Paryż raz jeszcze.

SPOTKANIE

na fontannie Marii Medycejskiej
w Ogrodzie Luksemburskim
i na rzymskim obrazie Lanfranca
mityczna postać
przypatruje się dwojgu zaskoczonym ludziom
olbrzym Orkos
spogląda na parę kochanków
ogromna śmierć
patrzy na dwoje śmiertelnych
przez chwilę
śmierć zaskoczona
przygląda się
miłości


Ks. Janusz Pasierb



202.




203.




204.




205.

Widok na kopułę Panteonu, świątyni poświęconej patronce Paryża św. Genowefie. Budowę rozpoczął Ludwik XV, ale ukończono ją trzydzieści lat później, w roku wybuchu rewolucji francuskiej.

Od 1885 roku pełni funkcję mauzoleum, w którym spoczywają m.in. Wolter, Wiktor Hugo, Emil Zola, oraz Maria Skłodowska-Curie.

206.




A teraz obiecane kfffffiatki - zgadnijcie, dla kogo?

207.




W Ogrodzie Luksemburskim jest cała masa krzeseł, które każdy sobie ustawia gdzie i jak mu się podoba.
Jedni poszukują cienia.....

208.




.....a inni wręcz przeciwnie.

209.

jan_s1 napisał(a):Prawdziwą ozdobą, wręcz perłą ogrodu jest Fontanna Medycejska.

Mówisz o tym?:

Oj, weldon, tym razem ... pudło

a to ja napisał(a):Oj, weldon, tym razem ... pudło

Ajajaj, wrzucił rozwinięcie, zanim przygotowałem pytanie

To teraz już wiem, która to fontanna

weldon napisał(a):To teraz już wiem, która to fontanna

Ale ta Twoja też ładna.

jan_s1 napisał(a):
W Ogrodzie Luksemburskim jest cała masa krzeseł, które każdy sobie ustawia gdzie i jak mu się podoba.
Jedni poszukują cienia.....

208.

Jakoś słabą trawę tam mają.
Bardzo ładne zdjęcia

pzdr

longtom napisał(a):
Jakoś słabą trawę tam mają.

A wiesz, jakie w tym Paryżu tabuny turystów? Jak się taka wataha przewali, to każdy trawnik będzie tak wyglądał.

15. Luwr


Między placem Concorde, a Luwrem położony jest kolejny paryski ogród - Tuileries. Niegdyś stał tu słynny pałac Tuileries, ale komunardzi paryscy uznali, że w mieście jest za dużo pałaców i puścili go z dymem.

210.




Znajdujący się w bezpośrednim sąsiedztwie Luwru Łuk Karuzeli (1808) powstał ku chwale Wielkiej Armii.

211.




Na szczycie budowli znajdowały się pierwotnie słynne rumaki Lizyppa, które Napoleon "wypożyczył" z weneckiej bazyliki św. Marka. Już w 1815 r. musiał je oddać. W zastępstwie znaleziono jakieś inne konie.

212.




Na skwerze Karuzeli wypoczywa sporo panów i pań. Zgodnie z nazwą ustawiono nawet jakąś karuzelę - tylko dlaczego w pionie?

213.

Jedna z ulubionych przez budowniczych perspektyw: od Luwru poprzez Łuk Karuzeli, obelisk na Concordzie, Łuk Triumfalny do Grande Arche de la Fraternité (Wielki Łuk Braterstwa).

214.




215.




216.




217.

Luwr jest chyba najdłużej budowanym kompleksem - powstawał w ciągu 800 lat. W XII w. warowna forteca, w XIV znalazł się wewnątrz murów obronnych tracąc znaczenie strategiczne. Dopiero od XVI w. stał się w pełni rezydencją królewską (Franciszek I), przemieniając się z surowego kamiennego zamku w piękny renesansowy pałac.

218.




W drugiej połowie XVII w. dwór przeniósł się do Wersalu, Luwr stracił więc charakter rezydencji królewskiej. Zaczęli tu dominować uczeni i artyści. I tak Luwr przekształcił się w muzeum, tym bardziej, że trzeba było gdzieś zgromadzić olbrzymie ilości dzieł sztuki, o które wzbogaciła Francję armia napoleońska w ciągu prawie 20 lat podbojów.

219.




Los Luwru zawisł na włosku podczas tygodnia istnienia pierwszego rządu robotniczo-chłopskiego, czyli Komuny Paryskiej. Ważną rolę w tej historii odegrał Polak Florian Trawiński, występując zrazu jako mister Hyde, aby stać się w rezultacie doktorem Jeckyllem.

Otóż ten 21-letni młodzieniec został mianowany szefem od kultury i sztuki w rządzie rewolucyjnym, co raczej mu chluby nie przynosi. Wstrzymajmy się jednak ze zbyt pochopnymi osądami. Komunardzi, jako piromani z zamiłowania postanowili swoim zwyczajem Luwr zwyczajnie spalić. Ustawili w tym celu w salach wystawowych beczki z naftą. Gdyby nie nasz młody minister, który nakazał potajemnie wymienić naftę na wodę, mielibyśmy obecnie kolejny paryski ogród w miejscu, gdzie kiedyś stał Luwr. Chłop został jednak doceniony i nie tylko nie stanął pod ścianą, jak inni komunardzi, ale przez następnych trzydzieści parę lat piastował urząd dyrektora Luwru.

Francuzi jednak szybko o tym zapomnieli i nie wprowadzili zniżki na bilety wstępu dla Polaków.

220.




Dziedziniec wewnętrzny.

221.

jan_s1 napisał(a):Gdyby nie nasz młody minister, który nakazał potajemnie wymienić naftę na wodę ...

No popatrz, jaka piękna opowieść.
Nie można jej równać z podobną, gdzie tę właśnie wodę w wino zamieniano,
ale tutaj nasz skromny wkład, nie licząc oczywiście Pszoniaka Wojciecha,
w roli Maximiliena de Robespierre'a, w rewolucję francuską się wpisuje.

Biorąc pod uwagę jeszcze przypadek Stanisława Leszczyńskiego, to można by rzec,
że jak woda z ogniem się z tym narodem kochamy

Budowa Luwru trwała tak długo, ponieważ niemal każdy z kolejnych władców coś przebudowywał i coś dodawał. Ostatnim królem, który przyłożył się do istotnych zmian był Francois Mitterrand.
Zaangażował chińskiego Amerykanina Ming Pei, który unowocześnił muzeum, a przede wszystkim postawił słynną już, choć na początku dość kontrowersyjną szklaną piramidę, pełniącą bardzo udanie rolę wejścia do obiektu, dzięki czemu Luwr mógł zmienić nazwę na Le Grand Louvre.

222.




Z tą piramidą jest podobnie, jak z fontanną na wrocławskim Rynku. Najpierw były protesty, że pasuje tu ona, jak pięść do nosa, (dziwne porzekadło, bo przecież czasem pięść do nosa pasuje, jak ulał) ale z biegiem czasu wszystko ucichło, fontanna tak udanie wrosła w krajobraz, że teraz trudno wyobrazić sobie Rynek bez fontanny. Luwru bez piramidy też już sobie nie wyobrażam.

223.




224.




Niektórzy co prawda twierdzili, że konstrukcja piramidy jest dziełem szatana, ponieważ składa się dokładnie z 666 szyb, ale jakiś cierpliwy obrońca czystości piramidy policzył i wyszło mu 672.

225.




226.

Muzeum czynne jest od 9:00 do 18:00 (wtorki nieczynne, a poniedziałki i środy do 22:00). Bilet wstępu kosztuje 9 E. (W pierwszą niedzielę miesiąca nic nie kosztuje ).

Problem polega na tym, że Luwr jest za duży. 60 000 metrów kw powierzchni wystawowej - to przekracza możliwości przeciętnego śmiertelnika. Jeśli ktoś nie jest zwariowanym pasjonatem, po 10 000 m. kw. ma już dość rzeźb, obrazów i w ogóle dzieł sztuki. Z czymś w rodzaju ulgi opuszcza więc szacowne wnętrza, ale - rzecz ciekawa - nazajutrz coś go tam znowu ciągnie.
Byłem w Luwrze trzy razy i doszedłem do wniosku, że zwiedzanie tego obiektu należałoby rozłożyć na sześć wizyt. Najczęściej jest to jednak nieosiągalne. Jeśli mamy zaplanowaną tylko jedną wizytę, dobrze jest ustalić, co chcemy zobaczyć i tego się konsekwentnie trzymać.

Dobrze jest wpaść do muzeum w poniedziałek, lub środę w godzinach 18:00 - 22:00. Kosztuje to tylko 6 E, ale wzrasta ryzyko spotkania z Belfegorem. I tu mamy kolejny problem, ponieważ jedni przestawiają Belfegora, jako młodą, pociągającą kobietę, a inni jako wstrętnego brodatego demona z rogami i ostrymi pazurami. Skąd możemy wiedzieć, z którym wcieleniem będziemy mieli przyjemność?

To w samej rzeczy bardzo interesujące: dlaczego nie przewidziano wariantu stosownego dla pań? Piękna kobieta, lub potwór. Może zwykły facet jest zbyt naiwny, żeby zostać Belfegorem?

Chyba lepiej będzie, jak pooglądamy ładne widoczki:

227.




228.




229.




230.

jan_s1 napisał(a):Piękna kobieta, lub potwór.

Hm, ciekawe pytanie ...

Podobno u mężczyzn kobiece piękno wzrasta wraz z ilością wypitego alkoholu,
natomiast u kobiet mężczyźni stają się tym pociągający, im bardziej kieszeń z portfelem jest w dół,
ciężarem kart płatniczych, ciągnięta ...

Prawdopodobnie majętny Belfegor - wszak może coś tam uszczknąć zawsze z muzealnej piwniczki
- wystarcza damom, natomiast jakoś nie widzę tego, żeby narąbanego faceta po muzeum ciągać
i na pokuszenie próbować zwodzić ...

Nie uchodzi, oj nie uchodzi ...


Niestety Janku, Jacek na wywczasy wyjechał, w związku z czym muszę
za kolegę nadrabiać i komentarze takie, jak potrafię czynić

W Paryżu nigdy nie byłem, więc też wtrętów o miejscach przez ciebie odwiedzanych czynił nie będę,
natomiast piszę się jako wierny czytelnik relacji, w osłupieniu i zazdrości widoków przez ciebie oglądanych, pozostający.