W zeszłym roku był jeden Milos, w 2014 kolejnych 10 wysp.

dangol napisał(a):... mgły mieliśmy sporo,...

Widoki z Meteorów są wspaniałe, ale takie we mgle też chciałbym zobaczyć.
W sumie to Wam się udało

plavac napisał(a):Tomku, kątem oka widzę, że Meteory już mkną przez relację...

Mkną to może nie jest właściwe słowo, ale się przemieszczamy, to fakt.

plavac napisał(a):...zaliczyłem z Wami pierwszy rejs kajakiem

Zazdroszczę Ci, że tyle jeszcze przed Tobą.

plavac napisał(a):Niemniej i tu i tam rodzi się w człowieku podziw dla mocy Matki Ziemi - tyle różnorodności skalnych potrafiła stworzyć

Oj tak
Na szczęście niektóre cuda natury są nieco bliżej.
Cudzik spod Poznania, dęby nad Wartą w Rogalinie.
Fotka z przedwczoraj.



pzdr

longtom napisał(a):Z Monastyru św. Barbary do monastyru Varlaam jest blisko.

Monastyr jak nic kojarzy mi sie z mroczną grą RPG.... u Ciebie wygląda to całkiem sympatycznie

longtom napisał(a):Hania w czwartej, tego dnia, spódnicy.

Wygląda, jak zaprzężona do kieratu.

Pozdrawiam,
Wojtek

longtom napisał(a): Oglądając teraz nasze zdjęcia dochodzę do wniosku, że osiągnęliśmy dużą wprawę ...

...w robieniu naprawdę fajnych i ciekawych fotek...i tu się z Tobą zgadzam

Pozdrawiam Adrian

Roxi napisał(a):
Monastyr jak nic kojarzy mi sie z mroczną grą RPG....

Tę "dębczaki" znad Twojego postu pasują tym bardziej.

Franz napisał(a):Wygląda, jak zaprzężona do kieratu.

Zapewniam Cię, że to pełna radości życia wolontariuszka.

ajdadi napisał(a):

longtom napisał(a): Oglądając teraz nasze zdjęcia dochodzę do wniosku, że osiągnęliśmy dużą wprawę ...

...w robieniu naprawdę fajnych i ciekawych fotek...i tu się z Tobą zgadzam

Dziękujemy za pochwały. Już kiedyś pisałem, że w takich miejscach zdjęcia same się robią.

pzdr

.
Następny z monastyrów wydaje się być większym od pozostałych.



I faktycznie tak jest, przecież to



Z Varlaama to blisko.



Aby dostać się do monastyru trzeba pokonać nieco ponad 100 schodów.
Przerwa (w cieniu ) na fotki jest pretekstem do małej odsapki.
Monastyr Varlaam, przy wejściu prawie pusto.







Chyba byliśmy głodni, bo w Wielkim Meteorze od razu skręciliśmy do kuchni.









Na suficie sadza z tysięcy przygotowywanych tu posiłków.



Z kuchni oczywiście blisko jest do refektarza.



Męski monastyr Wielki Meteor, a właściwie klasztor Przemienienia Pańskiego (Metamorfosis), stoi na najwyższej i najbardziej wysuniętej skale Meteorów, szczycie Szerokiej Skały (Plathilithos; 613 m n.p.m.), która od podnóża do szczytu liczy 250 m. Do klasztoru prowadzi 115 wykutych w skale schodów.

Jest najstarszym i najważniejszym monastyrem Meteorów. Opatowi Wielkiego Meteoru od 1940 podlegają wszystkie pozostałe klasztory meteorskie (wcześniej podlegały przeorowi skitu Dubiani), tutaj przechowuje się najwięcej dokumentów i relikwii.

Sam klasztor został założony około 1340 przez św. Atanazego. Jego uczniem, następcą i współzałożycielem monastyru był św. Joasaf – wcześniej król Jan Uresis-Paleologos.

Na przełomie XX i XXI stulecia wszystkie zabudowania monastyru poddano gruntownej renowacji: zmodernizowano cele mnichów i zaplecze, zrekonstruowano dawne hospicjum i urządzono w nim muzeum sakralno-historyczne, oczyszczono freski w katolikonie.wikipedia





Do najważniejszych zabytków Wielkiego Meteora, które zostały udostępnione do zwiedzania, zaliczają się: wieża z balkonem, ossuarium,



cerkiew Przemienienia Pańskiego i refektarz.

Oprócz powyższych obiektów na terenie monastyru znajdują się jeszcze, nie są udostępnione do zwiedzania: szpital-dom starców z 1572 oraz kaplice pod wezwaniem – Matki Bożej (Bogurodzicy Meteorskiej Skały – XIV wiek), św. Jana Chrzciciela (XVII wiek), świętych Konstantego i Heleny (z 1789), św. Nektariusza.wikipedia



Cerkiew Przemienienia Pańskiego

Cerkiew (katolikon) pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego pochodzi z 1388, przy czym część prezbiterium z 1545, a główna część i przedsionek z około 1552).

Cerkiew ta stanowi największą i najcenniejszą świątynię Meteorów. Została wybudowana według typu athoskiego, wzbogacona bizantyjską polichromią w 1483.

Budowla powstała w trzech fazach. Najpierw stanął kościółek św. Atanazego z połowy XIV wieku, następnie, pod koniec tego wieku, tę samą świątynię rozbudował i ozdobił freskami Joasaf. Ostatnia przebudowa miała miejsce w połowie XVI wieku (dodano nawę i narteks; pierwotna świątynia stała się sanktuarium). W jej wyniku świątynia uzyskała trójkonchowo-prostokątny plan z absydami po bokach nawy i dwunastokątną kopułą wspartą na czterech kolumnach.

Przestronny narteks ma cztery kolumny i sklepienie krzyżowe. Od północnej strony wzdłuż ściany biegnie kryta galeria.

Cała świątynia pokryta jest malowidłami o bogatej treści i stylistyce. Najstarsze freski (z 1483, należące do tzw. szkoły macedońskiej) widnieją na ścianach sanktuarium i w kopule, zaś malowidła w nawie i narteksie pochodzą z 1552 (szkoła kreteńska).wikipedia









cdn

longtom napisał(a):.
Następny z monastyrów wydaje się być większym od pozostałych.

Ze względu na plan podróży, zwiedzaliśmy monastyry we wtorek, a to był dzień
w którym Wielki Meteor był zamknięty dla zwiedzających
Dlatego z przyjemnością oglądam Twoje zdobycze fotograficzne

Pozdrawiam, Gośka

longtom napisał(a):

plavac napisał(a):...tyle różnorodności skalnych potrafiła stworzyć

Oj tak

Sarakinino Matko przenajświętsza

Ufff ... Na dziś wieczór wystarczy ...

Pozdrawiam

Czyli kolejna spódniczka do założenia

malina1959 napisał(a):Ze względu na plan podróży, zwiedzaliśmy monastyry we wtorek, a to był dzień
w którym Wielki Meteor był zamknięty dla zwiedzających

Cześć Gośka.

Nam się poszczęściło. Wszystkie monastyry, które chcieliśmy odwiedzić były otwarte.
Ale ma to też swoje minusy.
Natłok wrażeń i obrazów powoduje, że trochę mi się te monastyry mylą.
Na szczęscie w EXIFach są godziny wykonania zdjęcia.

plavac napisał(a):Sarakinino Matko przenajświętsza

Może nie powinienem, ale po starej znajomości, Cię uprzedzę.
W Sarakiniko byliśmy kilka razy i co gorsza, za każdym razem z aparatem. A czasem z dwoma.

Jozzy22 napisał(a):Czyli kolejna spódniczka do założenia

Bystry chłopak

pzdr

.
Jest koło 16, monastyr zamykają o 17, ale wśród cywilnego personelu widać już podniecenie. Co rusz jakieś drzwi, chwilę wcześniej otwarte okazują się już zamknięte.



Zachowujemy jednak hart ducha i kontynuujemy zwiedzanie.









Na koniec spacerujemy jeszcze pomiędzy budynkami monastyru i kilka minut po 17 dajemy się wypędzić.



Pracownicy cywilni w drodze do domu.





Na parkingu pustawo i tylko wielki brat (siostra ) czuwa.





I tak się nasza przygoda z Meteorami skończyła. Pięć monastyrów w jeden dzień to dużo. We wspomnieniach trochę nam się pomieszały. Dopiero teraz trochę nam się wspomnienia usystematyzowały.

Spytacie, który nam się najbardziej podobał

Pierwszy, św. Stefan.

Dlaczego Nie wiem. Może dlatego, że pierwszy,

a może dlatego, że nie byliśmy jeszcze zmęczeni.

A może dlatego, a jest to wielce prawdopodobne, że byliśmy tam wcześnie, było prawie pusto, można było poczuć ducha kontemplacji i wyciszenia. A po to właśnie te klasztory powstały.

I choć nikt nie wołał , pojechaliśmy dalej.

Najpierw do Kalampaki,





a potem na północ,w kierunku Macedonii.





cdn

longtom napisał(a):który nam się najbardziej podobał
Pierwszy, św. Stefan.

Mi Varlaam i Agia Triada.
Varlaam, bo... był ładny
Agia Triada, bo... podobnie jak piszesz, było pusto. I jak dla mnie - najpiękniejsze widoki.

Po ostatniej fotce widzę, że i koło szóstego przejeżdżaliście

Dobre, ciekawe wspomnienia nam zafundowałeś. Dzięki.

Na Twoich zdjęciach nigdzie tłumów nie widać w "meteorowej" części relacji , a że w spokoju łatwiej , jak sam zauważyłeś . . . poczuć ducha kontemplacji i wyciszenia . . . , więc tego ducha podczas oglądania czułem .
Dziękuję

Dęby rogalińskie idealnie pasowałyby do lasu Sherwood . Wspaniałe drzewa


Pozdrawiam
Piotr

longtom napisał(a):.
Spytacie, który nam się najbardziej podobał

Mnie się wszystkie podobały, bo nigdzie indziej czegoś tak wyjątkowego nie spotkamy.
Już same skały są fenomenem będącą sporą zagadką geologiczną. A na nich klasztory do których mnisi i goście dostawali się spinając po drabinkach, byli wciągani w sieci czy skrzynce.

Ach ta Grecja. Ileż ma takich niepowtarzalnych miejsc.

Dla Greków też pewnie miejsce wyjątkowe.
I pewnie chętnie tam wracają, ja też wróciłabym bo przecież mogliśmy zwiedzić jeszcze jeden niewielki klasztor Świętego Mikołaja Anapafsa i może udało by mi się zrobić zdjęcie fresku "Adam nazywa zwierzęta" a tak pokażę tylko linka do strony klik ze zdjęciem fresku.

Jest jeszcze jeden klasztor (oficjalnie zamknięty) ale położony jak żaden inny w Meteorach bo w ścianie skały
(ze strony klik)
To jest klasztor Zwiastowania Najświętszej Maryi Pannie, żeby do niego trafić trzeba by się zapytać o drogę w Wielkim Meteorze. Idzie się pół godziny ścieżką.
No i jeszcze na skałach można znaleźć ślady wielu innych klasztorów.
A do tego każdy kto tam jest zastanawia się jak pierwszy mnich wszedł na skałę bez sprzętu wspinaczkowego - tak gołymi rekami wspinając się na ponad 200 m. Odważny był.

Czytając odcinki meteorytowe cieszyłam się z Wami że aż tyle udało Wam się zobaczyć. Dla mnie to miejsce magiczne. Im więcej czasu mija tym bardziej mi się ono podoba.

longtom napisał(a):Może nie powinienem, ale po starej znajomości, Cię uprzedzę.
W Sarakiniko byliśmy kilka razy i co gorsza, za każdym razem z aparatem. A czasem z dwoma.

Dzięki Ale jakoś mnie nie zniechęciłeś
Druga wycieczka kajakowa za mną ! Prawdziwy imresjonizm ! Gdyby laptoki były wielozmysłowe, byłby ekspresjonizm ! Na szczęście nie są

Pozdrawiam !

P.S. Siostry z Wielkim Bratem - już znajome