Narty w rytmie Welle Eins

25 stycznia (środa): Dorfgastein-Großarltal

Wstaje się coraz trudniej, ale wspomnienie sztruksiku motywuje Dziś wkręcamy sobie wolniejszą melodię z radia Welle1:



Jedziemy w stronę Doliny Gastein, a potem wjeżdżamy do pierwszego miasteczka w dolinie - Dorfgastein. Żeby dojechać do gondolki, musimy przejechać przez ścisłe centrum:



Miejscowość wygląda bardzo sympatycznie.

Udaje nam się zaparkować pod samą stacją gondolki. Nic dziwnego, jest dopiero 8:15

Będziemy dziś szusować na połączonych terenach narciarskich dwóch ośrodków: Dorfgastein i Großarltal - mapka:



Znamy już te trasy sprzed 2 lat - klik. Zrobiliśmy wtedy nasz rekord kilometrowy (94 km, oczywiście w ciągu jednego dnia ), który dzisiaj chcemy pobić Wiemy, że w tym ośrodku są do tego warunki, zwłaszcza w części Dorfgastein - szybkie kanapy idące stromo pod górę, brak kolejek do wyciągów; to powinno ułatwić sprawę

Tak naprawdę, nie zakładamy żadnego bicia rekordów, chcemy, jak zwykle, dobrze się bawić, a jak będzie, zobaczymy

Gondolka, tak jak wczoraj, jeszcze nie ruszyła:



Dziś jesteśmy o minutę wcześniej :



Pamiątkowa fota:



i zaraz panowie uruchamiają wyciąg

Widoczki z wagonika na puste trasy:



i oświetlone słońcem szczyty:



I już na górnej stacji gondolki, na szczycie Fulseck (2033 m):







2 lata temu były w tym miejscu rzeźby lodowe. Tym razem jesteśmy jeszcze przed głównym sezonem, a festiwal rzeźb lodowych ma się tu zacząć w przyszłym tygodniu.

Sztruksik :



Szusowanie zaczynamy od ośrodka Großarltal, bo te trasy są teraz najbardziej nasłonecznione:



W wyższych partiach jeździ się po szerokich lotniskach:



Niżej są trasy pięknie poprowadzone przez las:



Nasza ulubiona to "czwórka", której 2 lata temu jakoś nie namierzyliśmy. Nawet nie mam zdjęcia, tak się przyjemnie nią szusowało Zresztą, jak już pisałam, pstrykam coraz mniej; może trochę spowszedniały mi alpejskie widoki

Jedziemy wolnym niewyprzęganym krzesłem, żeby zjechać widoczną na zdjęciu czarną trasą:



Obok górnej stacji krzesła - kolorowe leżaki; są też "barany" :



Początek czarnej trasy:



i końcówka:



Luzik! Niewiele trudniejsza od czerwonych tras.

Zjeżdżamy do miejscowości Großarl i wciągamy się gondolką:



Trasy na dole są bardzo twarde, betonowe.

Widok w stronę urokliwie położonej we wciętej dolinie miejscowości Hüttschlag:



Chciałabym tu kiedyś przyjechać latem

Powoli kończymy nartowanie po stronie Großarltal. Przenosimy się na tereny Dorfgastein. Zaczniemy od wolnego krzesła:



które obsługuje bardzo fajną i szeroką trasę:



Widoki z wyciągu też nie najgorsze :



I z okolic dolnej stacji:



Ze względu na fajne nachylenie i szerokość trasy zjeżdżamy nią jeszcze raz. Wystarczy, wolne krzesło jest jednak denerwujące...

Powoli zaczynamy się rozglądać za jakąś knajpką, ale o tym już w następnym odcinku

Pogoda jest niesamowita Dzień w dzień takie słońce to jak wygrana w lotka

CROnikiCROpka napisał(a):Pogoda jest niesamowita Dzień w dzień takie słońce to jak wygrana w lotka

No tak, poszczęściło nam się

Idę za ciosem i zapraszam na kolejny odcinek


25 stycznia (środa): Dorfgastein-Großarltal - ciąg dalszy

Wypatrujemy jakiejś miłej knajpki i wkrótce namierzamy Grabneralm:



Bogaty wystrój:



Choć wypchanych zwierzątek trochę żal :





Słoneczny taras jest "ohne Bedienung" (samoobsługa), więc bierzemy tacę i ruszamy do kasy. Na szczęście nie ma kolejki i już po chwili możemy się wygrzewać w słońcu z kufelkiem Stiegla:



i widokiem na trasy narciarskie:



Dodatkową atrakcją jest tutejszy kot, najwyraźniej przystosowany do tegorocznej mroźnej i śnieżnej zimy :



Lenistwo w knajpce szybko się kończy, pora wracać na trasy:





Dorfgastein to niby tylko jedna górka, 4 kanapy i gondolka. Tras też niezbyt wiele, ale każda z nich ma kilka wariantów zjazdu, a my chcemy spróbować każdego, więc jest ciekawie. Jadąc kanapą, wymyślamy, którą odnogą zjedziemy tym razem i nie zawsze udaje nam się na nią trafić , więc potem jeszcze raz i jeszcze raz. Fajna zabawa!

Ludzi bardzo mało. Pustostok (wyraz zapożyczony z forum skionline ):





Namierzamy urokliwą kapliczkę:



i podjeżdżamy do niej:





Najczęściej jeździmy "kanapą pluszakową":



ochrzczoną tak przez nas 2 lata temu, ze względu na przywiązane do niej pluszaki. Widać, że ich przybyło.



Niektóre są naprawdę duże :



To ciekawe urozmaicenie wjazdu kanapą - wypatrywanie pluszaków i odgadywanie, co to za zwierzątka (niektóre są małe i trzeba się dobrze przyjrzeć )

Jeździmy góra-dół, różnymi wariantami tras, praktycznie bez odpoczynku, od czasu do czasu rzucając okiem na piękne widoki D:



Jeden z ostatnich wjazdów "pluszakową kanapą":



a potem dłuuugi zjazd, na sam dół.

Jest przed 16:00, w sam raz, żeby załapać się na ostatni wjazd gondolki na szczyt Fulseck Teraz nie musimy się już nigdzie śpieszyć, bo i tak właśnie zatrzymują się wszystkie wyciągi Możemy sobie spokojnie popstrykać i podziwiać piękne krajobrazy:







a nawet chwilę odpocząć na leżaku :



A potem na spokojnie zjeżdżamy na parking

Jest po 16:30, jesteśmy zmęczeni, ale bardzo zadowoleni z dzisiejszego narciarskiego dnia I uwaga... udało się pobić rekord sprzed 2 lat. To niewiarygodne, ale dzisiaj zrobiliśmy na nartach 99 km

I 15.537 km w pionie - dla potwierdzenia wykres ze skiline:



Widać, jak gęsto idą krechy

Jesteśmy baaardzo zadowoleni, chociaż przez moment żałuję, że nie udało się wykręcić kilometra więcej, byłoby równo 100

Kupujemy jeszcze bułki w piekarni w Dorfgastein:





i dwupoziomowym tunelem:



jedziemy w stronę St. Johann.

Wieczorkiem podjeżdżamy do miasteczka na pyszną pizzę. Należy nam się!

Pozostałe dwa dni narciarskie postanawiamy jeździć bardziej lajtowo (jak będzie, to się okaże ) Dzisiaj już się wyszaleliśmy

Kolejny raz sprawdza się staropolskie przysłowie: Kto rano wstaje , ten śmiga po sztruksach

CROnikiCROpka napisał(a):Pogoda jest niesamowita Dzień w dzień takie słońce to jak wygrana w lotka

Coś w tym musi być


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Kolejny raz sprawdza się staropolskie przysłowie: Kto rano wstaje , ten śmiga po sztruksach

Tak, to staropolskie przysłowie zawsze się sprawdza

99km robi wrażenie.

A ja się jarałam jak z buta przeszliśmy 15 km...

Mikromir napisał(a):99km robi wrażenie.

Dorfgastein nadaje się idealnie do "robienia kilometrów". 2 lata temu 94 km, teraz 99... Jeden zjazd z samej góry do parkingu to już jakieś 5 km.
Jednak najbardziej miarodajne jest przewyższenie. 99 km brzmi dobrze, ale wrażenie zrobiło na nas to 15,537 km w pionie

CROnikiCROpka napisał(a):A ja się jarałam jak z buta przeszliśmy 15 km...

Takie wyniki robi się tylko raz... w ciągu jednego wyjazdu

99 km - jestem pełen podziwu.
Ciekaw tylko jestem, jak było następnego dnia - mięśnie dały znać o sobie

Nefer napisał(a):99 km - jestem pełen podziwu.
Ciekaw tylko jestem, jak było następnego dnia - mięśnie dały znać o sobie

Właśnie nie Wcale. Ale to już był czwarty dzień (intensywnego) nartowania, bo codziennie dużo jeździliśmy; byliśmy przyzwyczajeni. Bóle zaczęły się dopiero ostatniego (szóstego) dnia. Najbardziej bolały mnie... stopy, szczególnie duże palce w stopach
Mięśnie cały czas dawały radę

99KM.
RESPEKT.

maslinka napisał(a):

Nefer napisał(a):99 km - jestem pełen podziwu.
Ciekaw tylko jestem, jak było następnego dnia - mięśnie dały znać o sobie

Właśnie nie Wcale. Ale to już był czwarty dzień (intensywnego) nartowania, bo codziennie dużo jeździliśmy...

Pełen szacun - twardziele z Was .

DamianM napisał(a):99KM.
RESPEKT.

Nefer napisał(a):Pełen szacun - twardziele z Was .

W sumie mogłoby być więcej, gdybyśmy nie zatrzymali się na jedzenie i nie robili zdjęć

26 stycznia (czwartek): Sankt Johann-Alpendorf - Wagrain (Część pierwsza - Szlakiem czterech czarnych tras )

Dziś wreszcie pojeździmy "u siebie", czyli w najbliższym nam ośrodku - Sankt Johann-Alpendorf. Przejedziemy się też do Wagrainu, na szczyt Grafenberg. Mapka tras ta sama co przy Flachau - Wagrain, z tym, że teraz interesuje nas jej prawa strona:



Hicior na dziś:



Trochę źle oszacowaliśmy czas na przygotowanie się w domu i dojazd, a przecież do Alpendorfu mamy maksymalnie 10 minut jazdy samochodem.

Wychodzi jeszcze szybciej i zaraz po 8:00 meldujemy się na pustym parkingu :



Parking "direkt an der Piste", nic tylko zapinać narty i zjeżdżać po świeżym sztruksiku :



A że mamy duuużo czasu, pofocimy jeszcze trochę:





Radość na sztruksie :



Pani parkingowa oczekująca na narciarzy (tylko po to, żeby im wskazać drogę; parking oczywiście gratis):



Narciarze na ten parking jakoś nie trafiają, mimo że jest dobrze oznakowany. Chyba większość woli zaczynać dzień od gondolki. My wybieramy kanapę, do której zjeżdżamy z parkingu "direkt an der Piste". Okazuje się, że znowu (to już trzeci dzień!) musimy poczekać parę minut :





Wszystkie zdjęcia na niebiesko, ale aparat nie radzi sobie z balansem bieli w takich warunkach (śnieg, cień, niebieskie niebo...)

Dzień narciarski zaczynamy od poklepania duszka, symbolu ośrodka, po brzuszku :



i od kilku zjazdów do kanapy:



Śnieg jest tu idealny, a i widoki nie gorsze:



Później przesiadamy się do gondolki, która wywozi nas na szczyt Gernkogel (1787 m). A tam taras widokowy (w butach narciarskich nie chciało mi się wchodzić):



i kolejne niebieskie duszki:



Ale z nimi już sobie robiłam zdjęcie "zerowego dnia"

Dziś poszalejemy na czarnych trasach W ośrodku Sankt Johann-Alpendorf są 3, na potrzeby marketingowe nazwane "Trio Infernale" Pierwsza z nich nie jest wcale bardzo stroma (ani, tym bardziej, piekielna ), nachylenie bardziej kwalifikowałoby ją do oznaczenia jako czerwoną.



Ale są ze dwie ścianki, no i orczyk. I chyba właśnie dlatego jest czarna - w Austrii nie każdy radzi sobie na orczyku Ale co to dla nas - zahartowanych na szczyrkowskich "szalonych orczykach"

Początek traski:



Bardzo widokowej zresztą:



I zjazd do orczyka:



Po drugiej stronie wyciągu biegnie inna czarna trasa, którą też zaliczamy

Brakuje nam jeszcze tej trzeciej, żeby mieć całe "Trio Infernale" w komplecie

No to już jest :



Jak widać, krótki fragment (445 m), ale zdecydowanie bardziej stromo.

Chwila dekoncentracji na podziwianie widoków:





i przed nami ostatnia już dzisiaj czarna trasa - z tym, że ta jest już w ośrodku Wagrain, na zboczach Sonntagskogel:



No i ta trasa stanowi prawdziwe wyzwanie, bo nie dość, że jest naprawdę stroma, to jeszcze całkiem "betonowa".

Przygotowania do zjazdu:



Również te psychiczne :



I śmigamy

Początek trudny, ale potem już bardzo fajnie

I w ten sposób, szlakiem czterech czarnych tras , docieramy do Wagrainu

Kolejny odcinek, który sprawił mi wielką przyjemność. Wspaniały dzień

Patrzę na ten Twój sztruks i przebieram już nogami.

W międzyczasie zadowalam się takimi, krótkimi wypadami wieczornymi...





tyle, że bez słońca i sztruksu

pozdrawiam,
M