OSIOŁKIEM - GIRO DITALIA czyli z koleją za pan brat

GRAZ – KLAGENFURT – VILLACH – KOTSCH - DOBBIACO TOBLACH – CARBONIN SCHLUDERB - TRE CIME DI LAVAREDO - CORTINA D’AMPEZZO - PASSO TRE CROCI - PASSO DI FALZAREGO

TRASA 360 km - MAPA https://maps.google.pl/maps?saddr=A2&da ... ,5&t=m&z=7

Spakowani więc w drogę. Trasa jak zwykle biegnie przez Czechy, po drodze jakiś obiadek i już pod wieczór witamy się z Austrią. Nie jest to jednak nasz cel – "my jedziem w gorod jużnyj" jak pogrywa nam melodia czyli ciągniemy dalej na południe – na samo południe. Mijamy wielkim łukiem czyli ekspresówką i autostradą Wiedeń i na noc lokujemy się gdzieś za Grazem – jacyś senni się zrobiliśmy ehh ten wiek
Poranna niespieszna pobudka – mamy czas. Osiołek coś nam paliwko żłopie i żłopie trzeba go będzie zatankować. Ale nie na autostradzie, w życiu, nie będę haraczu przepłacać. Do Klagenfurtu daleko nie ma ledwie 120km, a Villach też rzut beretem za nim. Trochę remontują tą autostradę, ale przynajmniej grzecznie i z uśmiechem za to przepraszają. No dobra, gniewać się nie będziemy. Za to trochę gniewamy się na gps, który zamiast zaprowadzić nas do Villach od wschodu, południa to dopiero od zachodu się zorientował, że chyba chcieliśmy tam po paliwko zjechać. Ehhh ta tiochnika. No nic wjeżdżamy na stację i słyszymy głośne puk. W prawo w lewo?? A już wiemy to panienka w pandzie przeliczyła się z szerokością swojego samochodu i trochę przygrzmociła w światła mondeo, który też chciał zatankować. I jeszcze się rozgląda z pytaniem w oczach czy to na pewno moja wina?? – ja jechałam za nim prosto, bokiem mijałam, a on jakiś taki szeroki był i w dodatku na drodze mi stał . Zatankowaliśmy – w międzyczasie doszła do wniosku, że to chyba jej sprawka - i pojechaliśmy na zachód.
Jedziemy jeszcze kilka kilometrów autostradą z potem tuż przed granicą skręcamy w drogę 111, która wiedzie praktycznie cały czas wzdłuż granicy z Włochami, tyle, że oglądamy Alpy od austriackiej strony. W wielu miejscach są maleńkie parkingi na 2-3 samochody, czasem zatoczki na ledwie jeden, gdzie można przycupnąć na ławeczce i podziwiać góry – pora zatem na kawkę z przepiękną panoramą.









Po drodze mijamy pięknie ukwiecone miejscowości – to mi się w Alpach podoba – gdzie nie spojrzeć tam domy uginają się od kwiatów, a niby tu jakieś takie bardziej srogie zimy mają – może tym chcą sobie w lecie nadrobić. Droga ma około 120km, ale już od 14 jej kilometra zaczynają się widoki, które ciągną się z małymi bądź większymi przerwami, prawie do samego jej końca.













Za Kotschch przyczepom nie wolno – ale nic straconego mogą sobie odbić już do Włoch. Dalej 111 niby nie wolno, ale widzieliśmy przyczepki, choć trochę to ryzykowne zważywszy na to (kwestię mandatów pomijamy) jak wygląda droga. Pierwsze z 5 km to delikatnie rzecz ujmując wąsko i kręto. W wielu miejscach osobówki się nie miną, choć co jakiś czas jest szerzej – szczególnie na ciasnych zakrętach, gdzie zupełnie nic nie widać czy cokolwiek jedzie z przeciwka.













W miejscowościach raczej trudno o miejsca parkingowe – zazwyczaj niewielkie parkingi przy hotelach lub restauracjach, ale by stanąć na chwilę to znajdzie się miejsce. Uliczki też wąskie i kręte – czasem wchodząc w zakręt wydaje się, że zupełnie nie ma przejazdu – tak blisko jest dom po przeciwnej stronie drogi.













Już pod samym Tessenberg spotkaliśmy na swojej drodze autobus, który wlókł się niemiłosiernie ledwo co wykręcając na serpentynach. Po drodze często zdarzało się, że niektórym niewprawnym kierowcom na zakrętach chyba nerwy puszczały, gdyż gdy tylko była jakakolwiek możliwość zjechania przepuszczały ciągnący się za nimi korek (fajny zwyczaj) tu niestety autobus nie miał gdzie zwiać, zatem ogonek karnie sznureczkiem ciągnął się za nim, aż do miejscowości.

Robimy ostatnie tankowanie, za w miarę rozsądne pieniądze, i przekraczamy granicę z Italią – dobrze, że się pizza i spaghetti zareklamowały, bo byśmy ją przegapili.



Za Dobbiaco Toblach skręcamy w ukochane Dolomity. Wzdłuż drogi prowadzi ścieżka rowerowa, jakieś jeziorka, szczyty wokół, tylko problem z zaparkowaniem. Jak już znajdziemy miejsce to, że niby camperom stać nie wolno – to niech się ugryzą znajdziemy sobie inne ciekawsze miejsca. Widać, że odcinek do Cortiny D’Ampezzo jest typowo nastawiony pod klienta. Wszystkie parkingi praktycznie płatne, o miejscu nie wspomnę. Widoki – ładne, ale dają dopiero przedsmak tego co czeka dalej i gdzie warto pojechać.













Od Carbonin Schluderb. do Cortiny drogi są dwie prawa i lewa. Prawą znamy - bardziej płaska – jedziemy w lewo, kilka kilometrów za rozjazdem koło skrętu na Rif. Auronzo jest Area di Sosta jak to poprawnie we Włoszech plac full – ostatni wakacyjny weekend.















Można podjechać dalej pod Tre Cime di Lavaredo widoczne wcześniej z drogi, ale po pokonaniu „stromszego” podjazdu okazuje się, że przyjemność dalszej jazdy i wjazdu na znajdujący się wyżej parking to 33 euro za pierwszy dzień i 15 za kolejne. Cena trochę wygórowana, za możliwość zrobienia zdjęć – wiem wiem tak utrwalone widoki są bezcenne…. Zatem nawrót i spokojnie krętą drogą zjeżdżamy sobie w dół mijając znak 16% - dali go od tej strony pewnie dlatego, żeby nie zniechęcać do podjazdu na płatny parking…

Melduję się ,
widoki cudne .

Za jeziorem (zakaz camperom i płatny parking) skręcamy w prawo na rozjeździe i zaczynamy wspinaczkę na Passo Tre Croci – 11% podjazd na 1809m. Za przełęczą ze 2 km dalej jest kolejka górska (jakich tu w okolicy wiele) skąd można dostać się prawie pod M. Cristallo (3216). Jest tu też fajny duży parking – zakazu noclegu nie zauważono.

























Teraz już tylko 10% zjazd i jesteśmy w Cortinie – trochę wąsko, kręto i miejscami stromo – ale camperki wywijają po niej, aż miło popatrzeć. W sumie zwyczaj machania zaniechałam to nie ma sensu – ręce mnie już bolą, a jak tu robić zdjęcia i co minutę machać?













Cortina znana – Passo di Giau (2233) (15% podjazd i zjazd) też (cudne chyba przełęcz, która najbardziej nas jak do tej pory oczarowała w Dolomitach, z tych jakie znamy i gdzie można dotrzeć camperem) - dalej przepiękna droga na Marmoladę boczna, dość stroma 16% - długi podjazd serpentynami – ale naprawdę warto)…

Tam już byliśmy teraz pora na coś nowego. Jadąc w stronę Passo di Falzarego koło Pocol jest spory parking po lewej stronie, z którego polecam przespacerować się za ścieżką po drugiej stronie drogi prowadzącą do restauracji, by obejrzeć panoramę Cortiny – nie pożałujecie.











Ustawiamy w gps Passo di Falzarego (2105), na którą wspinamy się mijając sporo samochodów. Raz - to główna droga, dwa sobotnie wakacyjne popołudnie, ostatnia chwila by coś jeszcze oczami uchwycić na dłużej. O tym, że malowniczo wspominać nie będę – zdjęcia raz po raz, bo coraz więcej gór się wyłania – w końcu minęliśmy już granicę lasu. Ze 2km przed przełęczą są parkingi, ale campery nie są tu mile widziane zatem jedynie sesja i w górę

Tam parkujemy pod hotelem i idziemy na spacer. Ta góra po prawej coś mi przypomina – mi też. A już wiem to ją widać z Passo di Giau, tylko że od drugiej strony. No to idziemy (od strony hotelu jest ścieżka po tej samej stronie drogi). Po około 40 minutach jesteśmy na przełęczy – im wyżej tym oczywiście ciekawiej. Jaka tu cisza, jaki tu spokój. Wspinamy się spacerowo podziwiając widoki. Tak, dla takich chwil warto żyć...











































Fotka tu fotka tam no i bateria wysiadła – ale mamy jeszcze awaryjnego staruszka, który dzielnie dawał radę kolejnym ujęciom. Mimo, że podeszliśmy chyba z 250m do góry cały czas praktycznie w zasięgu wzroku mamy osiołka. Rozkoszujemy się zatem górami w świetle powoli zachodzącego słońca. Chyba czas o noclegu pomyśleć. Do tej pory w wielu miejscach – tych mocno komercyjnych – nas nie chcieli, może tu przygarną ?? bo zakazów brak. Im jesteśmy niżej tym na widnokręgu coraz bardziej majaczy mi jasna, biała plama. Podchodzę niżej – tak mogę nawet wyróżnić kształty. Tuż za zakrętem znajduje się stacja kolejki, a pod nią w rządku już z 15 camperów. Noooo jak ja lubię takie widoki. Nie mija 5 minut, a już grzecznie stoimy w stadku. Jest cudnie – gdyby tylko ten zachód słońca nie był za tą wielką górą tuż za nami – ale ja przecież wcale nie narzekam

Fajnie po raz kolejny zajrzeć w znane kąty.

Pozdrawiam,
Wojtek

mysza73 napisał(a):Melduję się ,
widoki cudne .

zapraszam, mam nadzieję, że się spodoba też dalej

Franz napisał(a):Fajnie po raz kolejny zajrzeć w znane kąty.
Pozdrawiam,
Wojtek

odżyły wspomnienia ? u mnie tak zazwyczaj bywa jak spoglądam na zdjęcia

PASSO DI FALZAREGO - PASSO DI VALPAROLA - ARABBA - PASSO DI CAMPOLONGO - CORVARA - PASSO DI GARDENA - PASSO DI SELLA - PASSO DI PORDOI - CANAZEI - MOENE - PASSO DI PELLEGRINO

TRASA 100 km MAPA https://maps.google.pl/maps?saddr=Passo ... 4&t=m&z=11


Pobudka jakaś taka zimna w nocy była…. a już powód znam – siąpi deszcz, na dworze 8 stopni – eee nie…. to śpimy dalej czekając na dobrą pogodę. O 8.30 spoglądam przez okno i wyskakuję z campera jak oparzona – z aparatem oczywiście, bo właśnie przecudnie kładą się cienie na pobliskich grzbietach.













Aż żal się stąd ruszać, no ale w końcu trzeba – może dalej będzie jeszcze ciekawiej? Oj coś czuję w kościach że mam rację – nie tylko tą żywnościową, gdyż śniadamy już na kolejnej przełęczy 3km dalej (Passo di Valparola), na której również przywitały nas rządkiem ustawione camperki.











Już wiem co będę robić gdy znajdę 2 tygodnie słonecznej pogody – nie nie, żadne morze – a już tym bardziej polskie – Dolomity to jest strzał w dziesiątkę – no może nie ferraty bo sprzętu brak (choć może ), ale te górskie ścieżki po zboczach to jest to co frapki lubią najbardziej. Kilka kolejnych kroków i odkrywamy coś nowego, jeszcze cudowniejszego gdzie lekko zawiesić wzrok i tak już zostać – nie nie, nie tym razem choć już się rozmarzyłam.







Na przełęczy schowane jest schronisko, ale i pod nim również nie brakuje miejsca na nocleg. Jakaś grupka postanowiła zrobić plener – nie będziemy im wchodzić w kadr.

Stąd można jechać dalej na północ (zostawiamy na zaś) lub wrócić się trochę do głównej drogi i serpentynami zjechać na Col di Lana, gdzie teoretycznie jest tunel z zakazem wjazdu 3,20m. Tu w przeciwną stronę jechała jakaś taka mocno wysoka alkowa i podejrzewam, że te 3,20m to ona miała bez alkowy , a nie sądzę, żeby się wracała. Tunel z 3,5m powinien mieć skoro tam autobusy jeżdżą.









Serpentynkami obniżamy się coraz bardziej, jeszcze trochę galerii i w końcu jakaś prosta. Choć to wrzesień wiele pobliskich szczytów pokrytych jest płatkami śniegu – no może takimi ciut większymi.







Po kilku kilometrach proponują nam odbić w lewo na Marmoladę – ale ta droga przynajmniej na początku nie wzbudza naszego najmniejszego zaufania (byliśmy już tam kiedyś zresztą) zatem do Arabby (zakaz postoju camperów), ale jest serpentynowa dróżka na Passo di Campolongo (1875) i do kurortu Corvara.











Tam gdzie nie spojrzeć to kolejkę widać, krzesełka, siodełka, gondole – do wyboru do koloru. Na wjeździe od południowej strony jest parking dla camperów. Można wybrać sobie dowolną górkę i wjechać na szczyt. Ale co tam, kolejki to my w sklepach do kasy mamy – jedziemy osiołkiem. Do góry, do góry hej ho.













Może komu wody brakło – proszę bardzo jest źródlana woda z „kranika” (46.32 926, 11.49 452), a w czasie nabierania można to i owo popodziwiać.

ALEŚ FRAPE dała do wiwatu tymi fotkami!!

Dziwię się, że tylko Mysz i Franz sie odezwali, bo tematyka bardzo popularna tutaj, zresztą jak mogłoby być inaczej skoro takie piękne tereny

Dawaj dalej

Ja zapytam tylko jeszcze co to za sprzęt, Fiat jaki?

tony montana napisał(a):Dawaj dalej
Ja zapytam tylko jeszcze co to za sprzęt, Fiat jaki?

tegoroczna relacja aktualnie się pisze więc chwilę to trwa - może w tzw międzyczasie podrzucę tu jakieś zaległe wyprawy

sprzęt - osiołek - to 2.8idTD multicamp evo II dokładnie najkrótsza wersja z wyposażeniem a'la camperowym jak mówią niektórzy czyli reimo. Wcześniej zwiedzaliśmy Europę multivanem T4 i jeszcze nim spotkaliśmy kiedyś kulkę53 i LidięK pod Olimpem i dzięki nim tu trafiliśmy

Jedziemy teraz wokół Gruppo di Sella, więc możliwości do photostopów nie brakuje. Passo di Gardena (2121) jest komercyjna (w sensie płatny postój), zatem tylko kilka fotek oczami uchwycić na dłużej, bo już wyganiają i w dół. W prawo w lewo (10%) i końcu jakiś placyk – i wcale nie żałujemy, że nas przegonili – tu równie, jeśli nie ciekawiej – wiele już widziałam, ale owcy – jednej – wyprowadzanej na smyczy, na spacer? jeszcze nie




















W górach oczywiście nie jesteśmy sami. Często spotykamy campery, samochody, motorki i wspinających się na kolejne przełęcze rowerzystów. Biorąc pod uwagę te podjazdy, przewyższenia i nachylenia naprawdę szacunek dla nich.









Przez pewien czas podążał nawet za nami samochód serwisowy, trener mierzył czasy, nagrywał filmy, potem wsiadał i jechał na następną przełęcz, a oni dzielnie kręcili dalej.

Super taka podróż kamperem.
Przepiękne widoki.

-Katka- napisał(a):Super taka podróż kamperem.

Też tak uważam ,
chyba zacznę mężowi dziurę wiercić, coby takie cuś zakupił ,
użyję tej relacji, jako mocnego argumentu .