Niedziela, 27 wrześniaNa pierwszy całkowicie bieszczadzki dzień marzyły mi się połoniny… Pogoda jednak spłatała nam psikusa (zresztą, nie tylko tego dnia
), padało przez całą noc, rano również
. Widok przez okno był wyłącznie na mgłę i chmurzyska
…
Nie, zupełnie nie chciało mi się wdrapywać po błocie na połoniny po to, by nie było z nich żadnych widoków!
Spędzenia całego dnia w pokoju przed telewizorem też jednak nie chciałam…
Dolina Łopienki Przy nieśpiesznym śniadaniu ustaliliśmy (a w zasadzie ja, a Grzesiek się nie sprzeciwił
), że jak tylko mocniejszy deszcz zamieni się w mżawkę, ruszymy jednak auto (a miały być przecież busowe przejazdy do/z górskich tras) i pojedziemy do doliny Łopienki. Nie pod samą cerkiew, bo przecież z cukru nie jesteśmy
, ale na parking przy drodze wiodącej z Dołżycy przez Buk wzdłuż Solinki do Bukowca i dalej nad Jezioro Solińskie (ono jednakże zupełnie nas nie pociągało), skąd spacerkiem pójdziemy co celu. Mieliśmy przecież kurtki oraz peleryny chroniące trochę od deszczu, a wycieczka nieforsowna, może nawet lepiej że właśnie taka na pierwszy dzień?
Od listopada ubiegłego roku mam bowiem spory kłopot z kolanem - oprócz problemów zwyrodnieniowych związanych z Peselem, mam dolegliwości bólowe w rejonie szczeliny po przedawnionym urazie łękotki kilkanaście lat temu, na biegówkach. Ostatnio przed każdym dłuższym wyjazdem
muszę wydać trochę kasy na rehabilitację (zabiegów na NFZ doczekam się, o ile wirus tego nie pokrzyżuje, dopiero
w nadchodzącym styczniu), a potem uważać, żeby nogi nie przeforsować. „Rozchodzenie” na krótszej i łagodniejszej trasie było więc nawet wskazane
.
Łopienkę rozważałam wprawdzie na odpoczynkową trasę po jednym lub dwóch dniach na połoninach, ale skoro los chciał inaczej…
Na parkingu (bezpłatny) byliśmy kilkanaście minut po 10-tej, wolnych miejsc było sporo (ciut więcej aut stało na wcześniejszym parkingu po drugiej stronie drogi, skąd wychodzi trasa na Sine Wiry).
Do cerkwi w Łopience można dojść szutrową drogą (obecnie udostępnioną dla aut), albo ścieżką przyrodniczo-kulturową, częściowo też tą drogą przebiegającą. Być może poszlibyśmy ścieżką, ale nie wyjęliśmy z auta kijków, a gliniaste podejścia i zejścia, nawet jeśli krótkie, groziły na tym szlaku wywinięciem orła w mokrą glinę… Lepiej więc cały czas drogą! Zresztą, ruch samochodowy okazał się na niej znikomy (ale kilka aut jednak nas minęło zarówno w jedną, jak i drugą stronę).
Przy drodze rosną wysokie rudbekie, o tej porze roku kwiatów nie mają już wiele, ale zapewne wcześniej upiększają drogę jaskrawożółtymi łanami
. Roślina ta pochodzi z Ameryki Północnej, ale była bardzo często uprawiana w celach ozdobnych przez dawnych mieszkańców Bieszczadów. Zdziczała wskazuje na rozmieszczenie przedwojennych osad ludzkich…
Rok temu droga do Łopienki była zamknięta dla samochodów
z powodu prac związanych z budową obiektów małej retencji górskiej.
Po drodze mija się miejsce wypału drewna, tego dnia jednak retorty tu nie dymiły.
Smolarz był na posterunku, ale akurat nie wyszedł ze swego domku…
.png "Weteran")
. Kameralne wnętrze, delikatna jazzowa muzyka (szkoda, że nie załapaliśmy się na koncert na żywo), smaczne jedzenie (wybraliśmy jagnięcinę w różnych wariantach i surówki), piweczko… Fajnie spędziliśmy czas! .png "Koneser")
.
1978r.
.png "Cromaniak")
