San Mauro Mare+Cesenatico+San Marino+Wenecja+Rzym

Do San Mauro a Mare dojechaliśmy około godziny 13-tej, a więc po 19 godzinach jazdy. Długo, ale jakoś daliśmy radę.

Żeby wjechać do San Mauro a Mare należy pokonać pół ronda, ale nasz kierowca miał taki rytuał, że za każdym wjazdem i wyjazdem robił pełne okrążenie ronda. Twierdził, że to rytuał dziękczynny za szczęśliwy przyjazd i na szczęśliwą drogę. Wesoło było podczas robienia tych kółeczek.
Żeby nie być gołosłowną załączam filmik z takim kółeczkiem.


San Mauro a Mare wita gości takim napisem na ślicznej mozaice.


Nasz hotel nazywa się Conti i usytuowany jest przy Viale Diana. Nie jest to usytuowanie zbyt szczęśliwe, ponieważ stoi on przy samej drodze z Rimini do Rawenny. Ponadto wzdłuż tej drogi biegnie linia kolejowa, którą co jakiś czas śmiga jakieś pendolino. Mnie to akurat nie przeszkadza, bowiem mam mocny sen, ale inni narzekali na to sąsiedztwo. Nie mam niestety żadnych zdjęć tego hotelu, więc skieruję Was do wujka Google.
Hotel Conti w San Mauro a Mare
Hotel jest *** i nie odbiega od tego standardu. W pokoju brakowało nam jedynie lodówki, ale można było korzystać z wielkiej lodówy w lobby.
Dostaliśmy pokój na trzecim piętrze, ale była winda, więc nie męczyliśmy nóg chodzeniem po schodach. Woleliśmy je oszczędzać na piesze wędrówki.
W pokoju był telewizor, ale bez polskich programów. Nie byłam z tego powodu nieszczęśliwa. W Polsce nie oglądam TV, więc tam też mnie nic nie ciągnęło do tego urządzenia. Był też sejf, z którego korzystaliśmy, zostawiając w nim paszporty i gotówkę.

Widoki z balkonu niestety nie były zbyt ciekawe. Sprawdziło się to, na co byłam przygotowana, więc nie byłam rozczarowana.



W tym żółtym budynku po lewej stronie za torami znajduje się fajna restauracja Il Caminetto


Pendolino nie udało mi się złapać, za szybko jeździły.


Aby dojść do plaży musieliśmy dojść do końca tą uliczką


Gdzieś tam w oddali widać San Marino


Takie łóżka mieliśmy w pokoju


a taką łazienkę




Hotel Conti jest wydzierżawiany przez Polkę - Panią Agnieszkę, mieszkającą we Włoszech od wielu lat. Cała obsługa jest z Polski. Wyjątek stanowi kucharz, który pochodzi z Bari. Co go sprowadziło z tak pięknego miejsca aż tutaj pozostanie dla nas zagadką. Gotował dobrze, ale posiłki były mieszane. Jedno danie polskie, drugie włoskie. Lazania w jego wydaniu była super.

piekara114 napisał(a):Dyktanda bardzo mi się spodobały, syn będzie jutro pisał

I jak synowi poszło dyktando ?

Zapomniałam.... Chyba przerzucę na weekend, bo szyję spódnicę (z przerwą na Cro ) na Święta...

Powiem Ci, że ta łazienka (czystość przy kabinie) na na 3* to nie zasługuje....
Co do lokalizacji..uroki biur podróży...

Po rozpakowaniu i wypiciu kawy poszliśmy na mały rekonesans. Do obiadokolacji mieliśmy 4 godziny czasu. Było bardzo ciepło, więc zdecydowaliśmy się iść na plażę. Jak zobaczyłam te kilometry parasoli (które przecież wcześniej widziałam w internecie), to nogi się pode mną ugięły. Nie mogę zrozumieć, jak można w taki sposób wypoczywać. Jeden leżak obok drugiego, żadnej intymności. Zaraz zaświtała mi w głowie myśl, że dobrze, że ja nie lubię leżeć i ciągle mnie nosi, więc nie będę musiała korzystać z tych leżaków. Tym bardziej, że wypożyczenie leżaka i parasola jest dosyć drogie. Za taki zestaw dla dwojga (2 leżaki + parasol) trzeba zapłacić 18 euro na dzień. My, jako goście hotelu Conti otrzymywaliśmy w recepcji hotelu takie karteczki, które należało pokazać przy wynajmowaniu leżaków i wtedy za zestaw płaciliśmy tylko 6 euro na dzień. Na skorzystanie z leżaków zdecydowaliśmy się w czasie naszego pobytu tylko jeden raz.
Plaże są podzielone na sektory, a każdy sektor ma swoją nazwę oraz kolor przewodni inny, niż sąsiednie sektory. Również kształty parasoli często różnią się od tych w sąsiednim sektorze. To zestawienie kolorystyczne nawet ładnie wygląda i przyciąga wzrok.
Wzdłuż plaży jeden za drugim wyrastają hotele. Czułam się tam, jak w centrum miasta.
Dobrze, że można się odwrócić plecami do tych hoteli i podziwiać coś, co mi się bardzo spodobało w regionie Emilia Romania - usypane z kamieni falochrony. Bardzo fajne i widokowo ciekawe rozwiązanie. Na te kamienne falochrony nie można wchodzić i kilka razy widzieliśmy, jak ratownicy interweniowali, kiedy niefrasobliwi turyści (przeważnie tatusiowe z małymi dziećmi) wspinali się na te zwały kamieni.
Plusem plaż z tej strony Adriatyku jest to, że można chodzić po wodzie bez butów. Piasek jest bardzo podobny do tego nad naszym Bałtykiem, ale mnie sypki. Sam brzeg morza jest bardzo ubity przez przypływy, więc idzie się bardzo wygodnie, bo stopy się nie zapadają. Podczas tego wyjazdu te spacery brzegiem morza sprawiały mi olbrzymią przyjemność.
Było bardzo ciepło a woda była prawie gorąca. Natomiast niebo zaciągnęło się ciemnymi chmurami, które na szczęście wiatr dosyć szybko przewiał na południe.
Zrobiliśmy całkiem długi spacer w kierunku Rimini i wróciliśmy na obiadokolację.







W oddali widać usypane z kamieni falochrony


Napis z nazwą plaży na daszku leżaka


Piaskowe budowle i stwory

Wieczorkiem znowu poszliśmy na krótki spacer, ale w drugą stronę. Plaże już były zamknięte i nie można było na nie wchodzić. Nie wiem, czy tak jest tam zawsze, czy też były to skutki napadu na parę polskich turystów w Rimini, który miała miejsce kilka tygodni wcześniej.





Zrobiliśmy spacer w kierunku rzeki Rubikon, która w tym miejscu uchodzi do Adriatyku. Wzdłuż rzeki ciągnie się ścieżka, którą kawałek poszliśmy. Za ogrodzeniem widać było Camping Rubicone.
Słońce zachodziło i robiło się już ciemnawo, tak że po kilkuset metrach zawróciliśmy. Jakoś tak się niepewnie czuliśmy w tym odosobnionym miejscu. Tym bardziej że po drodze spotkaliśmy dwóch mężczyzn o raczej bardzo ciemnej karnacji. Skierowaliśmy się w stronę mostu łączącego San Mauro a Mare z sąsiednią miejscowością Gatte a Mare.
Na tym mostku znajduje się popiersie Juliusza Cezara.
W 49 r. p.n.e. Juliusz Cezar wraz ze swoimi legionami przekroczył rzeczkę Rubikon, stanowiącą granicę między Galią Przedalpejską a północnymi Włochami, rozpoczynając tym samym krwawą wojnę domową, mającą na celu przejęcie władzy w Rzymie.
Juliusz Cezar po sforsowaniu Rubikonu wypowiedział sławne słowa "Alea iacta est" (kości zostały rzucone). Gajusz Juliusz Cezar wypowiadając te słowa odwołał się do znanej już wtedy Rzymianom gry hazardowej w kości i przenośnie chciał powiedzieć, że skoro kostka została rzucona, to już cofnąć się tego nie da.
Słowa wypowiedziane przez Cezara są w użyciu do dzisiaj. Określenie "przekroczyć Rubikon", czy też "kości zostały rzucone" oznacza: uczynić krok, od którego nie ma powrotu, podjąć niebezpieczną i nieodwracalną decyzję, przekroczyć pewną granicę; skończyć z wahaniami, wątpliwościami i niezdecydowaniem.
Nos popiersia Juliusza Cezara na moście pomiędzy San Mauro a Mare i Gatteo a Mare jest tak wytarty od stałego pocierania go przez turystów, że świeci się jak złoto. My oczywiście też pomyzialiśmy Cezara po nosie, a mój mąż oczywiście musiał mu jeszcze podłubać w nosie i wypłacić lepa. Szczęście, że Cezar nie wpadł do wody. Żartuję oczywiście , tylko trochę go poklepał po czole.



Z mostu rozciąga się bardzo ładny widok na Adriatyk i cumujące na rzece jachty.



San Mauro a Mare jest niedużą miejscowością. Wzdłuż plaży ciągnie się główny deptak, przy którym rozstawiają się stragany. W samym centrum znajduje się fontanna, ale tego dnia nie działała, bowiem na jej miejscu jakiś didżej rozstawił swój sprzęt grający i rozpoczynał jakąś imprezkę. Ale my nie mieliśmy już sił czekać, aż się ta imprezka rozwinie. Poszliśmy do hotelu odespać podróż i zregenerować siły przed jutrzejszą wycieczką do San Marino.
W hotelu słyszeliśmy odgłosy tej imprezy, ale szybko usnęliśmy, więc nie wiem, jak długo ona trwała.

Niedzielny ranek powitał nas deszczem. Miny nam zrzedły, bo dzisiaj jedziemy na wycieczkę do San Marino. Byłoby fajnie, gdyby była ładna pogoda, ale niestety słoneczko nie chciało dzisiaj dla nas świecić.
Z San Mauro a Mare do San Marino jest około 30 kilometrów. Tę odległość pokonaliśmy w jakieś 50 minut. W trakcie drogi przestało podać, więc humory nam się poprawiły. Ponadto bardzo podobały nam się widoki, które przesuwały się za oknami autokaru. Wjazd do stolicy Republiki San Marino jest stromy i pokonuje się go zakolami. Im wyżej, tym ładniejsze widoki. Sceneria prawie księżycowa.

Zwiedzanie San Marino rozpoczęliśmy od degustacji alkoholi, które miało miejsce w sklepie z alkoholami, znajdującym się obok tego białego parasola.
https://www.google.pl/maps/@43.931874,1 ... 312!8i6656

Otoczenie przed sklepem z alkoholami


Nad wejściem do tego sklepu widnieje napis:
"Witamy w sklepie z typowymi produktami z San Marino.
Oferujemy szeroki asortyment alkoholi, likierów, win,
pamiątek, kawy, czekolady i oliwy z oliwek.
Zapewniamy obsługę w języku polskim.
Przyjmujemy wszystkie rodzaje walut, w tym polskie złotówki.
Gwarantujemy naszym klientom miłą i szybką obsługę
oraz darmową degustację.
Serdecznie zapraszamy."
Obsługa potrafi się także porozumieć w wielu innych językach, o czym można przeczytać na pasku nad wejściem do sklepu.



Każdy, kto uczestniczył w degustacji otrzymał kieliszek.


Stały tam również tace z dodatkowymi kieliszkami, więc użyte już kieliszki można było wymieniać.
Częstowano nas tam różnymi alkoholami: winem, whisky, likierami.




Najbardziej znanym likierem jest limoncello, ale jak dla mnie, jest on za słodki. Nie nastawiałam się tam na zakupy alkoholowe, bowiem sama robię różne nalewki i te moje bardziej mi smakują. Wieczorem częstowałam znajomych przywiezionym z Polski moim likierem cytrynowym i wszyscy stwierdzili, że moje limoncello jest lepsze od tego z San Marino.

Po degustacji rozpoczęły się zakupy. Obsługa w tym sklepie bardzo dobrze posługiwała się językiem polskim, więc odbywało się to bez problemów.



Sprzedawcy pakowali zakupy do kartonów, które oklejali taśmą klejącą a klient pisał na nim swoje nazwisko.





Zapłatę można było uiścić gotówką lub kartą.


Potem wszystkie kartony zostały dostarczone do naszego autokaru, tak że nie trzeba było dźwigać ciężkich toreb podczas zwiedzania.
Obok sklepu alkoholowego były tam inne sklepiki: z perfumami, okularami, butami i wiele innych, ale pomimo tego, że w San Marino jest strefa bezcłowa, to ceny i tak były dosyć wysokie.

Po zakupach spotkaliśmy się z przewodniczką i udaliśmy się w stronę centrum San Marino.
Po drodze w mijanym parku zobaczyłam turystów, którzy już zaczęli smakować to, co wcześniej zakupili.

Chyba w tym samym sklepie z alkoholem byłem w San Marino.
Tylko to dawno temu już było - w 2001 roku.

dhmegi napisał(a):Po zakupach spotkaliśmy się z przewodniczką i udaliśmy się w stronę centrum San Marino.

Dobrze, że w planach było też coś poza tym sklepem z napitkami ...

San Marino to trzeci po Watykanie i Monako najmniejszy kraj Europy.
Zgodnie z legendą San Marino zostało założone przez świętego Marina na górze Titano (Monte Titano) w 301 roku n.e.
W legend wynika, iż to kamieniarz z Dalmacji (czyli mamy jakiś chorwacki akcent) Marin, wspiął się na górę Monte Titano i założył tam małą wspólnotę chrześcijan prześladowanych za wiarę w czasach Dioklecjana.
Dzisiaj San Marino jest niezależnym państwem. Stanowi enklawę na terytorium Włoch. Mieszkańcy San Marino mówią po włosku. Jego granice mają zaledwie 39 km długości. To małe państwo nie jest członkiem układu z Schengen ale ma otwartą granicę z Unią. Obowiązuje tu waluta euro.

Na samym szczycie góry Monte Titano znajduje się historyczne centrum San Marino, otoczone murami obronnymi.
To właśnie ono jest celem naszej wyprawy.



Jest ono niewielkie i wystarczy kilka godzin, żeby po nim pospacerować. Nie ma tu ruchu kołowego, chociaż widziałam kilka aut na jego uliczkach.
Jest prawdziwym rajem dla turystów, tak z uwagi na jego uroki i przepiękne widoki rozciągające się z góry na okolice, jak i na strefą bezcłową.


Z parkingu Nr 1 można na wyższy poziom wjechać windą

albo wejść schodami. My wybiermy schody.

Jeszcze tylko kilka stopni i będziemy na górze, ale już z tej wysokości można poczuć przedsmak tego, co będziemy oglądać wyżej.


Po pokonaniu schodów kierujemy się w stronę jakiegoś wejścia do historycznego centrum miasta.




Do historycznego centrum miasta prowadzi kilka bram. My weszliśmy przez Porta San Francesco (bramę Świętego Franciszka).
https://www.google.pl/maps/@43.9351724, ... 312!8i6656



Brama Św. Franciszka - za chwilę przez nią wejdziemy



Po przejściu tej bramy znajdujemy się jakby w innym świecie. Mam wrażenie, jakbyśmy przenieśli się do bardzo odległych, średniowiecznych czasów.


Brama Św. Franciszka widziana od strony miasta


Zaraz za bramą można wejść do Muzeum Tortur. Ja tylko rzuciłam okiem do środka.




Idziemy dalej.



Mijamy jakąś dziwną figurę. Ponoć jest to pomnik miłości, ale pewności nie mam.


Przed nami otwiera się wielka przestrzeń.


Ale zanim tam dojdziemy, to widzimy jeszcze pięknie przycięte drzewka.


Nagle naszym oczom ukazuje się takie dziwne miejsce.



To miejsce nazywa się Cava dei Balestrieri (na mapce powyżej miejsce to oznaczone jest Nr 10). Jest to grota kuszników, w której odbywają się pokazy kusznicze organizowane z okazji różnych świąt.

cdn

Z tego miejsca już tylko kilka kroków dzieli nas od tarasu widokowego, znajdującego się przy górnej stacji kolejki linowej, którą można tutaj wjechać z leżącego u stóp góry Monte Titano - Borgo Maggiore.



Podejście na taras widokowy


Bocian w gnieździe ?




Widoki, które stamtąd zobaczyliśmy są niesamowite. Pogoda się poprawiła, wyszło słońce a chmury rozwiał wiaterek, więc nic nie przeszkadzało w zachwycaniu się tym pięknem.

Widoki na Adriatyk










Widoki na Apeniny Toskańsko-Emiliańskie



Widoki na zabudowania San Marino






Dolna stacja kolejki


Górna stacja kolejki





cdn

Jak już napatrzyliśmy się na te widoki, to udaliśmy się dalej – oczywiście pod górę.





Dotarliśmy do Piazza Della Liberta (Placu Republiki).



W tym miejscu stoi Palazzo Publico (Pałac Rządowy), czyli siedziba władz państwa i miasta San Marino.


Na fasadzie Palazzo Publico widać figurę Świętego Marina.


W centrum placu wznosi się biała Statua della Liberta – Statua Wolności.




Stamtąd też roztacza się przepiękny widok.



W dole widać drogę, którą szliśmy, aby dotrzeć do tego miejsca. To tam jest grota kuszników.


cdn

Rzeczywiście, widoki się udały... myśmy mieli słabą widoczność i nie pamiętam by było widać Adriatyk , na pewno nie tak wyraźnie.
Ładne zdjęcia i relacja szczegółowa, dobrze przygotowana.
Fajnie

kulka53 napisał(a):Rzeczywiście, widoki się udały... myśmy mieli słabą widoczność i nie pamiętam by było widać Adriatyk , na pewno nie tak wyraźnie.
Ładne zdjęcia i relacja szczegółowa, dobrze przygotowana.
Fajnie

Dzięki za dobre słowa.
Dotarłam do Twojej opowieści z San Marino, poczytałam i obejrzałam fotki. Faktycznie, nie mieliście dobrej widoczności a szkoda, bo Adriatyk widziany w takiej odległości robi wrażenie.

Idziemy dalej w kierunku Piazzale Domus Plebis, gdzie stoi Basilica del Santo, czyli Bazylika Świętego Marina.
To w jej wnętrzu znajdują się relikwie założyciela miasta – Świętego Marina.
Droga w dalszym ciągu prowadzi pod górę.







Stajemy przed Bazyliką, ale niestety jest zamknięta.
Nasza przewodniczka gdzieś tak ustaliła, że niedługo zostanie otwarta, więc czekając podziwialiśmy Bazylikę z zewnątrz.





Rozglądaliśmy się też wokoło.





Niestety nie doczekaliśmy się na otwarcie Bazyliki, więc nie weszliśmy do środka.

cdn