Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Kiepura napisał(a):Na moich zdjęciach z końca lat siedemdziesiątych krzyża nie ma. Jest tylko trójnóg.

Macie może jakąś sprawdzoną, nieskomplikowaną metodę, na „transport”obrazów ze slajdów do komputera

Slajdy najlepiej zeskanować.

Skanowanie slajdów to wyjątkowo niewdzięczne zajęcie. Najszybciej wyświetlać slajdy na ekranie i robić fotki. (statyw i dobrze dobrany balans bieli w aparacie dużo dopomogą)

pzdr

longtom napisał(a): Najszybciej wyświetlać slajdy na ekranie i robić fotki (statyw i dobrze dobrany balans bieli w aparacie dużo dopomogą)

Własnego rzutnika już nie mamy, ale możemy pożyczyć od kolegi. Statyw mamy, lecz aparaty tylko kompakty, w tym mój to właściwie elektroniczny złom. Twoją Tomku propozycję warto jednak rozważyć , może pobawimy się w długie zimowe wieczory i jakieś slajdy sfocimy. Pewnie zaczniemy od tych, na których nasze dzieci są malutkie… Slajdów jest cała szuflada, moda na nie trwała przecież przez sporo lat .

Póki co, jeszcze jedna slajdo-fotka z Tarnicy, uzyskana metodą bardziej prymitywną . Jesteśmy na niej oboje , Grzesiek był wówczas w Bieszczadach po raz pierwszy, w tym roku po raz drugi .

dangol napisał(a):

Kiepura napisał(a): Slajdy najlepiej zeskanować

Zapewne tak byłoby najlepiej, tyle że nie mam skanera.

Zawsze można kupić. Choć dobry skaner tani nie jest. Musi być z przystawką do slajdów i filmów. Ale to zabawa dla pasjonatów, trzeba też mieć program do obróbki zdjęć. Można nim wyczarować cuda, ale trzeba mieć dużo czasu.

Można też po prostu zanieść do pracowni fotograficznej, gdzie takie skanowanie zrobią za mniej niż złotówkę od sztuki. W googlach bez problemu można znaleźć stosowny punkt.
No, ale przy większej liczbie robi się spora sumka. Mam gdzieś z tysiąc slajdów i ze trzy razy tyle zdjęć z filmów. Dlatego kupiłem skaner.

dangol napisał(a):Póki co, jeszcze jedna slajdo-fotka z Tarnicy, ...

Fajne zdjęcia, takie chilloutowe. Obecnie pewnie ciężko byłoby się poopalać na szczycie .

Kiepura napisał(a): Można nim wyczarować cuda, ale trzeba mieć dużo czasu (…) No, ale przy większej liczbie robi się spora sumka.

Oba rozwiązania niestety są dla mnie mało akceptowalne .

Dawigs napisał(a): Obecnie pewnie ciężko byłoby się poopalać na szczycie

Wtedy mogliśmy opalać się nie tylko na szczycie . Ludzi na całej tej długiej trasie (w innych dniach też) spotkaliśmy chyba tylko kilku, chociaż pogoda była wycieczkowo cudowna . Mogliśmy przez większość czasu wędrować po połoninach w strojach bardziej plażowych, niż górskich .

Widoki z Tarnicy są super ! Trzeba tylko trafić na dużo lepszą pogodę, niż nam w tym roku było dane… Poprzednim razem było znacznie lepiej, ale to czasy fotek „niecyfrowych” i naszych fotoapartatów znacznie gorszych, niż obecne smartfony

Najlepszą widoczność mieliśmy w kierunku Szerokiego Wierchu. Bardzo nas to ucieszyło, gdyż dawało szansę na dalszą wędrówkę bez deszczu.









Rawki, Caryńska i Wetlińska zdecydowanie mało ostre, ale jako tło i tak fajnie wyglądały.







W dolinie całkiem dobra pogoda …



W stronę Rozsypańca, Kińczyka Bukowskiego i Pliszki już tak fajnie nie było (ale Pikuj co jakiś czas odsłaniał się zza chmur), no ale to nie nasze zmartwienie .

Wiało mocno, więc nie były to warunki na spożycie drugiego śniadania . Dość szybko więc uznaliśmy, że Tarnicę pora opuścić. Zwłaszcza, że z dołu nadciągała kolejna fala spragnionych z niej widoków



Jedyna fotka z zejścia z Tarnicy na przełęcz…

Na powrót do Ustrzyk wybraliśmy czerwony szlak wiodący Szerokim Wierchem. Czasu na zejście w doliny mieliśmy sporo, więc taki wariant był optymalny . No i oczywiście trasa wspominkowa , aczkolwiek zazwyczaj pokonywałam ją w kierunku przeciwnym - tędy bowiem tradycyjne podchodziliśmy na Tarnicę, aby potem przez Krzemień i Bukowe Berdo zejść do Widełek.

(fotka z roku 1979)

Podczas poprzedniego wypadu w Bieszczady (jedyny raz z Grześkiem i jeszcze czwórką naszych przyjaciół) też tędy podchodziliśmy, tyle że wówczas po zdobyciu Tarnicy powędrowaliśmy dalej, przez Halicz i Przełęcz Bukowską, aby potem już nudną i dłużącą się drogą wrócić przez Wołosate do Ustrzyk Górnych, gdzie wówczas mieliśmy rozbite namioty. Trasa długa, ale pokonana letnią porą i za młodych lat , więc nie wspominam jej jako wyczerpującej. No ale teraz - nawet przy długim dniu - bym już się na coś takiego nie pisała .

Szeroki Wierch to długi grzbiet pokryty połoniną, mający cztery wierzchołki. Idąc od przełęczy pod Tarnicą, kolejno mają one wysokości: 1315 m (Tarniczka – jedyna nazwana kulminacja grzbietu), 1293 m, 1268 m, 1243 m… Nie licząc stromego leśnego odcinka, szlak ten dla chorego kolana był do schodzenia idealny .

Na razie jednak czekało nas pierwsze podejście, na najwyższą Tarniczkę. No ale to żaden wyczyn, z przełęczy dociera się tam w kwadrans. Jedyną przeszkodą był wiatr, zdecydowanie silniejszy niż w sobotę na Bukowym Berdzie, a już wówczas tęgo dujało.

Z powodu tego wiatru, mamy w zasadzie kilka fotek tylko z samego podejścia, robienie zdjęć ze szczytu w kierunku Tarnicy było zbyt wielkim wyzwaniem .

Dziś szybko poszło kilka odcinków aż trudno się do wszystkiego odnieść . Fajne zdjęcia i te starsze i te z tego roku. Kiedyś to inaczej się chodziło i to pod różnymi względami . W tym roku obraliście mój wariant zejścia z Tarnicy . Faktycznie z Szerokiego Wierchu jest tylko jedne strome zejście gdy schodzi się do lasu.

Dawigs napisał(a): Faktycznie z Szerokiego Wierchu jest tylko jedne strome zejście gdy schodzi się do lasu.

Pusto na Szerokim Wierchu nie było, ale i tak zdecydowanie luźniej, niż na podejściu z Wołosatego, czy podczas naszej wycieczki na Bukowe Berdo.





Widok do tyłu – na Tarniczkę i Tarnicę…

Szeroki Wierch jest równoległy do Bukowego Berda, od którego oddzielony jest doliną Terebowca.



Na południe stoki Szerokiego Wierchu opadają w kierunku doliny Wołosatki oraz szosy Wołosate - Ustrzyki Górne. Widoki są, ale mocno przychmurzone.

Trzeba iść dalej, może uda się nie spotkać z deszczem?

Nadrobiłem zaległości.
Świetne te zdjęcia sprzed lat.

Wędrując Szerokim Wierchem można się zrelaksować, nawet gdy mocno wieje.
Co prawda, pomiędzy poszczególnymi wierzchołkami grzbietu są obniżenia, co oznacza czasem kolejne podejście. Zawsze wolałam schodzić , niż zipać na podejściu, ale w tym przypadku w górę było nieznaczne, więc nie zdążyłam się zmęczyć. Obniżenia na Szerokim Wierchu mają też tę zaletę, że na ich skraju można znaleźć jakieś zaciszne miejsce na odsapkę . My na takie trafiliśmy pomiędzy dwoma środkowymi kulminacjami, gdzie z pięknym widokiem skonsumowaliśmy drugie śniadanie. Akurat tego zdarzenia nie uwieczniłam na zdjęciach, ale z grzbietowej wędrówki mamy jeszcze trochę fotek, więc teraz je zapodam.

Wędrówka połoniną zbliżała się do końca, z ostatniej kulminacji Szerokiego Wierchu bezleśny odcinek zejścia nie jest długi.