Ukraina- Góry I Pagórki

w pewnym momencie spoglądamy w niebo iiiiiiiiiiiiii

nie wierzę w to co widzę

niestety radość była przed wczesna

niestety na szczycie zamiast morza gór to morze mgieł. postanawiamy poczekać godzinę może coś się poprawi widoczność. W między czasie przychodzi duża wycieczka i parę pojedynczych turystów.

Tam naprawdę czasem świeci słońce i widoki są przepiękne , wiem bo widziałem . . . na zdjęciach

A poważnie - zazdroszczę Wam trochę . . .

Mołdawski KAGOR ( bardzo dobre wino chociaż to nie moja bajka - wolę półwytrawne ) z inną etykietą jest dostępne też u nas , w całkiem dobej cenie


Pozdrawiam
Piotr

może za niedługo się przekonam się czy tak jest jak piszesz Piotrze.

tabliczki z czasami



ponad godzinę czekania i w końcu jest a raczej są opady deszczu. Pora brać nogi za pas. Wracamy szlakiem dłuższym czyli kawałek będziemy szli wzdłuż granicy polsko- czechosłowackiej. (dawno dawno temu )

Po zejściu z grani w pewnym momencie zaczynają się ,, schody,, w postaci dużych kamieni , po obu stronach szlaku rośnie kosodrzewina lub krzaki więc trzeba iść po tych kamolach, a one śliskie i oblepione błotem. Idę bardzo powoli i uważam żeby się nie poślizgnąć.W pewnym momencie staje na końcu kamienia i spoglądam w niebo bo wydaje mi się ze słonko przebija się przez chmury. Tak wydawało mi się , a to co za chwile się stało to tez bym wolał żeby się wydawało ale to była prawda. Patrząc w niebo , tracę równowagę i spadam z tego kamienia z pół metra niżej na twarz w ostatnim momencie intuicyjnie podkładam pod głowę obie ręce, w przeciwnym razie chyba bym miał roztrzaskaną głowę. ( poniżej kamienia z którego się zesunąłem było z metr równego błota i duży kamień który wystawał ponad błoto ) . Nie wiem jak to zrobiłem ale oprócz kurtki i spodni które były trochę w błocie , to mi nic się nie stało , aparat i nawigacje którą miałem wyszła z tego bez szwanku. Od razu wiedziałem ze opaczność Boża w tym momencie zadziałała bo nie miałem prawa z tego wyjść bez szwanku. --Dzięki Ci Panie Boże--- Wstaje szybko po upadku ,trochę oszołomiony jak bokser po ciosie , a dzieci które szły do góry zaczęły się śmiać. Mnie na początku nie było do śmiechu. Dalszą drogę do zroślaka przebyłem z mieszanymi uczuciami i myślami. Jak bym się tam połamał, jak bym rozwalił głowę, jak bym stracił przytomność, jak bym.. jak by wyglądała akcja ratunkowa. Miałem ubezpieczenie ale w tych terenach w tym kraju.... Dziękuje jeszcze raz Opaczności.

po drodze napotykamy

przechodzimy koło zaroślaka widoczność trochę lepsza


do jeziora

ludzie paczą się na mnie trochę dziwnie , na błoto na które wisi na moim ubraniu , wiem wygląda ciekawie.
Teraz trzeba załatwić jakiś transport. Problemu niby nie ma ale jest. Jak to ze mną nie będę stał w jednym miejscu. Nie chcą jechać na dół to ja idę . i tak zrobiłem. Marzyło mi się tylko łózko i zmiana ubrania. Zapłaciłbym konkretną kasę za jazde w dół ,ale nie będę z towarzyszami dyskutował. Po przejściu km Teresa załatwia pojazd który akurat jechał w dól. Bierze nas , po chwili dosiada się do nas paru Ukraińskich turystów. Ukraińcy wysiadają pół km przed nami , płacą od głowy 5 hrywien. Kiedy przychodzi nasza kolej widzę ze kierowca się waha ile powiedzieć , jak od nich wziął po piątce to od nas razem 10 hrywien ale wiadomo , my z zachodu.
Dostaje 100 chce resztę wydać mówię mu ze innym razem.
Wchodzę do pokoju, po chwili wielkie pranie i małe pijaństwo, z okazji no właśnie.

Leżę na łóżku i tak rozmyślam nad powrotem z Howerli , nad upadkiem i nad tymi osobami które mijałem po drodze , nad ich butami , a tam na nogach można powiedzieć ze tylko pantofli brakowało. A butów typowo górskich to można było policzyć na palcach jednej ręki choć mijały nas tłumy. Ja w butach typowo do tego terenu i zaliczyłem ,, wtope,, a oni w butach byle jakich i obejdą w obie strony bezpiecznie bez żadnej wywrotki. chyba się na klapki lub japonki przerzucę

Pogoda taka sama jak w dni wcześniejsze, ochota na wyjście w góry przechodzi. Postanawiamy jedziemy do Bukovel na mapie tez jest pod nazwą Połjanica. Kawałek za Tatariv skręcamy w prawo . Droga jest miejscami dziurawa ale jeszcze w miarę dobra , przy czym czym bliżej Bukovel lepszy asfalt.

Będąc tam to ma się wrażenie ze to nie Ukraina tylko inne zachodnie miasto bo wszystko nowe i tak na bogato. Na końcu tego kurortu dostrzegam nowy asfalt. Zaraz zobaczymy gdzie prowadzi. Ha rewelacja prowadzi do drogi H9 tylko tylko wyjeżdża się bliżej Jaremczy. Więc jest możliwość ominięcia tego dwu km odcinka z niespotykana ilością dziur. Jutro pojedziemy zdecydowanie tędy mimo ze to ponad 10 km więcej.

Dzień 8 -powrót
Rano tak jak w dni wcześniejsze leje mgła zimno. Z dziesiątki do granicy jechaliśmy 7.30 min z jedną małą przerwą . Niestety wszystkie dziury w drodze były zakryte kałużami więc jazda była na chybił trafił ale skończyła się na chybił bo nie zaliczyłem jakimś cudem większej dziury. Na granicy jak to na granicy . Znowu ten sam celnik co był kiedy wcześniej dwa razy przekraczałem granice. Znając go to będzie upierdliwy. Znowu pukanie po aucie znowu lusterko na kiju znowu buszowanie w środku auta. Koniec. Nie . Podłoga w bagażniku w górę, i stukanie po butli z gazem. Co za debil . Stuka stuka i nie wie czy tam jest LPG czy papierosy lub alkohol. Niech podpali to zobaczy. Bagażnik można zamknąć. Otworzyć maskę z przodu. K...a co jeszcze. Uruchomić auto na benzynie. Jest . Przełączyć na LPG jest. Po chwili ściąga kabelek od LPG auto gaśnie. WWWWWWWWWWWWWwRRRRRRRRRRRRrrrr A jak by nie zgasło bo butla byłaby pusta , instalacja LPG zepsuta , a co za tym idzie wo gule by na LPG auto nie pracowało. To wiadomo co by było. Można jechać. Myślałem ze mnie już nic nie zadziwi a jednak. Na Słowackiej stronie to 3 godziny stracone. Wieczorem o 23 jestem w domu.

wajheczka napisał(a):Leżę na łóżku i tak rozmyślam nad powrotem z Howerli , nad upadkiem i nad tymi osobami które mijałem po drodze , nad ich butami , a tam na nogach można powiedzieć ze tylko pantofli brakowało. A butów typowo górskich to można było policzyć na palcach jednej ręki choć mijały nas tłumy.

W końcu... można nawet w kierpcach...

Pozdrawiam,
Wojtek