Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Znowu mamy do przejścia stromy fragment drogi i ruiny zostają szybko w dole, zaś my mijamy leżące blisko siebie dwa małe stawy – pierwszy żeński, drugi męski, chociaż oprócz słów naszego przewodnika, żadnych cech, określających płeć raczej dostrzec się nie daje. Wkrótce osiągamy siodło przełęczy, z którego po wschodniej stronie rozciąga się widok na przewalające się po andyjskich grzbietach białe, gęste obłoki – to już obszar leżący tuż ponad Fluvial Yunga, lasami chmurowymi, które u nas lepiej chyba są znane pod angielskim określeniem „cloud forest”.

Potter napisał(a): ... czytających/oglądających jest mnóstwo, tylko po prostu nie wiemy już co pisać ! Bo ileż razy można pisać te same słowa zachwytu

... co racja to racja !

pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):... co racja to racja !

Widzę, że racjonujesz.

Pozdrawiam,
Wojtek

Schodzimy w stronę widocznego już osiedla Sayaqmarka, mijając jezioro Czarne o zielonej od alg wodzie. Osada, której nazwa tłumaczy się jako Niedostępne Miejsce, leży ponad szlakiem, a upał panuje już taki, że do ruin po stromych schodkach docieramy zlani potem. W górnej części leżącego na stromym stoku Sayaqmarka znajduje się platforma, do której woda doprowadzana jest akweduktem, a stamtąd rozprowadzana małymi kanalikami po całym osiedlu. Kolejne tarasy ze stojącymi na nich zabudowaniami połączone są licznymi przejściami o wąskich stromych schodkach, zaś w centralnej części znajduje się naturalna skała, będąca ołtarzem ofiarnym.

Poniżej osady widać maleńkie zabudowania Conchamarka (Miejsce Kuchennego Pieca), ale już po chwili zaczynają do nas dopływać - najpierw jeszcze rzadkie, potem gęstniejące - białe obłoki, psując widoczność.









Zbieramy się - wracamy do szlaku, który teraz prowadzi nas w nowy zupełnie świat. Świat pełen bujnej zieleni, lian, porostów, wielobarwnych mchów, jednym słowem powiew Fluvial Junga.

Cieszę się, że i ten wątek...odżył

Pozdrawiam.

Potter napisał(a): ... czytających/oglądających jest mnóstwo, tylko po prostu nie wiemy już co pisać ! Bo ileż razy można pisać te same słowa zachwytu

Wszystko przez ten pułap - userów normalnie przytyka.....
Magia trwa.....

ASIULA HK napisał(a):Cieszę się, że i ten wątek...odżył

CROberto napisał(a):userów normalnie przytyka.....

Zupełnie zapomniałem, że Mariusz się wpisał po ostatnio zamieszczonym odcinku. Myślałem, że mam spokój, bo wszyscy mają gdzieś ten wątek.

Wiele się nie myliłem, bo przez dwa i pół miesiąca nikomu nie brakowało Peru. Być może poszłoby już całkiem w zapomnienie...

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Podziwiam ogrom Twojej pracy na tym forum i tylko z tego względu nie "odzywam się" w tych mniej uczęszczanyc wątkach , żeby Ci roboty nie dokładać

Dziękuję, czuję się wyróżniony.

piotrf napisał(a):Zaglądam ( staram się w miarę wolnego czasu ) do wszystkich wątków , ale na pisanie czasem czasu brak

Zgadza się, o czas najtrudniej. Dlatego więcej czasu przeznaczam i częściej aktualizuję wątki, w których widać jakieś zainteresowanie.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):Jak u Sztyrlitza

Teraz już i tak - z uwagi na relatywnie ogromną ilość wpisów po najnowszym odcinku - muszę w miarę szybko kolejny zamieścić.
Tylko mi głupio, że tak zapomniałem o Mariuszu...

Pozdrawiam,
Wojtek

Idziemy teraz praktycznie oryginalnym inkaskim chodnikiem. Agustin zwraca mi uwagę, że skoro idę z kijkami, to powinienem mieć na nich gumowe nakładki, żeby nie niszczyć zabytkowych kamieni. Nie byłem na to przygotowany i nie mam ze sobą nakładek. Co mam zrobić? Agustin macha ręką - nikt tego nie będzie sprawdzał.

Około 13:30 docieramy do rozstawionego już przez naszą ekipę namiotu-jadalni, gdzie witają nas napojem chłodzącym i zaraz serwują smaczny obiad - zupa, ryż z warzywami i szynką, poza tym talerz pomidorów i ogórków. Po obiedzie przyjemna sjesta, tyle że kiedy słońce zajdzie za chmury, natychmiast daje się odczuć chłód. Po niecałych dwóch godzinach ruszamy w dalszą drogę, krótko po naszych tragarzach, którzy wyrywają od razu z kopyta. Trasa wiedzie chwilami wąskim chodnikiem, czasem się rozszerza, ale za to urywa z jednej strony bardzo stromym stokiem. Trafia się również dwudziestometrowej długości tunel, wydrążony w skale. Końcowy fragment naszej dzisiejszej drogi okazuje się krótki - mija zaledwie godzina i jesteśmy na mecie, jaką stanowi pole namiotowe Phuyupatamarka, leżące na wysokości 3674m n.p.m. Tragarze już postawili nasze namioty w najbardziej widokowej części kempingu. Przed podwieczorkiem rzucamy okiem na pobliskie ruiny, potem gawędzimy aż do kolacji. Słońce - jak zwykle - zachodzi około szóstej i wkrótce podziwiamy rozgwieżdżone niebo nad peruwiańskimi Andami. Jest pięknie...

Wiele przeczytanych książek na temat Peru, reportaży..... Moje niespełnione marzenie, aby tam być.
Życie pisze jednak różne scenariusze.... Nie zawsze jest nam dane to o czym marzymy... Tak jak moi przedmówcy nie chcę Ci dokładać pracy. Poza tym widzę, że czujesz się "zobowiązany" odpowiedzieć na każdy nasz komentarz / co jest bardzo miłe i tworzy pewną więż/ ale dla Ciebie jest pewnie dużym obciążeniem.
Wojtku,cieszę się, że mogłam dzięki Tobie być w Peru, wędrować tymi szlakami razem z Tobą.
Mam nadzieję, że Bea jest bardzo wyrozumiałą i tolerancyjną osobą i nasze komentarze i rozmowy nie irytują jej zbytnio / pozdrowienia dla Beaty/.
Pozdrawiam Basia

Ja również śledzę i podążam szlakiem po Peru.

adania napisał(a):Wiele przeczytanych książek na temat Peru, reportaży..... Moje niespełnione marzenie, aby tam być.
Życie pisze jednak różne scenariusze.... Nie zawsze jest nam dane to o czym marzymy...

Może jednak jeszcze kiedyś? Bo wiesz - nigdy nie mów...

adania napisał(a):Tak jak moi przedmówcy nie chcę Ci dokładać pracy. Poza tym widzę, że czujesz się "zobowiązany" odpowiedzieć na każdy nasz komentarz / co jest bardzo miłe i tworzy pewną więż/ ale dla Ciebie jest pewnie dużym obciążeniem.

W tym roku mija dziesięć lat, jak założyłem pierwszą swoją stronkę z fotkami. Pięć lat temu opisałem na tutejszym forum swój wypad do Chorwacji, potem zacząłem opisywać również inne wyjazdy. Podobała mi się właśnie ta interakcja, tworząca faktycznie coś w rodzaju więzi. Zaniedbałem dla tego forum własną stronkę - mam w tej chwili dwuletnie opóźnienie.
W ostatnim czasie ilość wpisów użytkowników w prowadzonych przeze mnie tematach spadła tak drastycznie, że przestaję dostrzegać zalety publikowania wspomnień na forum i rozważam powrót do poprzedniej formy...

adania napisał(a):Wojtku, cieszę się, że mogłam dzięki Tobie być w Peru, wędrować tymi szlakami razem z Tobą.

Radość czerpana z tego faktu jest również po mojej stronie.

adania napisał(a):Mam nadzieję, że Bea jest bardzo wyrozumiałą i tolerancyjną osobą i nasze komentarze i rozmowy nie irytują jej zbytnio / pozdrowienia dla Beaty/.

Bea jest wspaniałym kumplem pod każdym względem.

razpol napisał(a):Ja również śledzę i podążam szlakiem po Peru.

Nie mam wyjścia - będę musiał napisać kolejny odcinek.

Pozdrawiam,
Wojtek