Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

dangol napisał(a): Zawsze wolałam schodzić , niż zipać na podejściu, ale w tym przypadku w górę było nieznaczne, więc nie zdążyłam się zmęczyć.

Podobno ludzie dzielą się na tych, którzy lubią wchodzić i tych lubiących schodzić. Ja zdecydowanie jestem z tych, którzy lubią wchodzić .

Dawigs napisał(a):
Podobno ludzie dzielą się na tych, którzy lubią wchodzić i tych lubiących schodzić.

Jakby podejść do tematu z punktu widzenia czasu zarazy, to faktycznie lepiej nie schodzić...

Pora na zdjęcie kurtki i czapki, w lesie nie były nam potrzebne .



Leśny odcinek, aczkolwiek ładny , ciut jednak mi się dłużył…



Chwilka odsapki w pobliżu wiaty była miłym urozmaiceniem .



(fotka z roku 1979)

Stromizny na leśnym odcinku trochę jednak zmęczyły moje chore kolano , więc coraz bardziej marzyłam o końcu trasy, ale wędrówka musiała jeszcze trochę potrwać.









Pojawienie się utwardzonej, płaskiej dróżki w dolinie Terebowca było dla mnie wielką ulgą . Zwłaszcza, że lewa podeszwa od traperów była już w coraz gorszym stanie. Pierwsze symptomy konieczności wymiany butów pojawiły się już poprzedniego dnia, na asfalcie Krainy Lipeckiej, na szczęście udało się im przetrwać ostatni dzień górskiej wędrówki. Dojście do parkingu w Ustrzykach już więcej im nie zaszkodziło, a na „jutrzejszy” ostatni ćwierć-bieszczadzki dzień, wystarczyły mi adidasy.



Nowe buty już mam, tylko półki co nie udało mi się ich użyć...

dangol napisał(a):

Dawigs napisał(a):
Podobno ludzie dzielą się na tych, którzy lubią wchodzić i tych lubiących schodzić.

Jakby podejść do tematu z punktu widzenia czasu zarazy, to faktycznie lepiej nie schodzić...

Trafne stwierdzenie .

dangol napisał(a):Stromizny na leśnym odcinku trochę jednak zmęczyły moje chore kolano , więc coraz bardziej marzyłam o końcu trasy, ale wędrówka musiała jeszcze trochę potrwać.

Mi też ta trasa przez las się dłużyła . Odpoczwałem na tej samej ławeczce obok wiaty .

Dawigs napisał(a): Odpoczywałem na tej samej ławeczce obok wiaty

Ta ławeczka była najlepsza !

Plecaki porzuciliśmy w bagażniku, auto na czas obiadu zostało na parkingu w Ustrzykach Górnych.



Poszliśmy do „Zajazdu pod Caryńską”. Było ciepło, więc siedzieliśmy na zewnątrz.





Zamówiliśmy gulasz barani i talerz starego Bojka, do tego kwas chlebowy dla kierowcy, piwko dla mnie. Porcje okazały się ogromne, w każdym bądź razie jak dla nas nie do skarmienia do ostatka.
Wszystko byłoby OK, gdyby nie to, że ogórki kiszone były po prostu paskudne, a podano je w ilościach przesadnych. Tak więc, chociaż opinie o tutejszej kuchni są na ogół pozytywne, przez te ogóry przytaknąć im nie możemy.

Bieszczady Wysokie pożegnaliśmy z oddali, z punktu widokowego nad Lutowiskami. Widoczność niestety słaba była , na dodatek wiało paskudnie , więc szybko z podziwiania panoramy zrezygnowaliśmy.





Na pożegnalną kolację uraczyliśmy się pokoju owczym serem nabytym w Zajeździe pod Caryńską, pochodzącym z bacówki Caryńskie. Do tego było pesto z czosnku niedźwiedziego (kupione wcześniej w Bieszczadzkiej Kozie ) , na popitkę lokalne piwko nabyte po drodze, w sklepie w Lutowiskach.

Wtorek, 6 października

Pobudka taka sama jak od kilku dni ...



… tyle, że tym razem nie było planowania pieszej wycieczki, lecz należało się zapakować i do 10-tej opuścić Lipie.

W drodze powrotnej zaglądnęliśmy do kilku miejsc ( ale na bardzo krótko), więc nie jest to koniec mojej relacji

Hoszowczyk to malutka miejscowość (w latach 1977-81 nosiła nazwę Stoczek) w Górach Sanocko-Turczańskich, położona pomiędzy masywami Żukowa, Równi i Gromadzynia, w dolinie potoku Hoszowczyk.
Tutejszą dawną grekokatolicką cerkiew Narodzenia Bogurodzicy (obecnie filialny kościół Narodzenia Matki Bożej należący do parafii w Jasieniu) obejrzałam błyskawicznie, gdyż nawet nie weszłam za ogrodzenie, a jedynie przez nie zaglądnęłam. Świątynia stoi na wzniesieniu niedaleko szosy- jest się gdzie zatrzymać, więc to zrobiliśmy. Zaglądnięcia tu jednakże zupełnie nie planowałam, pewnie dlatego oglądanie było tak szybkie .



Cerkiew powstała w latach 1926-1930. Po pojawieniu się w 1951 przesiedleńców z Sokala i Krystynopola, próbowali oni odprawiać w Hoszowczyku nabożeństwa rzymskokatolickie, władze jednakże zaplombowały świątynię. Przez jakiś czas wykorzystywano ją jako magazyn, kościół funkcjonuje tu od 1970 roku, w 2002 roku przeszedł remont (wówczas pod okapem prezbiterium odnaleziono spory zapas amunicji z czasów II wojny światowej).

Cerkiew reprezentuje jeden z wariantów ukraińskiego stylu narodowego, nawiązującego kompozycją do stylu huculskiego.

Równia – wieś u podnóża pasma Żukowa - to miejsce (konkretnie cerkiew znajdująca się na niewielkim wzniesieniu w centrum wioski) kolejnego naszego przystanku.
Świątynię pokazywała już marze_na w swojej relacji, to pod wpływem pokazanych tam zdjęć, postanowiłam i ja zobaczyć dawną grekokatolicką cerkiew Opieki Bogurodzicy – obecnie filialny kościół Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych należący do parafii w Ustianowej Górnej.



Pod samą cerkiew można podjechać autem, my jednakże zostawiliśmy je nieco niżej, na parkingu obok szosy, przed jakimś budynkiem o charakterze publicznym (nie pomnę, jakim konkretnie). Dalej poszliśmy pieszo, bo przecież niedaleko . Przed cerkwią jest jednakże spory parking, nawet lepiej byłoby podjechać właśnie tam. Stało tam jedno auto – blaszak przerobiony na mini-kamper, dwójka młodych ludzi tam właśnie spędziła ostatnią noc . Miejsce na to doskonałe o tej porze roku, bo ruch turystyczny znikomy, a przy parkingu jest WC.

Cerkiew reprezentuje typ bojkowski, powstała prawdopodobnie na początku XVIII wieku, ale być może jest jeszcze starsza. Świątynia przeszła pierwszy remont już około 1790 roku, kolejny w 1890 roku, ostatni w 1975 roku (wkrótce po tym, jak przejął ją kościół katolicki). W międzyczasie, opuszczona po 1951 roku cerkiew została zamieniona na magazyn materiałów do produkcji rolnej. Na szczęście ocalały w czasie wojny XVII-wieczny ikonostas nie został zniszczony, wraz kilkoma nieco młodszymi ikonami i chorągwiami procesyjnymi, został w latach 60.XX przeniesiony do muzeum w Łańcucie. Szkoda, że nie wrócił do świątyni, ale to i tak lepiej, niż zniszczenie…
Kryta gontem świątynia jest naprawdę śliczna!

Do wnętrza wejść nie mogliśmy



Musieliśmy zadowolić się zerknięciem przez otwór w drzwiach…





Wirtualnie warto zaglądnąć do cerkwi TUTAJ
Przy wejściu na teren kościelny znajduje się niewielka zrekonstruowana dzwonnica, w pobliżu świątyni znajduje się kilka grekokatolickich nagrobków.





Nowy cmentarz mieści się za ogrodzeniem tuż obok świątyni.

Jeszcze kilka fotek miejsca przy parkingu koło cerkwi…









… i trzeba było jechać dalej.

Następny przystanek to Ustjanowa Górna, w której (na bezleśnych wówczas stokach Żukowa w rejonie szczytu Holica ) w latach 30.XX działał największy w Polsce ośrodek szkolenia szybowcowego. Na spacer śladami pilotów jednakże czasu nie mieliśmy, tu również ograniczyliśmy się do dotarcia do cerkwi. Stoi ona nieco z boku od głównej drogi, za przejazdem kolejowym linii Zagórz - Ustrzyki Dolne, dojazd jednakże jest krótki i łatwy.

Grekokatolicka cerkiew św. Paraskewy ( zbudowana 1792, rozbudowana 1892) to obecnie parafialny kościół Narodzenia NMP.

Przy świątyni stoi współczesna dzwonnica o konstrukcji słupowej.







Obok cerkwi nagrobek z żeliwnym krzyżem.