Od Alto Adige ... do Veneto (Dolomity-Garda-Wenecja)

weldon napisał(a):

Crayfish napisał(a):No to ja już wiem gdzie pojadę następną razą w Alpy i co będę zwiedzać.

A gdzie?

Gdzieś koło tego dżemu, konfitur, a ... marmelady.
No chyba że koło Gardy, ale jeszcze czekam na Mariusza.

Crayfish napisał(a):Gdzieś koło tego dżemu, konfitur, a ... marmelady.
No chyba że koło Gardy, ale jeszcze czekam na Mariusza.

No właśnie...lepiej poczekaj bo to jeszcze jakieś 15 dni zwiedzania przed nami.

Crayfish napisał(a):

weldon napisał(a):

Crayfish napisał(a):No to ja już wiem gdzie pojadę następną razą w Alpy i co będę zwiedzać.

A gdzie?

Gdzieś koło tego dżemu, konfitur, a ... marmelady.
No chyba że koło Gardy, ale jeszcze czekam na Mariusza.

Dojdziemy i tam ! ... i jeszcze ciut dalej ...




Na razie zbieramy się do powrotu na przełęcz.

Jeszcze chwilkę spoglądamy z góry i ....







... i "nadciąga" kolejka !





Początkowo rozpatrywaliśmy piesze zejście, szlakiem biegnącym po piarżysku opadającym ze szczytu.
Lecz po próbce spaceru kamienistą ścieżką w kierunku Piz Boe i przeczytaniu opisu szlaku w przewodniku Dariusza Tkaczyka "Dolomity.Tom II Zachód" ... (nosiliśmy go z sobą).

Tkaczyk opisuje co prawda wejście a nie zejście ale ... najlepiej zacytuję:


...... zdobywać wysokość monotonnymi zakosami .......... po rozległym piarżysku zmieszanym z gliniastą ziemią. Z góry zbiegają zwykle tabuny ludzi, a całe podejście jest jednym z najbardziej nieprzyjemnym w Dolomitach.


Jak podejście to i zejście zapewne ... i choć w tym dniu nie widzieliśmy tam tabunów ludzi, to jednak zrezygnowaliśmy z tej wątpliwej atrakcji na rzecz ponownej podróży wagonikiem.

Spacer postanowiliśmy zrobić w innym miejscu, gdzie teren jest pokryty zielenią a widoki częściowo nowe i oczywiście piękne.

Jedziemy ! ... i oglądamy co za szybą ... w specyficznej pleksiglasowej kolorystyce.

Jacek S napisał(a):

Crayfish napisał(a):Gdzieś koło tego dżemu, konfitur, a ... marmelady.
No chyba że koło Gardy, ale jeszcze czekam na Mariusza.

No właśnie...lepiej poczekaj bo to jeszcze jakieś 15 dni zwiedzania przed nami.

A po "marmeladzie" jeszcze i "miodzio" może się trafić

Jacek S napisał(a):
No właśnie...lepiej poczekaj bo to jeszcze jakieś 15 dni zwiedzania przed nami.

........ dokładnie 23 !

Po powrocie na dół dokładnie "zwiedzamy" doskonałą infrastrukturę przy stacji kolejki.

Są tu miejsca gdzie można coś zjeść, wypić oraz skorzystać z eleganckich bardziej "intymnych instalacji".

Przeprowadziliśmy także wizytację sklepu pamiątkarsko-księgarskiego, gdzie kupiliśmy niedrogą dwustronną mapę całych Dolomitów - w wersji samochodowej i "wizualnej'(coś w rodzaju 3D)...

... i odwiedziliśmy mini - muzeum kolejki.

Mariuszu.
Cóż ja będę pisał- Wasze fotki mówią same za siebie jak piękną mieliście wycieczkę po Dolomitach.
Rzadko kiedy bywa tak czysta panorama głównej grani alpejskiej- poza zimą.
Pięknie!

Wspomina mi się tylko gdzieś w duchu 2001r i moja mała rajza po Wielkiej Pętli Dolomitów, gdzie najlepsze wrażenia i fantastyczne widoki o wschodzie słońca miałem pod ścianami Selli.
Jak miło spojrzeć na tak bogatą dokumentację- znowu chce się tam być.

P.S. Mariusz, jesteście gdzieś ze Śląska lub okolic?
Pytam, bo gdybyście tak zechcieli z naszą grupką górołazów odwiedzić tej zimy Mała Fatrę...(wątek "CRO.plowy na stok wyskok" w dziale Społeczność CRO.PL).

Pozdr.

mariusz-w napisał(a): spacer zrobił się mniej kameralny i polegał głównie na ciągłym wymijaniu, omijaniu i uważaniu na innych, nie zawsze przygotowanych na taką wędrówkę (widzieliśmy osoby w klapkach).

Przypomniałeś mi, jak dawno temu, gdy nałogowo łaziłem po Karkonoszach, często spotykaliśmy takiego kawalarza, który zawsze był w lakierkach i z aktówką. Wielu go wyśmiewało, ale my wiedzieliśmy, że on się w ten sposób bawi.

Już nie pamiętam, ale to chyba z Mylnej schodzi się w dół po kamiennej ścieżce.
Po deszczu było.
Razem z nami szła wycieczka ... w kaloszach.
Szła, to za dużo powiedziane. Jechali na tyłkach, a my ich za kołnierze trzymaliśmy,
żeby nie pojechali na dół ...

Natomiast miałem przewodnika, który nauczył mnie zawsze parasol w góry brać.
Głupio to wyglądało, ale fakt, że kiedy my, zgrzani, nic nie widzący,
zakutani w te plastykowe pelerynki dreptaliśmy przez deszcz,
facet sobie spokojnie osłaniał siebie i plecak dużym parasolem.

No, ale to było w czasach, kiedy kangurka była szczytem marzeń,
a w góry się zabierało polietylenową pelerynkę mamy.
Dobrze, jak nie była w kwiatki

Fatamorgana napisał(a):
Rzadko kiedy bywa tak czysta panorama głównej grani alpejskiej- poza zimą.
Pięknie!

Znaczy się mieliśmy szczęście ... bo z pogodą faktycznie trafiliśmy idealnie !





Jan_s1

weldon

... ano są ludzie i ludziska !

Dla dowcipu ... to jeszcze jestem w stanie zrozumieć ...

Tych nierozważnych, niemyślących to raczej nie.
Narażają siebie i mogą sprawić niepotrzebne problemy innym.

Wracamy do auta gdzie następuje "przegrupowanie" to znaczy przepakowanie plecaka, uzupełnienie napoi i "zestawów żywieniowych".

Pozostawiając samochód w spokoju na następne parę godzin ... udajemy się na drugą stronę przełęczy, by powędrować grzbietem Padón.

Długi grzbiet Padón rozciąga się między Sellą a Marmoladą.
Od głównego masywu Marmolady oddzielony jest doliną potoku Avisio.

Padón jest zbudowany w większości ze skał wulkanicznych, które są znacznie bardziej podatne na wietrzenie w związku z tym na powierzchni tworzy się warstwa żyznej gleby.

Grzbiet ten jest jak jedna wielka łąka, bogato porośnięty trawami i innymi roślinami, natomiast grań jest urozmaicona skałami o wyszukanych kształtach.

Marmoladę jak pisałem nazywa się - "Królową Dolomitów", grupę Sella - "Twierdzą Dolomitów", Piz Boe -"Zamkiem Dolomitów" natomiast grzbiet Padón - "Balkonem Dolomitów" ... oczywiście głównie z uwagi na widoki, ale także z powodu dostępności.

Widok z grzbietu na Marmoladę jest fantastyczny i dobrze wybrać się na taki spacer właśnie w godzinach popołudniowych gdy słońce przesunie się bardziej na zachód, oświetlając bocznym światłem lodowiec.

Wygodna ścieżka biegnąca wzdłuż grzbietu nosi nazwę Viel del Pan i nawiązuje do faktu , że niedaleka przełęcz Passo Fedaia była w dawnych czasach jednym z ważniejszych przejść przez które odbywał się transport towarów.

Zachodnia część grzbietu jest praktycznie dostępna dla każdego, natomiast po wschodniej znajduje się podobno ciekawa ale dość trudna ferrata Trincee, krótka ale wymagająca doświadczenia (dokładnie opisana przez Tkaczyka). Ale to atrakcja dla Wojtka ... a nie dla nas .

Ruszamy w górę zostawiając w dole coraz bardziej zapełniająca się turystami infrastrukturę Passo Pordoi ...



Idąc w kierunku grzbietu z lewej strony ścieżki rozciąga się widok na drogę biegnąca w kierunku Arabby oraz leżącą kilkaset metrów od przełęczy u podnóża Selli budowlę nazwaną "Ossario Pordoi".

Ta monumentalna budowla z czerwonego kamienia to mauzoleum i wojskowy cmentarz wybudowany przez Niemców i otwarty 19 września 1959 roku.
Pochowanych jest tam 8582 żołnierzy niemieckich i austriackich z okresu I wojny światowej i 847 z II wojny światowej.







Wspinamy się wygodną ścieżką na grzbiet i rozpoczynamy spacer, którego jedną z atrakcji ma być widok na leżącą po jego południowej stronie przełęcz Fedaia i oczywiście doskonały widok na "Królową Dolomitów".

Ja oczywiście co moment się zatrzymuję robiąc zdjęcia ... a to przodu a to do tyłu , na boki etc.
W tym czasie Gosia systematycznie, niespiesznie wspinała się w górę zostawiając mnie daleko w tyle.
"Podganiałem" dzielnie ale i tak po pewnym czasie dzieliła nas kilkudziesięciometrowa odległość.

Ładny ten fioletowy 'czupurek" A co to?
Pytam, bo wiem, że Ty wiesz (a to podono połowa sukcesu - wiedzieć, kto wie )

pozdrawiam

Tymona napisał(a):Ładny ten fioletowy 'czupurek" A co to?
Pytam, bo wiem, że Ty wiesz ....

No ładnie ... to sobie narobiłem !

Ja to bardziej na tej "arystokracji" roślin skalnych i cebulowych się znam. Z łąkowymi to raczej na bakier ...

Ale ...

... fakt , że o tej porze roku kwitnących roślin w górach już malutko jest.
Okres ich kolorowej "szaleńczej" aktywności przypada jednak na wiosnę. Śpieszą wtedy by jak najszybciej pokazać co mają najefektowniejszego światu, owadom a czasami komuś z aparatem.

Na szczęście są i takie ... często nie tak szlachetne jak wiosenne, które chyba specjalnie tak długo czekają z zaprezentowaniem swych kwiatów by nie zginąć w wiosennym tłumie. Albo takie jak kwitnąca skalnica, którą pokazałem wcześniej jak dzielnie rośnie na Selli ... mimo "klamotów", śniegu i lodu zamiast gleby.

Spacerując w górach często podziwiam takie roślinki o których istnieniu pojęcia przedtem nie miałem.

Na szczęście o tej trochę wiem ...

Ta nie należy do tej wspomnianej górskiej arystokracji ... to taka zwykła łąkowa, przyczajona rozetą lancetowatych liści, przeważnie wśród gęstwiny innych roślin ...

... a i z nazwy pospolita, nieciekawa ... Oset siny (Carduus glaucus).

... mimo tego wszystkiego - też potrafi zwrócić na siebie uwagę !

Pozdrawiam.