Pag 2010

To z grubsza jesteśmy zgodni, tylko klawiatura przestawia znaczenie
Dla mnie widok z tarasu to podstawa, dlatego tak to podkreślam Kocham jeść śniadanie patrząc przy okazji na bezkresną toń morza lub oceanu. Kocham pić wino przy zachodzie słońca na bezkresnym tarasie

mahadarbi piękne miejsce.

o tak, kaja! Cieszyłam się z niego niemalże tak, jak 9 lat temu, kiedy odkryliśmy Divną na Peljesacu... Wtedy byliśmy tylko my i jakaś 'lokalna' parka, teraz tam jest kombinat

... dzień jednak krył w sobie pewien haczyk...
Po czterech (tym razem!) godzinach plażowania w absolutnym spokoju, nie zmąconym nawet przelatującym na niebie ptakiem, i o dziwo, nie zmąconym najmniejszym podmuchem wiatru (choć w nocy był bora bora i dzień wcale się pięknie nie zapowiadał), zaczęliśmy się zbierać. Plażującym za skałką Słowakom pomachaliśmy z góry i ruszyliśmy pod jeszcze większą górę.
W samochodzie Nadia natychmiast zasnęła. Kochane dziecko
Wymyśliłam naprędce, że jedziemy do Lun. A co! Dziecko śpi, więc nie ma sensu za chwilę budzić ją w Mandre. I pomysł był świetny, owszem, gdyby nie to, że... nie wzięłam ze sobą aparatu! Matko święta, jak ja się wkurzyłam! Wczoraj zrzucałam zdjęcia do laptopa, a potem zaczęłam ładować baterię. I tak się ładowała pięknie do teraz. Aparat miałam, a jakże, szkoda tylko, że pusty... Fak!
Nie będę więc tworzyć literatury, kiedy nie mogę tego zobrazować, wybaczcie... Powiem Wam tylko, że wiocha urocza. Droga do niej prowadząca, jeszcze wspanialsza! Nic tam nie ma, nic się nie dzieje, za to jest przestrzeń! O raty, dużo przestrzeni, jest powietrze, jest prawdziwy wiatr od otwartego od morza, jest jak... nad Bałtykiem Nie przesadzam. Bardzo mi go jakoś przypominało. Być może dlatego, że morze tam właśnie ma inny kolor, że są te ławki samotnie stojące nad skałkami (w tym momencie miałam w pamięci zdjęcie Helen , samotna, biała, metalowa ławeczka w dawnym stylu... I tak szłam i rząd tych ławek jeszcze się ciągnął dalej i dalej...
Nie pokażę Wam tego, niestety. Takie mam wspomnienia z Lun. Brudno strasznie w marinie przy brzegu, gęsta zielona zawiesina. A, no i pyszne lody w budce. I już, cały Lun
Wróciliśmy do Mandre. Nie spodziewałam się, że Lun jest tak daleko... Jednak odległości na wyspach, mimo iż małych, całkiem inaczej są odczuwalne. Kręte drogi potęgują wrażenie masy kilometrów, a to tylko ułuda przecież... Lubię to.
Wróciliśmy i stały rytuał. Odpadł punkt z mierzeniem gorączki, więc jest trochę szybciej
Rozkoszujemy się wspaniałym zachodem słońca, choć dziś owianym chmurą.



Z postanowieniem, że do końca pobytu już żadna inna, dziś atak na Porat
W ogrodzie dokazuje Dita i siostrzeńcy Ksenij. Dita jest już po kąpaniu o zachodzie słońca, to też jej zwyczaj. Kiedy rano wstaje biegnie wprost do wody i szaleje tak, że od razu się budzimy Wieczorem też się chłodzi. Jest urocza. Tak, jak cały ogród Ksenij.

Wyjście z dziedzińca willi wygląda właśnie tak:

Więc kierujemy się do Antka i do Mario nieustannie podziwiając botaniczność Mandre

te odlotowe kolby graniaste..., jak to było, Helen?

Kiedy zostajemy powitani za wszystkimi honorami, jak na stałych bywalców przystało , Mario ofiarowuje Nadii mini maskotkę - latającego, zielonego kucyka. - Hvala - ta mu na to a Mario spływa rumieńcem
Nie mogłam więc zrobić nic innego, jak oblać tę scenę wielką karafką wina i zamówić krewety tygrysie, mniam!
Coś, co tygrysy lubią najbardziej... Palce lizać!


A ponieważ się teraz skatowałam na własne życzenie, idę powiedzieć małżowi, że jutro robimy krewetki! Podlane oficie winem
Dobranoc, smacznego

To groniaste to Trytomia

Miło mi, że masz w pamięci moje zdjęcia z zeszłego roku. Miasteczko na końcu drogi to już nie Lun, to Tovarnele, to tam te ławeczki. Żałuję trochę, że w tym roku na chwilę tam nie pojechaliśmy. no ale nie da się być wszędzie. Czytam wiernie.

[quote="helen"]To groniaste to Trytomia

Trytomia, mamo, jak to zapamiętać?!

Miło mi, że masz w pamięci moje zdjęcia z zeszłego roku. Miasteczko na końcu drogi to już nie Lun, to Tovarnele, to tam te ławeczki.

Oczywiście, że Tovarnele! Pamięć jest tak zawodna, że ratują potem tylko zdjęcia. A tych, oczywiście tam nie mogłam zrobić! Boże, jaka ja jestem na siebie wściekła! Do dziś nawet


W pamięci miałam nie tylko Twoją ławeczkę Owce, kozy też miałam w pamięci, tym bardziej, że podczas naszego pobytu spotkaliśmy tylko jedną owcę!!! No i żółwie oczywiście. I do dziś nie mam pojęcia, gdzie na nie mogliście trafić... I to pod naszym nosem pewnie

Pozdrawiam Cię serdecznie, Helen!

Żółwie mieszkają, hmmmm ... jak to wytłumaczyć, idąc w lewo od Twojego apartamentu w pewnym momencie jest taka działka nie zagospodarowana, do niej stara brama, koło tej bramy mieszkają żółwie. U nas w relacji w tym roku będzie dużo owiec .
Również pozdrawiam, córcię także

Już wiem! Po drodze, po prawej jest jeszcze coś w rodzaju plażowiska z leżakami na żwirku (to dosłownie 10 metrów za naszą zatoczką). a dalej, dalej, droga nagle się urywa. Poszliśmy w tamtą stroną w poszukiwaniu Girency a to było dokładnie w drugą To tam? W życiu bym nie przypuszczała. Komponujesz (dla zmyłki) te foty z żółwiami tak, że wydaje się, jakby były w kamieniach tuż przy bilardzie

Przed tą bramą są wysypane kamyczki, dlatego to tak wygląda, żółwie siedzą w krzaczkach, czasem któryś się zapędzi na ta ścieżkę, ale szybko znika po drugiej stronie, nam się udało zrobić mu zdjęcie zanim zniknął, jak chcieliśmy go do zdjęcia przytrzymać fuknął, więc daliśmy mu spokój.



To było tu:



Brama jest w miejscu z którego robiłam zdjęcie

Stąd jest blisko do kompleksu apartamentów-domków "Mandrice"

Czyli dokładnie za nami w lewo. Jak mija się Iris zaraz. po lewej stronie stała budka, ta oszklona, z pieczywem i ciastkami, no nie może być inaczej, tylko tam. Iris ma neon, jest widoczny zresztą. Każdy się o niego potyka

Strasznie żałuję, że nie dopytałam Cię o nie, Nadia by miała radochę. My pewnie też
Śliczne są, i jakie duże!

Środa, dzień piąty (7 lipca 2010)

Dzień piąty, szósty i siódmy mogą mi się mylić, nie pamiętam już dokładnie gdzie, co, jak, ale to przecież nieistotne. Nie pamiętam, czy dane zdjęcie było z tego dnia, czy ten zachód słońca był z wtorku...? To nie ważne. Nie jesteśmy Kolumbami, by prowadzić dziennik podróży na morzu z zapiskami dokładnego położenia, dnia i godzin Choć trochę jesteśmy odkrywcami
My odkryliśmy naszą zatoczkę, samotną, spokojną, miniaturową. Odkryliśmy naszą konobę, a w niej nasze przysmaki. Odkryliśmy nasz obłędny taras, a na nim nasze rytualne śniadania i kilka kolacji w blasku świec (przywiezionych z Zante, sorry Cro ))
Odkryliśmy Pag, który dołączamy do naszych wspomnień o Chorwacji, do miejsc, które będą nam się dobrze kojarzyć, mimo choroby i złych wiadomości. Jak silna musi być chęć zachowania w pamięci tylko tego, co dobre i miłe, by przysłonić lęk, zmęczenie, niemoc. Takie cuda mogą czynić jedynie wakacje. Ich siły nie przebije nic

I mimo iż powinnam wrócić stamtąd sfrustrowana, psychicznie zrujnowana, zła i obrażona na cały świat, że "inni to mają lepiej, nie mieli takich przejść, udały im się wakacje", że nie powinnam w żadnym wypadku odwiedzać tego typu for, gdzie tylko same przechwałki i 'jazda po oczach' obłędnymi zdjęciami, to stało się inaczej. Zapomniałam o złym, zachowałam piękne. Wykasowałam z twardego dysku złe wspomnienia i emocje, zresetowałam mózg i jeszcze przyszłam się pochwalić
Chorwacja ma w sobie coś i tyle. Wyspy tym bardziej. My wolimy wyspy. Wszędzie. Wyspy mają zupełnie inny klimat, ludzie są znacznie bardziej gościnni, czas płynie wolniej, choć wszędzie na nich jest ciut drożej Ale to mamy w każdym przewodniku, nic nowego nie odkryłam tym razem
Przejedźmy się jeszcze trochę, zanim w sobotę wyjedziemy do domu. Przejdźmy się po Mandre, zanim za chwilę już będę żałować, że to już koniec.

Na Sv.Duhu balowali z wielką pompą jacyś milionerzy na swoim 'jachciku'. Mówiono, że to Chodorkowski

kamienny krąg, a w nim tablica-obelisk określająca szerokość i długość geograficzną Pag-u (w połowie drogi między Sv. Duhem a Bosaną)




I znowu Mandre (cholera, tu jest naprawdę uroczo!)


Zmierzcha się. Ludzie ciągną w kierunku 'centrum'. Pachną perfumami, świeżą kąpielą, balsamami po opalaniu. Spieczone ciała i szeroki uśmiech. Spieszą się, jakby zapomnieli, że za chwilę będą tęsknić za tą jedyną drogą w Mandre. Po kolacji wracają bardzo powoli. Już się nie spieszą. Siadają na kamiennych płytach, moczą nogi, śpiewają. Może się zorientowali, że jednak będą tęsknić...?
Dziś kolacja na tarasie. To grzech śmiertelny zostawiać takie widoki i iść do jakiejś knajpy, a fe!
Śpijcie dobrze, do jutra. Bo jutro Pag i Klapa Sol

W Šimuni byliśmy raz (na pizzy prosto z plaży), chociaż kilka razy jechaliśmy drogą wzdłuż urokliwego porciku do Mandre. Właśnie wtedy poszliśmy sobie na spacer wzdłuż pięknych willi na plażę campingu Šimuni.
Ze skrzyżowania w lewo, przez las, pod szlabanem
Średnio, na pewno nie na plażowanie z małym dzieckiem. Wystające z wody głazy skutecznie psułyby zabawę. Choć wygląda to ciekawe.

Podczas objazdu plaż nie omieszkaliśmy zajrzeć na Čistą. Może ona i cista, ale bardzo średnia

Oczywiście zsondowaliśmy Zrće i Caska, ale dzikie tłumy skutecznie nam takie miejsca obrzydzają. Nawet zdjęć nie robiłam
Zrće (leżąca nieopodal Novalji), nazywana 'chorwacką Ibizą' z Ibizą ma tyle wspólnego co koza z koniem , no ale dzieciarnia może to lubi... Didżej w narzeczu zbliżonym do angielskiego wydziera się na całą plażę udając, że jest cool chillout, a to tylko... Rihanna Plaża pełna podchmielonych dzieciaków. Nie mój klimat.
Caska to wioska i plaża położona na wschód od Navalji. Jakby bez klimatu, jakby urwana w połowie drogi. Nie mój klimat także.

Cista to moja ulubiona plaża była do momentu jak zrobili tam właśnie bar i postawili parasole płatne.... komercha niestety
Ale im dalej od baru tym lepiej

Czekam na Klapę Sol :D

świetnie się czyta Twoją relację, szczególnie jak się siedzi teraz w biurze już po wakacjach. Rozpoznaję wiele miejsc , które w tym roku zwiediliśmy. Nie lubię wracac w te same miejsca, ale i kwaterka i sam Pag chyba jakoś tak zapadł nam w sercach i chcemy tam jeszcze kiedys wrócić.

To prawda, są takie miejsca, w które chce się wracać, i o których jakoś cieplej niż o innych się myśli. Dla mnie takim miejscem jest Peljesac, kwintesencja Chorwacji, moim zdaniem, choć na razie nie powróciłam tam po raz drugi.