Najdłuższą drogą do Grecj.Pozdrawiamy z Elafonissos, IX 2015

Z Rasnova wykręcamy w kierunku Sinaia. Mijamy ładnie położoną u podnóża gór Bucegi miejscowość Busteni.

Sinaia to jak polskie Zakopane, górski kurort zwany „Perłą Karpat”. Najpierw trafiamy do parku, w którym znajdują się ładne budynki. Na prawo od wejścia kasyno, po lewej hotel.

Wjeżdżamy na płatny parking, z którego można dojść do zamków. Mamy szczęście, renesansowy zamek w stylu bawarskim jest ładnie oświetlony i już z daleka można się zachwycać jego urodą. Nawet nie ma co porównywać z ponurą budowlą z Branu.

Aktualnie rezydencja jest znowu własnością króla, który udostępnia ją do zwiedzania. Kilka lat temu rodzina królewska odzyskała zamek skonfiskowany przez komunistów. Król Michał, który w 1947 roku został zmuszony do abdykacji, pozbawiony obywatelstwa rumuńskiego i żył na uchodźctwie w Szwajcarii wrócił do Bukaresztu i otrzymał przywileje należne byłej głowie państwa oraz część majątku. Nazwał siebie Michałem I Rumuńskim z Dynastii Rumuńskiej, a spadkobierczynią korony ustanowił najstarszą córkę Małgorzatę.

Tym miejscu trochę żałowałam, że mój limit czasu przeznaczony na Rumunię nie pozwala stanąć w długiej kolejce do zwiedzania wnętrza zamku. A więc ostatni rzut oka na Peles i przenosimy się do Pelisor.

Ładne zamki, takie niemieckie

Zresztą rodzina królewska z Rumunii nazywała się wcześniej Hohenzollern-Sigmaringen.
Ich "rodzinnym gniazdem" jest ten zamek w Niemczech:

Lednice napisał(a):Zresztą rodzina królewska z Rumunii nazywała się wcześniej Hohenzollern-Sigmaringen.

Król Michał odciął się od Hohenzollernów i nie uwzględnił ich w nazwie swojej dynastii.

Ruszamy w kierunku Buzau. Na przydrożnych straganach można zaopatrzyć się w owoce. Ludzie są na ogół mili; widząc nasze zainteresowanie uprawami, pani sprzedająca winogrona zaprosiła nas na własne podwórko żeby pochwalić się kolorową papryczką.
Nie wszędzie jednak było tak przyjemnie. Trafiliśmy na knajpę, w której kelner wyraźnie nas dyskryminował i nie chciał przyjąć zamówienia w języku innym niż rumuński, mimo że znałam nazwy kilku potraw. W końcu danie pokazaliśmy palcem na stole sąsiadów, a i tak nie dostaliśmy tego samego. No i wieczorem tego dnia dosięgła mnie zemsta Ceausescu, a mojego męża parę godzin później

Ostatnim punktem naszego rumuńskiego programu są wulkany błotne Pacelele Mari. Drugie, troche bliższe stanowisko, Pecelele Mici jest podobno trochę mniejsze i mniej atrakcyjne.

Opłata za wejście 3RON. Pan upewnia się, że nie mamy zamiaru palić.
Powstanie takiego wulkanu jest związane z erupcją gazu ziemnego, który musi na swojej drodze napotkać wodę, wtedy zaczyna bulgotać. Proces zachodzi na głębokości co najmniej kilkuset metrów. Chodzimy po niczym nie zabezpieczonym, miejscami grząskim gruncie. Dopytujemy portiera o głębokość tutejszych dziur. Mówi, że 3000 metrów. Gazu nie wyczuwamy, błoto jest zimne.

Odjeżdżamy kierując się w stronę Bukaresztu. Okolice paskudne, szaro-betonowo. Stara obwodnica Bukaresztu na zjazdach ma światła, tworzą się korki. Robi się szaro i zaczyna mżyć. Na moście w Ruse remont, około pól godziny czekamy na wjazd. Oplata 6€, a zaraz za mostem kantor i punkt sprzedaży winietek (tygodniowa 5€).
Po stronie bułgarskiej wyraźnie lepsza jakość drogi. Daliśmy radę dojechać do obskurnego miasteczka Razgrad i zostaliśmy w pierwszym lepszym hotelu za 60 lewa (około 30 €). Sprawa była pilna, śniadanie i wi fi nie było potrzebne, wystarczył kibelek ze sprawną spłuczką















Zrobiliśmy dzisiaj okolo 500km. Czas spać.

Bardzo fajnie rozreklamowałaś Rumunię... Pozdrawiam

Czwartek, 10 września

Dzisiejsza noc była ciężka, miałam gorączkę. Rano, nie czekając jak sprawy dalej się potoczą, uzdrawiające specyfiki zaaplikowałam także mężowi, który jakoś dziwnie zaczął głaskać się po brzuchu. Leki i dietka sprawiły, że nie musieliśmy zatrzymywać się zbyt często.

A do pokonania znowu mieliśmy spory kawałek; z Razgradu przez Warnę do Nessebaru jest około 230 km.
Po raz pierwszy miałam zobaczyć Morze Czarne. Niestety, od wczoraj załamała się pogoda. Zimno nie było, ale deszczowo i bardzo wietrznie. Staramy się zatrzymać jak najbliżej deptaka prowadzącego do plaży, co nie jest proste. W końcu stajemy tak jak inni- pod zakazem.
Morze Czarne wygląda dokładnie jak Bałtyk, gdyby ktoś przywiózł mnie tu plażę w worku- tak bym obstawiała. Woda tylko cieplejsza. A Warna to taki kurort, do którego z własnej woli na wywczas chyba nigdy bym nie przyjechała.

Co innego Nessybar, wreszcie jest na czym oko zawiesić. Miasteczko położone na skalistym półwyspie połączonym groblą z lądem. Na wjeździe ładny XVIII-wieczny wiatrak. Wąskie uliczki to właściwie ciągi pieszo-jezdne. Żeby dojechać do parkingu trzeba przeciskać się między tłumami zwiedzających. Do automatu parkingowego należy mieć lewa, nie pamiętam dobrze, ale nie były to jakieś astronomiczne kwoty.