Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

Franz napisał(a):Coraz częściej wlepiam wzrok w bliskie pionu ściany, których wyższe partie pokryte są wiecznym śniegiem, a na ostrych graniach trudno odróżnić granicę pomiędzy zwiewanymi pióropuszami i równie białymi chmurami.

Piękne kontrasty !

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Piękne kontrasty !

Bo dodatkowo ze śniegiem. Ale takie kontrasty też są niezłe.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Piękne kontrasty !

Bo dodatkowo ze śniegiem. Ale takie kontrasty też są niezłe.

Prawda ...

mariusz-w napisał(a):

Bo dodatkowo ze śniegiem. Ale takie kontrasty też są niezłe.

Prawda ...

Tylko słońcem i chmurami malowane.

Pozdrawiam,
Wojtek

Jeszcze kilka impresji z kończącego się dnia.

Wysokie szczyty i granie porażają bielą, podkreśloną silnym przedwieczornym blaskiem słonecznym, podczas gdy już nie tylko dolina, ale i najbliższe zbocza i wzniesienia zanurzają się w chłodnym cieniu. Wracamy do obozu na podwieczorek - serwowane są pyszne ciasteczka oraz popcorn, z którego osobiście rezygnuję. Dowiadujemy się kolejnych ciekawostek - na przykład o tym, że Apu Salcantay uważany jest za obrońcę dzikiej przyrody.













Ubieramy się cieplej, gdyż temperatura szybko spada i chłód jest już wyraźnie odczuwalny. Przed siódmą wieczorem kolacja - zupa z kukurydzy, ryż z mięsem i warzywami. Smaczne. Gorzej odbieram jabłko w polewie i grzane wino. Raz po raz dobiegają do naszych uszu odgłosy schodzących urwistymi ścianami lawin śnieżnych - żadnej jednak nie udaje się dostrzec. Wkładamy na siebie kolejne warstwy odzienia - to będzie najzimniejsza noc i przedsmak tego mamy już w tej chwili. Agustin dokonuje kolejnej prezentacji - rzuca na ziemię małe ziemniaki i polewa je wodą. Przemarzną w nocy i rano będą doskonałym przysmakiem. Patrzymy po sobie - stroi sobie z nas żarty? Przemarznięte ziemniaki przysmakiem?.. Zobaczymy, co jutro z tego wyjdzie, a teraz już szczelnie zamykamy namiot i zaszywamy się w ciepłych śpiworach. Na głowie czapka, na dłoniach rękawiczki. Para leci z ust...

Szkoda, że odcinek taki krótki !
Super wyprawa, super widoki ... czytam i oglądam z wypiekami.

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Szkoda, że odcinek taki krótki !

Dzień się skończył.
Zresztą, jeśli potraktować wspólnie z poprzednim odcinkiem, to już jest dwa razy dłuższy.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień szósty

W nocy Tomek podsłuchuje muły chrupiące trawę wokół namiotów. Sprawdza termometr - zero stopni. Ale na jego termometrze w tym miejscu kończy się skala. W każdym razie, kiedy o 6:30 następuje pobudka i wsuwa się do namiotu ręka z dwoma kubkami parującej, gorącej herbaty, mam lód na śpiworze - mój zamarznięty oddech. Zakutani w ciepłe ciuchy wysuwamy się z namiotu, który jest pokryty cieniutką warstewką lodu. Żienia nie dowierza Agustinowi, który oświadcza, że w nocy było dziesięć stopni poniżej zera i uruchamia swój termometr, który wskazuje -8C o siódmej rano. Nieźle.

Bajania o przemrożonych ziemniakach okazują się jak najprawdziwsze - przegotowane i polane topionym serem smakują znakomicie. Omlet z szynką, cebulą i warzywami, a także grzanki dopełniają rozkoszy podniebienia. Chwila zapuszczania sadełka, po czym wyruszamy w trasę. Dziś mamy osiągnąć najwyższy punkt na trasie. O ile nie padniemy po drodze.

Pierwszy postój mamy tuż nad obozem - widać naszą ekipę krzątającą się przy zwijaniu obozowiska.

O rany, ja mam olbrzymie braki w Twoich relacjach . Ale przez to olbrzymią przyjemność natłoku cudnych zdjęć i opisów . Chyba nie przesadzę z wazeliną jak powiem: Jak to dobrze, że jesteś na Tym Forum "Czytając Ciebie" szybciej miną mi te pochmurne, szaro-bure dni ...

Potter napisał(a):O rany, ja mam olbrzymie braki w Twoich relacjach . Ale przez to olbrzymią przyjemność natłoku cudnych zdjęć i opisów . Chyba nie przesadzę z wazeliną jak powiem: Jak to dobrze, że jesteś na Tym Forum "Czytając Ciebie" szybciej miną mi te pochmurne, szaro-bure dni ...

Bardzo miło zabrzmiały Twoje słowa, dziękuję.
Jeśli znajdziesz przyjemność w śledzeniu niektórych moich wędrówek - będę się cieszył.

Pozdrawiam,
Wojtek

Przy okazji wyrównujemy oddech i uspokajamy bicie serca. Cóż z tego - wystarczy, że ruszamy w dalszą trasę i już po paru minutach znowu serce wali mi jak młot. Ha! Dziś już tak będzie - przynajmniej do półmetka. Nie ma rady - co pewien czas trzeba przystanąć i spokojnie podziwiać widoki, dając szansę organizmowi na zwolnienie pędzących na złamanie karku procesów.

Z ulgą witam odcinek o mniejszym nachyleniu. Cóż z tego - ani serce, ani płuca zdają się tego nie zauważać. Nawet coraz dłuższe przystanki, które sobie często serwuję, niewiele w tej kwestii zmieniają. Teren znów nabiera stromizny, a po lewej odsłaniają się małe jeziorka polodowcowe. Kolejna okazja, by przystanąć. Postać spokojnie, powpatrywać się przez chwilę. Drugą chwilę... No dobra, ruszaj się chłopie! Unieś stopę, przesuń do przodu, postaw, przenieś ciężar na nią, podnieś tę drugą, która została w tyle i jakoś nie ma zamiaru dotrzymać towarzystwa. Haku!

Franz napisał(a):Z ulgą witam odcinek o mniejszym nachyleniu. Cóż z tego - ani serce, ani płuca zdają się tego nie zauważać. Nawet coraz dłuższe przystanki, które sobie często serwuję, niewiele w tej kwestii zmieniają.

... czytając poczułem się jak mi brakuje tchu!

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Z ulgą witam odcinek o mniejszym nachyleniu. Cóż z tego - ani serce, ani płuca zdają się tego nie zauważać. Nawet coraz dłuższe przystanki, które sobie często serwuję, niewiele w tej kwestii zmieniają.

... czytając poczułem się jak mi brakuje tchu!

pozdrawiam.

Faktycznie można nabawić się zadyszki.......wierzę Wojtkowi na słowo,ponieważ nie przypominam sobie aby w którymkolwiek odcinku wspominał że coś go zatrzymuje przymusowo - poza pięknym widokiem.
Czuję się teraz jak "pasożyt"....bo ta wędrówka mnie niesamowicie ekscytuje

P.S.
Czy to był jakiś" inny " rodzaj ziemniaków czy mogę "nasze"zaprawić wodą i wystawić na parapet

Pozdrowionka.

mariusz-w napisał(a):... czytając poczułem się jak mi brakuje tchu!

CROberto napisał(a):Faktycznie można nabawić się zadyszki.......wierzę Wojtkowi na słowo,ponieważ nie przypominam sobie aby w którymkolwiek odcinku wspominał że coś go zatrzymuje przymusowo - poza pięknym widokiem.

O problemach, które pojawiły się u mnie znacznie niżej, wspomniałem tutaj.

Pozdrawiam,
Wojtek