Na nartach... w cyrku (i nie tylko)

6 lutego (wtorek): Kitzbühel - ciąg dalszy i wieczór w Zell am See

Wychodzi słońce i od razu wszystko wygląda piękniej. Biało-niebieski świat :







Niektórzy odpoczywają na leżakach:



ale nam ciągle chce się jeździć! I jeździmy!

Krótka sesja zdjęciowa:



Widok na dolinę:



i czerwoną traskę prowadzącą do pośredniej stacji gondolki:



Zjeżdżamy tam. O tej porze (koło 15:30) trasa jest już oczywiście zmęczona. Ponownie wciągamy się na Resterhöhe (1894 m):



Opalanie przez szybę :





Teraz pozostaje nam bardzo długi zjazd do parkingu. Z czerwonej zatłoczonej trasy (większość narciarzy kończy nartowanie) skręcamy na lajtową niebieską prowadzącą przez las. I to jest strzał w dziesiątkę! Wspaniałe zakończenie udanego dnia

Zwykle ostatnie popołudniowe szusy kojarzą mi się z zatłoczoną trasą, walką na muldach lub (o zgroza!) na lodzie. Teraz mamy cudowną traskę w pięknych okolicznościach przyrody. Tak nam fajnie, że nawet nie robimy zdjęć Na parking przyjeżdżamy wyciszeni i zrelaksowani

Już wiemy, że jeśli w tym tygodniu przyjedziemy jeszcze do Kitz (a tak się stanie ), musimy znowu zaparkować na Pass Thurn, żeby tak miło skończyć dzień

Kitzbühel ma prawie same zalety (szerokie, dobrze przygotowane trasy, bardzo dobrą infrastrukturę, piękne widoki), ale jest jedna rzecz, która nam się nie podoba. Drobiazg, choć może denerwować - jest kilka wyciągów (również tych ważnych, transportowych), które nie mają bramek, co wiąże się z tym, że skiline nie jest w stanie policzyć wszystkich kilometrów, jakie się zrobiło, zwłaszcza, jeśli kilka razy zjeżdża się do kanapy, przy której nie odbija się karnetu.

Niby nic takiego, a jednak lubię mieć pełną dokumentację przejazdów W Kitz musi nam więc wystarczyć wynik podawany przez Endomondo, według którego zrobiliśmy dzisiaj, podobnie jak wczoraj, ponad 80 km. W Endo jest to wynik sumaryczny, góra-dół, czyli pewnie koło 50 km na nartach, może trochę więcej.

Rozpisałam się, a tu trzeba jakieś fotki wrzucić No to proszę - zdjęcia z drogi powrotnej, z samochodu:







Schloss Mittersill:



Nie wracamy od razu do Viehhofen. Chcemy jeszcze wpaść na krótki spacer i pizzę do Zell am See. Mamy nadzieję na fotki zamarzniętego jeziora, podobnie jak w zeszłym roku, kiedy mogliśmy spacerować po jego tafli Oczywiście pora dnia już nie ta, słońce zaszło, więc nie będziemy mieć ładnych zdjęć, ale liczymy na miły dla oka widok.

Jakie jest nasze rozczarowanie, kiedy okazuje się, że jezioro nie zamarzło :



No tak, jest dużo cieplej niż rok temu. Co prawda dziś rano było -14, ale potem pewnie bliżej zera, zwłaszcza tutaj, na dole.

Zamarznięte jest tylko trochę, przy samym brzegu:



Fotka z kaczkami :



Łabędzi tym razem brak

Idziemy przyjrzeć się do centrum miasteczka, w którym w najlepsze trwa apres ski:





Tu jest bardzo głośno, choć ludzie nie wyglądają na rozbawionych:



My natomiast wybieramy pobliską pizzerię, w której przy stoliku obok siedzi rodzina Chorwatów Zawsze miło jest nam usłyszeć ten język Tym razem na kwaterce w telewizji mamy nawet dwa chorwackie kanały

Pizza jest pyszna, piwo też. Idziemy jeszcze pospacerować. Na głównym miejskim placu trwa zabawa, zespół gra ska. Wyglądają na pozytywnie zakręconych :



Ludzie zgromadzeni przed sceną tańczą, śpiewają, dobrze się bawią:



Okazuje się, że koncert nie jest jedyną atrakcją tego wieczoru. Za chwilę ma się tutaj rozpocząć slalom mężczyzn. Tak, dokładnie w tym miejscu, w samym środku miasteczka :









Jak widać, w Zell am See dużo się dzieje, przynajmniej dzisiaj. W "naszym" Viehhofen pewnie jest cichutko.

Niedługo się zacznie...



My jednak jesteśmy już bardzo zmęczeni - w końcu wstaliśmy przed 6:00, a potem szusowaliśmy przez cały dzień.

Powoli jedziemy "do domu" na zasłużony odpoczynek

Bratwojciech napisał(a):Białe plus boazeria,zapowiada się ciekawie.Już nadrabiam lekturę.

Witaj, Bracie!

Potter napisał(a):Zell am See .... Tam się zaczęła moja przygoda i zauroczenie nartami w Austri....
Klimatyczne miasteczko, prawda Maslinka ?

Na pewno ładne, ale czy klimatyczne, to nie wiem. Nastawione na bogatych turystów z państw arabskich - wszędzie: w restauracjach, na parkingach napisy "robaczkami"

Poza tym, mimo wybudowania tunelu omijającego centrum, w miasteczku panuje okropny ruch samochodowy. Bardziej podobało nam się tam roku temu, kiedy wpadliśmy na chwilę w ciągu dnia (wtedy większość była na nartach) niż teraz, wieczorem.

Zdecydowanie wolę klimat alpejskich wiosek we wciętych dolinach. Zell am See jest ładne, ale za duże, za głośne, zbyt snobistyczne...
Tak przynajmniej je odbieram po drugiej (choć krótkiej) wizycie.

Interseal. napisał(a):W końcu uświadomiłem sobie że Zell am See i Zell am Ziller to nie to samo...

No, nie to samo
Zell am Ziller znacznie mniejsze.

7 lutego (środa): Dookoła Hinterglemm

Dziś niestety jest jeden z tych dni, kiedy nie bardzo chce się szusować Słoneczka brak, chociaż widoczność (przynajmniej w dolinie) jest dobra.

My jednak zbieramy się wcześnie rano, z tym że później niż wczoraj, bo zostajemy "u siebie", więc dojazd będzie krótki. Będziemy szusować w ośrodku Hinterglemm. Zaczniemy od jego lewej strony położonej na stokach najwyższych szczytów w ośrodku - patrz: mapka:



Jedziemy na koniec doliny, prawie do Lengau. Przejazd przez Saalbach:



Wielopoziomowy parking, na którym staniemy dziś po południu, kiedy przyjedziemy pospacerować po miasteczku:



Końcówka czarnej trasy nr 1 prowadzi takim mostkiem zawieszonym nad drogą:



Zazwyczaj staramy się zjeżdżać trasami, które w danym ośrodku mają nr 1 Tym razem niestety się to nie uda. Ta traska jest naprawdę ostra, a w dzisiejszych warunkach nie będziemy ryzykować.

Dojeżdżamy na parking pod gondolką, którą właśnie uruchomiono:



Znowu pierwsi na bramkach Pamiątkowe foto :



Tu zostawiliśmy Maździaka:



Liny gondolki idą ostro w górę:



i wagonik szybko wywozi nas na szczyt.

Jeszcze coś widać:



Za chwilę wszystko zniknie w gęstej mgle...

Na samej górze - mleko Błędnik wariuje, nie wiadomo, czy jedzie się w dół, czy może w górę

Niżej jest trochę lepiej, chociaż wszystko się zlewa. Nie widać kształtów, nachylenia terenu. W zasadzie można by zamknąć oczy, nie byłoby większej różnicy

Biała pustynia:



Do tej kanapy zjeżdżamy często, bo widoczność jest tu lepsza i nie ma ludzi:



Sztruksik oczywiście jest:



Tak naprawdę, pomijając fakt, że niewiele widać, jeździ mi się bardzo fajnie. Śnieg jest świetny, w większości naturalny, a zabawa z wariowaniem błędnika nawet mi się podoba

Jedziemy w stronę orczyka:



To czerwone coś to bramka do "meldowania się" dla freeride'owców:



Długą czerwoną "trzynastką" zjeżdżamy do Hinterglemm:



W taką pogodę jak dzisiaj gondolki, w przeciwieństwie do kanap, jeżdżą pełne, czego bardzo nie lubię

Jednak w końcu zdarza się cud i można na spokojnie postudiować mapę:



Kolejny cud to słoneczko, które na moment się przebija. Od razy widać, gdzie jesteśmy:





To Schattberg West - najwyższy (2096 m) szczyt w SkiCircus osiągalny kolejką:



Teraz czeka nas kolejny długi zjazd do Hinterglemm:





W dolnych partiach pojawia się lód Gorzej, że go nie widać i wpada się na takie lodowe połacie bez ostrzeżenia

Wciągamy się na Zwölferkogel, od którego zaczęliśmy nasz narciarski dzień. Teraz przynajmniej możemy się trochę porozglądać :



Czeka nas zjazd czerwoną czternastką. W ten sposób przedostaniemy się do prawej części ośrodka. Północne stoki Hinterglemm zwizytowaliśmy, bo nie mogę w tych warunkach powiedzieć, że poznaliśmy. Szkoda, że pogoda się dzisiaj popsuła, bo z trzech dwutysięczników, na których dzisiaj byliśmy, z pewnością roztaczają się piękne widoki.

To oczywiście jeszcze nie koniec dzisiejszego nartowania. Resztę pokażę w następnym odcinku.

marze_na napisał(a):Wprawdzie dawno nie ujeżdżałam alpejskich tras, ale Austrię zapamiętałam przede wszystkim z taką właśnie kapryśną aurą .
Byliśmy parę razy i zawsze przynajmniej przez dwa dni niebo szczelnie zakrywały chmury zabierając sporo przyjemności z jazdy.

W Austrii pewnie statystycznie częściej jest pochmurno niż we Włoszech, chociaż my w Italii trafiliśmy na kiepską pogodę (w drugiej połowie lutego).

Byliśmy na nartach we Włoszech tylko raz, ale niestety zraziliśmy się. Słabo przygotowane trasy, olewające podejście obsługi, wyższe ceny i infrastruktura baaardzo słaba (poza Kronplatzem). Zwłaszcza mojego męża denerwowały te "przedpotopowe" niewyprzęgane krzesła.

W Austrii nie dość, że prawie we wszystkich ośrodkach są szybkie kanapy z osłonami, to coraz częściej z heizungiem
A jak się trafi taka pogoda, jaką mieliśmy w zeszłym roku (7 dni pełnego słoneczka), to jest dopiero narciarska bajka

Chociaż... chcę dać jeszcze kiedyś Italii drugą szansę Może wtedy po prostu pechowo trafiliśmy.

agata26061 napisał(a):A tak z ciekawości jakie są ceny takich skipass? I tych mniejszych i większych, które kupiliście

W high season, który trwa przez cały luty, 6 dni szusowania w SkiCircus (270 km tras) kosztowało 255 euro, a w całym Salzburgerlandzie i w kilku ośrodkach w Tyrolu (2800 km tras ) - 272 euro. Od osoby oczywiście.

Niewielka różnica przy takich (dużych, no niestety, narciarstwo to drogi sport) kwotach, a jednak ma się większe urozmaicenie, a czasami można wybrać bardziej oddalony rejon, w którym pogoda jest lepsza

marze_na napisał(a):Ale w pięknym słońcu kanap z heizungiem jakoś mniej brakuje .

To fakt
My po prostu kiepsko trafiliśmy. Mieliśmy wtedy we Włoszech temperatury -15, -20 (w 2012 roku, to już kawał czasu ) i 3 dni ładne, 3 słabe, czyli austriacki standard Tak jak w tym roku.

Interseal. napisał(a):Hej!

Co dla Was jest lepsze, gondola czy kanapa z np. osłoną?
Pytam, gdyż odpinanie nart, często ciasnota i zaduch w gondoli, potem przenoszenie nart poza peron itp... trochę upierdliwe?
Przyznam, że ja nawet przy niefajnej pogodzie wolę kanapę.

Pozdrawiam.

Zdecydowanie kanapy, przy złej pogodzie również, nie musi być nawet z osłoną. Niemieckojęzyczni narciarze (a tych jest w Austrii najwięcej) są bardzo głośni i czasem w gondolkach można mieć niezłe stereo Nie mówię już o tych kaszlących To nie jest przyjemne.

Szczytem wszystkiego było, kiedy w pełnej gondolce ktoś zamknął okno Szyby zaparowały i zrobiło się duszno. Żeby się nie kłócić, po prostu wysiedliśmy na stacji pośredniej, do której się właśnie zbliżaliśmy

Tylko jakoś tak się złożyło, że na "ośrodek domowy" wybraliśmy taki, w którym jest dużo gondolek