Odrobina Dalmacji w lutym.

Mi również bardzo miło, cieszę się jakbym spotykała starych przyjaciół po latach, a na oczy was nie widziałam

I ja pozdrawiam.

longtom napisał(a):I ja pozdrawiam.

pozdrawiam również

Z przyjemnością będę zaglądał w wolnych chwilach.

Ale cieplutkie, słoneczne kadry. Z przyjemnością potowarzyszę Ci w tych wspomnieniach .

W marcu 2021 w największej pandemii zrobiliśmy sobie objazdówkę od Splitu do Dubrownika, ohhh jaki to był cudowny wyjazd
Twoje zdjęcia przypominają moje, z przyjemnością będę śledzić

Ja nie mogę się jakoś "pozbierać" po tym wyjeździe. Ten spokój, brak turystów... tęsknię strasznie. Jest gorzej niż latem

Jejku, jejku, ostatnią relację pisałam w 2011 roku - wieki temu. Nie planowałam, ale może dzięki temu łatwiej mi się będzie uporać z tęsknotą i dotrwać do cieplejszych, słonecznych dni.

Nasz wyjazd, chociaż wymyślony w 2021 roku na Pelješcu, nie był zaplanowany, ani przygotowany do ostatniej chwili. Wciąż wydawało mi się, że świat się sprzysięgnie i nie pojedziemy, na głowie miałam organizację gminnego finału WOŚP, z ferii zimowych odpadł przez to pierwszy weekend, czasu i sił brakowało na jakiekolwiek przygotowania. Początkowo mieliśmy spędzić kilka dni na półwyspie z naszymi chorwackimi przyjaciółmi, ale z biegiem czasu sytuacja prywatna u nich tak się ułożyła, że nie śmiałabym im swoją obecnością głowy zawracać. Potrzebny był plan awaryjny, bo wyjechać potrzebowaliśmy baaaardzo. Wiedziałam, że ma być Dalmacja, że nie chcemy siedzieć w miejscu i nie tam gdzie poza sezonem będzie totalnie pusto. Padło więc na Split, po głowie chodził Dubrownik no i cały czas chcieliśmy wpaść na Pelješac chociaż na chwilę.

Wyjazd zaplanowany na wtorek po finale WOŚP - cel Split na 3 noce - rezerwacji jakichkolwiek brak. W międzyczasie uciekły mi 3 z polubionych na bookingu miejsc noclegowych. W poniedziałek spakowałam co wpadło w ręce, kurtki na różne wersje pogodowe, buty i ciuchy podobnie. Kilkanaście dni wcześniej Chorwację nawiedziła zima i sama nie wiedziałam czego się spodziewać zwłaszcza po drodze.

31. stycznia

W dzień wyjazdu zaklepałam apartament na tyłach Pałacu Dioklecjana. I ruszyliśmy...


Drogę podzieliliśmy na dwa etapy, nocleg miał wypaść gdzieś za Wiedniem. Trasa przez Czechy minęła na szczęście bez zapowiadanych śnieżyc, choć krajobraz co jakiś czas zmieniał się na bardzo zimowy, wciąż było też buro i ponuro.




W Mikulovie zatrzymaliśmy się, żeby coś zjeść i gdy wjechaliśmy do Austrii przywitało nas zachodzące słońce.


Wiedeńskie korki sprawiły, że do zarezerwowanego po drodze Oekotelu w Traiskirchen dotarliśmy już po ciemku. Leżąc w łóżku zaczęłam wreszcie planować, co my chcemy w tej Dalmacji robić, zarezerwowałam więc na kolejne dni (po Splicie) apartament w Dubrowniku. W nazwie miał "luxury", jak się kolejnego dnia okaże ... bardzo "luxury"

helen napisał(a):W nazwie miał "luxury", jak się kolejnego dnia okaże ... bardzo "luxury"

Na to też będę cierpliwie czekać...porównam sobie luxury u Ciebie i u mnie kilka lat temu na Cyprze...

Bardzo miło Cię widzieć , cieszę się że wróciłaś do pisania relacji
Kilka miejsc z zajawki poznaję , z przyjemnością popatrzę na więcej


Pozdrawiam
Piotr

Witaj, dziwnie mi trochę po tak długiej przerwie. Ale bardzo się cieszę, że „spotykam” Was znowu

helen napisał(a):
Wiedeńskie korki sprawiły, że do zarezerwowanego po drodze Oekotelu w Traiskirchen dotarliśmy już po ciemku. Leżąc w łóżku zaczęłam wreszcie planować, co my chcemy w tej Dalmacji robić...

... niekiedy również mam podobnie. Ostatnio jadąc np. do Toskanii zastanawiałam się, gdzie my właściwie docelowo jedziemy. Pobyt w Santo Pietro Capannoli, zarezerwowany z lotu ptaka, okazał się jednak strzałem w dziesiątkę.

Czasami takie plany wyśmienicie się sprawdzają

1 lutego

Ostatnie dni stycznia na Ziemi Lubuskiej były zimne, mokre i ciemne, z radością powitaliśmy "kolorowy" wschód słońca z hotelowego okna. Po niewartym wzmianki śniadaniu w Oekotelu ruszyliśmy w dalszą drogę.



Towarzyszyły nam nadal dość zimowe widoki.






Nadzieja na błękitne niebo rosła jednak z każdym kilometrem. Aż w naszym ulubionym Ptuju zniknęły resztki chmur. Skręcamy na stare miasto, parkujemy na parkingu nad Drawą, wygrzebujemy cieńsze kurtki i rozkoszujemy się cudownym słońcem i 11 stopniami:




Mamy do tego miasta ogromny sentyment od 2019 roku, wtedy spędziliśmy w nim nieoczekiwanie cały dzień i odkryliśmy miejsce, do którego wracamy, gdy jest nam po drodze.








Po pysznej kawie jeszcze spacer po mieście, prowiant na drogę do łapki i ruszamy dalej. Słońce na niebie, banan na twarzy... bosko jest

Taki "kawałek wiosny zimą" to świetna sprawa , może na emeryturze uda się spędzać więcej czasu na ciepłym południu . . .



Pozdrawiam
Piotr

Baaardzo, ja mam nadzieję, że za rok ferie zimowe wypadną w drugiej połowie lutego i jeszcze gdzieś wyruszymy po wiosnę. A emerytura…. oby wtedy zdrowie było i fundusze.