasadzie, jak ten "lewitujący" przed Białym Domem.



Odpowiednia konstrukcja laski zamocowanej w podłożu
i ze specjalnym siodełkiem na górze pozwala mu na udawanie lewitacji

Wędrujemy jeszcze jakiś czas, mijając między innymi targowisko miejskie



ponoć też jedyne w swoim rodzaju , ale niestety nie ma czasu, żeby tam wejść .



W końcu dochodzimy do pomnika Kolumba stojącego na nabrzeżu i pokazujacego palcem drogę do Ameryki.





Koniec La Rambla. Jesteśmy w porcie.

Teraz mogę już śmiało zanucić : " uliczkę znam w Barcelonie "


C.D.N ...