Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Gdy jest Wojtek, to forum odżywa! Już czuć tą ciekawość. Jesteś Franz naszym Guru( przynajmniej moim).
Pozdrawiam.

ferster napisał(a):Gdy jest Wojtek, to forum odżywa! Już czuć tą ciekawość. Jesteś Franz naszym Guru( przynajmniej moim).

Gruba przesada.
Ale miło mi, że zaglądasz.

Pozdrawiam,
Wojtek

Noc na wysokości 3850m jest cieplejsza od poprzedniej; temperatura chyba nie spadła poniżej zera stopni. Pobudka o 6:30 za pomocą herbaty z ziół - znowu nie przypada mi do gustu - po czym już lepsze śniadanie, w menu nawet jest jajko sadzone. Poranne chmury się stopniowo rozpraszają i czeka nas kolejny piękny dzień. Agustin pokazuje nam jeszcze znajdującą się tuż opodal maleńką inkaską świątynię wody, po czym wyruszamy w trasę. Po półgodzinie pierwszy przystanek. Nasz przewodnik nacina kilka wiązek trawy, moczy je w wodzie i wraca do nas. Dostajemy po wiązce, resztę kładzie obok i zaczyna się lekcja. Będziemy budować most.

Ze zwykłej trawy?! Ano, tak! Agustin splata dwie wiązki w warkocz, przy ich końcach dokłada następne, wydłużając go stopniowo. Mamy robić to samo, ale chłopakom idzie to znacznie gorzej, a ja w ogóle rezygnuję ze stawiania mostu i głównie operuję kamerą - szkoda byłoby przegapić taką okazję. Niestety, do postawienia, czy raczej do zawieszenia mostu - bo to miałby być most linowy - nie dochodzi, gdyż musielibyśmy znacznie zmodyfikować program naszego treningu, niemniej odmalowuje się na naszych twarzach spory wysiłek oraz szczere zdumienie, gdy bezskutecznie usiłujemy przerwać upleciony warkocz. Wierzymy, że po takim uplecionym z trawy moście można by bezpiecznie przeprawiać się na drugą stronę rzeki.

Ruszamy w dalszą trasę - na razie wciąż jeszcze schodzimy doliną Sisay, ale już wiele tego zejścia nam nie zostało.

Schodziliście pod czujnym okiem jednego z inkaskich bogów ( przedostatnie zdjęcie )
No chyba że to "tylko" szczyt otoczony woalką chmur . . .


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Schodziliście pod czujnym okiem jednego z inkaskich bogów ( przedostatnie zdjęcie )
No chyba że to "tylko" szczyt otoczony woalką chmur . . .

Na pewno któryś Apu.

Pozdrawiam,
Wojtek

Stopniowo narasta cywilizacja - coraz częściej mijamy kurne chaty, bydło, konie psy - potem znów dolina się bardzo zwęża, a ścieżka, zostawiając głęboko w dole wcięty potok, obniża się trawersem po stromym zboczu. Narasta również obfitość roślin, pojawiają się wielobarwne kwiaty. Skłonny byłbym przypisać ten fakt malejącej wysokości nad poziomem morza, ale Agustin wyjaśnia: wkraczamy na teren o klimacie subtropikalnym. Nasz przewodnik zatrzymuje się, dając i nam znak, byśmy przystanęli w ciszy. Penetruje przez dłuższą chwilę wzrokiem przeciwległe zbocze, daje jednak za wygraną, oznajmiając tylko, że jest to teren polowań pumy. No cóż, może to i dobrze, że jej nie widzimy. Chociaż w tym przypadku nie tak istotne jest to, co my widzimy, tylko to, co widzi puma.

Kwitnące ozdobniki Cordillera de los Andes ocieplają trochę zdjęcia , ale wysokość mówi , że upału tam nie mieliście

Z pumą spotkania miałem dwa ( nie licząc ogrodu zoologicznego ) , za pierwszym razem odległość była bezpieczna , a nasza grupa spora , za drugim - byłem po tej właściwej stronie lufy


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Kwitnące ozdobniki Cordillera de los Andes ocieplają trochę zdjęcia , ale wysokość mówi , że upału tam nie mieliście

Chwilami polar był wskazany.

piotrf napisał(a):Z pumą spotkania miałem dwa ( nie licząc ogrodu zoologicznego ) , za pierwszym razem odległość była bezpieczna , a nasza grupa spora , za drugim - byłem po tej właściwej stronie lufy

Zabrzmiało interesująco. Po właściwej stronie lufy?
Ty trzymałeś ten karabin? Ty przeżyłeś to spotkanie, ale... co z pumą?

Pozdrawiam,
Wojtek

Przy kolejnym przystanku Agustin wyciąga rękę przed siebie: Paucarcancha - pierwsze ruiny inkaskiej osady na naszym szlaku. Po kilku chwilach docieramy do niej i zrzucamy z ramion plecaki. Część ruin jest w nieco lepszym stanie, pozostała część ewidentnie nadgryziona przez ząb czasu. Agustin wskazuje różnicę - budynki z jednym wejściem, to zwykłe domostwa, podczas gdy trzy wejścia oznaczają ważniejszą budowlę. Ale skąd ta różnica w stopniu zachowania do dnia dzisiejszego? Agustin odpowiada pytaniem:

- A co wolelibyście? Bezładną kupę kamieni, czy wyraźny zarys zabudowań?

Przyznaję mu rację - wolę widzieć te mury, niż tylko je sobie wyobrażać.
Zostawiamy osadę, ruszając na ostatni fragment zejściowy trasy. Niecałą godzinę później jesteśmy na miejscu. Tuż obok kolejnych ruin - tym razem w bardzo kiepskim stanie - stoi już namiot naszej jadalni. Tutaj też kończy się wysokogórski charakter naszej trasy, a zaczyna klasyczny Inca trail.

Zasiadamy do obiadu, podczas gdy na zewnątrz spory ruch. Co jakiś czas z głębi doliny dochodzi mniejsza czy większa grupka turystów z przewodnikiem i tragarzami. Nasza ekipa nie próżnuje – rozładowują czworonogi, z którymi dwóch arrieros – otrzymawszy od nas napiwki po trzy dolary - rusza w dół, podczas gdy cierpliwe zwierzęta zastąpione zostaną przez piątkę tragarzy, którzy tutaj do nas dołączają. Wkraczamy na mające status zabytku inkasie chodniki. Od teraz na nas trzech gringos przypada ekipa aż dziewięciu Peruwiańczyków, ale i tak stanowimy jedną z najmniejszych grup.

Przed wyruszeniem w dalszą trasę obowiązkowa kontrola paszportów i podbicie biletów wstępu w budce przy wylocie bocznej doliny. Na dosyć stromym podejściu tragarze obładowani jukowymi workami z naszymi bagażami szybko zostawiają nas w tyle. Zresztą, Agustin nie pozostaje bezczynny, pokazując nam to kolejny okaz orchidei (huakanki - będziesz płakać), to znów grób pod skałą - ayakaka. Z degustacji surowej trzciny cukrowej osobiście rezygnuję, a Tomek potwierdza moje uzasadnione obawy - słodka.

Wyprzedzają nas tragarze kolejnych grup - oj, będzie tłok na dzisiejszym noclegu, koniec samotności pośród gór. Na sporych odcinkach stąpamy po przygotowanych w czasach Inków schodach. W zasadzie należałoby na kijki trekingowe nałożyć gumowe osłony, ale nie zabrałem ich ze sobą, na co Agustin przymyka oko. Wchodzimy w strefę cienia, temperatura spada, ale już zbliżamy się do mety, jaką dzisiaj stanowi Lulluchapampa na wysokości 3600m n.p.m.









Krótko przed tym spostrzegam w pobliżu małą dziewczynkę, płaczącą tak rozdzierająco, że nie wytrzymuję i podchodzę, żeby się dowiedzieć, jaka krzywda ją spotkała. Próbuję nawiązać kontakt po hiszpańsku, ale wszelkie moje próby zawodzą - dziewczynka nie zna tego języka. Tylko qechua, którego ja ani w ząb. Wyciąga rękę, pokazuje w jakimś kierunku i płacze. Ciężko mi się zorientować, o co chodzi. Próbuję na migi, co mała Indianka podchwytuje i po chwili sprawa się wyjaśnia - w stronę, skąd dochodzi muczenie krowy, poszła jej mama i nie wraca. Aaa... Chciałbym ją uspokoić: mama wróci, nie płacz - ale marny skutek to odnosi. Wtedy sięgam do plecaka i podaję dziewczynce cukierki. Z pewną obawą, ale jednak mała daje się przekonać. Słodycze - międzynarodowy język spokoju. Uzgadniamy, że ma poczekać na mamę, która na pewno zaraz wróci. Kiedy odchodzę, mała jeszcze ze śladami łez na policzku, ale jednak się uśmiecha...

Franz napisał(a): Słodycze - międzynarodowy język spokoju.

... no a Ty od skosztowania trzciny się migałeś.

Gosię zaciekawiło kto wam fotkę zrobił !?

pozdrawiam.

Bidulka, zapłakana...poszedłeś w stronę skąd dochodziło muczenie krowy?
Będzie też zdjęcie z mamusią?

Pozdrawiam

mariusz-w napisał(a):... no a Ty od skosztowania trzciny się migałeś.

Bo ja zwykle pod prąd przeciętnym gustom.

mariusz-w napisał(a):Gosię zaciekawiło kto wam fotkę zrobił !?

Żienia. Kanadyjczyk, niegdyś Ukrainiec.

Jacek S napisał(a):Bidulka, zapłakana...poszedłeś w stronę skąd dochodziło muczenie krowy?
Będzie też zdjęcie z mamusią?

Nie, nie wtrącałem się w układy rodzinne.
Zdjęcie z mamusią?.. Pamiętasz epizod z Indianką, która mi przyłożyła?

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

Jacek S napisał(a):Bidulka, zapłakana...poszedłeś w stronę skąd dochodziło muczenie krowy?
Będzie też zdjęcie z mamusią?

Nie, nie wtrącałem się w układy rodzinne.

Absolutnie nie to miałem na myśli.

Franz napisał(a):

Jacek S napisał(a):Bidulka, zapłakana...poszedłeś w stronę skąd dochodziło muczenie krowy?
Będzie też zdjęcie z mamusią?

Zdjęcie z mamusią?.. Pamiętasz epizod z Indianką, która mi przyłożyła?

Jakoś nie bardzo...przepraszam...


Pozdrawiam

Jacek S napisał(a):Jakoś nie bardzo...przepraszam...

Nie ma za co. To mnie walnęła, więc ja pamiętam.

Pozdrawiam,
Wojtek