Narty w rytmie Welle Eins

Mikeee napisał(a):W międzyczasie zadowalam się takimi, krótkimi wypadami wieczornymi...

Beskid Sport Arena Tam nas jeszcze nie było...

Jak oceniasz ten ośrodek? Czytałam trochę o ich magazynie śniegu i specjaliście od ratrakowania sprowadzonym na jeden weekend specjalnie z Kitzbühel, żeby rozprowadzić ten nagromadzony w zeszłym sezonie śnieg

Mikeee napisał(a):Nowoczesna kanapa 6-osobowa, parking za darmo, gastronomia u góry i na dole, wypożyczalnia, sklep, serwis, za 4 godzinny karnet wieczorny (17:00-21:00) zapłaciłem 60 PLN. W przyszłym roku mają otworzyć nową trasę - czarną.
W mojej opinii - ośrodek, który warto odwiedzić, ale nie należy spodziewać się rewelacji. Dobry na rozgrzanie się przed wypadem w Alpy

Dzięki za opis i opinię
Wszystko fajnie, tylko trochę drogo. Sprawdziłam ceny na ich stronie i 100 zł za cały dzień, za jedną kanapę, to trochę dużo...
Ale pewnie przetestujemy ten ośrodek, może właśnie wieczorem, po ratrakowaniu

marze_na napisał(a):Pogromczyni czarnych tras .

Podziwiam, bo ja na widok tych czarnych tabliczek odczuwam jakiś irracjonalny lęk .

Wszystko zależy od nachylenia tych tras, niektóre to po prostu "chłyt marketingowy" i tak naprawdę powinny być czerwone. Tzw. ścianki nie są przyjemne, ale to kwestia koncentracji i dwóch szusów, a potem zazwyczaj jest już ok

Ja też kiedyś omijałam czarne, ale to kwestia przełamania się i powiedzenia sobie, że da się radę na każdej trasie Oczywiście, jak ktoś tego nie czuje, lepiej nie ryzykować, bo po co robić coś na siłę. Zazwyczaj czarne trasy nie są jedynym wariantem dojazdu, choć np. w Zillertallu połączenie ośrodków Gerlos i Königsleiten jest czarne (z tym, że to też trochę oszukane; jedyną trudnością są muldy, nachylenie ok)

Franz napisał(a):

marze_na napisał(a):Pogromczyni czarnych tras .

Podziwiam, bo ja na widok tych czarnych tabliczek odczuwam jakiś irracjonalny lęk .

We mnie większy lęk budzi ten czarny strażnik trasy pod czarną tabliczką...

Jak strażnik zdejmie kominiarkę, jest trochę mniej straszny


26 stycznia (czwartek): Sankt Johann-Alpendorf - Wagrain (Część druga - bałwan, relaks, przygodówka i kapliczki )

Streszczenie odcinka jest w tytule; teraz trochę to rozwinę

Jesteśmy w Wagrainie, na szczycie Grafenberga:



Tradycyjnie, co roku, w grudniu powstaje tu wielki bałwan. Tym razem stoi w innym miejscu niż dwa i cztery lata temu, kiedy go widzieliśmy. Wygląda też trochę inaczej:



Tamten był bardziej demoniczny - miał zęby i czarne oczy:



Pogodę wtedy też mieliśmy trochę inną

Kilka razy zjeżdżamy fajną szeroką trasą do gondolki:





Wagrain z okien wagonika:



i trasa na zboczach Grafenberga:



Po kilku zjazdach na sam dół należy nam się coś pysznego :



i relaks na "baranach" :



Baaardzo się rozleniwiliśmy Trzeba się trochę zmęczyć Postanawiamy zjechać skirutą. Trasa jest przepiękna widokowo, ale trzeba się trochę odpychać:







Takie wąskie traski przez las, na których często trzeba się odpychać, nazywamy "przygodówkami", bo nigdy nie wiadomo, co (jakie przygody) może nas tam spotkać. Np. w Ramzovej taką "przygodówkę" niespodziewanie przecinał strumyk, bez mostu

Zjeździliśmy już wszystkie trasy na Grafenbergu, pora wracać w stronę Alpendorf. Jedziemy kanapą przy najbardziej stromej z czarnych tras. Jakie jest nachylenie, widać choćby po tym, jak często zdarzają się gleby:



A tu ta sama trasa, w całej okazałości, już z innej kanapy:



Tę trasę tym razem sobie odpuszczamy, ale z przyjemnością powtarzamy zjazdy czarnymi trasami przy orczyku w Alpendorf:



Szusujemy też fajną czerwoną 60-tką do gondolki:



Takie widoki nie mogą się znudzić :



Później jeszcze kręcimy się trochę przy nowej kanapie z niebieskimi bublinami:



A że w tym roku mam "kapliczkowego fioła", nie mogę sobie odmówić zdjęć również przy tej kapliczce:



Zwłaszcza, że obok stoi sympatyczny jeleń :





Jest po 16:00, trasy i knajpki na stokach pustoszeją:



Pozostaje nam ostatni zjazd:



do parkingu, który znowu jest prawie pusty. Oprócz naszego samochodu, stoi jeszcze tylko jedno auto na holenderskich blachach :



Idę jeszcze zobaczyć pobliskie osiedle domków do wynajęcia:



Piękne miejsce do zamieszkania, ale na pewno bardzo drogie:



Mają nawet drewnianego bałwana :



i własną kapliczkę:





Może kiedyś

Dziś miało być lajtowo, a udało nam się wykręcić całkiem przyzwoite 55 km i 11,659 km w pionie Jutro, niestety, ostatni dzień nartowania (jak ten czas leci ) i znowu pojedziemy do Schladming

Mikeee napisał(a):Wyobrażam sobie tą ulgę jak ściągacie buty narciarskie przy samochodzie, po tym caluśkim dniu jeżdżenia...
Poza samym szusowaniem, to dla mnie jeden z najprzyjemniejszych momentów na takim wyjeździe...

To dla nas też baaardzo przyjemny moment Najprzyjemniejszy był ostatniego dnia, kiedy stopy miałam już wyjątkowo obolałe. Wtedy zwykłe buty trekkingowe zdają się być tak wygodne jak najbardziej miękkie kapcie

Sara76 napisał(a):Podglądam cichaczem każdy kolejny odcinek i widoki robią niesamowite wrażenie

Cześć Justyna!
Szkoda, że cichaczem Już się zastanawiałam, gdzie jesteś

Aglaia napisał(a):Ja też podglądam - jak każdą Twoją narciarską relację. Tym razem z jeszcze większą chęcią bo niedługo wybieramy się w te same rejony .

Witaj, Aglaia. Będziecie zadowoleni

Aglaia napisał(a):Ci mniej odważni przejeżdżają z jednego ośrodka do drugiego krzesełkiem .

Oczywiście, taka opcja też jest

27 stycznia (piątek): Planai, Hauser Kaibling i Hochwurzen (część pierwsza)

Jedziemy na ostatnie nartowanie na tym wyjeździe:



Pogoda nudna, widoki takie same :



Mijamy pierwszą z czterech górek - Reiteralm, która słynie z 4 czarnych tras nazwanych Black Quartett:



Tam jednak już nie zdążymy dojechać. Będziemy ponownie (tak jak w poniedziałek) szusować na Planai i Hauser Kaibling, zwiedzimy też trochę Hochwurzen.

Dla przypomnienia - mapka tras:



I już jesteśmy na słonecznych stokach Planai:



Nie robimy dziś zbyt wielu zdjęć w tych samych miejscach co poprzednio, więc z tego poranka nie mam fotek (był sztruksik, trzeba było jeździć.) Trochę więcej jest z Hausa, do którego wkrótce docieramy:

Betonowe ustrojstwo na szczycie to znak, że jesteśmy w ośrodku Hauser Kaibling:





Tym razem udaje mi się sfocić daniele (które mają zagrodę przy dolnej stacji jednej z kanap) z większym zoomem:



Leżą w tym samym miejscu, co poprzednio. Trudno oczekiwać od nich, że będą pozować narciarzom tuż pod kanapą Chyba musielibyśmy się załapać na porę karmienia; wtedy może zobaczylibyśmy je z bliska...

Naszym ulubionym miejscem (chyba przy drugiej wizycie mogę już tak powiedzieć ) w Hausie jest trasa nr 8 przy kanapie Alm 6er:



Również ze względu na widoki:





Trafiamy tu do sympatycznej knajpki u Harry'ego:



Tosty i małe piwko to jest to, co na nartach lubimy najbardziej:



Smaczne, stosunkowo niedrogie, a nie jest się przejedzonym. W czasie szusowania nie lubię dużo jeść, bo potem źle mi się jeździ. Tak samo jest z piwem - małe w zupełności wystarczy, żeby zachować trzeźwy umysł i refleks

Wystawiamy blade twarze do słońca, chociaż na chwilę:



Muszę przyznać, że jak na tak słoneczne dni, bardzo słabo się opaliliśmy, ale też nie siedzieliśmy długo w knajpach, tylko przede wszystkim jeździliśmy Zresztą styczniowe słońce jeszcze słabo opala

Wracamy do Planai i postanawiamy się przeprawić na trzecią górkę, która jest również częścią ośrodka Planai, a zwie się Hochwurzen. Najpierw myślałam, że nazywa się Hochwursten i będziemy jeździć na Wysokich Kiełbasach Tak już nam zostało i mówiliśmy na tę górę Wysokie Kiełbasy albo po prostu Kiełbasy

Przeprawienie się na "Kiełbasy" jest dosyć czasochłonne. Nie można zjechać na sam dół na nartach, na przeszkodzie staje rzeczka Można więc zjechać czarną trasą do pośredniej stacji gondolki albo jechać gondolką z samej góry. My zgodnie stwierdzamy, że dzisiaj boli nas już wszystko, co może boleć na nartach i na wszelki wypadek, asekuracyjnie, odpuszczamy tego ostatniego dnia czarne trasy.

Jak widzimy, jadąc gondolką, ta jest czarna tylko z nazwy, w dodatku można ją częściowo objechać niebieską:



No dobra, w tym miejscu jest chyba bardzo twardo i niezbyt przyjemnie:



Ostatni odcinek zjazdu gondolką:



i widok na Schladming:





Całkiem fajnie się prezentuje. Postanawiam sobie, że po skończonej jeździe muszę wyciągnąć męża na spacer po miasteczku

Z gondolki przesiadamy się na bardzo powolne krzesło, z którego, na szczęście, można podziwiać piękne widoki. Dachstein mamy tu chyba najbliżej z dotychczas przez nas odwiedzonych ośrodków:



Jedziemy nad fajnie położoną osadą Rohrmoos:



Można tu mieszkać niemal przy samej trasie.

Potem wsiadamy na trochę szybszą kanapę:



i dalej podziwiamy Rohrmoos:



Ostatnim etapem podróży jest nowa dziesięcioosobowa gondolka:



I już na szczycie Hochwurzen, z widokiem na gondolkę, Dachstein i Schaldming w dole:





Trochę czasu zajął nam dojazd tutaj. Teraz pora poznać trasy Wysokich Kiełbas , ale o tym już w następnym odcinku

tony montana napisał(a):Aga, włosy Ci urosły

Włosy mają to do siebie, że jak się ich nie obcina, to rosną
Są też jaśniejsze niż zwykle. Jak jesienią zafarbowałam je na coś w rodzaju kasztanowego, tak zostało

Tak naprawdę to od dłuższego czasu wybieram się do fryzjera, żeby trochę te włosy skrócić, ale mąż, jak zwykle, protestuje

Nie wiem, czy jeszcze kogoś interesuje ta relacja , ale zaraz wrzucę przedostatni odcinek.

Chcę tylko, żeby, jak to się mawia na forum, strona się gibła