PARYŻ - z drugiej strony okładki przewodnika

Chodzę i chodzę z tym lokalizatorem, nogi bolą mnie coraz bardziej, ale trza być twardym a nie miętkim . Niby buty mam wygodne, ale jakoś czuję pierwsze odciski ...

Mostem Pont au Change dostaję się do dzielnicy Beaubourg i Les Halles. Tam też upatrzyłam sobie kilka miejsc . Za plecami zostawiam Conciergerie - więzienie będące szczególnie w czasach Rewolucji dla wielu ostatnim przystankiem w drodze na gilotynę ...



Na swoją egzekucję czekała tu m.in. Maria Antonina. "Pensjonariuszami" byli również Danton i Robespierre ...



Najpierw odnajduję ostatnią renesansową fontannę jaka pozostała w Paryżu, Fontaine des Innocents - Fontannę Niewiniątek.







Dalej planowałam odwiedzić okolice kościoła St-Eustache i zrobić sobie jakże oryginalne i inne niż wszyscy zdjęcie w objęciach rzeźby l'Ecoute o takie jak np. to ...



Niestety ... Okazuje się, że podłość ludzka nie zna granic i cały plac Les Halles jest w przebudowie ...
Rzeźbę ogladam zza krat ...





Nie to nie ! Idę dalej ... I tak jest pięknie ...





Zmierzam w kierunku przeznaczonego tylko dla ruchu pieszego mostu Pont des Arts (tego od kłódek). Obecnie na moście "szaleją" artyści - wystawy, kiermasze ...





Kiedyś był to pierwszy metalowy most w Paryżu ... Potem wiele przeszedł łącznie z całkowitym zawaleniem się ... (barka go zaczepiła ) ...



Kłódki zawieszają tu głównie zakochani. Podobno kilka lat temu w niewyjaśnionych okolicznościach zniknęła znakomita większość z nich ... Podobno podejrzewa się o to merostwo Paryża ... Podobno ...





W oddali Instytut Francuski ...





Lekceważąco mijam Luwr ...





... ten malutki był przeuroczy ...





... łapiąc na jednym nieostrym zdjęciu 3 atrakcje Paryża: Luwr, mały łuczek triumfalny i ajfelkę ...
podążam w kierunku Palais Royal ...

...

Jak tak sobie siedziałem i myślałem, czy chciałbym mocno jeszcze raz pojechać do Paryża - to miałem wątpliwości (bo w końcu trochę byłem i lubię zwiedzać miejsca, w których jeszcze nie byłem), ale ....

jak oglądam te fotki to OD RAZU chciałbym tam być!

tony montana napisał(a): ...bo w końcu trochę byłem i lubię zwiedzać miejsca, w których jeszcze nie byłem), ale ....
jak oglądam te fotki to OD RAZU chciałbym tam być!

Tutaj mamy podobnie . Ja też nie przepadam za wracaniem w to samo miejsce. Ale - tu uwaga, będzie coś odkrywczego - Paryż ma dla mnie jakiś niesamowity urok/magnez. Jak tylko sobie o nim pomyślę, od razu robi mi się tak jakoś romantycznie . I nawet miejsca, które za pierwszym razem nie wywarły na mnie jakiegoś dobrego wrażenia, w Paryżu odwiedzam jeszcze raz ... Tak było np. z nowoczesnym La Defense ... Ale to dopiero drugiego dnia . Póki co kończymy powoli pierwszy dzień ...

Mijam oryginalne wejście do stacji metra na placu Colette autorstwa Jeana-Michaela Othoniela ...





... i już jestem na dziedzińcu dawnego pałacu królewskiego Palais Royal gdzie obecnie znajdują się nowoczesne rzeźby (kolejny raz utwierdzam się w przekonaniu, że sztuka współczesna raczej do mnie nie przemawia ...)







Moim zamiarem było obejrzenie pobliskiego ogrodu Jardin du Palais Royal ale wyjście doń zasłonięte było drewnianym płotem (tym na pierwszym zdjęciu) i nie udało mi się znaleźć wejścia ...

W tym momencie dostaję telefon, że mam się natychmiast stawić gdzieś tam ... Spoko loko ... jestem przecież w Paryżu ... się mi nigdzie nie spieszy ...
Nieco modyfikując swój dalszy plan obieram kierunek na 16 dzielnicę ... Z daleka focę operę (a taką miałam nadzieję na spotkanie upiora ) ...



Galopkiem przemierzam plac Vendome z pomnikiem Napoleona ...





Niestety nie starcza mi czasu na odnalezienie na nim domu z nr 12 gdzie mieszkał i zmarł Fryderyk Chopin

Naprawdę mogłabym mieć w Paryżu mieszkanko ... Chociażby w takiej jak ta kamienicy ...



Zwiedzanie Paryża w dniu pierwszym uważam za zakończone ... Żebyście wiedzieli z jaką wdzięcznością spojrzały na mnie moje stopy ...

Potter napisał(a):

Nie chciałabym jeździć po Paryżu samochodem A parkowanie to dopiero musi być kosmos!

mysza73 napisał(a):Potter,
Ty zaś w Paryżewie albo Italii ,
już ja Cię przypilnuję, coby porządna relacja była .

Ja stawiam na Italie ... albo .... OREBICZ

Jako, że wróciłam już z Italii, Paryżewa tudzież Orebicza wypadałoby podciągnąć tutejszy wątek ...
W ubiegłym roku postanowiłam, że moja noga nie postanie więcej w dzielnicy nowoczesnej La Defense ... Coś jednak kiepsko z moim dotrzymywaniem słowa ... Drugiego dnia pobytu, z samego rana wychodze z metra w okolicach łuku Grande Arche. Ponownie budzi on we mnie jakieś takie "surowe" emocje ...





Zachmurzone niebo z pewnością potęguje wrażenie ...



Jak tu można pracować ...



Łuku prawie nie widać ...



Ponownie próbuję coś "odczytać" z tych współczesnych dzieł sztuki .... I ponownie nic mi z tego nie wychodzi ... ...





Jako, że gwiździ tam przeokropnie zamontowano takie szklane cosie ...





Jak dla mnie ... Alcatraz





Okolica obfituje w różnego rodzaju współczesne dzieła sztuki ... Przewodnik "mówi", że jest ich ok. 60. Podobno najciekawsze to: Cesar, Kciuk ...
Tutaj ktoś chyba nie utwardził lakieru ...



... Aleksander Calder, Czerwony Pająk ...





... Joan Miro, Postacie



To też jakieś "dzieło" ...



Jeszcze chwilę kręcę się po okolicy ...







... po czym bez specjalnego żalu wracam do centrum

Czerwonego Pająka nie widziałem, może go w 2009 jeszcze nie było...

No to POCHWAL się, gdzie byłaś

Bo już Mycha sie martwiła o Ciebie

mysza73 napisał(a):Ooooooooooooo ,
zguba się znalazła, wreszcie ,

no ja rozumiem rocznice, remonty itp,
ale teraz koniec obijania i do roboty .

Mycha - jak fryzura? zafarbowałaś sie na CZARNO (Radom - dla chłopaków)?

Potter napisał(a):Ponownie próbuję coś "odczytać" z tych współczesnych dzieł sztuki .... I ponownie nic mi z tego nie wychodzi ...

To jest nas dwoje . Dochodzę powoli do wniosku , że zbudowanie czegoś dużego ( czasem monumentalnego ) , nikomu do niczego niepotrzebnego , nie przedstawiającego niczego znanego - to jest nowa sztuka . . .
Zapewne "czytać" nie potrafię



Czekam na więcej

Pozdrawiam
Piotr

Miło mi Piotrze, że nie jestem odosobniona w moich "patrzeniach" ...

Moim kolejnym celem jest dzielnica Jardin des Plantes, a w niej obiekt Arene de Lutece ...
Prowadzi do niego jakże tajemnicza droga ...



Arene de Lutece to amfiteatr pochodzacy z II wieku. Od końca III w. był dewastowany przez plemiona barbarzyńskie, potem wybierano stąd kamienie do budowy wyspy Ile de la Cite (tej na której stoi dziś katedra Notre Dame). Z czasem całkiem zniknął z powierzchni ... Entuzjastą jego odbudowy był m.in. Victor Hugo . W amfiteatrze w czasach jego świetności znajdowało się 15 tysięcy miejsc rozmieszczonych w 35 rzędach ...

Dzisiaj amfiteatr ma iście sportowe wykorzystanie, a mianowicie dzieciarnia wszelaka napindala tam w nogę ...













Kolejnym pkt tej dzielnicy miał być wzzniesiony w stylu iberyjsko-mauretańskim Instytut Muzułmański. Piszę miał być, gdyż po drodze zainteresowało mnie wejście do jakiegoś zarośniętego parku i oczywiście "złamałam" plan i weszłam. Skończyło się niezorganizowanym łażeniem po ww. i zgubieniem się ... Drogi do instytutu już nie odnalazłam ...
A w parku było takie coś ....



Oczywiście zachciało mi sie tam dostać ... Droga prowadziła krętą spiralą (jakby spirala mogła nie być kręta ) ale moi przedzwiedzacze przygotowali szereg skrótów z których i ja skorzystałam ...



Na szczyt daleko nie było, ale i tak zdążyłam się zmachać ...



Taka sobie klatka jakaś ...





Niechcący zaliczyłam też ogrody jakiegoś muzeum ...









Jak sobie później sprawdziłam było to Muzeum Historii Naturalnej ... . Spotkałam tam Mańka ...



Dalej planowałam zobaczyć Instytut Arabski i w tym celu wsiadłam do metra ...

...

Tak jak wcześniej napisałam kolejnym punktem wycieczki był Institut du Monde di Arabe.

Odrobina wprowadzenia czyli dlaczego akurat tam mnie zaniosło ...
Instytut Arabski zbudowano w 1980 roku wspólnym wysiłkiem Francji i 20 krajów arabskich celem zacieśnienia kontaktów świata muzułmańskiego z Zachodem. ... Południowa ściana Instytutu pokryta jest ekranami regulującymi dopływ światła do wnętrza. ... Każdy ekran składa się z 21 elektronicznie sterowanych przesłon, zamykających się i otwierających w zależności od natężenia światła padającego na fotokomórki ...
No i tę właśnie ścianę z ekranami zobaczyć chciałam . Zanim jednak tam dotarłam udało mi się wysiąść na niewłaściwym przystanku metra i zamiast 5 do rzeczonej ściany maszerowałam 25 min ... No ale przecież Paryż jest taki piękny ... Tyle, że tamte okolice jakoś nie za bardzo ...











Ta "szpara" jest symbolem czegoś, ale już nie pamiętam czego ...





Kontynuując program dnia drugiego ponownie podziwiam katedrę Notre Dame ... Od tej strony podoba mi się najbardziej. Szkoda, że pogoda jest, jaka jest ...





Czy ja mówiłam już, że uwielbiam paryskie metro ...



Wchodzę na stację i już wiem w jaki kierunku jadę, o której będzie najbliższa kolejka i za ile minut następna...



Następny punkt, który był w planach, a niestety nie został zrealizowany rok temu to słynny Cimetiere du Pere-Lachaise. Są tam pochowani m.in. Chopin, Balzac, Delacroix, Morrison, Piaf ...
Początkowo mam w planach odwiedzenie kilku "słynnych" grobów, jednak po kilkunastu minutach stwierdzam, że: po pierwsze ich odszukanie, mimo posiadanej mapki cmentarza, nie jest takie oczywiste (przynajmniej dla mnie ), po drugie, te właśnie grobowce są raczej "najmniej ciekawe", po trzecie, samo spacerowanie po cmentarzu jest wyjątkowo urokliwe/tajemnicze/ciekawe ...
Te stare grobowce są niesamowite ...









Mimo, takich wszechobecnych tabliczek trochę sobie jednak pobłądziłam ...



Gdyby nie stojąca w jego pobliżu grupka ludzi, grobu Jima Morrisona pewnie bym nawet nie odnalazła ...



Jest wyjątkowo "mało zwracajacy uwagę" na tle wszystkich okolicznych ...



To grób Chopina ...



Tak jak mówiłam trochę sobie pobłądziłam ...



Tej nocy podobno zwaliło się to drzewo, ale na szczęście nie uszkodziło żadnego grobowca ...





Delacroix ...



Ten grobowiec podobał mi się wyjątkowo ...



Takie małe arcydziełka ...



Balzac ...









...