No solo México

majkik75 napisał(a):

Znam tą trasę. Nawet na początku lat 2tyś była zwana "drogą śmierci"

Każdy kraj ma swoją drogę śmierci ;-) .

Nie wiem jak było na tej na początku lat 2000. Jeśli miałabym to z czymś porównywać - droga z Tbilisi do Kazbegi w 2013 była zdecydowanie gorsza jeśli chodzi o przejezdność. Ta kojarzyła mi się bardziej z drogą Kutaisi - Tbilisi, którą w różnych konfiguracjach przemieszczaliśmy się w 2013 r.

W Malezji droga Kota Kinabalu - Sandakan też była zdecydowanie gorsza.

Z kolei drogi w Chile i tym małym skrawku Argentyny, w którym byłam były zdecydowanie lepsze.

majkik75 napisał(a):
Spytam inaczej: nie mieliście sytuacji niebezpiecznej w takim sensie, że ktoś was próbował zatrzymać, okraść/bądź czuliście się niebezpiecznie w jakimś miejscu?
Zakładam, że ubezpieczenie samochodu było pełne i pokrywało ewentualne szkody/kradzież auta?

Nic z tych rzeczy nas nie spotkało. Faktem jest, że drobiazgowo pilnowaliśmy żeby nic nie leżało w samochodzie - dzieci sprzątały nawet głupie kredki i zeszyty. Ubezpieczenie mieliśmy najlepsze jakie ubezpieczalnia dawała pewnie pokrywało kradzież ale szczegółów nie pamiętam.

majkik75 napisał(a): I jeszcze mnie ciekawi, czy udało się wam widzieć gdzieś na drodze auta narko-karteli?

Może spotkaliśmy ale nic o tym nie wiemy. Za to na pewno jeździły uzbrojone auta różnych służb mundurowych głównie Gwardii Narodowej. Może gdzieś mam takie fotki to pokażę. Uzbrojone chłopaki z Gwardii jeździły też quadami po plaży w Tulum i Cancun.

Tak jak pisałam - my nie szukamy przygód na siłę. Nie chodzimy nocą (a nawet w dzień) w ciemne zaułki miast, nie uprawiamy clubingu w zona hotelara, nie staramy się nawiązać bliższej relacji z każdym napotkanym lokalsem w celu poznania doli i niedoli lokalnej ludności ...

Jedyny kraj na świecie, w którym mnie okradli to .... Chorwacja .

Aglaia napisał(a):Jedyny kraj na świecie, w którym mnie okradli to .... Chorwacja .

Najciemniej pod latarnią
Nas (odpukać ) jeszcze nigdzie ...
Dzięki za informacje

pozdrawiam, Michał

OMG
Me(CH)ico...!!

Pokaż co za apartamana mieliście w "moim" Tulum.
Pisze moim bo po pierwszych 5 dniach tamże i objechaniu Jukatanu oraz ucieczce z Holbox, wróciliśmy znowu do Tulum na ostatnie 2 dni...

tony montana napisał(a):OMG
Me(CH)ico...!!

Pokaż co za apartamana mieliście w "moim" Tulum.
Pisze moim bo po pierwszych 5 dniach tamże i objechaniu Jukatanu oraz ucieczce z Holbox, wróciliśmy znowu do Tulum na ostatnie 2 dni...

Bienvenidos Senor Tony.

W Tulum spaliśmy tutaj:

https://www.booking.com/hotel/mx/yaakun ... rchresults

Był to nasz najbardziej wypasiony nocleg na całym wyjeździe. Rezerwowaliśmy dość późno więc cena też była raczej z gatunku "last minute" .

Dziś trochę ruszymy się z tego raju. Ale nie na długo .

Ten dzień postanawiamy przeznaczyć na zwiedzanie strefy archeologicznej w Tulum.

Jest to podobno najczęściej odwiedzana strefa na Jukatanie – zapewne z uwagi na dogodne położenie na Riviera Maya – żeby zobaczyć nie trzeba się na zbyt długo ruszać z hotelu co dla większości wczasowiczów jest podstawowym kryterium w wyborze miejsca, które chce się odwiedzić. W planach była jeszcze plaża i może jakaś cenota ale jak to z planami bywa nie każdy zostaje zrealizowany w 100%.

Udaje nam się zebrać dosyć wcześnie i już przed 9 parkujemy na parkingu (ten ostatni, o którym pisał Tony w swojej relacji) – koszt 150 peso i można stać cały dzień. Przedzieramy się przez różnej maści straganiarzy, panów z małpkami/papugami na smyczy itp. Kupujemy bilety do parku (córka za free, syn za pół ceny, można płacić kartą) i… utykamy w gigantycznej kolejce do kontroli na wejściu do parku. Do parku nie można bowiem wnosić plastikowych butelek – każdy plecak jest dokładnie sprawdzany a próba „przemytu” udaremniana. Niestety nie wiedzieliśmy o tym wymogu więc w kolejce nawadniamy się tym co mamy i wyrzucamy puste butelki. Wymóg jest o tyle absurdalny, że potem trzeba jeszcze z 15-20 minut wędrować w upale do wejścia do ruin. A jeśli ktoś liczy na to, że na miejscu można kupić coś do picia to jest w błędzie… Dochodzimy na miejsce – w niepozornej budzie kupujemy bilety do strefy archeologicznej (tym razem płatność solo efectivo ) i idziemy zwiedzać. Strefa jest duża, położna na dość odkrytym terenie, bardzo mało tu cienia i ten tłum ludzi… Na zdjęciach może tego nie widać bo towarzystwo się rozpełza po dość dużym terenie jednak naprawdę dużo ludzi tam było.














Mamy bardzo mieszane uczucia. Z jednej strony to nasza pierwsza strefa archeologiczna w Meksyku więc jakiś tam zachwyt jest.

Super są też iguany, które można zobaczyć dosłownie na każdym kroku.









Położenie też jest ładne – ścieżka z widokiem na Morze Karaibskie ma swój urok i przyjemnie tam wieje.







Z drugiej strony – tłum ludzi, brak cienia, brak picia…

W sumie 5/10 . Gdybym miała wyjść z hotelu tylko dla jednej strefy archeologicznej to na pewno nie dla tej. Dobrze też, że ta była pierwsza bo inaczej uznałabym te 2h za zmarnowane .

Po tym wszystkim upada pomysł wyjścia na plaże – nie rozegraliśmy tego dobrze – a) plażowy ekwipunek został w aucie – iść teraz do niego a potem znów tu wracać – muchas gracias (dopiero potem ogarnęliśmy, że mogliśmy wjechać autem od drugiej strony ale co się odwlecze…), b) z punktu widokowego dostrzegliśmy, że na plaży leży spora warstwa glonów (a w końcu w domu mamy swój własny czyściutki basen ), c) dzieci jęczą i zaczynają się tłuc o byle bzdet .

Dlatego uznajmy, że należy nam się relaks nad basenem – takie prawie „all excuse me”. Nawet na obiad nie chciało nam się wyjść – podjechaliśmy do supermarketu po makaron i sos, do tego ananasy na smoothie i coś dla dorosłych. W gruncie rzeczy to było bardzo udane popołudnie – dzieci jeszcze nigdy nie miały tak czystych paznokci .

Napoi w plastikach nie można, a woda w szklanych bidonach przechodzi?

Aglaia napisał(a):
Kto z nami wsiada?

Jak Mexico, to oczywiście ja. Ciągle mam w pamięci mój niedawny pobyt, chętnie też popatrzę na miejsca, które nam nie dane było zobaczyć.

Też lecieliśmy TK.

piekara114 napisał(a): Napoi w plastikach nie można, a woda w szklanych bidonach przechodzi?

Przechodzi wszystko co jest w opakowaniach wielokrotnego użytku - plastikowy bidon, stalowa butelka itp. są OK. Nie wiem jak ze szkłem - to jednak ciężkie jest i nie widziałam żeby ktoś takie nosił.

Ja to ogólnie staram się być eko i eliminować plastik ale tutaj moim zdaniem zaczęli od pupy strony. Bo skąd ludzie biorą wodę do tych wszystkich eko-opakowań - oczywiście z kupowanego w supermercado plastiku. Kranówka na Jukatanie nie nadaje się do picia a nawet do mycia zębów i nie chodzi nawet o jej czystość tylko paskudny smak...

Tak więc chodzi po prostu o to żeby trochę śmieci odsunąć od wybrzeża a nie o promocję ekologicznych rozwiązań ;-) .

AgaGy napisał(a):Jak Mexico, to oczywiście ja. Ciągle mam w pamięci mój niedawny pobyt, chętnie też popatrzę na miejsca, które nam nie dane było zobaczyć.

Też lecieliśmy TK.

Cześć - miło Cię widzieć :-)

Kolejnego dnia czas ruszyć dalej i eksplorować kolejne zakątki Jukatanu. Jedziemy do ruin w Coba. To tylko ok 60 km od Tulum. Po drodze zahaczamy jeszcze o stację benzynową. Przed 10 jesteśmy na miejscu. Płacimy coś przy wjeździe na parking – pewnie opłata za wstęp do parku i opłata za sam parking – już nie pamiętam ile, chyba 90 albo 100 pesos. Potem bilety do strefy archeologicznej – kwoty też nie pamiętam ale były jednymi z tańszych – wszelkie internetowe źródła donoszą, że liczą sobie 100 pesos per capita ale chyba capita naszego najmniejszego dziecka była mniej warta. Wszystko solo efectivo.

Najpierw zwiedzamy tę część, która jest relatywnie blisko wejścia (czyli Coba właściwa).











Potem idziemy do stanowiska gdzie można wypożyczyć rower (chyba 60 pesos sztuka - solo efectivo). O tej porze wybór jest bardzo duży. Są też mniejsze rowerki dziecięce – na naszą niezbyt rosłą 6-latkę bez problemu udało się coś znaleźć.
Tak jak pisał Tony – stan techniczny tych rowerów nie powala ale robią robotę – bez nich raczej nie dotarlibyśmy do ostatniej piramidy. Nie ma rowerów z krzesełkami dla dzieci więc jak ktoś ma dziecko, które jeszcze roweru nie ogrania może wziąć rikszę z kierowcą. Niestety nie wiem za ile.

Przystanek boisko:








Przystanek obserwatorium:



Potem najdalsza piramida (jeszcze stosunkowo niedawno można było na nią wejść)






Potem dwa kolejne stanowiska.








Przy ostatnim dzieci odmawiają już zwiedzania i zostają pilnować rowerów. Z jednej strony dobrze – bo udziabała mnie tam wielka mrówka i ból był okropny – gdyby to spotkało któregoś z juniorów to wolę nie myśleć jaki byłby wrzask. Z drugiej – a jakby przy tych rowerach spotkały jakiegoś zwierza? Na szczęście nic się nie stało.
Oddajemy rowery. Objazd ze zwiedzaniem zajął nam ok 2h. Te dwie godziny były zdecydowanie lepszą inwestycją niż te w Tulum – raz, że rowery były atrakcją samą w sobie, dwa – ruiny jakieś takie ciekawsze, trzy – położone w dżungli więc dużo cienia – zwiedzało się bardzo przyjemnie, cztery – dużo mniej ludzi, pięć – przy ostatnim stanowisku jest mały punkt gastro – można kupić zimne picie i coś do jedzenia, 6) można wnieść własną wodę w plastikowej butelce .

Po zwiedzaniu czas się schłodzić.

Jedziemy do pobliskiej cenoty – Choo- Ha . Płacimy 100 pesos za wejście od łebka (córka za free). Bierzemy kapoki – nie bardzo potrafiłam się dogadać czy są w cenie czy nie. Po prostu wzięłam je z wieszaka a pan nie protestował więc uznałam, że są w cenie.

Ta cenota to już pełny odlot – zupełna jaskinia. Jedyny minus – jest dość chłodno (jak nad Bałtykiem przy gorszej pogodzie ). Wytrzymujemy jakieś pół godziny i wychodzimy.













W tej cenocie pływały takie fajne, małe rybki. Żadnego grubszego zwierza nie było.

Wracamy do Tulum i jednak chcemy na jakąś plażę. Chcemy też coś zjeść więc najlepiej jakoś to połączyć. Obieramy kierunek na Playa Paraiso w Tulum. Wjeżdżamy do Parku. Płacimy taką samą opłatę jak wczoraj. Z samochodu musimy wyrzucić plastikowe butelki (chociaż jednej, która była pod siedzeniem nikt nie zauważył). Zajeżdżamy na parking – duży, wygodny choć piaszczysty. Jak się kupi w „resorcie” inne usługi to za okazaniem paragonu parking jest za free. Jak się tylko plażuje to chyba 300 pesos. Idziemy zjeść – jedzenie dobre ale bez wielkiego wow, cena adekwatna do położenia . Dziewczyny biorą asekuracyjnie po makaronie, chłopaki coś a la modo mexicano. A potem plażing. Plażing był tak miły, że właściwie nie robiłam żadnych zdjęć (w relacji Tonego jest dużo jak ktoś chce pooglądać). Jak już zrobiłam to okazało się, że miałam ustawiony tryb „sepia” – no trochę słabo ale co tam pokażę .







Coś w kolorze też się trafiło.

Tak samo jak w relacji Tonyego - mam wrażenie, że gdzie nie spojrzysz to kasują od razu peso

pozdrawiam, Michał

majkik75 napisał(a):Tak samo jak w relacji Tonyego - mam wrażenie, że gdzie nie spojrzysz to kasują od razu peso

pozdrawiam, Michał

Trochę tak jest ale z drugiej strony czy dotychczas było cokolwiek co nie uzasadniałoby opłaty? Wejście do ruin? Cenoty? Rowerki w Coba? Parking? Czasem system poboru tych opłat jest nieco absurdalny (będzie o tym trochę w następnym odcinku) ale nie widzę nic zdrożnego w ich pobieraniu.

W Coba "od bidy" można by było zostawić auto w miasteczku i przespacerować się jakieś 2 kilometry - w tej temperaturze i wilgotności na pewno byłoby to bardzo przyjemne .

Aglaia napisał(a):

majkik75 napisał(a):Tak samo jak w relacji Tonyego - mam wrażenie, że gdzie nie spojrzysz to kasują od razu peso

pozdrawiam, Michał

Trochę tak jest ale z drugiej strony czy dotychczas było cokolwiek co nie uzasadniałoby opłaty? Wejście do ruin? Cenoty? Rowerki w Coba? Parking? Czasem system poboru tych opłat jest nieco absurdalny (będzie o tym trochę w następnym odcinku) ale nie widzę nic zdrożnego w ich pobieraniu.

W Coba "od bidy" można by było zostawić auto w miasteczku i przespacerować się jakieś 2 kilometry - w tej temperaturze i wilgotności na pewno byłoby to bardzo przyjemne .

Ano, są takie miejsca, gdzie ciągną za wszystko, są takie że np. parking czy jakieś pomniejsze "atrakcje" są bez opłat. Tutaj tak jest i trzeba to zaakceptować, nie ma wyjścia

pozdrawia, Michał

Zdarzały nam się miejsca gdzie za wstęp do jakiejś atrakcji nie trzeba było płacić albo płaciło się niewiele a zaparkować można było za darmo. Co więcej tych darmowych miejsc parkingowych było pewnie nawet więcej niż płatnych parkingów. Te, które pokazałam i jeszcze kilka innych to top topów Jukatanu - to tak jakby nie płacić za parking na Palenicy Białczańskiej (a płaci się niemało i w sezonie miejsca wykupione ze sporym wyprzedzeniem....).

Pamiętam nasz ostatni dłuższy samochodowy tour po Europie (Belgia, Holandia, Lux) - tam za darmo raczej nic nie dawali... W Mex chociaż toalety na stacji benzynowej były za free, nawet dla tych co nie tankowali/nie korzystali ze sklepu. A mimo to ich czystość była na zadowalającym poziomie.

Czas pożegnać się z Tulum i naszą wspaniałą willą z gatunku #mariantujestjakbyluksusowo . Ale to nic – kolejny nocleg też będzie w fajnym miejscu chociaż zupełnie innym.

Obieramy kierunek na Chichen Itza (tudzież Chicken Pizza jak twierdziły nasze dzieci ).

Po drodze zatrzymujemy się w Valladoid. Parkujemy za darmoszkę w jakiejś przecznicy od rynku. Miasteczko rzeczywiście ładne. Kolorowe domki wokół rynku robią robotę. Im dalej w las tym trochę bardziej obskurnie. Jest mega gorąco – pary starcza nam na odwiedzenie jednego kościoła (wstęp bezpłatny), spacer dookoła rynku i kawę/ciacho w jakiejś kawiarni. Po jakiejś godzinie pakujemy się do auta i jedziemy dalej.













Do Chicken Pizza dojeżdżamy ok 13. Najpierw atakujemy miejsce noclegowe – Hacienda Chichen Itza rezerwowane przez Booking. Niestety nasz pokój jeszcze nie jest gotowy. Ale dokonujemy meldunku, korzystamy z toalety, wypijamy „welcome drink” i decydujemy się pojechać do strefy archeologicznej. Jedziemy kilka minut. Wjeżdżamy na ostatni parking, płacimy chyba 300 pesos. Wcześniejsze parkingi są trochę tańsze ale nam najbardziej zależało na tym żeby zaparkować jak najbliżej wejścia.
Przebijamy się do kasy a właściwie dwóch kas – w jednej płaci się opłatę dla „local government” a w drugiej dla „federal government”. Federal z tego co pamiętam jest bardziej łaskawe bo za dzieci chyba nie płaciliśmy (albo co najmniej za jedno, a drugie za pół ceny). Kasy są jedna po drugiej. Jest do nich jedna kolejka – nie sposób się zgubić. W obu dało się zapłacić kartą. Co ciekawe te bilety są również sprawdzane przez dwie różne osoby – no niezły Meksyk .

Chichen Itza to jedna z najsłynniejszych stref archeologicznych w Meksyku przyjeżdża tu bardzo dużo ludzi i to widać. Przemiał jest ogromny i to bardzo rzutuje na odbiór. Dodatkowo główna ścieżka (i nie tylko) obstawiona jest straganami, na których można nabyć wszelkie dobro z zakresu pamiątkarstwa. Szmelc, mydło, powidło a czasem nawet coś fajnego .
Pierwsze kroki kierujemy oczywiście do głównej piramidy. Co tu dużo mówić robi wrażenie ale o zdjęcie bez ludzia trudno







Potem idziemy dalej:





I tu niestety nasza córka odpada. Brzuszek boli i ogólnie słabo – jakaś zemsta Majów ją dopadła. Sadzamy młodą na ławce w cieniu (ale blisko toalety), poimy i ustalamy dyżury – najpierw ja z młodym idę na boisko do majańskiej piłki, potem mąż.







Potem zamianka i w podobnej konfiguracji idziemy zwiedzać obserwatorium (a raczej to co z niego zostało).







Wszędzie oczywiście przeciskamy się wzdłuż straganów. Niestety moim zdaniem bardzo psują odbiór tego miejsca.

Jak już wszystko zobaczyliśmy kupujemy dzieciakom po glinianej czaszce jaguara co jak się odpowiednio dmuchnie wydaje bardzo fajny dźwięk. Dzieciaki postanowiły się potargować i wytargowały, że do tych czaszek to dostały jeszcze za free po małej piramidzie. Jaguar ma wybitnie ożywczą moc bo córka po paru dmuchnięciach od razu się ożywiła.

Jak wróciliśmy do hotelu nasz pokój był gotowy. Wyciągamy walizę, szybka zmiana ciuchów na stroje kąpielowe i skaczemy do basenu. To znaczy głównie syn skacze – my raczej obstawiamy leżaki, głównie ze względu na młodą, która dalej ma brzuszkowe kłopoty i na basen nawet nie spojrzy (a to znaczy, że jest naprawdę źle). W basenie moczymy się jakieś 2h.
Ok 18 idziemy na kolację. Nie mieliśmy specjalnego wyboru musieliśmy skorzystać z restauracji na terenie kompleksu. Tania nie była ale jedzenie i obsługa pierwsza klasa. Zjadłam tutaj najlepsze jedzenie na całym wyjeździe – jakąś wołowinę po majańsku czy coś takiego. Było absolutnie pyszne.

Po kolacji mały spacer po terenie ośrodka. Prawie pod nogami przebiegło nam kinkażu ale było tak szybkie, że nie zdążyliśmy cyknąć fotki.











Jak już dzieciarnia usnęła, poszliśmy sobie po margeritę do baru celem spożycia na ganeczku przed domkiem, w którym był nasz pokój. Było bardzo miło do czasu gdy na filarze spostrzegliśmy spacerującego skorpiona – to nie był zwierz, z którym chcielibyśmy wejść w bliższą interakcję. Zmykamy do pokoju i tam kończymy konsumpcję.

Rano śniadanie i ruszamy w dalszą drogę.

Plan na ten dzień było prosty – dojechać i zwiedzić Uxmal. Zrealizowaliśmy go w 130% bo dodaliśmy do tego planu jeszcze dwa punkty.

Ok. 7.30 jemy śniadanie i przed 9 ruszamy w drogę. Mamy do przejechania raptem 200 kilometrów po dość dobrej jakościowo drodze. Po wjeździe na dwupasmową drogę nr 180 rzuca mi się w oczy drogowskaz na Izamal. Z relacji Tonego pamiętałam, że to całkiem przyjemne miasteczko. Żeby je odwiedzić musielibyśmy nadłożyć raptem 30 km, pokazuję mężowi kilka fotek i już wiemy gdzie zrobimy sobie przerwę. Mieścina jest naprawdę bardzo ładna, żółta zabudowa ma swój urok i nawet dalsze kwartały nie straszą brzydotą i ogólnym syfem. Parkujemy bezpłatnie przy rynku. I idziemy zwiedzać.

Klasztor (za free, żeby nie było, że wszędzie tylko peso od ludzi ciągną) oczywiście nie jest tak nieskazitelnie żółty jak na internetowych fotkach ale i tak bardzo nam się podoba.















W przyjemnej kawiarni przy ryneczku jemy jakieś drugie śniadanie, pijemy kawę, lemoniadę czy co tam kto wybrał. Po jakiejś 1,5h jedziemy dalej.

Izamal to jedno ze 132 tzw. pueblos magicos i zdecydowanie zasługuje na umieszczenie na tej liście. Będąc w okolicy warto się tu zatrzymać chociaż na chwileczkę.