Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

Najbardziej rozpoznawalny odwiert to „Czarna 56”, który pracuje już przeszło 60 lat!



Kopalnia w Czarnej wydobywa obecnie około kilkanaście ton ropy miesięcznie oraz tyleż gazu ( wystarcza go na ogrzanie kilku okolicznych domów oraz ośrodka kopalni).

dangol napisał(a):Pora na wizytację stanicy.

To miejsce moich kilku ( 5 razy po 3 tygodnie) świetnych wakacji!

Jak cudne są wspomnienia .

Świątki bardzo fajne, a zwłaszcza znajdujący się pośród nich diabełek.

Co do kwasu chlebowego, to mogłabyś sobie podać rękę z moim mężem, bo on też go bardzo lubi. A mnie on nie smakuje.

Czytając Twoje informacje na temat ropy naftowej przypomniał mi się film "Lata dwudzieste, lata trzydzieste", którego akcja rozpoczynała się na Podkarpaciu sceną wydobywania ropy https://www.cda.pl/video/280325585.

megidh napisał(a): Jak cudne są wspomnienia .

„Co było to było co może być jest
A będzie to co będzie
Lecz zawsze to miło że nie brak nam miejsc
Do których wracamy pamięcią
Gonimy za szczęściem sięgamy do gwiazd
Na gwałt świat chcemy zmieniać
Lecz to najważniejsze co żyje gdzieś w nas
Panowie szanujmy wspomnienia”

( Skaldowie, „Szanujmy Wspomnienia”)

Wracamy do znakowanej ścieżki i idziemy nią przez zagajnik do miejsca z drogowskazem kierującym w prawo do źródełka św. Michała.



Od głównej ścieżki to około 50 m, lekko w dół i przez mostek, jesteśmy na miejscu .







Źródełko znajduje się na terenie należącym do kopalni, odkryto je przy okazji eksploatacji złoża naftowej.



Skoro to źródło o właściwościach leczniczych, mieliśmy zamiar napełnić wodą butelkę niesioną w plecaku. Najpierw jednak wzięliśmy na spróbowanie łyczek św. Michała no i … Woda miała zdecydowany posmak ropy , tak leczyć się nie zamierzamy!

Po powrocie do głównej ścieżki, zdecydowaliśmy się podejść jeszcze do pobliskiego punktu widokowego.
Leśna ścieżka wiedzie ponownie przez teren kopalniany, po lewej stronie szlaku znajduje się tłocznia ropy.



(fotka z netu)

Po przejściu przez metalową kładkę (w wodzie widać plamy ropy) rozpoczynamy podejście przez las. Po ostatnich deszczach błoto było tu paskudne. Zwłaszcza podczas zejścia w drodze powrotnej trzeba było uważać, żeby nie zjechać z poślizgiem . Na szczęście bliżej „ropnej wody” zamocowane są poręcze.

Tuż przed punktem widokowym napotkaliśmy kolejnego „pasikonika”. Co prawda nie był w ruchu, ale wszystko wskazywało na to, że ten odwiert też jest wciąż wykorzystywany.

Szkoda, że nie wpadłem na informacje o wydobyciu ropy w Czarnej . Chociaż pogoda tego dnia gdy byliśmy w tym rejonie nie była najlepsza. Co rusz przelotnie padało .
Stojącego "pasikonika" widzieliśmy w Rajskim w miejscu gdzie wydobywano ropę nad Sanem. Ale w tamtym rejonie nie wydobywa się już ropy.

Dawigs napisał(a): Szkoda, że nie wpadłem na informacje o wydobyciu ropy w Czarnej

Wydobycie jest teraz na niewielką skalę, to informacji na ten temat nie ma dużo. Pewnie bardziej rozpowszechnione są o kopalni w Łodynie (z Ustrzyk Dolnych to dość blisko) i zobaczyć tam na pewno można znacznie więcej .
Dla mnie „pasikoniki” w Czarnej to wspomnienie z młodych lat, dlatego przed wyjazdem dociekałam czy któryś jeszcze działa.

Po wyjściu z lasu na otwartą przestrzeń, przed nami pojawił się widok na kotlinę Mszanki oraz położony już na Ukrainie masyw Magury Łomniańskej (1022 m).











Gdyby nie popołudniowe plany, pewnie nie wrócilibyśmy po śladach do auta, lecz zrobilibyśmy okrężną trasę przez centrum Czarnej. Plan był jednak atrakcyjniejszy (no i stąd ciut widoczny), więc nie było warto debatować nad ewentualną zmianą.

Wróciliśmy do auta, przed powrotem do Lipia zatrzymaliśmy się w centrum Czarnej. Godzina była wprawdzie ciut za wczesna na obiad, uznaliśmy jednak, iż póki co wystarczy nam jedna porcja na dwoje , a wieczorem zamiast obiadu zadowolimy się tym, co mamy do zjedzenia u siebie na kwaterce.

Skoro byliśmy w Czarnej, to oczywiście ponownie zasiedliśmy u pana Wojtka .







Poprzedniego dnia nie załapaliśmy się na fuczki, nie było więc wątpliwości, iż tym razem to właśnie je zjemy .



Były najlepsze z tych, które jedliśmy w Bieszczadach. Duża ilość kiszonej kapusty dodanej do gęstego ciasta naleśnikowego, takie je lubimy. W połączeniu z sosem grzybowym – niebo w gębie .

A to moje domowe fuczki, też smaczne.

dangol napisał(a):A to moje domowe fuczki, też smaczne.

To podaj przepis na te fuczki. Spróbowałabym je zrobić.

W internecie znajdziesz przepis na wielu stronach. Ja robię ciasto naleśnikowe ciut bardziej gęste niż na naleśniki, mieszam to z odciśniętą i posiekaną surową kiszoną kapustą. W niektórych przepisach jest podgotowana kapusta, ale my lubimy wyraźny smak kiszonej, więc dodaję surową. Kapustę kisimy sami, we dwoje co roku zjadamy 20 Kilo w różnej postaci, teraz też w fuczkach. Kapusciane placki smażę na oleju lub maśle klarowanym, tak jak ziemniaczane placki. Najlepsze są z sosem ze świeżych grzybów, ale jak ich nie ma, to pieczarki też mogą być. Kwaśna śmietana jako dodatek też daje radę.

W ramach mojego wspominania, podeszliśmy do dawnej cerkwi św. Dymitra Męczennika, od 1951 użytkowanej jako parafialny rzymskokatolicki kościół Podwyższenia Krzyża Świętego. To jedna z niewielu cerkwi, które ocalały w czasie wojny i w okresie akcji wysiedleńczych, dzięki przesiedleńcom z Sokala i Krystynopola nie została zamieniona na magazyn i nie została zniszczona. Mój sentyment do niej jest szczególny, gdyż jest to pierwszy obiekt cerkiewny (aczkolwiek o nietypowej architekturze), jaki kiedyś zobaczyłam w realu .

Świątynia stoi na zadrzewionym pagórku, niedaleko od obwodnicy bieszczadzkiej, na prawo od drogi do Czarnej Dolnej.



Po prawej stronie dróżki prowadzącej do świątyni, pomiędzy nią a stojącą poniżej plebanią, znajduje się kaplica polowa ozdobiona obrazem św. Rity, patronki od spraw trudnych i beznadziejnych. W czarnej każdego 22-go dnia miesiąca odprawiane jest nabożeństwo w intencji próśb zanoszonych do Boga za wstawiennictwem św. Rity.



Cerkiew została zbudowana w 1834 roku, w miejscu starszej wzmiankowanej już w 1795 roku.



Sylwetka świątyni niewiele ma wspólnego z wyglądem cerkwi typowych dla regionu, zdecydowanie przypomina raczej typowe kościoły. Nietypowa dla drewnianych świątyń jest przede wszystkim klasycystyczna fasada z portykiem zwieńczonym trójkątnym szczytem, wspartym na sześciu wysmukłych drewnianych kolumnach przypominających porządek dorycki. Pod koniec XVIII i niemal przez cały XIX wiek w architekturze cerkiewnej Galicji Wschodniej panował trend tzw. latynizowania, budowania świątyń podobnych do kościołów rzymskokatolickich. Pomijano zwłaszcza kopuły, które zastępowano dachami dwuspadowymi.



Piaskowcowe schody oraz cokoły kolumn portyku wykonano w roku 1993.

Było już sporo po mszy, więc do środka wejść już nie było można . Zaglądnęliśmy więc tylko przez szybkę, co niestety nie dało możliwości takiego zachwycenia się wnętrzem świątyni, na jakie ono zasługuje. A z dawnych lat pamiętam niewiele, chociaż wielokrotnie tu byłam…



Cenny jest przede wszystkim oryginalny (ale niekompletny) ikonostas z 1882 r., podczas remontu w 1967 r. przesunięty na tylną ścianę nawy. Ikonostas tworzył niegdyś całość z z bocznymi ołtarzami. Carskie wrota z XVII w. obecnie znajdują się w skansenie w Sanoku.



(fotka z netu autorstwa Lidii Tul-Chmielewskiej, żony Przemka „Chmiela”, którego grób odwiedziliśmy w Górzance)

W bocznych nawach znajdują się figury świętych Piotra i Pawła, a także scena Pasji - przywiezione tu przez przesiedleńców z Sokalszczyzny. W lewym bocznym ołtarzu widnieje wizerunek św. Mikołaja Cudotwórcy (poniżej - Chrzest w Jordanie), w prawym ołtarzu ikona Matki Bożej Pokrow ( poniżej - św. Dymitr Wielki Męczennik). W świątyni są też oczywiście współczesne, rzymskokatolickie obrazy. Po prawej stronie stoi chrzcielnica z pokrywą z przełomu XVII/XVIII ( pochodząca ze spalonej cerkwi w "naszym" Lipiu), zdobiona motywem z winorośli.



Żałuję, iż nie udało mi się z bliska zobaczyć wiszącej ścianie XVII-wiecznej ikony Matki Bożej Opatrzności, odnalezionej w Michniowcu, do którego się wybieraliśmy tego samego dnia .
Podziwiam więc Hodegetrię na kolejnej fotce autorstwa Lidii Tul-Chmielewskiej

(fotka z netu)

Na lewo od wejścia do kościoła stoi niewielka dzwonnica, wybudowana prawdopodobnie po roku 1951. Na dzwonnicy obok współczesnych dwóch dzwonów wisi jeden zabytkowy z roku 1886.





W pobliżu dzwonnicy znajduje się obelisk z pamiątkową tablicą odsłoniętą w roku 2001 w 50-tą rocznicę przymusowego przesiedlenia na te tereny ludności polskiej z gmin Bełz, Chorobrów, Krystynopol, Uhnów, Waręż i części Sokala.



Po prawej stronie świątyni stoi drewniana kapliczka z Chrystusem Frasobliwym i tabliczką z inskrypcją: „ Pomnij Panie na poległych i pomordowanych w II wojnie światowej oraz braci naszych spoczywających w Ziemi Sokalskiej”





Na lewo od tej kapliczki znajduje się symboliczna mogiła Polaków zamordowanych przez UPA na Kresach Południowo-Wschodnich i w Bieszczadach w latach 1939-1947.

Wokół cerkwi znajduje się cmentarz z kilkunastoma zachowanymi nagrobkami z początku XX w. , m.in. tutejszych proboszczów.













Nowy cmentarz umiejscowiony jest tuż za ogrodzeniem świątyni.