Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Z wieży są niezłe widoki na dolinę Osławy.











Fajnie też widać klasztorny ogród.





I jeszcze takie info ze strony https://radio.rzeszow.pl/wiadomosci/cen ... karmelitow :

„ Nowoczesne Centrum Kultury powstaje w ruinach Zespołu Klasztornego Karmelitów Bosych w Zagórzu. Ma być gotowe na koniec sierpnia, jeszcze trwają prace. Samorząd, który jest właścicielem obiektu od kilku lat zabezpiecza ruiny, aby zachować niepowtarzalny klimat. Równocześnie inwestuje w ich adaptację. Wyremontowane zostało dawne foresterium czyli dom gościnny karmelu, dobudowano też nową część. Tu będzie się mieścić Centrum Kultury, a w nim restauracja, sala kinowa, konferencyjna, zrekonstruowana cela mnicha oraz sale oferujące wirtualną rzeczywistością. Po założeniu specjalnych gogli będzie można wirtualnie spacerować po klasztorze. Będzie też sala ruchomych obrazów, gdzie pokazana zostanie historia konfederacji barskiej, ponieważ Klasztor był ostoją dla jej żołnierzy. Na 27 sierpnia planowana jest rekonstrukcja jednej z potyczek z Rosjanami.”

Wracając do aut, zaglądnęłyśmy do położonego naprzeciwko parkingu późnobarokowego kościoła Wniebowzięcia NMP, który zbudowano w drugiej ćwierci XVIII wieku, przypuszczalnie z wykorzystaniem murów dawnej gotyckiej kaplicy.
Świątynia została częściowo spalona podczas I wojny światowej w 1915 r., odnawiano ją w 1925 r. oraz 1963 r.



W niszach fasady kościoła znajdują się drewniane rzeźby św. Piotra i św. Pawła, pomiędzy nimi umieszczona jest pamiątkowa tablica z czarnego marmuru ufundowana w 1928 r. z okazji dziesięciolecia odzyskania niepodległości (1928). Szczyt kościoła wieńczy sygnaturka . W odległości kilku metrów od świątyni znajduje się wolnostojąca dzwonnica raz kamienny mur graniczny.







Barokowy ołtarz główny zwieńczony jest figurą przedstawiającą scenę Wniebowzięcia NMP. Główne elementy ołtarza pokryte są 24-karatowym złotem. Po bokach ołtarza stoją figury św. Piotra i św. Pawła oraz dwie postacie alegoryczne. W ołtarzu znajduje się późnogotycki obraz Zwiastowania NMP, namalowany temperą na lipowej desce prawdopodobnie w II połowie XV wieku. Już w 1669 r. był znany jako słynący łaskami wizerunek Pani Bieszczadzkiej. W 2007 roku obraz został koronowany, a świątynia stała się Sanktuarium Matki Boskiej Zagórskiej - Matki Nowego Życia. Po obu stronach nawy głównej znajdują się dwa neobarokowe ołtarze boczne z obrazami z II połowy XX wieku. Na ścianach świątyni znajdują się znacznej wielkości obrazy uratowane ze spalonego Klasztoru Karmelitów Bosych. Ściany pokryte polichromią wykonaną w latach 80-tych XX wieku.

Zahutyń

Przed powrotem do Sanoka, zatrzymałyśmy się na jedzenie w Zahutyniu, konkretnie w „ Chacie Starych Znajomych”. Dobre opinie o tym miejscu czytałam przed jesiennym wypadzie w Bieszczady, wówczas jednak przejeżdżaliśmy obok w porze zdecydowanie nieobiadowej.



Tym razem wszystko sprzyjało popasowi w tym miejscu.



Karta dań jest tam bogata, a jedzenie smaczne (a przynajmniej my byłyśmy zadowolone z wszystkich dań, jakie wybrałyśmy). Ja zdecydowałam się na proziaka z dziczyzną serwowaną z roszponką, jabłkiem, ogórkiem kiszonym i sosem tysiąca wysp, do tego pszeniczny Duch Sanu.





Reszta dnia już na naszym tarasie…

Sobota to dzień ponownie poświęcony na Sanok. Deszczowy ranek co prawda mało sprzyjał spacerom, na szczęście dość szybko aura się poprawiła, aczkolwiek dojście do centrum miasta miałyśmy jeszcze w resztce deszczu.

Część bab jednak zmoknąć nie chciała , toteż jedno auto podjechało autem i zaparkowało je przy ul. Podgórze. Dzięki temu, mogę tu zamieścić zrobioną przed jedną z nich fotkę, na której widać mural na murze oporowym nad tym parkingiem, namalowany w 2016 przez Arkadiusza Andrejkowa i Marka Szatkowskiego. Na muralu (przypominającym rozwieszone na sznurku zdjęcia) przedstawione są postaci i wydarzenia związane z Sanokiem (Michał Archanioł, nadanie praw miejskich, Władysław Jagiełło, królowa Bona Sforza, lisowczyk Jacek Dydyński, Józef Szwejk, Marian Zaremba, autobus SAN H-01, obraz Zdzisława Beksińskiego, herb miasta).



Ja byłam w grupie pieszej , która wędrując ulicą Kościuszki, natknęła się na Plac Miast Partnerskim, przy którym m.in. można zobaczyć fontannę „Dziewczynka w deszczu”, zainstalowaną tu w 2004 roku.

Spacerując po centrum miasta, koniecznie trzeba przysiąść na ławeczce Dobrego Wojaka Józefa Szwejka znajdującej się przy ul. 3 Maja.
Bohater książki Jaroslava Haška przebywał w Sanoku w 1915 roku, próbował wówczas wyciągnąć z domu uciech (z intymnego buduaru panny Elly w pokoiku na piętrze hotelu „Pod Trzema Różami”, jaki funkcjonował vis-a-vis obecnej „Szwejkowej” ławeczki) na ważną wojenną naradę swojego porucznika Duba, sprawdzającego, czy jego podwładni nie oddają się rozpuście.
Ławeczkę Szwejka odsłonięto w czerwcu 2003 r. jako pierwszą w Polsce i piątą na świecie. Rzeźbiarz Adam Przybysz postać Szwejka wzorował na najsłynniejszym filmowym odtwórcy dzielnego wojaka Rudolfie Hrušínským.



Pamiątkowe fotki trzeba było cyknąć obowiązkowo!







Trzeba jeszcze potrzeć nos Szwejka, aby zapewnić sobie wieczne szczęście w miłości .

Klasztor w Zagórzu na liście zawsze był ale jak dotąd tam jeszcze nie trafiliśmy. Chata Dobrych Znajomych zanotowana . "Zamek" w Lesku też nas rozczarował. Fajnie, że budynek jest wyremontowany i funkcjonuje. Po kolejnych przebudowach stał się rezydencją i zamku nie przypomina. Do parku nie trafiliśmy. Trzeba to będzie nadrobić bo gdy Krasiccy odzyskają swoją własność to kto wie czy do parku da się nadal wejść.

dangol napisał(a):Na szczycie wzgórza znajduje się około 1,5 nagrobków, stawianych tu od XVIII w.

A wygląda na więcej niż półtora...

dangol napisał(a):Trzeba jeszcze potrzeć nos Szwejka, aby zapewnić sobie wieczne szczęście w miłości .

Noc mocno już wytarty - ludzie ciągle szukają szczęścia w miłości...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

dangol napisał(a):Na szczycie wzgórza znajduje się około 1,5 nagrobków, stawianych tu od XVIII w.

A wygląda na więcej niż półtora

[quote="

Tak to jest, jak chochliki gubią słowa i zamiast 1, 5 tysiąca wychodzi tylko 1,5

Dawigs napisał(a):Klasztor w Zagórzu na liście zawsze był ale jak dotąd tam jeszcze nie trafiliśmy. Chata Dobrych Znajomych zanotowana .

Oba te miejsca były dla mnie dobrym wyborem w przeciwieństwie do Leskiego zamku.

Kilka zdjęć z ulicy 3 Maja…

Przez „Bramę Węgierską”, schodkami w dół, można zejść na piwko. Niestety za naszej bytności „U Szwejka” było zamknięte .





Na moim powyższym zdjęciu widać fragment dawnego hotelu „Pod Trzema Różami” (nr 15), a po drugiej stronie bramy kamienicy nr 17 z apteką „Pod Orłem”.

„Zwiad” nie zrobił zdjęcia Szwejkowego muralu znajdującego się przy wejściu do tego przybytku uciech podniebienia.

(fotka z netu: https://commons.wikimedia.org/wiki/File:U_Szwejka_(bar)_Sanok.JPG )

Kamienica nr 7 – pierwotnie z XVIII wieku, przebudowana na przełomie lat 1909 i 1910 przez pochodzącego z Sanoka Jana Hydzika, absolwenta farmacji na Uniwersytecie Lwowskim, który w 1897 r. otrzymał koncesję na prowadzenie drogerii w Sanoku. Na parterze funkcjonował sklep pod szyldem „Mgr. Jan Hydzik. Droguerya i perfumerya – wina i wody mineralne”, na piętrze powstały mieszkania.



Kamienicy nr 8 przydałby się remont …



Kamienica nr 3 z tablicą upamiętniającą Marsz Głodnych w Sanoku z 6 marca 1930 r.



Widok z ulicy 3 Maja na ulicę Franciszkańską, którą zamyka wejście do klasztoru franciszkanów.

„Jesteśmy” na sanockim rynku…



Ponoć warto posmakować proziaków w mieszczącej się tu "Proziakowni" , my jednakże zdecydowałyśmy się na obiad w zupełnie innej lokalizacji. Spora zazwyczaj ilość osób przy stolikach wskazywała, że Proziakowniacieszy się klientelą.



Ratusz miejski (Rynek 1) zbudowany w latach 1875-1880 przez władze Austro-Węgier z przeznaczeniem na siedzibę rady c.k. powiatu sanockiego. W latach 1965–1967 do gmachu została dobudowana jego nowa przylegająca część od strony na odcienie północnej. Budynek remontowano w 2006 roku, wówczas jego pierwotną barwę w w odcieniach koloru żółtego zmieniono na odcienie bieli i seledynu, dobudowano też czwartą kondygnację budynku młodszego po północnej stronie (przy ul. Grodka). Na szczycie elewacji znajduje się emblemat – żółty dwugłowy orzeł na błękitnym polu – historyczny herb ziemi sanockiej.



Naprzeciwko obecnego ratusza znajduje się wcześniejsza siedziba rajców (Rynek 16), zbudowana pod koniec XVIII wieku przez władze austriackie w miejsce dawnego drewnianego ratusza, wybudowanego po pożarze w roku 1756, zniszczonego w pożarze w 1782 r. Stary ratusz był wielokrotnie przebudowywany, obecny wygląd powstał na przełomie XIX i XX wieku. Po 1918 na potrzeby ratusza adaptowano również sąsiednią kamienicę od strony klasztoru franciszkańskiego. W 1934 roku w wyniku kolejnej przebudowy włączono w jego całość sąsiednią kamienicę po jego południowej stronie. Budynek odnowiono w latach 1971-1975. W przeszłości fasada budynku była wykonana w odcieniach koloru żółtego (obecnie odcień różu). Pośrodku frontowej elewacji znajduje się zegar, pierwotnie wykonany w firmie Najdera w Pradze pod koniec XIX wieku, uruchomiony 1 lutego 1906 r. W 2007 roku wymieniono w nim mechanizm na nowy, zachowując poprzedni jako eksponat.







W przylegającej do starego ratusza zabytkowej kamienicy nr 14 obecnie mieści się Biuro Wystaw Artystycznych (BWA) – Galeria Sanocka oraz Centrum Informacji Turystycznej. Przy frontowej fasadzie od 2012 roku stoi pomnik artysty Zdzisława Beksińskiego, rodowitego Sanoczanina.



Ściana kamienicy nr 14 od strony placu św. Jana z zainstalowaną stałą ekspozycją fotografii z historii wojskowości Sanoka.

Północną pierzeję Placu Św. Jana tworzą dwa budynki: Zajazd (siedziba dyrekcji Muzeum Historycznego) i willa Zaleskich.





Zajazd został wybudowany w latach 1775-1799, przebudowany w XIX w. na siedzibę straży miejskiej (odwachu), od 1908 (wg innych Źródeł – 1913) roku mieściła się tu apteka, a w latach 1944-1945 siedziba NKWD i areszt śledczy. Budynek stał się własnością Muzeum w 1950 roku, w latach 1971-1972 przeprowadzono konserwację i remont.



Secesyjna willa Zaleskich (tzw. „Sokole Gniazdo” , z uwagi na umiejscowienie tuż nad 40-metrową skarpą) została wybudowana w latach 1896-1910 wg projektu miejskiego architekta inż. Władysława Beksińskiego (drugim projektantem był Wilhelm Szomek). W okresie okupacji niemieckiej w willi pod przewodnictwem harcmistrzyni Jadwigi Zaleskiej prowadzono tajne nauczanie. Budynek wyremontowano w 1996 roku.



Przy willi Zaleskich umiejscowiona jest kapliczka św. Jana Nepomucena ufundowana w 1810 roku przez Franciszka Ksawerego Krasickiego jako votum, za ocalenie życia podczas salwowania się ucieczką konno, stromym zboczem do Sanu, po nieudanej ostatniej obronie zamku sanockiego przed Austriakami w czerwcu 1809 roku. Drewniana polichromowana figura Nepomucena powstała prawdopodobnie w XIX wieku. Na początku XXI wieku odnowiono figurę i odremontowano kapliczkę.



Ponadto na placu znajduje się pomnik Synom Ziemi Sanockiej poległym i pomordowanym za Polskę postawiony w miejscu, w którym w latach 1902–1941 stał pierwszy sanocki pomnik Tadeusza Kościuszki (obecny znajduje się przy ul. Kościuszki u podnóża Góry Parkowej – przechodziłyśmy obok, ale fotki nie mamy). Pomysł upamiętnienia tych, którzy zginęli lub zostali zamordowani w czasie II wojny światowej, powstał zaraz po zakończeniu wojny, jednakże jego realizacja nastąpiła dopiero po 1989 roku, gdy do Sanoka sprowadzono 36 urn z prochami mieszkańców miasta i okolic biorących udział w walkach na frontach wojny. Sam pomnik postawiono jeszcze później (2003-2005), u podnóża wmurowano urny z ziemią pochodzącą z miejsc bitew, w których brali udział Sanoczanie. Główna część pomnika to miecz stylizowany na krzyż w formie rozciętej pionowo w połowie, umieszczony na brukowanym ukośnym postumencie. Na lewym krańcu jest umiejscowiony herb Sanoka, na prawym krańcu Godło Rzeczypospolitej Polskiej, zaś pomiędzy nimi położono wykonane z brązu tabliczki przywołujące miejsca walk, martyrologii i kaźni począwszy od 1939 roku.



Widok ze skarpy przy pomniku na dzielnicę Błonie…

Najwięcej czasu sobotniego zwiedzania przypadło oczywiście na muzeum mieszczące się w sanockim Zamku Królewskim położonym nad stromym zboczem wzgórza w pobliżu Sanu.



W 1340 roku (w tym czasie Kazimierz Wielki odzyskał Grody Czerwieńskie) na wzgórzu zamkowym stał prawdopodobnie drewniany gród (najstarsza wzmianka o grodzie w Sanoku pochodzi z 1150 roku), otoczony następnie murem obronnym. Za panowania Kazimierza Wielkiego w miejscu dawnego grodu powstał gotycki zamek, w którym król gościł trzykrotnie. Kilkakrotnie przebywał w Sanoku książę Władysław Opolczyk, fundator klasztoru franciszkanów w tym mieście. W 1417 roku na sanockim zamku odbyła się uczta weselna Władysława Jagiełły i jego trzeciej żony Elżbiety Granowskiej, natomiast dla czwartej żona Jagiełły królowej Zofii sanocki zamek był ostatnim domem aż do śmierci w roku 1461.
Na polecenie żony króla Zygmunta I Starego, królowej Bony Sforzy (która w Sanoku nigdy nie była, ale zamek był jej własnością) gotycki zamek przebudowano w latach 1523-1548 w stylu renesansowym. W latach 1555–1556 zamek był siedzibą królowej Izabeli Jagiellonki po jej ucieczce z Węgier. Od początku XV do połowy XVI wieku na zamku miał siedzibę Urząd Grodzki ze starostą oraz sądy. Pod koniec XVI wieku zamek uległ dalszej rozbudowie, dobudowane zostało wówczas skrzydło południowe. Na przełomie XVII/XVIII wieku dobudowano skrzydło północne. W okresie zaborów zamek był również siedzibą urzędu obwodu sanockiego , potem starostwa powiatu sanockiego. Upadek zamku nastąpił pod koniec XIX oraz na początku XX wieku. W 1915 po inwazji rosyjskiej, rozebrane zostało skrzydło południowe. W latach 2000–2004 na zamku prowadzone były prace renowacyjno-konserwatorskie, przebudowie uległy wnętrza zamkowe na potrzeby muzealne.
W latach 2010-2011 dobudowano (częściowo dzięki środkom unijnym) skrzydło południowe zamku, nawiązując architekturą do historycznego. Obecnie w skrzydle tym mieści się galeria obrazów Zdzisława Beksińskiego. Z dawnego gotyckiego założenia obronnego pozostał tylko kamienny piętrowy budynek główny na planie prostokąta, przebudowany w stylu renesansowym w I połowie XVI wieku.











Na pozostałościach średniowiecznej wieży z czasów Kazimierza Wielkiego wybudowano taras widokowy, niestety w czasie naszego pobytu w Sanoku wejście nań było zagrodzone taśmą.

Zwiedzicie z nami Muzeum Historyczne założone już w 1934 roku?

Za bilet wstępu trzeba zapłacić 18 zł (ulgowy 13 zł), a potem w muzeum można spędzić naprawdę sporo czasu, jeśli chce się dokładnie obejrzeć wszystkie kolekcje . Muszę przyznać, że część z nich potraktowałyśmy „po łebkach” , niektóre w ogóle pominęłyśmy… Pewnie dlatego, iż przecież przed zwiedzaniem centrum Sanoka nie wypiłyśmy kawki w żadnej z tutejszych kawiarenek, więc siły witalne były słabe, a przez to zdolność podziwiania też stanowczo za mała .

Po wybuchu II wojny światowej we wrześniu 1939 zamek został splądrowany . W czasie okupacji na zamku działało Kreismuseum Sanok (pol. Muzeum Okręgowe w Sanoku) oraz Muzeum Łemkowszczyzny W sierpniu 1944 zbiory muzeum zostały ponownie zdewastowane przez wojska niemieckie, a lokalne władze niemieckie wywiozły z sanockiego zamku ocalałe najstarsze pamiątki kultury polskiej (ok. 300-400 najcenniejszych eksponatów), część z nich została odnaleziona po wojnie w okolicach Legnicy. Do 1946 w zamku mieścił się szpital wojskowy, a następnie rusznikarnia. Po wojnie rozpoczęto odtwarzanie i tworzenie na nowo ekspozycji muzeum.

Zwiedzanie rozpoczęłyśmy od zbrojowni z kolekcją uzbrojenia od wczesnego średniowiecza po okres II wojny światowej.









Można było zaglądnąć do poniemieckiego schronu, jaki znalazł się pod nowym skrzydłem (pod zamkowym dziedzińcem znajdują się dwa niemieckie schrony z lat 1940-1941, będące częścią „Pozycji Granicznej Galicja”) .