Nie tylko połoniny… Bieszczady 2020, Sanok 2021

piotrf napisał(a):Gosiu , być może to dziwne , ale nie do końca przemawia do mnie tłumaczenie "tych pierwszych , od plurale tantum" , bo mamy też w Polsce góry Sudety , a używając tego klucza Sudet brzmi dla mnie mało fajnie .
Może to dobrze , że teraz obie formy są poprawne


Pozdrawiam
Piotr

No i "bądź tu mądry i pisz wiersze"

Ja od czasów harcerskich używam formy Bieszczadów i właśnie ta druga mi nie pasuje. Zresztą, jeśli pierwotna nazwa gór to BIESZCZAD, to nasuwa się forma Z BIESZCZADU (zazwyczaj takiej używają tutejsi słynni Zakapiorzy), a od niej bliżej jest do Bieszczadów, niż Bieszczad. A tak w ogóle, to jak napisał Piotr, dobrze że językoznawcy zaakceptowali w końcu obie odmiany, każdy z nas może używać tej, która mu się bardziej podoba

Około 13-tej (akurat wtedy był bardzo słoneczny moment wędrówki połoniną) rozpoczęliśmy powrót.

Zejście na przełęcz przed Bukowym Berdem…





Na głównym wierzchołku nadal tłok . Na podejściu zatory na szlaku, bo akurat schodziła jakaś szkolna wycieczka.





Jakoś to zdzierżyliśmy. Dalej już było ciut lepiej , chociaż „mijanek” nadal sporo. No ale z takimi widokami tłumy nam nie straszne !

Przed nami ponownie ładny odcinek wśród wychodni skalnych. Fajnie byłoby przysiąść na którejś z nich i kontemplować piękno przyrody!









Wiało jednak coraz bardziej, na postój ( nie na podziwianie widoków, ale na zjedzenie drugiego śniadania był niezbędny ) postanowiliśmy przysiąść w osłoniętym miejscu, w obniżeniu za pasem jarzębin.

Pora na dalszą część spaceru…

Tuż przed rozdrożem, za chwilę początek żółtego szlaku do Mucznego…

W Mucznem byliśmy około 15:40.





Trasa w obie strony to około 13 km przy sumie podejść/zejść około 660 m.

Na zjedzenie obiadu tym razem wybraliśmy okolice bliższe naszemu miejscu noclegowemu .
Po drodze zaglądnęliśmy jeszcze do „Bieszczadzkiej Kozy” (teraz nabyliśmy kulki serowe otoczone świeżymi mielonymi ziółkami , zalane oliwą), a potem zatrzymaliśmy się w Lutowiskach, aby tam obejrzeć miejsce po cerkwi, którą pamiętałam z czasów obozów harcerskich.

Lutowiska były już w którymś z poprzednich odcinków, teraz będzie troszkę o nieistniejącej cerkwi i przyległym do niej cmentarzu.
Auto zaparkowaliśmy tam, gdzie poprzednio. Wówczas nie zwróciłam uwagi na to, iż na skwerku przed szkołą znajduje się pomnik Jerzego Janickiego (ur. 10.08.1928, zm. 15.04.2007), odsłonięty 2.05.2010 roku.



Pomnik powstał z inicjatywy Gminy Lutowiska, której był honorowym obywatelem. Jego drugim domem był bowiem Chmiel, gdzie w latach 80. XX kupił posiadłość. W Bieszczadach powstały miedzy innymi fragmenty scenariuszy do seriali "Dom" i "Ballady o Januszku" oraz odcinki powieści radiowej "Matysiakowie". Po jego śmierci ukazał się zbiór opowiadań "Opowieści bieszczadzkie".
Na większej skale umieszczone zostały dwie drewniane tablice poświęcone pamięci Jerzego Janickiego. Na tablicy umieszczonej na ścianie frontowej widnieje wizerunek Jerzego Janickiego oraz napis o treści "Tu przebywał, mieszkał i tworzył, stąd sławił Bieszczady - góry niezwykłe i trud żyjących tu ludzi". Na drugiej tablicy umieszczonej na ścianie bocznej przedstawiona została krótka biografia Janickiego.

dangol napisał(a):

Też Wam się trafiła sesja ślubna i to w pięknych okolicznościach przyrody.
Nam się trafia na każdym wyjeździe.

megidh napisał(a):
Też Wam się trafiła sesja ślubna i to w pięknych okolicznościach przyrody.

Bukowe Berdo to malownicze miejsce na taką sesję. Ta para nie miała niestety zbyt dobrej pogody, w necie widziałam jednak super fotki z innych sesji, z welonami rozwianymi na wietrze i zachodami słońca

Do miejsca, w którym dawniej stała cerkiew św. Michała Archanioła , blisko mieliśmy.
Cerkiew pamiętam z czasów pierwszych harcerskich obozów, wielokrotnie przechodziłam lub przejeżdżałam obok niej (ale fotki żadnej nie mam), aż któregoś razu miejsce na pagórku opustoszało.

Cerkiew grekokatolicka zbudowana w 1898 r. (kolejna w Lutowiskach, wzmianka o pierwszej pochodzi z 1589 r.), w latach 1945-1951 była świątynią prawosławną, a w latach 1951-1963 służyła parafii rzymskokatolickiej, została opuszczona po odbudowie zdewastowanego kościoła katolickiego i od tego czasu zaczęła niszczeć. W 1970 r. rozpoczęto remont świątyni, w której planowano otworzyć muzeum regionalne. Prace jednakże bardzo szybko przerwano, gdyż zabrakło funduszy. Zgromadzony do remontu materiał wkrótce został rozkradziony, a cerkiew coraz bardziej popadała w ruinę. Niemniej jednak jej sylwetka, dobrze widoczna z drogi asfaltowej, zawsze robiła na mnie duże wrażenie. Kiedy więc za którymś przyjazdem w Bieszczady cerkwi na wzgórzu nie było, jakoś tak dziwnie mi się zrobiło … Wówczas przypuszczałam, że może świątynia spłonęła. Okazało się, że nie – niszczejącą cerkiew rozebrano w maju 1980 r., a materiał wykorzystano do budowy kościoła w Dwerniku. Być może gdyby nie deszcz, w którym przejeżdżaliśmy w czwartek przez Dwernik, stanęlibyśmy tam na moment. Skoro jednak sylwetka kościoła nie ma wiele wspólnego z nieistniejącą cerkwią, to jakoś nie miałam ochoty moknąć. Kilka ikon z cerkwi w Lutowiskach znajduje się obecnie w cerkwi w Rabem, do jej wnętrza jednakże ni udało mi się wejść.
Przy wejściu na teren cerkwiska w Lutowiskach stoi makieta nieistniejącej cerkwi.

Ludzie zniszczą wszystko tylko pozostawić ich na samopas. Gdy prawo nie obowiązuje rodzi się bezprawie. Zniszczenia dokonali ludzie bez względu na obowiązujący w tym czasie system polityczny często za przyzwoleniem administracji kościelnej z Bogiem na ustach.

Ural napisał(a): Zniszczenia dokonali ludzie bez względu na obowiązujący w tym czasie system polityczny

Masz niestety rację...

Weszłam na teren dawnego cmentarza grekokatolickiego, ale ostatecznie nie podeszłam (w sumie to nie wiem dlaczego) do oznaczonego drewnianym krzyżem miejsca po cerkwi, otoczonego wianuszkiem starych lip. Pozostał ponoć fundament…

Furtka w ogrodzeniu cmentarza znajduje się obok makiety cerkwi. Po drugiej stronie, od zewnętrznej strony ogrodzenia, znajduje się pamiątkowy obelisk z napisami w trzech językach (polski, ukraiński, angielski): "1951 - 2016. W związku z wymianą części terytoriów pomiędzy ZSRR a komunistyczną Polską, latem i jesienią 1951 r. z inicjatywy sowieckich władz przymusowo wysiedlono 902 bojkowskie rodziny, liczące łącznie 4304 osoby ze wsi: Lutowiska (Szewczenko), Żurawin, Krywka, Smolnik do obwodu chersońskiego oraz ze Skorodnego, Dwerniczka i Chmiela do obwodu odeskiego USSR. Ku pamięci naszych ojców potomkowie wysiedlonych Bojków."



Cmentarz grekokatolicki w Lutowiskach został założony na przełomie XVIII i XIX wieku.

Początkowo spoczywali tu zarówno grekokatolicy, jak i katolicy wyznania rzymskiego. W latach 20. XX oddano do użytku nowy cmentarz katolicki, odtąd nekropolia przy cerkwi służyła tylko grekokatolikom.
Do dnia dzisiejszego zachowało się kilkanaście nagrobków (w różnym stanie) z inskrypcjami polskimi i ukraińskimi. Dwa najstarsze pochodzą z lat 60-tych XIX wieku.