Peru - od inkaskich traktów po linie Nazca: Machu Picchu

piotrf napisał(a):W północnym Meksyku widziałem budynek z dorobioną do tych występów balustradą - wyglądało to jak schody na taras umiejscowiony na piętrze wraz z dwoma pomieszczeniami ( pokojami ) dla gości . . .
Przed naszym przyjazdem pomieszczenia te służyły za suszarnię dla kukurydzy

Eech... północny Meksyk. Chodzi za mną, odkąd wróciłem z południowego. Może kiedyś...

Pozdrawiam,
Wojtek

Te mury mają dwojaką budowę.
Pierwsza, widoczna na pierwszy rzut oka,
natomiast boki dwóch części są inaczej zbudowane (większe, dopasowane bloki).
Czyżby tam wmontowana była jakaś brama, albo inny element ?
Wiadomo, jak to wyglądało w oryginale ?

Crayfish napisał(a):Te mury mają dwojaką budowę.
Pierwsza, widoczna na pierwszy rzut oka,
natomiast boki dwóch części są inaczej zbudowane (większe, dopasowane bloki).
Czyżby tam wmontowana była jakaś brama, albo inny element ?
Wiadomo, jak to wyglądało w oryginale ?

Mogę tylko gdybać. O ile oryginał Huari jest oczywisty - był to akwedukt, więc nie mógl być w żadnym miejscu przerwany, zatem ten mur ciągnął się w całości w poprzek doliny - to w jaki sposób zaadaptowali go Inkowie?..
Zakończenia dłuższych fragmentów są płaskie, więc można by sobie wyobrazić jakieś fizycznie istniejące bramy. Natomiast ten odcinek akweduktu pomiędzy nimi - w formie piramidy schodkowej - wszystko rozbija. Nie wiem...

Może stacjonował tam wyłącznie jakiś oddział na straży granicy. A i to mógł być liczebnie symboliczny, gdyż była to wewnętrzna granica imperium.

Pozdrawiam,
Wojtek

Krótki film, gdzie widać między innymi, jak się wchodzi na górę: Rumicolca

Zostawiamy to symboliczne miejsce, ale nie rozstajemy się jeszcze z kulturą Huari. Około jednego kilometra stąd znajdują się ruiny miasta Pikillaqta. Po krótkim spacerze szeroką szutrową drogą wyrastają przed nami jego mury. W języku Qechua Pikillaqta oznacza Wioskę Pcheł, nie ma jednak żadnych danych na temat oryginalnej nazwy tego miejsca. Wiadomo jedynie, że było zamieszkałe jeszcze około roku 1100, że oprócz budynków mieszkalnych - dwupiętrowych z wejściami na piętrze w celu lepszej obrony - pełniło rolę garnizonu wojskowego oraz magazynu zbożowego. Zapasy żywności przechowywane były w ponad pięciuset spichlerzach. W paru miejscach zachował się gipsowy stiuk, którym były wyłożone ściany wszystkich budynków - obecnie chronione zadaszeniami przed zgubnym wpływem warunków atmosferycznych.

Snujemy się trochę po niegdysiejszych ulicach miasta, przecinających się pod kątem prostym, zaglądamy w różne kąty - niewiele z dawnej świetności zostało. Nie ma tu starannie ociosanych, równo przylegających głazów z inkaskich budowli, a jedynie poukładane kamienie z miarę równym licem budowli, jednak są to pozostałości znacznie wcześniejszej cywilizacji. Zrujnowane mury porastają trawy i kaktusy, w pustych alejkach swobodnie krąży wiatr, oprócz nas nie ma tu prawie nikogo - wczuwamy się w nastrój przebrzmiałej i niemal zapomnianej cywilizacji. Wychodząc zaglądamy na małą ekspozycję pamiątek, sprzedawanych przez siedzącego przy nieistniejącej już bramie Indianina. Dajemy się namówić na kupno kamiennego dysku z kalendarzem ludu Huari. Dziwnym trafem - jak wynika z wyrytych znaków - również posiadali dwanaście miesięcy w roku i siedmiodniowy tydzień. Ale co tam - kamienne kalendarze ładnie wyglądają.

Franz napisał(a):Dajemy się namówić na kupno kamiennego dysku z kalendarzem ludu Huari. Dziwnym trafem - jak wynika z wyrytych znaków - również posiadali dwanaście miesięcy w roku i siedmiodniowy tydzień. Ale co tam - kamienne kalendarze ładnie wyglądają.

... pokażesz jak wygląda .. ?

Zakładając że okolice Huacarpay to taka stara żyzna dolina, zaopatrująca
Cuzco w żarełko, takie umocnienia na wzgórzach mają sens.
Można zrobić magazyny albo przetwórnie, a jednocześnie bronić ze wzgórz tych terenów, w tym wejścia do Cuzco.

Te wypustki na wielkich blokach (zaczepy do dźwigów) nie dają mi jednak spokoju.

Franz napisał(a):Dziwnym trafem - jak wynika z wyrytych znaków - również posiadali dwanaście miesięcy w roku i siedmiodniowy tydzień.

A jak inaczej przewidzieliby, że koniec świata będzie w 2012 roku?

Inaczej mogliby się pomylić, a my byśmy nie wiedzieli, kiedy to nastąpi

weldon napisał(a):

Franz napisał(a):Dziwnym trafem - jak wynika z wyrytych znaków - również posiadali dwanaście miesięcy w roku i siedmiodniowy tydzień.

A jak inaczej przewidzieliby, że koniec świata będzie w 2012 roku?

Inaczej mogliby się pomylić, a my byśmy nie wiedzieli, kiedy to nastąpi

Tylko rok zaczyna się i kończy na przesileniu zimowym - dlatego nie zostawili następnej części - tej po 2012.
Może na kamieniu się nie zmieściła.

Crayfish napisał(a):... pokażesz jak wygląda .. ?

Nie zrobiłem mu zdjęcia, zanim go wręczyłem jako pamiątkę po powrocie z Peru.

weldon napisał(a):A jak inaczej przewidzieliby, że koniec świata będzie w 2012 roku?

Huari mogli nie wiedzieć o istnieniu kalendarza Majów.
Podwójnego kalendarza - tzolkin miał cykl 13 x 20 dni, natomiast haab miał 18 x 20 +5 dni.

Pozdrawiam,
Wojtek

Krótki fim do ostanio zamieszczonego odcinka. Załapał się nawet jeden śpiewak: Pikillaqta

Od ruin schodzimy wprost w dolinę, kierując się w stronę laguny Huacarpay. Oprócz tego dużego, pięknego jeziora widać jeszcze kilka mniejszych rozlewisk, porośniętych częściowo trzciną i innymi trawskami. Tu i ówdzie rozchodzą się po wodzie spore kręgi fal - co może być tego powodem? Przypatrujemy się z dala i jest! Z tej odległości nie było to takie proste, kiedy zwierzę stało w bezruchu, ale po chwili któreś rusza naprzód, rozgarniając cielskiem wysokie trawy. To krowy, którym albo droga wypadła na skróty, albo - co bardziej prawdopodobne - zażywają takiej formy kąpieli dla ochłody, gdyż upał daje się coraz bardziej we znaki.









Docieramy do drogi w dolinie, przecinając tor kolejowy. Mijamy domy indiańskiej wioski i na głównej szosie udaje nam się szybko złapać autobus do nieodległego Tipon. Jesteśmy już tak wysuszeni, że po wyjściu z autobusu rzucamy się wręcz na litrową Cusqenię, zakupioną w małym sklepiku, który na szczęście jest czynny. Uratowani od śmierci na skutek przyklejenia języka do podniebienia, a przynajmniej odrobinę pokrzepieni, możemy poszukać stanowiska archeologicznego, leżącego na zboczach gór, parę kilometrów od dna doliny. Tomek żartuje, że dobrze by było znów pobłądzić - skoro poprzedniego dnia udało nam się w taki sposób trafić na wspaniały punkt widokowy powyżej ruin - i robi to w złą godzinę. Zresztą, czy na pewną w złą?..





Tak czy owak, skręcamy zbytnio w lewo i kiedy jesteśmy już pewni, że obrany kierunek nie był właściwy, zostawiamy wygodną drogę odbijając w prawo. Tu już musimy się zmierzyć z kaktusami i suchymi trawami, które tylko czekają na to, by swe ostre końcówki wpakować nam do butów i skarpet. Trochę przez chaszcze, to znów przez pola, gdzie czeka nas innego rodzaju atrakcja - dobrze nawodniona, rozmiękła gliniasta ziemia. Buty się ślizgają, obrastając w coraz grubszą warstwę błota, nogi pokrywają się coraz większą ilością plam i ciapek - czy ktoś zamawiał kąpiel błotną?! Na szczęście, teraz wiemy, że idziemy we właściwym kierunku; zza kolejnego zielonego garbu ukazuje się nasz cel - tarasowo opadający park archeologiczny Tipon.

Krótki film uzupełniający ostatnio zamieszczony odcinek: od Piqillakta do Tipon

Tarasy na ostatnim zdjęciu układają się w ten sposób , że tworzą malowniczą wstęgę - kojarzy mi się to z mocno zerodowanymi schodami do nieba . . .



Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Tarasy na ostatnim zdjęciu układają się w ten sposób , że tworzą malowniczą wstęgę - kojarzy mi się to z mocno zerodowanymi schodami do nieba . . .

Właśnie te "schody" były naszym celem, a przypadkowo znów wyszlismy na tyle wysoko, że mogliśmy je z góry zobaczyć.
Jak się w kolejnym odcinku okaże, to w drodze do nich jeszcze jedna niespodziewana atrakcja się nam trafi.

Pozdrawiam,
Wojtek