Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Franz napisał(a):Większość krajów europejskich zwiedzaliśmy z małymi dziećmi - namiot, butla gazowa z kuchenką i w drogę.
Poza Europę to już faktycznie dopiero po ich odchowaniu się wybrałem.

Póki co też staramy się co roku gdzieś wyruszyć. Syn ma teraz 3,5 roku a córka 3 m-ce, no i w wakacje jadą z nami do Cro, więc małymi kroczkami coś będzie się dało zobaczyć.
No, ale jakieś "grubsze" wyjazdy póki co trzeba odłożyć na później Ale co się odwlecze...

agata26061 napisał(a):Póki co też staramy się co roku gdzieś wyruszyć. Syn ma teraz 3,5 roku a córka 3 m-ce, no i w wakacje jadą z nami do Cro, więc małymi kroczkami coś będzie się dało zobaczyć.
No, ale jakieś "grubsze" wyjazdy póki co trzeba odłożyć na później Ale co się odwlecze...

To rzeczywiście malutkie dzieciaczki.
My zaczęliśmy jeździć z dziećmi pod namiot, kiedy młodszy miał pięć lat.

Pozdrawiam,
Wojtek

Program obowiązkowy zwiedzania zakończony – mamy teraz trochę czasu wolnego. Dla mnie wybór jest oczywisty, Żienia również łakomie w tę stronę spogląda. Tomek postanawia pospacerować jeszcze wśród ruin osiedla, podczas gdy Agustin odprowadza nas dwóch do miejsca skąd startuje ścieżka na Huayna Picchu. Jak się szybko okazuje, piekielnie stroma ścieżka – w kilku miejscach oryginalne inkaskie schody ubezpieczone są łańcuchem bądź liną. Nic dziwnego – mijanie się ze schodzącymi przyprawia o dreszczyk emocji, a kiedy spoglądam w dół za nimi, w głowie potrafi się zakręcić.

Ścieżka powiadasz . . . Inkowie dzieci do szkoły takimi ścieżkami posyłali . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Ścieżka powiadasz . . . Inkowie dzieci do szkoły takimi ścieżkami posyłali . . .

Trudne dzieciństwo - do szkoły pod górkę...

Pozdrawiam,
Wojtek

O rany
Dobrze, że to tylko fotki , dla mnie

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):O rany
Dobrze, że to tylko fotki , dla mnie

Emocje były...

Pozdrawiam,
Wojtek

Podejście jest bardzo strome, więc pot szybko zaczyna po mnie spływać, zbyt wiele czasu jednak na przystanki nie ma. W pewnym momencie przeciskamy się przez wąską szczelinę w skale, mijamy ruiny kilku inkaskich zabudowań oraz tarasy tak wąskie, że do uprawy się nie mogły nadawać – przypuszczalnie stanowiły balkony widokowe dla indiańskiej arystokracji. Wreszcie stajemy na szczycie Huayna Picchu, skąd widok roztacza się imponujący. Piekielnie strome urwiska opadają w głęboką dolinę Urubamby, a rozłożone na przełęczy osiedle Machu Picchcu przyciąga wzrok niczym magnes. Podobno zostało tak zbudowane, żeby kształtem przypominało kondora. A może to tylko teraz tak sobie próbujemy to wyobrazić...

Podziwiamy niemające sobie równych widoki, ocieramy pot z czoła i odpoczywamy chwilę, po czym ruszamy w dół innym wariantem.

Piękna sprawa.

razpol napisał(a):Piękna sprawa.

Przeżycia niezapomniane...

Pozdrawiam,
Wojtek

O rany ! Ale widok !
Pięknie

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):O rany ! Ale widok !
Pięknie

Żal było schodzić.

Pozdrawiam,
Wojtek

Droga wcale nie jest łatwiejsza – tu i ówdzie gąszcz, jakaś stara drewniana drabina, miejscami na bardziej stromych odcinkach sznurowa lina, zwłaszcza zejście przy jej pomocy po skośno opadającym, wielkim głazie podnosi adrenalinę.
Docieramy wreszcie do Templo de la Luna i praktycznie na jej terenie, bo w niszy pod nisko zawieszoną skałą – mając nadzieję, iż nie profanujemy jej zanadto – zasiadamy z Żienią do małej przekąski.

Moje dawne i chyba niespełnione marzenie...
Masz rację widok niezapomniany

Pozdrawiam
Krzysiek

arko2007 napisał(a):Moje dawne i chyba niespełnione marzenie...

Kwestia motywacji.

Pozdrawiam,
Wojtek