ON...ONA(str.28)... i ONA (str.32)

piekara114 napisał(a):A ja jego jakoś nie zauważyłam. Pewnie gapiłam się na most

...a może zrobił sobie przerwę na siusiu

Może...

Idziemy kamienistym bazarem


Spodobał mi się awatar formowej koleżanki, więc i sobie strzeliłam podobne zdjęcie


Po chwili dochodzimy do ostatniego celu spaceru po Mostarze


Przez kamienną bramę wchodzimy na dziedziniec i pierwszą rzeczą jaką widzimy jest studnia podtrzymywana kolumnami




Studnia służyła do obmywania nóg przez osoby wchodzące do meczetu. Najważniejsze jest, że woda w studni jest zimna i zdatna do picia. Z prawej strony studni są budki z lokalnymi pamiątkami. Patrzymy w lewo, bo tam znajduje się najważniejszy budynek zlokalizowany na tym placu – Meczet Koski Mehmeda-pasy


Ten meczet jest ważny przede wszystkim z jednego powodu: jest on udostępniony do zwiedzania, a ja mam plan właśnie wejść do środka. Pan M. odpoczywa na ławce pod meczetem, ja idę dowiedzieć się o wejście do środka. Można zwiedzać, wejście wraz z minaretem (wchodzę z synem) 3,5 euro. Pytam jak mam się ubrać, co z butami od początku planowałam tu wejść i mam na sobie batystową bluzkę z rękawkiem, a nie na ramiączkach, ale w długich spodniach już nie dałam bym rady chodzić w tym upale. Otrzymuję informację, że moje krótkie spodenki są ok., nie muszę brać chusty ani na ramiona i włosy ani do zakrycia kolan i butów też nie trzeba zdejmować.
Wchodzimy do środka


Jesteśmy pierwszy raz w meczecie. Można robić zdjęcia, ale nie można używać lampy, więc zdjęcia są delikatnie mówić nie fajne
Cała podłoga w sali modlitwy wyłożona jest dywanami


Najważniejszy punkt każdego meczetu to oczywiście mihrab, który wskazuje wiernym najważniejszy kierunek – kierunek modlitwy czyli kierunek na Mekkę


Obok mihrabu stoi kazalnica (minbar), z której kaznodzieja zwraca się do uczestników modlitw






W meczecie nie ma żadnych obrazów ani figur. W tym meczecie zachowały się malowidła i dekoracje ścienne z czasów tureckich.

Pod balkonem znajduje się wejście i kręte wąskie schody prowadzące na szczyt minaretu.


Po drodze na szczyt wyglądamy przez małe okienko


i już po chwili stoimy na balkonie okalającym minaret. Wiatr dość mocno wieje szarpiąc i niszcząc nasze fryzury Widoki z balkonu minaretu są przepiękne i bardzo rozległe. Widać chorwacką – katolicką część Mostaru




i tą islamską - bośniacką




Z minaretu wyraźnie widać kopułę przykrywającą meczet


oraz studnię, której dach pokryty jest kamiennymi płytkami


Gdzieś tu odpoczywa Pan M.

Z góry spoglądamy na uliczkę, którą dopiero, co spacerowaliśmy






Schodzimy z minaretu, jeszcze ostatni rzut okiem na arabeski i przez drzwi...


...wychodzimy na ciepły i słoneczny dziedziniec.

Ładne foty. Nie wiedziałem o możliwości zwiedzania tego meczetu.

Marek358 napisał(a):Ładne foty. Nie wiedziałem o możliwości zwiedzania tego meczetu.

Warto wejść, klimat i atmosfera niepowtarzalna....

Pan M. niech sobie jeszcze poodpoczywa, syn do niego dołącza, a ja jeszcze idę na tyły meczetu skąd jest piękny widok na szmaragdową Neretwę




Szykuje się wywiad do TV



Zawracam do moich Panów... jeszcze rzut oka na zniszczone mogiły


Wracamy do auta najkrótszą drogą.
Gdy wsiadamy do auta muezin zaczyna swoją pieśń. Wsłuchuję się, bo do tej pory nigdy nie słyszałam jego śpiewu. Siła głosu, niezrozumiałe wołanie jest porażające...

Wyjeżdżamy z parkingu, mijamy cmentarz muzułmański


przejeżdżamy przez miasto…





i już jedziemy na południe…

WARTO. Dziś czuję niedosyt, chciałabym więcej, ale wtedy mimo tylko 2,5h zwiedzania, upał dał się mocno we znaki. Najważniejsze, że byliśmy, lizneliśmy inną całkiem dla nas obcą kulturę, a syn poznał kolejny epizod współczesnej historii... szkoda tylko, że mimo pięknego miejsca, tak bolesny....

Zmierzamy na południe, ale jeszcze nie wracamy do Mlini.
Dosłownie po 2, 3 km po wyjechaniu poza obszar zabudowany odbijamy w lewo. Jedziemy zwykłą drogą, dość pustą. Jedziemy zgodnie z GPSem, ale coś pustawo dookoła. Nawet myślimy, że coś pokręciliśmy, ale docieramy do tabliczki – jesteśmy w Blagaj. Blagaj to dawna stolica regionu, siedziba hercegowińskiego władcy i miejsce urodzenia ostatniej bośniackiej królowej Katarzyny.
Dopytuję się, w IT na środku skrzyżowania, gdzie można zaparkować. Dziewczyna, dość łamanym angielskim, mówi, że tutaj lub podjechać 600m pod samą tekiję. To może tu zaparkujemy? Ale gdzie? Jakoś parkowanie pod IT na środku skrzyżowania wydaje mi się niepewne, więc podjeżdżamy.
Parking po lewej, droga na jedno auto i z prawej rzeka Buna i kramy nachodzące na pas dla aut. Parking – coś tam kosztował, ale nie pamiętam ile dokładnie.
Kamienną drogą idziemy i już po chwili wyłania nam się biały klasztor derwiszów.






Charakterystyczne dla okolicy są białe, wapienne skały, wynurzające się wprost z rzeki. U podnóża jednej z nich wznosi się powstała w końcem XV w. „sufijska tekija” czyli klasztor derwiszów, jeden z najciekawszych historycznie i architektonicznie obiektów w BiH, noszący charakterystyczne cechy stylu osmańskiego. Budynek służył zarówno celom mieszkalnym jak i modlitewnym. Klasztor jest otwarty dla zwiedzających, ale my nie wchodzimy. Trzeba być odpowiednio ubranym. Obchodzimy budynek i stajemy na małym tarasiku, aby popatrzyć na rzekę Bunę.





Z podnóża góry, u stóp której stoi klasztor wypływa rzeka Buna, która niedaleko wsi Buna, 9 km łączy się z Neretwą. Źródło to należy do największych tego typu krasowych tworów w Europie. Jest to jedna z najczystszych rzek w tej części Europy. Istnieje teoria, że rzeka Buna to po prostu Zalomska Reka, znikająca pod ziemią około 20 km od Blagaju. Z tym miejscem wiąże się legenda:

Młody pasterz mścił się na srogim tureckim wodzu, próbując mu wmówić, że zmniejszanie liczebności jego stada owiec to wina pożerających je wilków. W rzeczywistości owce wrzucał do znikającej rzeki, a po drugiej stronie (właśnie u źródeł Buny) wyławiał je jego ojciec. Niestety, oszustwo zostało odkryte i pewnego razu ojciec zamiast owiec wyłowił ciało swego syna...

Patrzę na rzekę i knajpki otaczające rzekę.


Przechodzę na drugą stronę rzeki, aby mieć w kadrze i klasztor i pionowe skały i Bunę.




Niestety nie udało mi się zrobić najbardziej znanego ujęcia, nie znalazłam ścieżki do kajaków i łódek, którymi za niewielką kwotę można wpłynąć do jaskini.

Wracamy do auta i jedziemy. Wracając rozglądam się jeszcze z ruinami zamku, które powinny wznosić się na szczycie jednej ze skał. Ale niestety nie wiedzę ruin. Nie wspominam też nic, bo jeszcze mam plany, a te chciałabym zrealizować. Dojeżdżamy do drogi ku Mostarowi, ale skręcamy w lewo, na południe…

piekara114 napisał(a): Parking – coś tam kosztował, ale nie pamiętam

0,5 EU/h

piekara114 napisał(a): nie znalazłam ścieżki do kajaków i łódek, którymi za niewielką kwotę można wpłynąć do jaskini.

..tylko ponton przy domu derwiszów ,ceny nie pamiętam
..widzę że lekcje odrobiłaś

piekara114 napisał(a):Niestety nie udało mi się zrobić najbardziej znanego ujęcia, nie znalazłam ścieżki do kajaków i łódek, którymi za niewielką kwotę można wpłynąć do jaskini.

. . .

Wracamy do auta i jedziemy. Wracając rozglądam się jeszcze z ruinami zamku, które powinny wznosić się na szczycie jednej ze skał. Ale niestety nie wiedzę ruin.

Zawsze można tam wrócić przy okazji tranzytowego przejazdu . . . do . . .
Wiem , że to żadne pocieszenie , ale my też takiego ujęcia nie mamy

Jedźmy na południe

Pozdrawiam
Piotr

Widzę, że zwiedziliśmy w BiH te same miejsca.
Nie myślałam, że tak bardzo mi się spodoba w tym tak innym od Chorwacji kraju i będę chętnie tam wracać. Już żałuję, że w przyszłym roku prawdopodobnie nie będzie dane nam odwiedzić tych miejsc - jeśli zostanie zrealizowany plan A na Chorwację, bo w zanadrzu jeszcze jest plan B
W sumie nie wiem o jakie najbardziej znane ujęcie w Blagaju chodzi, więc się nie wypowiadam, czy je mamy czy nie

Chodzi o takie zdjęcie (źródło internet)

Jedziemy drogą w kierunku Metkowic. Jeszcze przed Pociteljem skręcamy na most na Neretwie i serpentynami wspinamy się na szczyt góry. Jest ciasno, a zakręty dość ostre. Zjeżdżamy w dół i po jakiejś niecałej godzinie jazdy jesteśmy prawie na miejscu. Kierujemy się ku najważniejszemu miejscu w mieście.... jednak wcześniej jest kierunkowskaz na parking. Jedziemy ubitą drogą, parkujemy na DARMOWYM parkingu. Wysiadam. Dużo miejsca, przestronnie. Widać toalety. Jestem pozytywnie zaskoczona.
Jesteśmy w Medjugorie.
Już po chwili jesteśmy przed polowym ołtarzem.




Dookoła czysto, schludnie, przyjemnie.


Idziemy w kierunku kościoła. Mijamy konfesjonały, choć patrząc na nie kojarzą się nam z czymś innym i innym Polakom, którzy tam byli na pielgrzymce także


Na drzwiach konfesjonałów są przyklejone kartki z flagami wskazujące w jakim języku może odbyć się spowiedź.

Po chwili stoimy przed głównym wejściem do kościoła św. Jakuba


W kościele jest zakaz fotografowania, więc zdjęć nie mam. Kościół bardzo mnie zaskoczył. Jest prosty wręcz ascetyczny. Po prostu zwykłe proste ławki z klęcznikami. Bardzo prosty ołtarz i małe obrazy przedstawiające sceny drogi krzyżowej. W prawej nawie jest ołtarz poświęcony Maryi. I tu widać życie, ruch i przepych: lampki, świece, różańce i inne wota

Aaaaa, to mamy takie foto
Ścieżka po drugiej stronie rzeki prowadziła jeszcze trochę dalej (tylko bez odbijania w lewo na punkt widokowy, z którego macie zdjęcia). Może następnym razem się uda znaleźć.

Mam ochotę na Mostar i jeszcze jedno z miejsc w BiH, do którego jeszcze musimy dojechać, a Blagaja raczej już nie zobaczę

Przed kościołem św. Jakuba (czyli patrona pielgrzymów) znajduje się plan z zaznaczonymi najważniejszymi punktami sanktuarium. Do mapy załączona jest szczegółowa legenda:


Figura Matki Boskiej tak jak zapamiętały ją dzieci. Z ciekawostek - wizerunek Maryi takiej jak widziały ją dzieci w tym mieście jest dziś symbolem Radia Maryja.


Međjugorie to miejscowość położona „między górami”, to mała hercegowińska wioska, która w ostatnich dziesięcioleciach przekształciła się w ośrodek kultu religijnego. Przed objawieniami Međjugorie to była typowa wioska: hodowano tu owce i uprawiano winorośl i wyrabiano wino. Objawienia miały miejsce 24 czerwca 1981 roku na wzgórzu Podbrdo. Dzień później Matka Boska przemówiła do sześciorga dzieci (w wieku 10-17 lat). Sanktuarium określane jest jako Sanktuarium Królowej Pokoju. Zdaniem widzących Matka Boska prosi przede wszystkim o pokój, post i modlitwę. Wg dzieci, objawienia te są ostatnimi objawieniami maryjnymi na świecie i tutaj ma się wypełnić to, co zostało zapoczątkowane objawieniami w Fatimie i Lourdes.
Objawienia w Međjugorie nie zostały uznane i potwierdzone przez Watykan, a tym samym nie powinny być wiążące. Jakoś jest to sprzeczne z pielgrzymkami organizowanymi przez polskie parafie: czyżby pod płaszczykiem pielgrzymki do Međjugorie kryła się chęć kąpieli w Jadranie? (nie urażając nikogo, luźne spostrzeżenie).

Idziemy przez mały park w kierunku Podbrdo. Jest IT, pytamy jak daleko i którędy mamy iść. 20 min i mapka. Wracamy do auta. Podjedziemy.
Przejeżdżamy przez miasteczko, pełno noclegów, ogłoszeń o kwaterach na 1 noc. Jedziemy chwilę wśród pustek zastanawiając się czy dobrze jedziemy. Ale pojawiają się pierwsze domy i sklepy z dewocjonaliami. W sumie nic dziwnego w tym miejscu. Dojeżdżamy na sam koniec. Jest jakiś parking. Zostawiamy auto i cofamy się ku wejściu na Górę Objawień.
Kamienną drogą między domami wchodzimy pod górkę. Ale, ale…. Czy to na pewno dobry kierunek? Bo przed nami jest ALEJA KRAMÓW. Na szczęście się kończy i jest wejście na górę. Myślałam, że może tam wejdziemy, ale jest straszny upał, a wejście rzeczywiście jest (jak pisało) na lepsze niż moje buty (moje buty są na zdjęciu z Mostaru i nie nadają się na wejście).


Moi Panowie też jakoś nie są chętni na wejście. Wejście ma zająć 20-30 min (źródło IT z centrum). Rezygnujemy. I ALEJĄ schodzimy w dół. Przyglądam się z bliska co jest w ofercie. Oprócz kamiennych różańców, obrazów z Matka Boską


…znajdziemy też OKAZY sztuki. Dlatego wcześniej piszę kramy, bo inaczej nie potrafię tego określić (nawet teraz po 16 miesiącach od wizyty w tym miejscu czuję niesmak patrząc na zdjęcia):








Matka Boska w misce


I chyba „hit” pamiątkowy z pielgrzymki – nie wiem na co się zdecydować:




Czuję się ….. nie wiem jak to opisać. Komercja poganiająca komercję. To chyba najdelikatniejsze co przychodzi mi na myśl jak myślę o tej drodze.

Nie opisuję doznań na szczycie, bo tam nie byłam, oby były zdecydowanie odmienne, ale droga przed, mnie przeraziła, a okolice kościoła pokazywały, że będzie inaczej, prosto i tak jak powinno być w wierze: uczucia górą, a nie oprawa. Okolice mnie zmyliły…

Wracamy do auta. Jedziemy ku kościołowi, ALE... znowu ale.
Jak stałam przed kościołem nie widziałam ulicy. A ulica przypomina tą kamienną drogę na Podbrdo…. Koszmar jeszcze raz. Okolice samego kościoła po raz kolejny mnie zwiodły….. Kończymy tą wizytę.




Wyjeżdżamy z tego „uduchowionego” skomercjalizowanego miejsca. Kierunek:

piekara114 napisał(a):... jeszcze jedno z miejsc w BiH, do którego jeszcze musimy dojechać

..czyżby jakaś mała ochłoda pod w.........