Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

dangol napisał(a):
Przypomniał mi się jeden z ciekawszych „stopów”, jakie kiedykolwiek złapałam. ...

Ja z Dołżycy do Ustrzyk jechałem samochodem chłodnią. Metalowe wnętrze wykończone "na gładko".
Na serpentynach cuda się działy

pzdr

longtom napisał(a):
To mnie Tomku przebiłeś w podróżowaniu po Bieszczadach!

Wspomnę o jeszcze jednym fajnym stopie, tyle że nie-bieszczadzkim .
Otóż, z inną z koleżanek wracałyśmy nad ranem z jednej z licealnych imprezek. Spotkanie naszej klasowej paczki odbywało się w tej samej miejscowości, co liceum, my natomiast mieszkałyśmy w małej mieścinie oddalonej o 15 km.
Impreza skończyła się jakoś tak między godziną 3-cią a 4-tą, pociąg miałyśmy dopiero około 6-tej. Poszłyśmy oczywiście na dworzec, bo bez sensu szwendać się po ciemnych ulicach… Usiadłyśmy na peronowej ławeczce, chwilę potem na torze obok zatrzymał się pociąg towarowy, oczekujący na zielone światło na semaforze. Błyskawicznie dopadłyśmy parowozu i zapytałyśmy, czy możemy załapać się na przejażdżkę. Po kilkunastu minutach wysiadłyśmy na naszej stacyjce .

Przeszliśmy przez szosę, minęliśmy niewielkie zabudowania (galeria rzeźb, jakiś kiosk z pamiątkami, \ zdaje się że była też budka z napojami, ale w tym momencie nieczynna).
Zaraz za nimi stoją na łące dwa głazy. Tuż przy ścieżce symboliczny grób Jerzego Harasymowicza (jego prochy rozsypano nad połoninami), obok niego głaz z fragmentem jednego z jego wierszy:

"W górach jest wszystko co kocham
I wszystkie wiersze są w bukach
Zawsze kiedy tam wracam
Biorą mnie klony za wnuka"

Za głazami posadzono głóg „Maria” poświęcony żonie Poety zmarłej w 2015 r.



Nieco z boku, po lewej stronie ścieżki żółtego szlaku, stoi „Pomnik Ofiarom gór i ratownikom niosącym im pomoc, postawiony w 2011 r. z okazji 50-lecia bieszczadzkiej grupy GOPR



Wkrótce doszliśmy do „bramy do lasu”, gdzie należy wykupić bilety wstępu na teren BdPN (w tym roku 8 zł normalny i 4 zł dla mnie emerytki – nie ma karnetów kilkudniowych, codziennie trzeba nabyć nowy bilecik).



Kawalątek za budką kasową znajduje się domek z tzw. suchą toaletą kompostującą . Na razie nie mieliśmy potrzeby korzystania, a trudno wysiusiać się na zapas.

Szlak żółty na początku podchodzi bardzo łagodnie szeroką podmokłą łąką w kierunku widocznej połoniny, potem stopniowo staje się coraz bardziej stromy. Po pokonaniu pierwszego podejścia, w prześwicie pojawia się widok na najwyższy szczyt Połoniny Caryńskiej . Z kolejnych prześwitów Caryńską widać jeszcze lepiej , w oddali pojawia się też Szeroki Wierch i Tarnica. Zdjęć Caryńskiej jednak nie mamy...





Przebieg żółtego szlaku został pod koniec kwietnia zmieniony, w związku z przebudową „Chatki Puchatka". Pierwszy zmieniony odcinek mamy już przed węzłem szlaków, do którego dociera się po kilkunastominutowym podejściu. W tym miejscu w lewo odchodzi czasy szlak do doliny Górnej Wetlinki.



Poprzednio od tego miejsca na połoninę podchodziło się Końską Drogą, obecnie szlak żółty odbija w prawo, aby po 10 minutach dotrzeć do czerwonego szlaku biegnącego od strony Brzegów Górnych.
Wyżej też są zmiany przebiegu szlaków, obecnie nie ma możliwości podejścia na Hasiakową Skałę.

Po dotarciu do szlaku czerwonego, trafia się na schody i zaczyna się strome podejście. Ten odcinek trasy był najmniej przyjemny, bo nie dość że w lesie panowała duchota, to ludzi od Berehów podchodziło mnóstwo. Na schodach tworzyły się zatory, bo przecież każdy ma swoje tempo wędrowania, a szlak na schodach wąski. Lepiej było dopiero po wyjściu na łąkę z rozległymi widokami na dolinę Prowczy i szczyt Caryńskiej.





Nadal stromo, ale przynajmniej delikatny wietrzyk trochę ochładzał spocone czoło .
Jeszcze troszkę i dotarliśmy do wychodni skalnych porośniętych jarzębiną.









Wreszcie byliśmy na połoninie ! Na górze niestety nie zauważyłam, iż telefon podłączył mi się do sieci ukraińskiej. Na szczęście nie korzystałam z niego zbyt wiele, bo inaczej rachunek byłby znacznie większy .

dangol napisał(a):

longtom napisał(a):
To mnie Tomku przebiłeś w podróżowaniu po Bieszczadach!

Wspomnę o jeszcze jednym fajnym stopie, tyle że nie-bieszczadzkim .
Otóż, z inną z koleżanek wracałyśmy nad ranem z jednej z licealnych imprezek. Spotkanie naszej klasowej paczki odbywało się w tej samej miejscowości, co liceum, my natomiast mieszkałyśmy w małej mieścinie oddalonej o 15 km.
Impreza skończyła się jakoś tak między godziną 3-cią a 4-tą, pociąg miałyśmy dopiero około 6-tej. Poszłyśmy oczywiście na dworzec, bo bez sensu szwendać się po ciemnych ulicach… Usiadłyśmy na peronowej ławeczce, chwilę potem na torze obok zatrzymał się pociąg towarowy, oczekujący na zielone światło na semaforze. Błyskawicznie dopadłyśmy parowozu i zapytałyśmy, czy możemy załapać się na przejażdżkę. Po kilkunastu minutach wysiadłyśmy na naszej stacyjce .

Super przygoda . Miałem taki epizod w życiu w latach 90-tych, że przez 2 lata pracowałem na kolei w sekcji zabezpieczenia ruchu. Nieraz się na stopa drezyny czy "samotne" lokomotywy łapało ale raz w deszczu zdesperowani złapaliśmy pociąg towarowy . Ale my to w ubrankach kolejowych chadzaliśmy po torach więc zapewne było łatwiej

Połoniny będą . Nie żałuj nam zdjęć.

dangol napisał(a):Na górze niestety nie zauważyłam, iż telefon podłączył mi się do sieci ukraińskiej.

Wychodząc na szlak na wszelki wypadek przełączam telefon w tryb samolotowy.

dangol napisał(a):Przełęcz Wyżna (892 m n.p.m.) zwana jest także Przełęczą nad Berehami…
Jest tu duży parking, za który kasuje gmina Lutowiska (w tym roku było to 25 zł za dzień, na szczęście

Też tak kombinowaliśmy by tam nie stanąć. Natomiast w lutym zatrzymaliśmy na chwilę by podziwiać zimową scenerię. Wtedy parkingowy był elastyczny i skasował tylko 5 zł.

dangol napisał(a):Przebieg żółtego szlaku został pod koniec kwietnia zmieniony, w związku z przebudową „Chatki Puchatka". Pierwszy zmieniony odcinek mamy już przed węzłem szlaków …

Schodziłem tędy w tym roku. Mijałem tabuny ludzi, którzy w pocie czoła wspinali się po schodach czerwonego szlaku z Berehów. Swoją drogą ktoś miał fantazję puszczając ludzi z dziećmi idących teoretycznie łatwiejszym żółtym szlakiem na taką minę

dangol napisał(a):Na górze niestety nie zauważyłam, iż telefon podłączył mi się do sieci ukraińskiej.

Podobno można u operatora reklamować dodatkowe opłaty.

Dawigs napisał(a): Ale my to w ubrankach kolejowych chadzaliśmy po torach więc zapewne było łatwiej

Zapewne tak

marze_na napisał(a):
Wychodząc na szlak na wszelki wypadek przełączam telefon w tryb samolotowy.

Później też już tak robiłam .

Dawigs napisał(a):
Podobno można u operatora reklamować dodatkowe opłaty.

To na szczęście była tak nieznaczna kwota, że nie warto się nad tym pochylać.

Połonina Wetlińska

Chwilka odsapki i ruszyliśmy dalej





Szkoda, że nie było możliwości podziwiania panoramy z Hasiakowej Skały...
Ale i tak byliśmy zadowoleni, że wdrapaliśmy się na górę. Ja szczególnie , bo kondycji wielkiej nie mam , na dodatek to dolegające kolano. Wszystko to razem stromym trasom nie sprzyja - na podejściu zadyszka, na zejściu boląca noga . No ale póki co mieszczę się w czasach przejść szlaków podawanych na drogowskazach, więc nie jest źle !

Widoki w stronę Rawek i Działu, tam chcemy pójść „jutro”…





Kwiatów ma połoninie niestety było niezbyt wiele, w zasadzie głównie goryczki.



Falujących traw za to nie brakowało ... Na grzbiecie zaczęło wiać dość mocno, trzeba było pobratać się z czapką, a wkrótce nawet z cienką kurtką . Było na szczęście ciepło , a co najważniejsze - nie padało !

Najpierw lekko w dół, do miejsca w którym poprzednio podchodził szlak żółty, potem podejście pod główną grań połoniny.



Wiatr na połoninie zupełnie nam nie przeszkadzał. Fajnie się wędrowało jej grzbietem .

dangol napisał(a):Wiatr na połoninie zupełnie nam nie przeszkadzał. Fajnie się wędrowało jej grzbietem .

Tyle mi w pamięci zostało, rozległe falujące trawy.
Dla tych połonin warto się po tych błotnych trasach wspinać.
Wiem taka "oczywista oczywistość", mieliśmy podobnie jak Wy pogodę i deszczową i słoneczną, szlaki na podejściu chociaż pozbawione wielkich kamieni zapamiętałam jako dość zdradliwe i męczące w drodze powrotnej.

Lidia K napisał(a): szlaki na podejściu chociaż pozbawione wielkich kamieni zapamiętałam jako dość zdradliwe i męczące w drodze powrotnej

No cóż, taka ich uroda , ale dla połonin warto się pomęczyć .

Coraz bliżej do najwyższych wzniesień Połoniny Wetlińskiej – po prawej Roch (1255 m), po lewej Osadzki Wierch (1253 m).





Widok na dolinę Wetlinki, Jawornik i pasmo graniczne…



Przed nami Przełęcz Srebrzysta (1215 m), oddzielająca dwa główne szczyty Wetlińskiej.



Widok na dalszą część naszej trasy , przez Szare Berdo na Smerek.



Za nami Hasiakowa Skała, w oddali Połonina Caryńska, jeszcze dalej Tarnica…





A przed nami podejście schodami (stromo, na szczęście krótko) na Osadzki Wierch z licznymi wychodniami skalnymi. Przejście na skałki było jednakże zagrodzone .

dangol napisał(a):Widoki w stronę Rawek i Działu, tam chcemy pójść „jutro”…

Świetne ujęcie. Aż się nie mogłem powstrzymać i troszkę podrasowałem to zdjęcie