Na spotkanie z mafią. Palermo, styczeń 2022.

Spróbowaliśmy lokalnego przysmaku-sera ricotta zapiekanego z dodatkami na słodko i pikantnie. Przekąska była bardzo dobra.
Mimo zachęt sprzedawcy nie zdecydowaliśmy się na stigghiole- grillowane jelita baranie.

Tak naprawdę pomiędzy niezliczoną ilością straganów owocowo-warzywnych były tylko cztery miejsca gdzie można było zjeść jakąś ciekawostkę. A spodziewałam się, że takiego jedzenia na ulicy będzie tu więcej.












































































Opuszczając targowisko kupiliśmy na drogę mandarynki. Młody sprzedawca owoce ręką pojedynczo wkładał do siatki. Mam zwyczaj sprawdzać co kupiłam zaglądając do torby, a nawet wąchając zawartość . Tu moja dłoń zanurzyła się w owocowej mazi. Czyli przystojny potomek mafiosów albo kandydat na członka, celowo włożył nam zgniłe owoce. Ponieważ odeszliśmy tylko kilka kroków, zawartość siatki z odpowiednim komentarzem dostał z powrotem i oddał pieniądze. Tłumaczył, że to tylko jedna mandarynka i w zamian da dwie. Nie skorzystaliśmy z oferty.

Ulica Vittorio Emanuelle.










































Resztki targu staroci i targowiska Cappo.











































Ponieważ Mirek zdecydowanie nie chciał iść do Katakumb Kapucynów, zwiedzanie zostawiłam na koniec, czyli na sobotnie popołudnie. Wg informacji jakie posiadałam miało być otwarte. Niestety, okazało się, że jest „czasowo zamknięte”.

No to sobie pooglądałam https://pl.caleche.org/3307-catacombs-o ... an-ci.html


Kolację zjedliśmy w uliczce obok Teatro Massimo. W sobotę nie było już świątecznych dekoracji.









Jedzenie było świeże, ale bez szału. Jakoś nie mieliśmy przez te trzy dni szczęścia do sycylijskich przysmaków. Chyba żeby dobrze trafić trzeba tu zostać na dłużej.












W niedziele przed odjazdem autobusu mieliśmy jeszcze pół godziny czasu. Poszliśmy knajpy na, słonecznym o tej porze, Piazza san Domenico.
Piwo jak piwo, a zamiast soku kolejny potomek mafiosów przyniósł mi jakieś zlewki. Płacąc rachunek powiedziałam kelnerce, że to nie sok tylko woda. Uwaga poskutkowała, momentalnie znalazł się szef, przeprosił kłaniając się, oddał całą kasę, także za piwo.

I takim to zgrzytem zakończyliśmy naszą eskapadę do zabytkowego miasta.

Przejazd autobusem i lot powrotny, planowo, bez niespodzianek.