Nasze wakacje w Rumunii po raz pierwszy :)

JoannaG napisał(a): Choć nie weszliśmy na Cearcanul widoki i tak są piękne

I za te widoki dziekuję, bo Twoje fotki przybliżyły mi chociaż troszkę moje niespełnione marzenie o zdobyciu Cearcănul.
PIĘKNIE tam

Świetne wakacje, gratulacje, szczególnie dla młodszej części załogi.

gosiak.k napisał(a):Witam,
fantastyczna relacja (jak zwykle zresztą:)

Witaj Bardzo mi miło

dangol napisał(a):

JoannaG napisał(a): Choć nie weszliśmy na Cearcanul widoki i tak są piękne

I za te widoki dziekuję, bo Twoje fotki przybliżyły mi chociaż troszkę moje niespełnione marzenie o zdobyciu Cearcănul.
PIĘKNIE tam

No my też do samego końca nie doszliśmy... Pięknie było, to prawda. Ja bardzo żałuję, że nie udało nam się iść w drugą stronę, w Rodniańskie... Ale liczę, że jeszcze tam wrócimy, jak nie całą ekipą, to sami

KarKoz napisał(a):Świetne wakacje, gratulacje, szczególnie dla młodszej części załogi.

Dziękuję

Pozdrawiam
Asia

Dzień 11, 7. lipca, wtorek.

Niestety coraz szybciej zbliża się koniec naszych wakacji, które w tym roku jakieś wyjątkowo krótkie mi się wydają...

Wczoraj były góry, dzisiaj ma być zwiedzanie

Przy zjeździe z głównej drogi na naszą wioskę obok drogowskazu z nazwą naszej miejscowości - Fundu Moldovei, jest strzałka na Monastyr Orata. Postanawiamy jechać najpierw do niego. Jedziemy dość długo "naszą" drogą, już zaczynamy wątpić czy dojedziemy, kiedy widzimy kolejny kierunkowskaz, tym razem musimy skręcić w nieutwardzoną, boczną drogę, w lewo. Jedziemy nią spory kawałek, droga choć bardzo wąska nie jest zła. Na początku jest kilka domów, później jedziemy przez las. I w końcu wyjeżdżamy na rozległą polanę, jest tu kilka domów oraz niewielka, drewniana cerkiewka. Bardzo nam się podoba to miejsce, trochę na końcu świata





Wybudowana w 1953r. cerkiew została ufundowana przez Traiana Pomohaci ku pamięci jego przedwcześnie zmarłej żony, która osierociła siedmioro dzieci...

Wchodzimy do środka, wnętrze cerkwi bardzo nam się podoba.







Choć cerkiew nie jest szczególnie okazała, ani bardzo zabytkowa, niemniej bardzo nam się tutaj podoba i jesteśmy zadowoleni, że udało nam się znaleźć to miejsce.

Kiedy już mamy wychodzić zjawia się jakaś kobieta, w kuchennym fartuchu lekko ubrudzonym mąka, serdecznie się do nas uśmiechając wręcza ulotki na temat klasztoru. Dodatkowo wyjmuję spod niewielkiej szklanej lady z pamiątkami bransoletki z kolorowych koralików i wręcza dzieciakom. Kiedy chcemy za nie zapłacić, stanowczo odmawia. Niestety nie możemy z panią porozmawiać, bo mówi jedynie po rumuńsku. Czas na nas, dziękujemy, żegnamy się i jedziemy dalej.


Wracamy do głównej drogi i jedziemy do Voronetu, znajduje się tutaj chyba najbardziej popularna i tym samym komercyjna spośród malowanych cerkwi. Żeby do niej dojść z parkingu (płatnym co w Rumunii, przynajmniej tam gdzie bywaliśmy, nie zdarzało się często) trzeba pokonać straganową uliczkę.



Fundatorem cerkwi św. Jerzego był hospodar Stefan Wielki, została ona zbudowana w 1488r w 111 dni o czym mówi inskrypcja nad wejściem.












Najważniejszym malowidłem jest Sąd Ostateczny na elewacji zachodniej:




Po wizycie w Voronecie moja rodzina zgodnie stwierdza, że trzy malowane cerkwie to dla nich liczba wystarczająca i odmawiają odwiedzenie kolejnej (w planach miałam położoną niedaleko cerkiew Humorului) trudno, choć szczerze mówiąc mnie też już trochę te malowane cerkwie się znudziły... Jedziemy więc szukać polskich śladów na Bukowinie.

W tym rejonie Rumunii można znaleźć kilka "polskich wsi", zostały założone w pierwszej połowie XIX w. przez polskich osadników - górali czadeckich. Wyjątek stanowi Kaczyka, najstarsza spośród "polskich wsi". Do powstałej tu kopalni soli zostali sprowadzeni polscy górnicy na przełomie XVIII i XIX wieku.



Kopalnia nie pracuje od 1989r, można natomiast zwiedzać podziemną trasę turystyczną, my jednak nie mamy na to ochoty. Odwiedzamy za to położony na przeciwko kościół Najświętszej Marii Panny z 1904r.








Następnie jedziemy do Nowego Solońca.



Znajduję się tu szkoła im. Sienkiewicza, w której dzieci uczą się polskiego. My zatrzymujemy się przy tablicy upamiętniającej wizytę prezydenta Kwaśniewskiego w 1996r. Efektem tej wizyty było m.in. wynegocjowanie z rządem rumuńskim, że w zamian za umorzenie części długu Rumunii wobec Polski zostanie wybudowana porządna droga do Nowego Solońca.



Tuż obok jest okazały Dom Polski:


Na koniec wizyty w Solońcu idziemy na sklepu na lody. Na tym kończy się nasza wycieczka po Bukowinie. Zanim wrócimy na kemping zatrzymamy się jeszcze w Gura Humorului, gdzie odwiedzamy targ, licząc, że kupimy jakiś dobry ser. Niestety jest to głównie targ owocowo-warzywny. W jednym miejscu kilka kobiet sprzedaje sery ale tylko jeden rodzaj, który nam nie smakuje. Ser zbliżony do naszego białego sera tylko jakiś kwaśny.








Następnie zatrzymujemy się jeszcze w Campulungu Moldovenesc, brzydkim i nieciekawym mieście, siadamy w jednym z kawiarnianych ogródków, przy głównym placu, chcąc napić się kawy, niestety kawa nie jest zbyt dobra. Dobrze, że chociaż na placu jest fajny plac zabaw i młodsi mogą się trochę pobawić.









cdn...

Szkoda, że wakacje trwają tak krótko a urlop jest jeszcze krótszy
I szkoda, że Twoja relacja dobiega powoli do końca tak miło się z Wami wędruje

21monika napisał(a):Szkoda, że wakacje trwają tak krótko a urlop jest jeszcze krótszy

Oj szkoda... U nas w tym roku dodatkowo na długość wakacyjnego wyjazdu miały wpływ obozy naszych synów, które nam trochę poszatkowały wakacje... Ale trochę sobie odbiliśmy weekendowymi wypadami

21monika napisał(a): tak miło się z Wami wędruje

Miło nam

Pozdrawiam
Asia

Przeczytałem z zainteresowaniem ostatni odcinek.
Także ze względu na polskie wsie chcielibyśmy kiedyś przyjechać na Bukowinę.

Pozdrawiam
Szymon

JoannaG napisał(a):Ja bardzo żałuję, że nie udało nam się iść w drugą stronę, w Rodniańskie... Ale liczę, że jeszcze tam wrócimy, jak nie całą ekipą, to sami

Tego Wam życzę.

Pozdrawiam,
Wojtek

Nefer napisał(a):Przeczytałem z zainteresowaniem ostatni odcinek.
Także ze względu na polskie wsie chcielibyśmy kiedyś przyjechać na Bukowinę.

Mnie chyba trochę te polskie wsie rozczarowały, jakoś tej polskości nie czułam, nie widziała, ale też może nie starałam się znaleźć...

Franz napisał(a):Tego Wam życzę.

Pozdrawiam
Asia

JoannaG napisał(a):Mnie chyba trochę te polskie wsie rozczarowały, jakoś tej polskości nie czułam, nie widziała, ale też może nie starałam się znaleźć...

Mój brat z bratową byli tam kiedyś i też nie byli jakoś tymi wsiami zachwyceni.
Ale jakoś i tak mnie tam ciągnie. Pewnie muszę się sam na własnej skórze przekonać, jak tam jest .

Pozdrawiam
Szymon

Rodniańskie i pozostałe góry rumuńskie na następny , a raczej następne wyjazdy będą , a jak w Wojtka "Wyrypach" można się przekonać wspaniałych miejsc jest tam sporo . . .

Co do "polskości" Domów Polskich - kilka odwiedziłem w różnych krajach i mogę napisać , że żaden z nich w szczególny sposób nie odstawał od otoczenia prócz ew. flagi i napisu w jeżyku polskim

Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Rodniańskie i pozostałe góry rumuńskie na następny , a raczej następne wyjazdy będą , a jak w Wojtka "Wyrypach" można się przekonać wspaniałych miejsc jest tam sporo . . .

Powoli myślę o przyszłorocznych wakacjach i choć już coś tam w Rumunii zobaczyliśmy to nadal tyyyle zostało, że nie wiadomo na co się zdecydować...

Napisałam wczoraj kolejnego posta o ostatnim dniu na Bukowinie... i go skasowałam przed wrzuceniem... może dzisiaj się uda, jakoś się ostatni nie mogę zmobilizować do pisania...

Pozdrawiam
Asia

...
Dawaj, dawaj tego posta ...
Po Twojej i Mikeego relacji mam straszną ochotę na tę Rumunię.
P.S. Ładne zdjęcia dzieciaków na tle monastyru

Buber napisał(a):...
Dawaj, dawaj tego posta ...
Po Twojej i Mikeego relacji mam straszną ochotę na tę Rumunię.
P.S. Ładne zdjęcia dzieciaków na tle monastyru

Dopisuję się - dawaj , dawaj - czekamy z niecierpliwością.

Dzień 12, 8 lipca, środa.

Na ostatni pełny dzień naszych wakacji mieliśmy w planach góry, góry Rodniańskie. Jednak, jak już wcześniej napisałam, droga dojazdowa zniechęciła nas do kolejnej górskiej wycieczki z przełęczy Przysłop. Trzeba było poszukać jakiś innych gór. Pomocny okazał się przewodnik, w którym była opisana wycieczka z Câmpulung Moldovenesc na szczyt Rarău w masywie Rarău - Giumalău. Wprawdzie wędrówka z Câmpulung była dla nas zdecydowanie za długa, szczególnie przy 30st. upale, jednak zobaczyliśmy na mapie, że do schroniska Rarău można dojechać (klik).

Mimo naszych obaw droga okazuje się bardzo dobra, jeszcze pachnie nowością Sprawnie dojeżdżamy, więc pod schronisko (1536m n.p.m.) i zostawiamy samochód na niewielkim parkingu. Z drogi mamy dobry widok na Vt Giumalău i Łukasz próbuje mnie namówić, żebyśmy jednak tam poszli, twierdząc, że wycieczka na Rarău będzie trochę za krótka. Uważam jednak, że niezalesiony wierzchołek Giumalău i tak długa wycieczka, nie jest dobrym pomysłem na dzisiejszą pogodę...

Widok spod schroniska na Pietrele Doamnei, niestety o tej porze pod słońce...


Schronisko (biały trójkąt) bardziej przypomina górski hotel i nie jest zbyt urodziwe, wtedy przechodziło generalny remont w środku.


Tuż obok jest polana, na której stoją dwie tablice z propozycją wycieczek, niebieskimi kołkami i niebieskimi krzyżakami (w okolicy jest też kilka innych szlaków). My wybieramy na początek niebieskie krzyżyki





Ruszamy na szlak






Już po chwili możemy podziwiać całkiem ładne widoki







Szczyt Rarău oszpecony prze hurtowe ilości anten:





Idziemy jeszcze wyżej.











Hance bardzo podoba się wspinanie po skałach, nie jest męcząco, nie jest gorąco, nie jest nudno



Vf. Giumalău












Dochodzimy do miejsca skrzyżowania szlaków, idziemy dalej niebieskimi kółkami w stronę Vf. Rarău.



Po chwili wychodzimy z lasu na rozległą polanę.





Widok na Pietrele Doamnei i Vf. Giumalău w tle.



Widok na drugą stronę:






Ponieważ szczyt Rarău (1650m n.p.m.) jest mocno zagospodarowany rezygnujemy z wejścia na samą górę i odchodzimy kawałek na bok, gdzie urządzamy sobie mały piknik, jesteśmy oczywiście w pełni przygotowani i parzymy sobie pyszną kawę











Rodzinna fotka być musi


Jest pięknie, niestety brakuje cienia i po pewnym czasie upał zaczyna męczyć. Wracamy więc do szlaku niebieskich krzyżyków. W miejscu, gdzie spotyka się ze szlakiem niebieskich kółek, odchodzi ścieżka prowadząca na skałę, chyba też oznaczona niebieskimi krzyżykami. Ścieżka jest ślepa i ta samą drogą trzeba wrócić. Podejście jest dość stromę i wymagające, Hanka z pomocą taty daje radę Zdjęcie zrobione podczas schodzenia.



Wchodzimy na płaski szczyt Pietrele Doamnei czyli Skał Księżniczki najwyższe dwie pionowe wieże mają ok. 1630m n.p.m.), ich nazwa pochodzi od pięknej Heleny, żony hospodara Piotra Raresza, która podobno ukrywała się tutaj w czasie, gdy jej mąż został zdetronizowany i był prześladowany przez samozwańczego hospodara Stefana zwanego Szarańczą.







Schodzimy ze skały i niebieskimi krzyżykami wracamy do pozostawionego przy schronisku samochodu. Dalej szlak prowadzi łagodnie przez las, kawałek przed schroniskiem łączy się z kilkoma innymi szlakami.



Ostatni rzut oka na Pietrele Doamnei.



Wycieczka, razem z piknikiem zajęła nam ok. 4 godz. i wszystkim bardzo się podobała, polecam jeśli będziecie w okolicy Nie jest zbyt wymagająca ale widoki są piękne

Wracamy na kemping, jemy obiad i zaczynamy myśleć pomału o jutrzejszym powrocie do domy i pakowaniu. Jednak ponieważ nie bardzo mamy na to ochotę, idziemy na krótki spacer do położonego niedaleko kempingu sklepo-baru, na lody i piwo

Jest tu też niewielki plac zabaw.







Choć już kilka dni temu opuściliśmy Transylwanię dopiero na Bukowinie znaleźliśmy Drakulę



cdn...