Peljesac, Primosten z ostatniej chwili ;)

Witamy,

Od razu przyznam, że jesteśmy tu nowi . A do napisania relacji wykorzystuję konto TŻ. W Cro byliśmy w tym roku po raz drugi (2 tygodnie w 2. połowie maja), ponieważ jesteśmy zauroczeni zarówno krajem (przyrodą, krajobrazami, architekturą) jak i mieszkańcami, atmosferą itp. A ponieważ planując nasze wakacje korzystaliśmy z pomocy cro.pl, chcielibyśmy podzielić się naszymi spostrzeżeniami i wrażeniami, może komuś się przydadzą ?

Pobyt podzieliliśmy na 2 części. (wszystkie zdjęcia i pliki są do powiększenia). Pierwsze 9 dni spędziliśmy na płw. Peljesac.

Ja, jako że nie lubię podróżować autem, byłam zniesmaczona odległością, jaką mamy do pokonania. Jednak kiedy już zawitaliśmy na półwysep, nie dało się nie zachwycić okolicą. Droga, mimo, że już niższej rangi - b. dobra, doprowadziła nas do Orebica - miejsca naszego noclegu. Początkowo, za Stonem, prowadziła przez pofalowaną krainę porośniętą winnicami, gdzieniegdzie porozsiewane były małe miasteczka. Pięknie! Potem wypłaszczenie w okolicy Drace i widok na obniżenie neretwańskie po przeciwnej stronie morza, aż zaczęło się bardziej górsko, kręto (piękne widoki!) i zjechaliśmy do Orebica. Apartament, a przede wszystkim gospodarze, okazali się (co w zasadzie w CRO typowe) niezwykle gościnni, ciepli i pogodni. To taka naturalna, nienarzucająca się i niezwykle miła uprzejmość, która bardzo umilała nam pobyt. Gospodarz*, wraz z synem wytwarzają rakiję, prosec i likiery, które uzyskały wiele nagród i symbol Hrvatski otocni provizod/Croatia Island product, z czego są bardzo dumni i znani w całej okolicy. Skosztowaliśmy i nie mogliśmy odmówić zakupu! Gdyby ktoś był chętny - apartmani znajduje się zaraz za hotelem Indiana (i od strony bramy/ulicy i od promenady są oznaczenia). Dodatkowo dostaliśmy w prezencie w plastikowej butli wino oraz jako extra bonus winko ślubne (też własnej produkcji) z piękną, specjalnie przygotowaną na tę okoliczność etykietą, ponieważ kilka dni przed naszym przyjazdem syn się żenił. A już niezaprzeczalnym atutem i największą wartością dodaną pobytu w Orebicu był kot gospodarzy Miki, który przychodził do nas jak tylko docieraliśmy do apartamentu, wchodził do pokoju i domagał się głasków i mizianek. Zdarzało mu się też obudzić nas po 7 rano . *na całym półwyspie wszędzie spotyka się nazwisko Antonovic i jego odmiany. Prawie każda piekarnia, sklep czy szyld są więc opatrzone nazwiskiem Antonowic, Antonina, Antunovic, Antonio itp.


Orebic polecamy wszystkim szukającym spokoju. Miejscowość piękna, żyjąca, z kilkoma kawiarenkami i restauracjami. Ale nie ma płynącej z głośników muzy, rzędów kramów z pamiątkami itp. To takie autentyczne, chorwackie, żyjące miasteczko z dodatkiem turystycznej atmosfery. I, jako że jest właśnie prawdziwe, a nie rozbudowane pod turystykę, to jest tu kilka klimatycznych wąskich uliczek i zaułków . Jest gdzie pospacerować wzdłuż morza (chociaż nie jest to promenada dł. Brela - Makarska) i zejść w boczne uliczki. Nasza uwagę przykuły również stare, okazałe domy z pięknymi bramami - świadectwo wysokiego statusu dawnych kapitanów i właścicieli statków, jako że przeszłość Orebica jest nierozerwalnie związana z morzem.



i sam Peljesac w okolicach Orebica:


nie mam doświadczenia, jeżeli ktoś potrzebuje więcej szczegółów technicznych - piszcie proszę.
Cdn. Zapraszamy!

Chętnie poczytam i cdn.

Pozdrawiam,
Wojtek

jacusek napisał(a): .

Niesamowite miejsca! Zwłaszcza pierwsze i ostatnie - takie klimatyczne

Witam, też chętnie poczytam, zwłaszcza że ten piękny półwysep (jak i sąsiednia Korcula) w ubiegłym roku mnie zauroczył.

Mała sugestia: moim zdaniem lepiej się czyta relacje ze zdjęciami w nieco większym formacie, bez konieczności otwierania ich w nowej karcie.

Pozdrawiam

witajcie Franz i minimartini .

tak, ciasnych, malowniczych uliczek Ci w chorwackich miasteczkach dostatek . A wspomniane zdjęcie:

przedstawia taką aleję podcieniową prowadzącą prosto do drzwi domów. Po obu stronach są ustawione rzędem kolumny, na górze jest plecione rusztowanie w rodzaju pergoli i po całości puszczona winorośl tworząca szczelne sklepienie. Daje cień, wygląda reprezentacyjnie i romantycznie . W kilku domach w Orebicu są takie aleje, czasem same tylko kolumny.

Krzychooo napisał(a):Mała sugestia: moim zdaniem lepiej się czyta relacje ze zdjęciami w nieco większym formacie, bez konieczności otwierania ich w nowej karcie.

Pozdrawiam

dzięki za sugestię . Zaraz poprawiam.

jacusek napisał(a):witajcie Franz i minimartini .

tak, ciasnych, malowniczych uliczek Ci w chorwackich miasteczkach dostatek . A wspomniane zdjęcie:

przedstawia taką aleję podcieniową prowadzącą prosto do drzwi domów. Po obu stronach są ustawione rzędem kolumny, na górze jest plecione rusztowanie w rodzaju pergoli i po całości puszczona winorośl tworząca szczelne sklepienie. Daje cień, wygląda reprezentacyjnie i romantycznie . W kilku domach w Orebicu są takie aleje, czasem same tylko kolumny.

Ciasnych i malowniczych - tak ale takich "zielonych" i alei z pergolami jeszcze na żywo w Cro nie widziałam są naprawdę cudowne!

Czekam na dalszą cześć jeszcze w te strony nie zawitałam ,wiec z chęcią poczytam . Pozdrowienia

Pierwsze 2 dni mieliśmy trochę bałtyckie, jeżeli chodzi o pogodę. Spacer do Viganj odbył się w strugach deszczu, co nie przeszkadzało surferom cieszyć się akurat silniejszym wiatrem.







Potem pogoda się już poprawiła i słońce towarzyszyło nam z małymi przerwami przez całe nasze wakacje.

Korculę odwiedziliśmy dwa razy. Stolicę - statkiem wprost do portu na starówce. Starówka jest urocza, ale maleńka. A ponieważ jest wysunięta w morze, to w zasadzie wszystkie uliczki prowadzą niemal bez rozgałęzień prosto do morza. Ale ma klimat i koniecznie trzeba ją zobaczyć.













Warto też wspiąć się troszkę w górę lub przejść się nabrzeżem (to nasza typowa metoda), aby zobaczyć starówkę z góry lub z z innej perspektywy





.

Z Korculi pięknie widać półwysep Peljesac, w całej okazałości, wraz z jego kulminacją Sv. Iliją. Robi wrażenie!



Aha, przy dworcu autobusowym czy raczej większym przystanku, jest wypożyczalnia rowerów. To miejsce, w którym znaleźliśmy najlepszy jakościowo sprzęt (100 Kn/12 godz.). Nie oznacza to jednak, że rowery były ful wypas, a to, że i w Orebicu i potem w Primostenie rowery były marketowe i na dodatek w opłakanym stanie (łyse opony, pordzewiały, zaniedbany osprzęt), więc baliśmy się im zaufać i wypożyczyć na wymagające trasy offroadowe lub górskie podjazdy asfaltowe i zrezygnowaliśmy z planów rowerowego zwiedzania. Wypożyczalnia w Trogirze (przy moście) już w ogóle pobiła rekord cenowe 180Kn/dzień. Tak więc pomyślimy w przyszłości nad zabraniem własnych kół.

Chętnie poczytam bo to ma być mój cel w przyszłym roku ... mam nadzieję

Z przyjemnością melduję się w gronie czytaczy i oglądaczy



Pozdrawiam
Piotr

zapowiada się ciekawie.
Czekam na cd.
Pozdrawiam

Na zwiedzanie wyspy Korcula wybraliśmy się już samochodem z Jadrolinią. Wyspa jest znacznie mniej górzysta niż półwysep. Jest też mocno zalesiona i zarośnięta, więc podczas wycieczki dominują pagórkowate zielone krajobrazy. Nam najbardziej spodobała się bardzo kameralna Lumbarda. Sama przystań jest niezwykle malownicza, w tle oczywiście Peljesac:



.

Warto jednak podejść drogą pośród winnic do starszej części (z kościołem) lub dotrzeć tam idąc wzdłuż wybrzeża. Spacer ciasnymi, kamiennymi uliczkami pozwala przenieść się inny świat:



,

a woda w tej części jest tak krystaliczna i przejrzysta, że można wysłać znajomym zdjęcie i przesłać pozdrowienia z Bali , chociaż Chorwacja na pewno jest piękniejsza!



Potem pojechaliśmy główną drogą wzdłuż wyspy. Każda z miejscowości ma swój urok. My zatrzymaliśmy się w Zrnvac (ładnie widać tarasową zabudowę od strony drogi, choć na samo wzgórze akurat nie dotarliśmy) i w Blato (tu można powłóczyć się po uliczkach):





Wiele spodziewaliśmy się po Vela Luce (TŻ wstępnie planował tam nawet nocleg) i pewnie dlatego początkowo nas rozczarowała, szczególnie ta część zatoki wcinająca się w d. część przemysłową. Budynki mocno zaniedbane, woda brudna... jakoś tak nie bardzo. Postanowiliśmy (TŻ postanowił ), że chociaż urządzimy spacer do groty usytuowanej nieco powyżej miasta. Słońce grzało niemiłosiernie, a droga się ciągnęła i ciągnęła... i ciągnęła i ciągnęła... cykające świerszcze pośród traw w gajach oliwnych porastających całe stoki, które okalają Vela Lukę umilały nam ten spacer.





I tak powolutku pięliśmy się ścieżką do góry, co chwilę oglądając się do tyłu na miasteczka pozostawione na dole.



Po dojściu do groty okazało się, że pan biletowy ma sjestę i tę będzie można zobaczyć dopiero po 17.00 . Więc popatrzyliśmy sobie przez kratę :/ i ruszyliśmy w drogę powrotną.

Po powrocie do pospacerowaliśmy sobie po reszcie miasteczka i troszkę je odczarowaliśmy, jednak nadal bezsprzecznie najbardziej podobała się nam Lumbarda.