No(r)way again

Mam nadzieję, że to milczenie to tylko oznaka tego, że walory estetyczne Lofotów wszystkich powaliły . Ewentualnie tego, że czują się równie powaleni warunkami atmosferycznymi . Ale dziś będzie nieco lepiej.

Tak – nie możemy w to uwierzyć ale świeci słońce. Może nie jest bardzo ciepło ale NIE PADA!!!! Na campingu, na którym stacjonujemy wszyscy wylegli przed swoje chatki, kampery, przyczepy i delektują się śniadaniem w promieniach słońca. My czynimy podobnie po czym zbieramy się z naszej chatki i jedziemy zwiedzać dalej. Ponieważ dziś chcemy wrócić na ląd to odwiedzamy najbliższą okolicę – Heningsvaer, Kabelvag i Svolaer, skąd promem popłyniemy do Skutvik.

Po drodze do Heningsvaer zatrzymujemy się przy punkcie widokowym. Trochę spaceru w górę i mamy takie widoki











Samo Heningsvaer też bardzo urocze.



















Podobnie jak Kabelvag.













W Svolvaer już bardziej „miejsko” ale też niczego sobie.









Popołudniu wsiadamy na prom i po dwóch godzinach jesteśmy w Skutvik. Mimo, że jest późno chcemy jeszcze pojechać jak najdalej na południe. Optymalnie byłoby dojechać do Rognan. Planu niestety nie udaje się zrealizować – za Fauske (czyli prawie dokładnie po drugiej stronie Saltdalsfjorden, ok 30 km od celu) zatrzymujemy się przed zamkniętym, z uwagi na roboty drogowe, tunelem. Otworzą go dopiero za 2h (czyli ok 23). Nie chce nam się tyle czekać więc wracamy na pobliski camping i po raz pierwszy na tym urlopie rozbijamy namiot czym wzbudzamy niemałą sensację wśród stacjonujących na campie camperów i przyczep. Jesteśmy jedynymi namiotowcami ale nocleg w namiocie, za Kołem Podbiegunowym mamy zaliczony  .

Hmmm, no pięknie. Z chęcią bym się tam wybrała, ale pod warunkiem, że taka podróż nie byłaby jedyna podczas wakacji. Wolę jednak w czerwcu, lipcu czy sierpniu jechać gdzieś, gdzie mam gwarantowane słońce, ale oczywiście zostaję i podziwiam

Tego dnia mieliśmy do przejechania najdłuższy odcinek podczas tych wakacji (nie licząc drogi dojazdowej i powrotnej) – chcemy dojechać do Trondheim czyli jakieś 650 km.

Ruszamy rano czyli ok 9. Już na początku jest źle – zatrzymujemy się przed tym tunelem co wczoraj – ruch wahadłowy i przymusowy postój na jakieś 15 minut. No to podziwiamy widoki:



Dalej nie jest wiele lepiej – ciągle roboty, ograniczenia, zwężenia. Nieco lepiej robi się po dojechaniu w region Saltfjellet i widoki całkiem ciekawe:













Przejazd przez Mo i Ranę bardzo słaby a dalej jest tylko gorzej. Najgorzej było jak okazało się, że tunel Korgfjellt jest zamknięty. No to popylamy ok 25 km przez góry – za cysterną, której nijak nie da się wyprzedzić. W górę 20 km/h, w dół 25. Już prawie 15 a my jesteśmy w czarnej d…

Na szczęście za Mosjoen nasza podróż wreszcie nabrała jakiegoś tempa. Droga zrobiła się prostsza, ruch jakby mniejszy i wreszcie nie ma co chwilę tych nieszczęsnych robót drogowych.

Po 20 udaje się zameldować na campie pod Trondheim ale jesteśmy wykończeni. A na campingu urzędowały też takie stworzenia:

Aglaia napisał(a):widoki całkiem ciekawe:

Polska Niewiadówka przed Wami

Lofockie wyspy północne Langoya i Andoya odpuściliście - z braku czasu, z powodu warunków pogodowych czy nie są tak atrakcyjne jak te najpopularniejsze?

kulka53 napisał(a):

Polska Niewiadówka przed Wami

Podczepiona pod starego niemieckiego Golfa. Spali na tym samym campie co my i tak sobie razem jechaliśmy przez jakiś czas.

kulka53 napisał(a): Lofockie wyspy północne Langoya i Andoya odpuściliście - z braku czasu, z powodu warunków pogodowych czy nie są tak atrakcyjne jak te najpopularniejsze?

Langoya i Andoya to już chyba archipelag Vesterålen więc poza naszym celem . Odpuściliśmy głównie z uwagi na czas. Nad Andoya chwilę zastanawialiśmy się z uwagi na morskie safari ale cena nas powaliła .

Rano dość leniwie zwijamy się z campingu.

Podjeżdżamy do Trondheim żeby zobaczyć tutejszą katedrę. Jest duża i robi wrażenie:












Potem pakujemy się do auta i ruszamy w dalszą drogę – cel Geiranger a po drodze Droga Troli.

Droga Troli to chyba jedna z najbardziej znanych i spektakularnych dróg Norwegii. Widoki wzdłuż całej drogi są przepiękne i moim zdaniem to jeden z obowiązkowych punktów w czasie wycieczki do tego kraju. Sama droga na co niektórych kierowcach też robi wrażenie – dla nas było po prostu trochę kręto – powiedzmy jak na Transfogarskiej albo na Transalpinie tylko nawierzchnia trochę lepsza .

A więc na Drodze Troli było tak:






Wart zatrzymać się przy punkcie widokowym i stamtąd spojrzeć na drogę i okolicę:















„Krótki” postój na punkcie zajął nam ponad godzinę . Jedziemy dalej do Linge żeby złapać prom do Eidsdal. Timing mamy niezły bo jak tylko dojeżdżamy do przystani zaczyna się zaokrętowanie a że nie ma zbyt wielu pasażerów od razu udaje nam się załapać.

Z promu widoczki były takie:







Po przepłynięciu na drugą stronę wspinamy się w górę, tym razem serpentynami tzw. Drogi Orłów. Niestety zaczyna padać więc na punkcie widokowym tylko krótki postój na fotkę.



Jak dojeżdżamy do Geiranger leje już na dobre. Namiot rozbijamy w kompletnej ulewie – aż dziw, że tak dobrze nam wyszło.

Kolacja i idziemy spać.

Fajną pogodę trafiliście na Trollstigen, nam się trafiło prawie całkowite "mleko", ale i tak wrażenia super

kataryniarz napisał(a):Fajną pogodę trafiliście na Trollstigen, nam się trafiło prawie całkowite "mleko", ale i tak wrażenia super

Niestety pogoda w Norwegii to rzecz najbardziej nieprzewidywalna. Akurat tego dnia rzeczywiście było całkiem nieźle - poza późnym popołudniem kiedy przyszło nam rozstawiać namiot .

To miał być dzień odpoczynku i wytchnienia po tygodniu dość intensywnej podróży. Założeniem było, że tego dnia w ogóle nie ruszamy samochodu. Nie udało się . Piłka nam pod niego wpadła i trzeba go było trochę przesunąć .

Mimo, że pogoda nie sprzyjała jakiejkolwiek aktywności postanowiliśmy przejść się na spacer do pobliskiego wodospadu, który gory góruje nad miasteczkiem.







Popołudniu wypogodziło się na tyle, że udało nam się nawet popłynąć na rejs wzdłuż Geirangerfjord. Widoki taki, że gdzie by się człek nie obrócił to zbiera szczękę z podłogi.

Widzę, że siostrzyczki nabrały trochę ciała tfuuu wody
Podczas naszego rejsu po Geirangerfjorden były cieniutkie

krakusowa napisał(a):Widzę, że siostrzyczki nabrały trochę ciała tfuuu wody
Podczas naszego rejsu po Geirangerfjorden były cieniutkie

My byliśmy troche wcześniej więc to raczej na wasz przyjazd panny schudły .

Początkowo mieliśmy w planie zostać w Geiranger, pojechać na krótką wycieczkę na lodowiec i wrócić na camp w Geiranger. Po tygodniu w Norwegii przekonaliśmy się, że takie jeżdżenie w kółko nie ma sensu – w Norwegii trzeba posuwać się do przodu bo przejechanie głupich 150 km może zająć pół dnia.

Dlatego zwijamy manatki i jedziemy w kierunku Briksdalbreen . Po drodze chcemy jeszcze wjechać na szczyt Dalsnibba ale im bardziej wspinamy się w górę tym bardziej nam się nie chce. Szczyt jest kompletnie zasnuty chmurami i słynne ujęcie na Geirangerfjord raczej nam nie wyjdzie. Odpuszczamy. To była chyba jedyna rzecz, która w trakcie tego urlopu wypadła z naszego planu.

Jedziemy dalej w kierunku Stryn. Po drodze mijamy taką uroczą farmę:





A za Stryn odbijamy na Olden i dalej w kierunku lodowca.

Droga jedzie malowniczą doliną, niestety tak leje, że nawet nie chce się wysiadać żeby zrobić zdjęcie.

Dojeżdżamy na parking i łapiemy autko, które podwozi leniwych turystów w stronę lodowca. Po drodze można podziwiać takie widoki:









Z miejsca gdzie zatrzymują się autka trzeba jeszcze trochę podejść. A jak już się podejdzie to widok jest taki:









No ładnie ale… jesteśmy trochę rozczarowani. Myśleliśmy, że ten lodowiec to bliżej będzie i właściwie będzie można do niego podejść i dotknąć tego niebieskiego śniegu. A tu trochę lipa. Dobrze, że chociaż okolica ładna  .

Wracamy i jedziemy w kierunku Sogndal. Ostatecznie zatrzymujemy się na campingu kawałek za tą miejscowości. Kolację jemy z takim widokiem.

Polecam odnogę Nigardsbreen lodowca Jostedalsbreen, właśnie z okolic Sogndal tam się wybraliśmy.

kataryniarz napisał(a):Polecam odnogę Nigardsbreen lodowca Jostedalsbreen, właśnie z okolic Sogndal tam się wybraliśmy.

Żałuję, że tak nie zrobiliśmy .

Po opisie w przewodniku i necie wydawało nam się, że Briksdalbreen będzie łatwiej dostępny dla naszego 3-latka a tymczasem lipa .

Jadąc na Nigardsbreen przy okazji przejechalibyśmy drogą nr 55 przez Jotunheim więc byłaby dodatkowa atrakcja.

Gdybym miała jechać jeszcze raz pewnie tak bym zrobiła. Ewentualnie zatrzymała się przy jakimś lodowcu bardziej na północy (np. w okolicy Mo i Rana) co pozwoliłoby rozbić na 2 uciążliwy przejazd z Lofotów do Trondheim.

Na jęzor Nigardsbreen można wejść z przewodnikiem. Dwa lata temu płaciliśmy 420, albo 450 koron za pięciogodzinną wycieczkę (w tym 2 godziny na lodzie). Teraz jak widzę na ich stronie ceny poszły w górę, ale i tak warto. W cenie są raki, czekan i uprzęż do liny. Ciekawostką jest, że przewodnicy byli z Nepalu (nasz był 7 razy na Mount Everest).

Dla dzieci poniżej 12 lat są specjalne krótkie wycieczki, ale nie codziennie. Trzeba wcześniej pytać i rezerwować.

W Nigardsbreen nie ma ogrodzenia, a przewodnicy nie reagują na podchodzących pod jęzor na dziko. Ale trzeba mieć świadomość, że to nie jest bezpieczne. Co jakiś czas od lodowca odrywają się duże bryły lodu i zdarzały się wypadki śmiertelne.