No solo México

tony montana napisał(a):
#mariantujestjakbyluksusowo

prawie spłakałem się przy tym ze śmiechu!!

Cieszę się, że mogłam sprawić trochę radości z rana .

Na obiad wróciliśmy do naszej willi. Tanio na tych rajskich wyspach niestety nie jest (dzień wcześniej za obiad składający się z drugiego dania (ryby albo kurczak) + owocowe smoothie zapłaciliśmy prawie 500 zł.) i czasem jednak gotowaliśmy we własnym zakresie.

Po obiedzie chłopaki poszły na kajaki (były w cenie wynajmu mieszkania, podobnie jak supy; za rowery niestety trzeba było dopłacić chyba 6 czy 7 USD za dobę (24h) co szczerze mówiąc uważam za kwotę nieco wygórowaną; były też noclegownie co rowery miały w cenie ale pewnie jakieś inne rzeczy nam w nich nie pasowały). Kajaczki na morzu prezentowały się tak:






Córka kategorycznie odmówiła wsiądnięcia do kajaka więc poszwędałam się z nią przy brzegu. W morzu takie wielkie muszle były:



Potem pojechaliśmy na naszych rowerkach do Stingray Beach. To miejsce słynie z dwóch atrakcji – po jednej stronie pomostu można spotkać koniki morskie. Nie jest to proste bo stworzenia są małe i łatwo wtapiają się w otoczenie. Nam udało się zobaczyć może 1 czy 2 ale na zdjęciach to raczej ich nie widać (może jakieś bystre oczko wypatrzy):



Pływały też małe rybki:





Po drugiej stronie jest kąpielisko z mikroskopijną, piaszczystą (!) plażą, huśtawkami/hamakami w wodzie i … płaszczkami.








Ponieważ atrakcji moc, teren mały to ludzia niestety dużo. Głównie bardzo głośnych Amerykanów .


Trochę czasu tam spędziliśmy ale córka chciała jeszcze na klasyczny plac zabaw.

Jak już się wybawiła to dzieci zażądały basenu. Ostatecznie mąż wrócił z bomblami na basen a ja pojechałam szukać najlepszego miejsca na zachód słońca.

Najpierw obstawiłam okolice Lizard Beach Bar. Było nawet fajnie ale pod koniec dnia zaczęli się tam zjeżdżać kierowcy meleksów i jakoś tak poczułam się nieswojo.





Zdecydowałam się na powrót do Stingray Beach. To był strzał w 10 bo miejsce o zachodzie słońca prezentuje się super (nawet mimo wrzeszczących Amerykanów).











Dodatkowo okazało się, że pobliżu pomostu pływają też małe rekiny …





Płaszczki też ciągle były… chyba nawet więcej niż popołudniu bo wieczorem obsługa pobliskiego baru urządza im karmienie







I to by było na tyle tego relaksującego dnia.

Nie ma to jak kończyć relaksujący dzień w towarzystwie rekinów i płaszczek

Płaszczki są świetne - takie trochę chropowate w dotyku...

A rekinki zauważyłam dopiero jak poszłam na zachód słońca (może wcześniej ich tam nie było ). Większość gatunków podobno nie jest groźna - te w ogóle nie wchodziły w interakcje z innymi organizmami .

Ale do ogona płaszczek nie podchodziliście mam nadzieję???

tony montana napisał(a):Ale do ogona płaszczek nie podchodziliście mam nadzieję???

Tam było dużo ludzi i dużo tych płaszczek jak na tak małą przestrzeń więc trochę trzeba było uważać (szczególnie, że na wyspie nie ma szpitala ; ale podobno są dwa cmentarze ). Jak pływały to wręcz ocierały się o ludzi stojących w wodzie (stąd wiem jakie są w dotyku chociaż nie mogłam się oprzeć i jedną pogłaskałam ). Ale muszę przyznać, że moja dzieciarnia jest w tym względzie bardzo ostrożna bo wystarczyło im patrzenie na płaszczki a dotykać absolutnie ich nie chcieli.

Odnosiłam wrażenie, że wielu ludzi nie zdawało sobie sprawy, że one na tym ogonie mają kolec jadowy bo niektórzy nawet bardzo małe dzieci usiłowali namawiać do głaskania i dotykania i nie specjalnie patrzyli gdzie te pchają swoje małe łapki .

Zapomniałam jeszcze napisać, że wieczorem w zaroślach przy "naszym" basenie spotkaliśmy dwa gigantyczne kraby ale zdjęcia nie wyszły bo bardzo ciemno tam było.

Ogończa potrafi się zdenerwować , gdy ktoś jest mało delikatny w stosunku do niej , więc namawianie dzieci do głaskania uważam za mało rozsądne . Płaszczek ich około 70 gatunków , a tym część jest niebezpieczna dla ludzi , zetknięcie z kolcem jadowym może zakończyć się śmiercią delikwenta . . . w każdym razie nas przestrzegano przed bardzo bliskim spotkaniem z nimi


Pozdrawiam
Piotr

Czas pożegnać rajską wysepkę. Rano postanawiamy wykorzystać do oporu dobę hotelową. Dzieciaki idą jeszcze na basen, ja na krótki spacer wzdłuż wybrzeża.

Najpierw nasz „resort”.


(na piętrze tej willi było nasze mieszkanie; do dyspozycji mieliśmy też taras na dachu)









Te domki były tuż obok, na samej plaży. Pewnie kiedyś kwaterowali tam wczasowiczów. Teraz, mam wrażenie, że mieszkali tam robotnicy budujący kolejne wakacyjne ośrodki.



Idziemy dalej




(na wyspie jest mikroskopijne lotnisko; można tu dolecieć z Belize City)













Moje refleksje są takie, że tam gdzie na wybrzeżu usytuowany jest jakiś ośrodek jest super – nabrzeże jest zadbane, czyste, glony są regularnie sprzątane.

Tam gdzie teren nie ma gospodarza jest niestety brudno. Śmieci i glony dają słabą mieszankę zapachową ☹ .

Do portu wracamy tym samym meleksem, który nas stamtąd przywiózł. Po drodze można jeszcze trochę pofotografować tym razem tego co jest "w środku" wyspy.















Gdy dojeżdżamy do portu zaczyna się chmurzyć:





Jeszcze rzut oka na "wish list" pewnie każdej rajskie wysepki:



i odpływamy promem o 11.30.

Gdyby chcieć skorzystać ze wszystkich atrakcji Caye Caylker pewnie przydałby się co najmniej jeden dodatkowy pełny dzień, który moglibyśmy przeznaczyć na eksplorację północnej wyspy. Jak ktoś nurkuje albo snorkuje to pewnie znajdzie atrakcji na kilka dodatkowych dni jak chociażby nurkowanie w słynnej "blue hole" - https://pl.wikipedia.org/wiki/Great_Blue_Hole

Po około godzinie jesteśmy w Belize City, mocno zachmurzone niebo nie zachęca do spaceru.





Odbieramy auto z parkingu i jedziemy w stronę granicy z Meksykiem. Jest pochmurno, co jakiś czas pada ale jedzie się dość dobrze. Po drodze mijamy mnóstwo „kurczakobusów”, które bardzo mi się podobają więc nie mogłam sobie odmówić kilku zdjęć . Ciekawe są też znaki "bridge ahead" przed każdym mostem. W sumie nie do końca wiemy czemu mają służyć .









Po ok 1,5h osiągamy granicę. Najpierw ogarniamy wyjazd – idzie bardzo ślamazarnie – Pani, która pobiera opłatę wyjazdową pisze na komputerze metodą ewangeliczną – szukajcie a znajdziecie . A do prostych obliczeń używa kalkulatora… (dobrze że nie liczydła). Przed nami są dwie osoby a stoimy w kolejce ze 20 minut. Potem następna kobieta przepisuje ręcznie do jakiegoś zeszytu dane z potwierdzeń zapłaty tej opłaty co ją zapłaciliśmy u tej pierwszej kobiety. Pieczątki wyjazdowe dostajemy dość szybko. Potem jeszcze załatwiamy wykreślenie z paszportu kierowcy pieczątki „samochodowej” – to załatwia się „na cle”, które jest tylko w części dla wjeżdżających do tego kraju więc przepuszczają nas zapleczem na drugą stronę – mijamy m.in. cele aresztu granicznego, na widok których nasza córka stwierdza „chyba nie chciałabym być złodziejem” .

No to teraz Meksyk. Tu, jak wszystkich, zatrzymuje nas Guardia National i dokonuje inspekcji naszego auta łącznie ze schowkami, przestrzeniami pod fotelami i pobieżnym przejrzeniem plecaków. Po tej przyjemności właściwie możemy wjeżdżać do Meksyku. Ale nie daliśmy uśpić naszej czujności – pytamy grzecznie (bo Panowie z długą bronią i psami) gdzie tu dają pieczątki wjazdowe (just in case – podejrzewamy, że mogą się przydać ). A Pan na to, że w „este edificio” – tyle, że on jest tak ze 100 metrów za nami, w stronę Belize. Przejść nie można. Trzeba przejechać – no niezły Meksyk . Dojeżdżamy, wypełniamy karteczki, dostajemy pieczątki i jakieś inne karteczki, których lepiej nie zgubić. Przejeżdżamy jeszcze raz przez punkt Guardia National – panowie nas poznali i udało się bez ponownego przeszukania. A więc „Bienvenidos en Mexico”. Co ciekawe na wjeździe do Meksyku też jest punkt dezynfekcji auta – muszą przez niego przejechać auta z innymi tablicami niż meksykańskie. Jak widać meksykańskiego auta, belizeński brud się nie czepia .

30 kilometrów, które zostało nam do Bacalar mija bez historii i z korkiem przybudowie Tren Maya.

Jeśli chodzi o kolejny dzień to był „spór w doktrynie” jak go zagospodarować. Mąż miał pomysł żeby wracać do Cancun po to by kolejnego dnia popłynąć na rejs katamaranem na Isla Mujeres, syn chciał wracać do Cancun żeby kolejnego dnia od rana męczyć plażę, ja wolałam zostać w Bacalar, popłynąć na jakiś rejs, pomoczyć nogi w jeziorze, córce było wszystko jedno byle bez piramid i długiej jazdy .

Ostatecznie zdecydowaliśmy się na powrót do Cancun. Rano jedynie poszliśmy na spacer nad jezioro – wygląda obłędnie, kolory wody przepiękne.

















(takie ostrzeżenie było przy wejściu ale (nie)stety żadnego nie spotkaliśmy)

Samo miasteczko pupy nie urywa (chociaż jest jednym z pueblos magicos) ale ma trochę fajnych murali:













Chmury rzeczywiście nie zwiastowały dobrej pogody więc może dobrze, że nie zdecydowaliśmy się na rejs. Jednak mimo wszystko polecam to miejsce na co najmniej jeden pełny dzień. Wbrew opisom nie jest tu może pusto ale na pewno spokojniej niż na wybrzeżu. Wbrew internetowym opiniom jest też gdzie się kąpać – nie ma typowych plaż ale tam gdzie są pomosty woda jest płytka i bardzo przejrzysta.
Droga do Cancun długa i męcząca. Ruch duży, budowa Tren Maya wre. Na drodze typowy meksykański pierdzielnik.








Całość zajęła nam ok 5h łącznie z krótkim postojem w Tulum.

Tym razem mamy mieszkanie w Downtown. W okolicy weekendu, na taki „short notice” nie udało nam się znaleźć niczego sensownego w zona hotelara.

Na szczęście na osiedlu jest basen z czego ochoczo korzystamy.

Ostatni pełny dzień w Mex. Około 15 musimy oddać samochód. Przy okazji zamieniamy miejsce zwrotu auta z Zona Hotelara na Downtown.

Ostatecznie o tym jak zagospodarować ten dzień zdecydowały dzieci. Czyli jak można się spodziewać była plaża . Plaż w Cancun do wyboru, do koloru ale żeby wybrać tę właściwą trzeba trochę pogłówkować. Wbrew temu co się niektórym wydaje wszystkie plaże w Meksyku (podobno) są publiczne. Mogą Cię skasować za leżak, parking i co tam jeszcze chcą ale jak chcesz przyjść z ręcznikiem i sobie poleżeć to nie ma problemu. Jak się dobrze popatrzy na mapach Google prawie do każdej plaży znajdzie się publiczny dostęp bez konieczności przechodzenia przez hotele, a że to przejście jest czasem bardzo wąskie i nie ma gdzie zaparkować to inna sprawa. W Cancun przy większości plaż są też dostępne sanitariaty i prysznice (i wcale w nich nie straszy) – na dodatek są za free (no dobra „solo propina”). Przez całe popołudnie poprzedniego dnia doktoryzowałam się z plaż w Cancun i wreszcie wybór padł na Playa Marlin. Zadecydowały dwie kwestie – (i) możliwość wypożyczenia leżaków za relatywnie niedużą opłatą (chyba 200 pesos za parasol i dwa leżaki), (ii) szansa na bezpłatny parking przy plaży. I jedno i drugie się udało. Przyjeżdżając ok 10 było jeszcze trochę wolnych „publicznych” parasolek pod którymi można rozłożyć własny kocyk/ręcznik, leżaków całe stosy, kilka miejsc parkingowych też było wolnych.

W pobliżu jest Oxxo więc można kupić jakieś przekąski/napoje.

Ogólnie to straszne nudy na tej plaży ale kolor wody obłędny, fale też super.











Plaża jest strzeżona, ratownicy rzeczywiście pilnują żeby nie wchodzić zbyt daleko do wody. Te fale są jednak dość zdradliwe - zdarzają się tak silne, że mogą podciąć nawet dorosłego człowieka.

Co jakiś czas plażą przejeżdża też quad jakiejś mundurowej formacji.

Wśród plażowiczów przeważają raczej lokalsi (turyści mają swoje hotelowe baseny i ewentualnie leżaki gdzieś na plaży).

Na zdjęciach widać trochę glonów ale nie powodowały one żadnego dyskomfortu. Podobno kilka dni wcześniej był niezły wyrzut tego g... ale na szczęście zdążyli posprzątać.

Co tu dużo mówić – dzieci zachwycone. Zaliczyły ten dzień do Top 5 wyjazdu . Wytrzymaliśmy do ok 13.30. Potem i tak trzeba było jechać oddać auto. Przebicie się z zona hotelara do miasta zajęło nam prawie godzinę.
Oddajemy auto. Człowiek, który je od nas odbierał zupełnie niekumaty w idioma inglese. Niestety okazało się, że trochę daliśmy d… przy odbiorze auta i podpisaliśmy w umowie, że mamy pół baku paliwa chociaż rzeczywiście było ok 1/3 i z taką ilością paliwa przyjechaliśmy. Niestety zdjęcia nie pomogły. Dziadek się uparł, że mamy dotankować albo zapłacić 600 pesos. No to mąż pojechał na stację dotankował i zapłacił 200. Potem dziadek stwierdził, że to auto w środku to troszku ponadnormatywnie brudne jest (no fakt czyste nie było). I za to też nas skasował 200 pesos – solo efectivo of course. Żeby było zabawniej jak podpisywaliśmy papiery oddania auta to przy kontuarze stał wielki baner, że wszelkie dodatkowe płatności „solo con tarjeta”. Ale już nie chciało mi się kłócić… Pamiętam, że w Argentynie ściągnęli nam za ponadnormatywne sprzątanie z kaucji. Jakieś te południowe nacje wyczulone na czystość.

Popołudnie i wieczór to już bez historii. Basen, pakowanie, kolacja, ostatnia margerita.

Fajna ta ostatnia plaża. Nie w sensie, ze tylko ta fajna ale uważam, że ciekawa. Kolor wody się zgadza, trochę może te glony... ale lubię połączenie plaży z takimi wysokimi budynkami.
Nie dziwię się, że wszyscy zadowoleni

pozdrawiam, Michał

Wodorosty to problem po niemal każdym sztormie , to samo dotyczy wszystkich mórz i oceanów
Mnie ta plaża również przypadła do gustu , a fale przy łagodnym opadaniu dna to już sama radość


Pozdrawiam
Piotr

majkik75 napisał(a):Fajna ta ostatnia plaża. Nie w sensie, ze tylko ta fajna ale uważam, że ciekawa. Kolor wody się zgadza, trochę może te glony... ale lubię połączenie plaży z takimi wysokimi budynkami.
Nie dziwię się, że wszyscy zadowoleni

piotrf napisał(a):Mnie ta plaża również przypadła do gustu , a fale przy łagodnym opadaniu dna to już sama radość

Zona Hotelara w Cancun to właściwe 22 kilometry praktycznie nieprzerwanej połaci piasku, zazwyczaj dość szerokiej więc plaże można określić jako spektakularne. Na pewno były inne niż te w Tulum gdzie praktycznie nie było fal a woda stała jak ciepła zupa.

Takie fale to wielka radocha dla dzieci ale też trzeba bardzo uważać - ten "zwrot" na powrocie fali jest naprawdę bardzo silny.

piotrf napisał(a):Wodorosty to problem po niemal każdym sztormie , to samo dotyczy wszystkich mórz i oceanów

Niestety tak jest :-( . A w tamtym rejonie te glony dodatkowo naprawdę słabo pachną

Odc. 16

W niedzielę ok 11 wyjazd na lotnisko. Jeszcze babeczka co odbierała od nas mieszkanie chciała nas skasować za zbitą szklankę – to jej powiedziałam, że szklanki mieli tak beznadziejne, że się dzieciakowi w czasie zmywania w rękach rozpadła (co skądinąd prawdą było) i niech się cieszy, że się młody nie pociął. Odpuściła.

Na lotnisku też mieliśmy małą przygodę – musieliśmy oddać podstemplowane przez straż graniczną te karteczki co nam je dali jak wróciliśmy z Belize, bez tego nie chcieli nas odprawić na samolot. Tylko okienko straży granicznej było tak jakby trochę schowane – ostatecznie znaleźliśmy je koło punktu pierwszej pomocy (jakby ktoś potrzebował ).
Potem to już naprawdę nic ciekawego. Na locie powrotnym trochę trzęsło, spać się nikomu nie chciało (zapodałam sobie nawet jakiś turecki film w celach nasennych – nie pomogło ). W Stambule przepękaliśmy 6h na lotnisku. Przed 18 byliśmy w Warszawie.

Haste luego Mexico (ale nieprędko ).

Dziękuję wszystkim za uwagę i komentarze. Do zobaczenia w następnych relacjach .