Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

To Huinay Huayna (Winay Wayna), czyli Zawsze Młody - niesamowicie wręcz, tarasowato posadowione na piekielnie stromym górskim stoku. Zanim pójdziemy zwiedzać ruiny, kierujemy się do naszego ostatniego obozu. Rzeczywiście, zgodnie z obietnicą, miejsce jest wysoce cywilizowane - jest nawet hotel i restauracja. Nas to nie dotyczy, będziemy i tak spać w namiotach, a obiad już przyszykowany jest przez naszą ekipę.

Po południu ruszamy do ruin Huinay Huayna, którego nazwa pochodzi od rosnącego w okolicy gatunku orchidei. Osiedle wywiera fantastyczne wrażenie, opadając stromymi tarasami w kierunku doliny, której dnem płynie Urubamba. Agustin uczy nas prząść wełnę z alpaki, w wyniku czego każdy z nas wzbogaca się o własnoręcznie uplecioną opaskę na rękę. Kiedy zaś objaśnia znaczenie wnęk w ścianach zabytkowych budowli, wyglądających jak ślepe okna, a które miały pełnić rolę półek, oraz grubych kamiennych wieszaków, wpadamy na pomysł, by mu zaprezentować typowe inkaskie wyposażenie takiej chałupy. Nasz przewodnik rozbawiony jest jak dziecko, kiedy indiańskimi sprzętami okazują się urządzenia GPS, lornetka, kamera...







Wracamy do obozu, gdzie około osiemnastej serwują nam uroczystą ostatnią kolację, zakrapianą grzanym winem. Tomek z kolei częstuje polską orzechówką, którą kamuflował na specjalną okazję. Potem jednak nastaje konsternacja, kiedy Agustin wspomina o zwyczajowej propinie - napiwku - dla każdego członka ekipy. Nie byliśmy finansowo przygotowani na takie niespodzianki. Gdybyśmy stanowili - jak wszyscy wokół - liczną grupę, nie byłoby problemu ze zgromadzeniem odpowiedniej kwoty, ale nas jest tylko trzech...

Po naradzie zrzucamy się tak, by każdy z pięciu tragarzy, schodzących stąd w dolinę, dostał po trzy dolary, kucharz sześć, jego dwaj pomocnicy po cztery, a nasz przewodnik dziesięć. Żegnamy się osobiście z każdym, który dziś wraca, potem rozmowę we własnym gronie zdominuje temat niespodziewanego bakszyszu, ale cóż - eso es la vida. Takie jest życie. Idziemy spać wcześnie - jutro startujemy przed świtem. Jutro Machu Picchu.

O rany ..ale artystycznie przygotowane jedzonko
Ja tutaj tylko marzę
Z zaciekawieniem poczekam na cd

Pozdrawiam.

ASIULA HK napisał(a):O rany ..ale artystycznie przygotowane jedzonko
Ja tutaj tylko marzę
Z zaciekawieniem poczekam na cd

Niestety, więcej menu nie będzie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Niestety, więcej menu nie będzie...

Ale dla oczu coś jeszcze się zdarzy?

Pozdrawiam.

piotrf napisał(a):

ASIULA HK napisał(a):Ale dla oczu coś jeszcze się zdarzy?

Mam taką nadzieję , bo przecież . . .

No, tak. Skoro jest zapowiedź...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Skoro jest zapowiedź...

..to czekamy..

razpol napisał(a):

Franz napisał(a):Skoro jest zapowiedź...

..to czekamy..

... z niecierpliwością

pawelg napisał(a):

razpol napisał(a):..to czekamy..

... z niecierpliwością

To będzie zarazem ostatni dzień trekkingu po Andach...

Pozdrawiam,
Wojtek

za 3 dolary ............ nawet do reki nie wziąłbym bagażu

darek1 napisał(a):za 3 dolary ............ nawet do reki nie wziąłbym bagażu

Oni dostali zapłatę od agencji Q'ente. Stawek nie znam, my płaciliśmy całość agencji, która zatrudnia ekipę i ją wynagradza.
Tutaj zostaliśmy moralnie przymuszeni do dania napiwku, o którym nie mieliśmy wcześniej pojęcia. W przypadku dużych grup - oprócz naszej trzyosobowej, pozostałe liczyły od kilkunastu do parudziesięciu osób - to nie stanowiło takiego problemu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Acha ................

darek1 napisał(a):Acha ................

Generalnie nie przemawia do mnie idea napiwków, skoro ktoś pobiera wynagrodzenie za pracę. A już taka nowina w miejscu, gdzie przewidziana waluta jest ograniczona - taka nie do końca miła niespodzianka...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień dziesiąty

To jest najcieplejsza noc z wszystkich podczas trekkingu. Temperatura spore kilkanaście stopni - gdzie te mrozy jeszcze sprzed dwóch dni! To jest też najkrótsza z wszystkich nocy - pobudka o czwartej, śniadanie 4:30 i zaraz po nim ustawiamy się przy zamkniętej furcie z kempingu. Jest ciemno, powoli liczebność oczekujących rośnie, wreszcie o 5:25 możemy wyruszyć. Przed nami wlokąca się - przynajmniej tak my to odbieramy - grupa Anglików. Zachodzi obawa, że w tym tempie nie zdążymy na wschód słońca, więc Agustin wchodzi zdecydowanie do akcji i umożliwia nam wyprzedzenie tego tramwaju. Tomek dostaje ostrego przyspieszenia, zostawiając nas nieco w tyle i pierwszy dopada Intipunku. Po chwili i my pokonujemy dwa ciągi inkaskich schodów, dołączając do niego. W dole, na szerokim siodle przełęczy, jeszcze w głębokim cieniu, ale dobrze widoczne osiedle Machu Picchu. Cel dziesiątek, setek tysięcy turystów w Peru, finisz naszego trekkingu. Owiane tajemnicą Machu Picchu...



Schodzimy z Intipunku odrobinę niżej, bo zaczyna się stopniowo robić tłok w miarę, jak docierają kolejne grupy. Powoli różowieją andyjskie szczyty, ale musimy czekać całą godzinę, zanim promienie słońca wyciągną z cienia czubek Huayna Picchu.