Na nartach... w cyrku (i nie tylko)

Interseal. napisał(a):Hejo!!!

Zamarzłaś?

Tak
Ale już odtajałam i właśnie piszę następny odcinek.

Interseal. napisał(a):To starsze to dla mnie bardziej predator bez dredów.

Dobre

Nie pisałam przez kilka dni, za to dzisiaj wrzucę naprawdę duuużo zdjęć, w tym archiwalnych

9 lutego (piątek): Kitzbühel, czyli narciarski raj - część druga

Ostatnio skończyłam na podziwianiu widoków, teraz pora trochę pojeździć. Zjeżdżamy jedną z czterech czarnych trasach prowadzących ze szczytu Steinbergkogel:



Mapka - dla przypomnienia:



W Kitz są dwa fotopointy - miejsca, gdzie przykładając skipass, można sobie zrobić zdjęcie, a potem ściągnąć ze strony skiline. Fotka niestety trochę pod słońce, ale pamiątka jest :



Wciągamy się na szczyt Ehrenbachhöhe, na który prowadzi znana nam gondolka Fleckalmbahn, którą wjeżdżaliśmy tu również latem, pół roku temu:



Szusujemy teraz w stronę Streifa (czy też Streify, bo to niby rodzaj żeński - die Streif ) - najsłynniejszej w tym rejonie trasy, na której rozgrywane są zawody Pucharu Świata.

Zaczyna się niepozornie, o tak:



Cała trasa ma 3,3 km i prawie na całej długości jest czerwona, z kilkoma opcjonalnymi czarnymi ściankami. Najbardziej strome fragmenty, którymi zjeżdżają zawodnicy, ze względów bezpieczeństwa są zamknięte dla narciarzy.

Tak wygląda schemat Streify:



Jedziemy nią już drugi raz. Muszę przyznać, że o ile dwa lata temu czułam jakiś dreszczyk emocji, to tym razem przejazd nie zrobił na mnie szczególnego wrażenia. Po prostu czerwona, wąska trasa z zakrętami i widokiem na Kitzbüheler Horn:



W 2016 roku było bardziej twardo, miejscami tworzyły się lodowe rynny, więc zjazd był trudniejszy. Chwila wspomnień:


Zdjęcie z 2016 roku


Zdjęcie z 2016 roku

Tym razem poszło zadziwiająco łatwo i szybko. Pewnie głównie dlatego, że teraz pogodę mamy ładniejszą i więcej naturalnego śniegu pod nartami W końcowej części Streifa:



Widok na miasteczko Kitzbühel:



Niestety, na dole okazuje się, że musimy trochę odstać w kolejce do gondolki :



Chociaż właściwie o tym wiedzieliśmy, bo przed wjazdem na Streifę ustawiono informację, że kolejka na dole może zająć około 20 minut. I tyle mniej więcej staliśmy.

Kilka zdjęć z gondolki:





Końcówka Streifa:



Skocznia pod nami:



Wagoniki jadą dość wysoko :



Po przeżytych emocjach, bo jednak zjazd tak legendarną trasą wzbudza jakieś emocje, wciągamy się znowu na Steinbergkogel. Widoki z kanapy na jedną z czterech czarnych tras:



One też są legendarne i stanowią magnes przyciągający dobrze jeżdżących narciarzy w tę część ośrodka. My nie jeździmy jakoś wybitnie , ale jedną z nich też "zaliczyliśmy". Każda z tych "czarnulek" stanowi wyzwanie, czego nie widać na zdjęciu.

Tym razem, wraz z tłumem ( ), szusujemy niebieską traską:



Tak duża liczba narciarzy w tym miejscu bierze się stąd, że na Steinbergkogel prowadzą teraz dwie szybkie ośmioosobowe kanapy. "Fullwypaśne", z bublinami i skórzanymi obiciami. Budowę tej nówki oglądaliśmy w sierpniu 2017:



Tak to wyglądało:



I fotopoint latem :



Jeszcze jedno zdjęcie z sierpnia - miejsce, w którym startuje niebieska trasa ze Steinbergkogel (tam, gdzie dużo narciarzy):



I która odsłona Alp piękniejsza Ja wolę chyba tę zimową

Pojeździliśmy, nazachwycaliśmy się widokami, pora na inne przyjemności Zbliża się południe, więc wypatrujemy jakiejś miłej knajpki. Przyjemne miejsce trafia się przy niebieskie trasie nr 27 prowadzącej do miejscowości Skirast. Od razu widać, że tu jest klimat :



Knajpka nazywa się Rohrerstadl, a jej maskotką jest dmuchany smok :



Jak miło jest posiedzieć w słoneczku :



Tradycja rzecz święta - zdjęcie z piwem musi być! Również w tej relacji :



A teraz zagadka: Który kufelek jest mój, a który Małżonka :



No dobra - rozwiązanie jest na poprzednim zdjęciu

Wspaniały jest taki relaks w przedostatni dzień nartowania. Jedzenie - proste, ale bardzo smaczne i ładnie podane:



Mogłabym tak siedzieć i siedzieć..., ale głód zaspokojony, a ten narciarski wzywa Zjeżdżamy do gondolki. Widok z wagonika na knajpkę ze smokiem:



i zaraz znów ruszamy na kitzbühelskie trasy:



Ale o tym już w następnym odcinku

No to Prost

Jak Pogoda i Zdrowie dopisze ,to może za dwa Tygodnie się tam wybiorę.
Pozdraw.

DamianM napisał(a):No to Prost

Prost!

DamianM napisał(a):Jak Pogoda i Zdrowie dopisze ,to może za dwa Tygodnie się tam wybiorę.
Pozdraw.

Super! Już zazdroszczę

Interseal. napisał(a):Hejo!!!

Zamarzłaś?

Oba oblicza groźne. To starsze to dla mnie bardziej predator bez dredów.

Podpisuję się! Predator jak nic!

No dobra, to teraz, trochę Vader jak vs broni chemicznej

tony montana napisał(a):Podpisuję się! Predator jak nic!

A może orka?

maslinka napisał(a):

tony montana napisał(a):Podpisuję się! Predator jak nic!

A może orka?

Generalnie - bardzo fajne ubranie narciarskie

Mi się podobają jeszcze te chusty z trupimi czaszkami, które na fejsie tak dużo reklam wykupują
"Kup dwie za 20 dolarów - dostaniesz 5"

tony montana napisał(a):Generalnie - bardzo fajne ubranie narciarskie

Dzięki

tony montana napisał(a):Mi się podobają jeszcze te chusty z trupimi czaszkami, które na fejsie tak dużo reklam wykupują
"Kup dwie za 20 dolarów - dostaniesz 5"

A to nie wiem, o czym mówisz, bo nie mam fb

9 lutego (piątek): Kitzbühel, czyli narciarski raj - część trzecia i ostatnia

Kręcimy się po trasach części Pengelstein:



W zeszłym roku miałam "kapliczkowego fioła", a w tym - jedyna kapliczka przy trasie, którą uwieczniłam na zdjęciu:



Chyba byliśmy w mało kapliczkowych rejonach.

Ponownie zjeżdżamy do gondolki (Pengelstein I). Dosiada się do nas ekipa sześciu Niemców i jedziemy pełnym wagonikiem, chociaż za nami jest prawie pusta gondola Niemcy, jak to oni, gadają bardzo głośno. Nie jestem w stanie nic powiedzieć do małżonka siedzącego naprzeciw, na pewno mnie nie usłyszy. Bardzo denerwujące!

Przyciśnięta do szyby pstrykam widoczki:





Gampenkogel (1957 m) - najwyższy szczyt SkiWeltu:



Ta część jest praktycznie połączona z Kitzbühelem, trzeba tylko przejść jakieś 400 metrów. Chociaż to jednak dość daleko, jak na spacer w butach narciarskich, brakuje jednego wyciągu...

Do gondolki już nie zjeżdżamy, nie chcę jechać znowu ściśnięta jak śledź Kanapą wciągamy się na szczyt Pengelstein (1938 m) i podziwiamy widoki:





Pengelsteinsee:



A tutaj to samo jeziorko - w letniej odsłonie, widziane z drugiej strony:



Zjeżdżamy do kolejnej kanapy:



Balon nad szczytami:



A potem zmierzamy w stronę stacji kolejki 3S:





Dla porównania - zielona wersja :



Będziemy jechać szczególnym, złotym, wagonikiem:



na szybach którego wypisane są nazwiska Polaków głosujących w plebiscycie na najlepszy ośrodek narciarski:



Pewnie tych, którzy oddali swój głos na Kitz

Kitzbühel otrzymał tytuł najlepszego austriackiego ośrodka narciarskiego trzy lata z rzędu - w 2013, 2014 i 2015 roku Wcale się nie dziwię!

Powoli zmierzamy do części Resterhöhe, od której zaczynaliśmy narciarski dzień. Czarna trasa widziana z kanapy:





Zjeżdżamy nią, bo wiemy, że jest świetna i nawet o tej porze jeszcze dobrze się trzyma

Jest po 15:00, ale mamy już blisko do parkingu, jesteśmy bezpieczni Możemy się jeszcze pokręcić po naszej ulubionej części Kitz - Resterhöhe:





Trasy są tu położone wysoko, typowe szerokie "lotniska".

Mało chętnych na apres ski:



i leżaki:



Ludzie jeżdżą do upadłego, dla większości to ostatni dzień nartowania. I to z taką pogodą! My będziemy szusować jeszcze jutro - w sobotę, bo zaczynaliśmy ten tydzień nietypowo, od poniedziałku.

Mimo to nie tracimy ani chwili i szusujemy do końca:





A potem powoli żegnamy się z Kitz, który jest bez wątpienia w ścisłej czołówce naszych ulubionych ośrodków narciarskich.





Ten dzień na 100% możemy uznać za najbardziej udany na całym wyjeździe! Pogoda, trasy, śnieg, widoki - wszystko było idealne Był to też jeden z naszych najlepszych dni narciarskich ever

A kończymy go bardzo przyjemnym i długim zjazdem przez las:



Trasa jest wąska i kręta, czasami trzeba się odpychać kijami, ale to nie szkodzi, bo daje możliwość podziwiania pięknych widoków:





Do tego wyciszamy się i całkowicie relaksujemy



I w takim błogim stanie zjeżdżamy na parking...



Potem (już Maździakiem) podjeżdżamy kilka kilometrów do miejscowości Jochberg:



Samo miasteczko nas nie zachwyca, ale trafiamy do pizzerii, gdzie podają niezłą pizzę:



a obsługa mówi po chorwacku

Chorwacja znajdzie nas wszędzie

Po tak udanym dniu wracamy do Viehhofen, gdzie... zaczynamy pakowanie Jutro rano musimy opuścić apartman, ale czeka nas jeszcze bardzo ciekawy (ostatni!) narciarski dzień

Hej!

Jeżeli dane nam będzie kiedyś pojechać na narty do Austrii, to będzie to na 99% ten ośrodek lub bardzo bliskie okolice.

Pozdrawiam.

P.S. Właśnie wróciłem z wieczornej jazdy na Szczyrkowskim. Zjazdy czerwoną jedynką były "ozdabiane" iskierkami świętego Jakuba (to w końcu patron Szczyrku) wylatującymi spod nart.
W gondolach mówiło się głównie o kamieniach na trasie.

Witam
Wczoraj byłem z synem
w skisuche-kamieni brak
i taki tłok:
https://photos.app.goo.gl/8dccQbjKbDCqnavu1

Interseal. napisał(a):Hej!

Jeżeli dane nam będzie kiedyś pojechać na narty do Austrii, to będzie to na 99% ten ośrodek lub bardzo bliskie okolice.

Jestem ciekawa, co Cię najbardziej przekonało

Interseal. napisał(a):P.S. Właśnie wróciłem z wieczornej jazdy na Szczyrkowskim. Zjazdy czerwoną jedynką były "ozdabiane" iskierkami świętego Jakuba (to w końcu patron Szczyrku) wylatującymi spod nart.
W gondolach mówiło się głównie o kamieniach na trasie.

W internetach też przede wszystkim o tym się pisze. I o kolejkach , ale to raczej w ciągu dnia.

My w ten weekend znowu bez nart Zdrówko
Przynajmniej skończę pisać relację...

tomekkulach napisał(a):Witam
Wczoraj byłem z synem
w skisuche-kamieni brak
i taki tłok:
https://photos.app.goo.gl/8dccQbjKbDCqnavu1

Bo wszyscy siedzą w Szczyrku

10 lutego (sobota): Saalbach - Fieberbrunn

Pakujemy się i już przed 9:00 udaje nam się opuścić kwaterę. Będziemy jeszcze dzisiaj szusować, trzeba wykorzystać ostatni dzień, choć pogoda, po wczorajszej lampie, nie wygląda zachęcająco...

Zaczynamy na miejscu, czyli od wjazdu gondolką w Vorderglemm:



Smutny, szary świat:



Ale gdy wjeżdżamy wyżej... ktoś jakby przetarł szybę wagonika :



Znowu jesteśmy ponad chmurami :



Niesamowite! Trzeci raz w życiu, a drugi dzień z rzędu

Dwutysięczniki po drugiej stronie Saalbach:



Jesteśmy na szczycie Wildenkarkogel (1910 m):





Tym razem chmury są nie tylko w dolinach, sięgają stosunkowo wysoko:



Widok w stronę Leogangu i masywu Hochkönig:





Leżaki przygotowane do opalania:





Chyba jednak dzisiaj się nie przydadzą... Chmury się podnoszą i zaraz również na szczytach nic nie będzie widać Dobrze, że udało nam się wcześnie pozbierać, bo dzięki temu mamy trochę magicznych widoków

Narciarze głaszczą i bawią się z psem-wariatem, którego spotkaliśmy w tym samym miejscu pierwszego dnia i który obszczekuje wszystkich po kolei:



Widać, że chce się bawić, ale bieganie w dół stoku może się kiedyś dla niego skończyć tragicznie...

Moglibyśmy tak długo stać i wpatrywać się, bo widoki są hipnotyzujące Trzeba jednak w końcu zanurzyć się z chmurach





Ostatnie zdjęcia przy dobrej pogodzie:



Zjeżdżamy w dół do Saalbach:



i wciągamy się gondolką w stronę Fieberbrunn:



Centrum Saalbach z charakterystyczną kopułą kościoła pod nami:



Tu znowu przyda się mapka:



Fieberbrunn połączono z Cyrkiem w sezonie 2015/2016, co na pewno wyszło na dobre małemu ośrodkowi położonemu (już) w Tyrolu, ale też podniosło atrakcyjność SkiCircus.

Początkowo jedziemy w gęstej mgle. Tutaj już trochę widać, więc zaczynam pstrykać :





Czerwona F14 jest dość wymagająca, tak ją zapamiętałam z nartowania 2 lata temu. Dzisiaj jedzie mi się bardzo dobrze i lekko. Może przez ten czas zrobiłam jakieś postępy

Gondolka łącząca Fieberbrunn z resztą Cyrku:



A to miejsce szczególne - pomarańczową pinezkę wbito na styku dwóch regionów: Salzburgerlandu i Tyrolu. Szkoda, że ledwo ją widać :



Wspomogę się więc zdjęciem z 2016 roku:



Zjeżdżamy do Fieberbrunn i po raz pierwszy dzisiaj stoimy w kolejce :



Ta kanapa obsługuje aż cztery trasy, więc czasami trzeba trochę poczekać, ale w normie, kilka minut:



Zapuszczamy się na sam koniec ośrodka, a tam, w miejscu w którym wypada niebieska trasa prowadząca przez las - sarenki :



Niestety, aparat złapał ostrość na ogrodzenie



Ale mam lepsze zdjęcia sarenek - z 2016 oczywiście :





W tym miejscu można się przejechać zabytkową poczwórną gondolką:



Mamy to już zaliczone, więc nie będziemy korzystać z tej atrakcji, bo kolejka jest wyjątkowo powolna. Zresztą zdążyliśmy już zgłodnieć i rozglądamy się za jakąś miłą knajpką. Ale o tym już w następnym (i pewnie ostatnim) odcinku relacji...

Sarenki słodziaczki
Jak chmury leżą w dolinach to człowiek może się poczuć jak w niebie

beatabm napisał(a):Jak chmury leżą w dolinach to człowiek może się poczuć jak w niebie

Nie wiadomo, czy tam kiedyś wyląduję, więc chociaż na nartach