Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Żienia już jest w trakcie schodzenia, ruszam zatem i ja. Jeszcze ostrożniej, niż przedtem, ale i tak co rusz wylatuje jakiś drobnoziarnisty syf spod stóp. Na szczęście nie leci w stronę przełęczy, poza tym zatrzymuje się po kilku metrach. Kiedy staję ponownie na przełęczy, są już Tomek z Agustinem. Wiele się nie namyślając, nasz przewodnik rusza w górę i mimo obsypujących się kamieni, wdrapuje się wyżej, niż ja stałem przed chwilą. No cóż - niezależnie od tego, że przechodzi tędy już któryś raz z rzędu, jest w nim wcale nie mniej chłopięcej radości, niż w nas, gringo z dalekich stron.

Mamy trochę czasu, zanim zaczniemy schodzić z przełęczy, wykorzystujemy więc te chwile by odsapnąć, wyrównać oddech i bicie serca, a przede wszystkim - sycić wzrok wspaniałościami krajobrazu peruwiańskich Andów.

Franz napisał(a):Mamy trochę czasu ...

... i bardzo dobrze ! ... bo i my sobie popatrzymy
... a możemy dłużej, gdyż nie musimy odpoczywać !


pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):... i bardzo dobrze ! ... bo i my sobie popatrzymy
... a możemy dłużej, gdyż nie musimy odpoczywać !

To nie będę poganiał.

Pozdrawiam,
Wojtek

Z dołu dochodzi ekipa arrieros - wymieniają kilka zdań z Agustinem i schodzą na drugą stronę. My się nadal byczymy na przełęczy. Nie ma się dokąd spieszyć - widoczna w dole Huayllabamba będzie naszym miejscem na posiłek, kiedy tylko rozstawią namioty jadalni i kuchni, w której kucharz upichci kolejny obiad. W międzyczasie mój organizm dopasowuje się w końcu do warunków i oddech się uspokaja. Nie martwi mnie ta bezczynność - pierwszy raz jestem na takiej wysokości i być może już się to nigdy nie powtórzy, upajam się więc mijającymi leniwie chwilami.

W końcu nadchodzi moment, kiedy trzeba zarzucić plecak na ramiona - kierujemy ostatnie spojrzenia na Tucarhuay oraz Huamantay - i zaczynamy schodzić. Zejście z przełęczy jest bardziej strome i kamieniste niż podejście, ale jednak wysiłek mniejszy. Owszem, serce i oddech znów przyspieszają, to jednak nic w porównaniu z poprzednim sapaniem, kiedy przystanki stawały się coraz częstsze.

Wkrótce to Agustin zarządza przystanek i zaczyna stawiać w niewielkim oddaleniu kopczyk złożony z kilku kamieni, ustawionych jeden na drugim. Potem wyszukuje małe kamyki o odpowiadającym mu kształcie i wyciąga z plecaka broń. Oczywiście, nie żadną broń palną czy błyszczącą klingę, tylko specjalny, zapętlony gruby sznur z rozszerzeniem w jednym miejscu. Huarraca. Pierwsze skojarzenie, jakie mi się nasuwa, to element bardzo dużej procy.

Następuje prezentacja - nasz przewodnik wkłada w rozszerzenie sznura kamyk i zaczyna nim szybko kręcić. W pewnym momencie dodatkowy ruch przedramienia i kamyk leci w stronę kopczyka. Ale nie trafia. No, to kolejna próba. To jeden z rodzajów broni, używanej w czasach Inków - zapewne skuteczna we wprawnych, wyćwiczonych rękach. Po prezentacji i my próbujemy swoich sił, jednak wysłanie kamienia we właściwym kierunku okazuje się bardzo trudne - za sukces uznajemy, jeśli wystrzelony nabój mija kopczyk w odległości metra. Rozrzut jest dosyć spory, więc wszyscy trzymają się w bezpiecznej odległości od aktualnie ćwiczącego wojownika.

Po jakimś czasie opuszczamy plac boju bez strat w ludziach - kamienny kopczyk też nadmiernie nie ucierpiał - i schodzimy, teraz zdecydowanie łagodniej, w stronę już rozstawionych namiotów. Pora na obiad.

Franz napisał(a):

piotrf napisał(a):Z tego co zauważyłem . . . odbierasz obraz . . . i jaki błysk

Odbicie duszy...


Pozdrawiam,
Wojtek

Dusza też ma wielką głębię......i jak pięknie w niej gra.....
(moje ach odbija się echem po Waszych szlakach..... )
Wszystko na najwyższym poziomie......nawet obiadek

Pozdrowionka.

weldon napisał(a):Ja muszę

Teraz już więcej do zejścia, niż do wejścia.

CROberto napisał(a):Wszystko na najwyższym poziomie......nawet obiadek

Poziom wyższy, niż gdziekolwiek w Europie.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pomidorowa z makaronem, kotlet z juki, mnóstwo warzyw, sałatka ułożona w kształt kwiatu - jak w restauracji wyższej klasy. Potem sjesta - ja wolę w słońcu, gdzie jest dwadzieścia stopni, zaś Żienia chowa się w cieniu namiotu, gdzie ma dziesięć stopni mniej. Tomkowi z wolna przechodzi ból głowy, który towarzyszył mu od okolic przełęczy.

Koniec leniuchowania - ruszamy w drogę.

Szerokie dno doliny opada łagodnie, lekko wydeptany, kamienisty ślad prowadzi jej lewym brzegiem. Na zakręcie widać pasące się konie - to pierwsze stado, za którym spotkamy kilka kolejnych. Dolina obiera kierunek północny i teren staje się teraz bardziej urozmaicony. Na zmianę - to nieco podmokłe tereny, uginające się delikatnie pod stopami, to znów opadające progi, ale niezbyt strome. Na płaskich odcinkach omijamy małe stawki i większe grzęzawiska, na zejściach jest sucho, a ścieżka z kamienistej stała się przyjemną i wygodną. Potok nabiera rozmiarów, a kiedy jego meandry utrudniają posuwanie się dnem doliny, nasz trakt kieruje się w lewo, trawersując strome zbocze.

Na pierwszym zdjęciu ostatniej serii wyraźnie widać zagrodę dla lam , czy innych owiec
Hodowla na tej wysokości robi wrażenie


Pozdrawiam
Piotr

Taaaak........a miałam siedzieć cicho

Krótko.....cudnie

Pozdrawiam, Aśka

weldon napisał(a):Dlaczego większość osób jak wchodzi na górę to się poddaje?

Agustin zachował sporo dziecięcej radości życia.

Ja rzadko się spotykam w górach z takim gestem. Może dlatego, że ten gest - w odpowiedzi na zapytanie z helikoptera - oznacza: Tak, potrzebuję pomocy.

Pozdrawiam,
Wojtek