Odrobina Dalmacji w lutym.

Dubrownik - poniedziałek, 06 lutego

Dzień wstaje zimny, za oknem 0 stopni. Ponieważ pierwszy głód Dubrownika został zaspokojony pozwoliliśmy sobie ciut dłużej pospać. Słońce świeci, wiatr słabszy, widok cieszy. Wychodzę na taras żeby nagrać płynącą łódkę i zauważam znaczącą różnicę do poprzedniego dnia, słychać odgłosy remontów, wiercenie, kucie... przygotowania do sezonu w pełni.





Po śniadaniu postanawiamy spojrzeć na Dubrownik z góry i wjechać na Srđ, szyby samochodu bura pomalowała solą:



Wydawało się, że wiatr zelżał, jednak im wyżej wjeżdżaliśmy tym bardziej się go dało odczuć w aucie.

Narnia przyczajona w BiH:



Na szczycie również trwają pracę, powiększany jest parking. Wchodzimy do Muzeum Wojny Ojczyźnianej mieszczącego się w twierdzy, jesteśmy sami... zdjęcia zniszczonego Dubrownika robią wrażenie:








Po wizycie w muzeum pełni zadumy podziwiamy piękny Dubrownik i okolice, niestety zimny wiatr i niska temperatura szybko wyganiają nas z wzgórza Srđ.










Wracamy na chwilę do apartamentu odstawić auto i wypić herbatkę zanim ruszymy na kolejne spacerki po starym Dubrowniku. Widok z miejsca parkingowego również zacny:

Przepięknie. Ależ mi się podoba jak piszesz i jak pokazujesz świat zdjęciami.
Tak coś czułem pod skórą, że w zimę w Dubrovniku będzie pusto i klimatycznie i Ty to udowadniasz

pozdrawiam, Michał

Więc i ja zerknę na ten pusty Dubrownik
Zawsze mi się marzył taki wyjazd i te pustki wszędzie.
Może kiedyś się uda.

majkik75 napisał(a):Przepięknie. Ależ mi się podoba jak piszesz i jak pokazujesz świat zdjęciami.
Tak coś czułem pod skórą, że w zimę w Dubrovniku będzie pusto i klimatycznie i Ty to udowadniasz

pozdrawiam, Michał

Oj jak miło , dziękuję i cieszę się, że się podoba.

anakin napisał(a):Więc i ja zerknę na ten pusty Dubrownik
Zawsze mi się marzył taki wyjazd i te pustki wszędzie.
Może kiedyś się uda.

No witaj, witaj. Bardzo polecam taki Dubrownik, też mi się marzył. Nie rozumiem tylko, dlaczego tak długo nam zajęło, żeby wybrać się do Cro w ferie zimowe.

Pozdrawiam

Poniedziałkowe przedpołudnie w Dubrowniku jest już trochę inne niż niedziela. Nadal jest pusto, ale trwa rozbieranie miasta z ozdób, obchody święta patrona miasta św. Błażeja kończą definitywnie okres świąteczny. Tu i tam widać również trwające drobne prace remontowe.

Idziemy najpierw do piekarni po burki i wracamy na placyk przy twierdzy Revelin, gdzie w towarzystwie gołębi konsumujemy nasze drugie śniadanko. Widok... ech



A później drepczemy znowu po starówce tam i z powrotem, nacieszyć się na zapas, napatrzeć, nabyć... i jeszcze kawa i naleśniki w lodziarni "Dolce Vita":



I można iść dalej, naszym celem dnia jest Fort Lovrijenac, więc posileni zmierzamy w jego stronę przez bramę Pile. Schodzimy pod mostek, ale trwają tam prace przy kanalizacji więc "zapach" wygania nas z powrotem na górę.








Czuję w nogach ogromną ilość schodów pokonanych w ostatnich dniach, najpierw Marjan w Splicie, teraz Dubrownik, a tu znowu trzeba się wspinać . Ale jest pięknie.




Mury od tej strony prezentują się przepięknie.

Wchodzimy na teren fortu, wczoraj weszlibyśmy za darmo, dziś płacimy 5 euro od osoby. Fort jak fort, robi wrażenie, ale to widoki wprawiają nas w zachwyt.








Pogoda jest wspaniała, w słońcu jest przyjemnie ciepło, a wiatr zdecydowanie słabiej wieje. Można do woli podziwiać widoki i szwędać się po zakamarkach twierdzy. Okolice twierdzy zdecydowanie śpią jeszcze snem posezonowym:






Wracamy za mury




Schody Jezuickie nadal puste



a fotografowane wczoraj kocie piękności siedzą teraz wszystkie w jednym miejscu.


Zmierzamy do restauracji "Kamenice" , do której wczoraj przez naciągaczy nie trafiliśmy, niestety okazuje się zamknięta. Podobnie zamknięte są niektóre inne miejsca otwarte dnia poprzedniego. Trafiamy na szczęście do pizzerii "Oliva", w której jesteśmy jedynymi gośćmi, ale pizza okazuje się być wyśmienita, podobnie obsługa. Trafiamy na zimową promocję, więc i ceny nie zwalają z nóg. Szczerze polecamy.


Wiele chwil tego dnia nie załapało się na zdjęcia, był to bardzo spokojny, pełen zachwytów dzień, ostatni dzień w Dubrowniku. Żal z powodu nadchodzącego wyjazdu byłby z pewnością ogromny, gdyby nie fakt, że my już czekaliśmy na kolejny dzień i na spotkanie z naszymi Chorwatami na Pelješcu...

Wtorek - 7 lutego

Ostatni poranek z takim widokiem, Villa Leoni zdecydowanie warta polecenia. W sezonie cena bardzo wysoka, ale zimą jak najbardziej można rozważyć.




Wyjeżdżamy nie bez żalu, ale i z radością ogromną na to co nas dziś czeka. Umówiliśmy się na Pelješcu z naszymi kochanymi Chorwatami. Poznaliśmy się w 2019 roku, potem były kolejne pobyty w 2020 i 2021 roku... wiele przegadanych godzin na przeróżne, często i trudne prywatne tematy, łzy wzruszenia niejedne wylane, wspólne zbieranie ziół i oglądanie spadających, sierpniowych gwiazd, poranne picie kawy i wieczorne wino, rakija do nocy na murku, a wszystko to z dala od turystów w małej wiosce na środku półwyspu, w kontakcie z przyrodą i zwierzakami.

Foto-wspominki z lata 2020:












Ech, są miejsca, które nas przywiązują do siebie szczególnie. Ale wróćmy do dnia dzisiejszego.
Droga do celu mija szybko i wreszcie jest upragniony widok zielonych wzgórz:




Zatrzymujemy się, żeby zatankować, wszędzie jest niesamowicie pusto, półwysep wydaje się być takim wysprzątanym, cichym, oczekującym i odpoczywającym. Na szczęście stacja benzynowa w miejscowości Potomje jest czynna



Naszym celem jest Orebić, ale oczywiście najpierw wpadamy na chwilkę do wioski, nie ma tam teraz nikogo, wita nas jedynie senny kotek. Na stałe zamieszkałe są dwa domy na skraju wioski, nie sądzę, żeby mieszkający tam starszy Serb, któremu mąż jednego lata obcinał włosy, nas jeszcze pamiętał, więc nie zawracamy im głowy wizytami.




Moje myśli zaprząta coś innego, symbolem wioski są dwa cedry libańskie, Luka i Pavo, które posadził pewien mieszkający 300 lat temu w wiosce kapitan.... były symbolem, bo jeden niestety z niewiadomych powodów usechł. Smutno nam, bo wiemy ile one dla ludzi z wioski znaczą. Były zawsze, były i podczas naszych pobytów, ale jeden już w 2021 roku wyglądał mizernie. Prowadzone były badania, przyjeżdżali specjaliści, jednak nie udało się drzewa uratować. Szkoda ogromna, kolejną zmianą jest dom remontujący się obok "naszego" domku. Będzie piękniej, ktoś będzie miał swój kawałek raju.



Znajoma droga szybko doprowadza nas do celu





A później już telefon idzie na bok, w Orebiću spędzamy kilka godzin na rozmowach i spacerach. Jestem ogromnie wdzięczna, że możemy wyjść poza wakacyjne realia, poznać bliżej ludzi i życie na tym cudnym skrawku świata. Nawet, jeżeli rzeczywistość odbiega od tego co jako turyści dostajemy z uśmiechem "na talerzu" . Życie na półwyspie nie jest takie usłane różami, problemów jest jak wszędzie sporo. Pełni wzruszeń, radości ze spotkania i jakiejś dziwnej nostalgii opuszczamy popołudniu Orebić.





Jest ciepło, powietrze pachnie kwiatami i wydaje mi się na początku lutego jakby właśnie była Wielkanoc.

Postanawiamy zajrzeć jeszcze do Trpanj, zobaczyć co tam słychać, a później ... zostaniemy na noc na półwyspie w bardzo przyjemnym miejscu.

Nie wiedziałam, że z Lovrijenaca tak ładnie widać Lokrum. Nie wyszło nam ostatnio, żeby jeszcze tam pójść .
Widok kwitnących drzew w lutym...budujący .

pomorzanka zachodnia napisał(a):Nie wiedziałam, że z Lovrijenaca tak ładnie widać Lokrum. Nie wyszło nam ostatnio, żeby jeszcze tam pójść .
Widok kwitnących drzew w lutym...budujący .

Hej,
no widok cudowny na Lokrum, ogólnie tam właśnie ze względu na widoki warto zajrzeć.
Pozdrawiam

Po pełnym emocji dniu w Orebiću jedziemy na chwilę na drugą stronę półwyspu, do Trpanj. Słońce jest już nisko i nie oświetla już plaży przy campingu Vrila, ani nabrzeża w Trpanj. Totalna cisza, śnieg na horyzoncie i stojący, pusty prom ... jakże inny widok niż latem.

Jedynie Zvijezda mora jeszcze w słońcu:




Nic tu po nas, czas jechać do naszego noclegu. W pierwszej wersji mieliśmy wynająć coś w Orebić, ale coś mi mówiło, że potrzebuję na zakończenie trochę klimatu innego niż mogły zaoferować nam jego posezonowe apartamenty.

Padło na Mali Ston i hotelik Ostrea. Ale zanim tam dojechaliśmy nacieszyliśmy jeszcze oczy znajomymi widokami półwyspu: uśpionymi jeszcze winnicami, na których już trwało najwyraźniej zimowe podcinanie, gdyż większość krzaków, była już ładnie ogarnięta. Słońce dawało piękne światło, ale nie robiłam już zdjęć ani nie chcieliśmy już się zatrzymywać .

W hotelu przywitano nas bardzo serdecznie, a jego tradycyjny wystrój jakoś bardzo mi przypasował od samego wejścia:



Pokoik malutki, wyposażony w zabytkowe meble i malutką łazienkę z wanną. Otworzyłam okiennicę starego okna i taki oto widok się za nim ukazał:




Do szczęścia brakowało już tylko kolacji, pożegnalnej, gdyż ten dzień był definitywnie ostatnim pełnym dniem w Dalmacji
Restauracja "Kapetanova kuća" rodziny Kralj, do której należy również hotel Ostrea, nie zawiodła oczekiwań. Świetna obsługa, zero papierosów i pyszne jedzenie w rozsądnych cenach.
Darmowy starter z pięknie podanym pasztetem rybnym, główne dania i tradycyjny deser w postaci aromatycznego, zimowego ciasta - "stonska torta od makarula" dopełniły tego dnia...





Łezka zakręciła się w oku, to były piękne dni, cudny wyjazd z ogromną dawką spokoju.

Spokój , nostalgia i pyszności , taki tytuł powinien nosić ten odcinek , który kontemplowałem przy niedzielnym śniadaniu . . .
Wszystko ma swój kres , ważne żeby ten kres obfitował w piękne i miłe akcenty


Pozdrawiam
Piotr

Miło mi Piotrze. Cudnej niedzieli życzę . W następnym odcinku kilka momentów i zdjęć klimatycznych jeszcze będzie. Nocleg w Malim Stonie na koniec naszego pobytu w Dalmacji to był strzał w 10.
Pozdrawiam
Helena

Piękny ten zimowy Dubrownik. Cisza i spokój urzekają.
Jedynie ten przykry incydent z "Lajkiem" trochę psuje wspomnienia. Trzeba szybko o tym zapomnieć.

helen napisał(a):Narnia przyczajona w BiH:

Proszę o wyjaśnienie, bo nie wiem, o co chodzi.
Z ciekawości wbiłam zapytanie w przeglądarkę, ale żadnego wyjaśnienia nie znalazłam.
Narnia kojarzy mi się z filmem "Opowieści z Narnii" i pomyślałam, że może w BiH były kręcone jakieś sceny do tego filmu, ale z internetu dowiedziałam się, że film był kręcony w Polsce, Czechach, Nowej Zelandii i Australii. A o BiH nie znalazłam ani słowa. Książek z tego cyklu nie czytałam, filmu nie oglądałam, więc nie jestem w temacie.

Oj, nic szczególnego. Po prostu zima przyczajona. Jak dzieci w filmie przechodziły przez szafę to wchodziły do ośnieżonego lasu, do zimowej krainy. Taką scenę pamiętam, choć też fanką i ekspertką nie jestem . Wybacz proszę to niezrozumiałe sformułowanie

Środa - 8 lutego

Podczas całego pobytu towarzyszyło nam słońce, mieliśmy ogromne szczęście z pogodą, jeden mały epizod z deszczem podczas mijania Breli nawet nas tak naprawdę nie dotknął, bo nie odczuliśmy ani kropli. Wiejąca bura był swego rodzaju ciekawostką i dodała wyjazdowi charakterku. Ale to słońce było tym, co sprawiło, że nasz wyjazd z zimowej, ponurej Polski był tak udany.
I w ostatni dzień pobytu w Dalmacji dobijało się do nas od samego rana:



Wstawał kolejny piękny dzień.




Po śniadaniu poszliśmy na spacer:













Poranek w Malim Stonie był wyjątkowy, nie spotkaliśmy nikogo poza recepcjonistką z hotelu, dwoma kotami i białą czaplą. Cisza przerywana pluskiem wody, rześkie powietrze i ciepłe promienie słońca.

helen napisał(a):Poranek w Malim Stonie był wyjątkowy, nie spotkaliśmy nikogo poza recepcjonistką z hotelu, dwoma kotami i białą czaplą. Cisza przerywana pluskiem wody, rześkie powietrze i ciepłe promienie słońca.

Coś wspaniałego - zero ludzi, ciche miasteczko, plusk wody, słońce do tego, no i jeszcze czapla z kotami . Mógłbym się natychmiast, już, przenieść w takie miejsce .