Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

Paulka napisał(a):Dokładnie

Wolałem się upewnić. Wtedy używałem aparatu, który mi fotki każdego dnia numerował od "1", więc numer fotki nie jest jednoznaczny.

Zgadzam się, ładny bulwar.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pięknie, pięknie.. Nigdy tam nie dotarłem tam, ale Bretanii kawalątek zobaczyłem więc miło poznać inne jej rarytasy..

razpol napisał(a):Pięknie, pięknie.. Nigdy tam nie dotarłem tam, ale Bretanii kawalątek zobaczyłem więc miło poznać inne jej rarytasy..

To już praktycznie ostatnie nasze chwile w Bretanii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zataczamy małą pętelkę po wąskich uliczkach śródmieścia, po czym odszukujemy zaparkowany samochód, co nie jest wcale trywialnym zadaniem. Szczęśliwie mam jakieś poczucie kierunku, a wóz stoi tam, gdzie go zostawiliśmy.











Wsiadamy i wyjeżdżamy z Vannes w kierunku południowym, nadal wzdłuż brzegów Małego Morza, czyli zatoki Morbihan. Kiedy szosa skręca na zachód, odbijamy w stronę oceanu, dojeżdżając do naszego ostatniego punktu na mapie atrakcji Bretanii - Chateau de Suscinio.

Ten średniowieczny zamek, chociaż ze swoim wysokimi murami, grubymi basztami i fosą wygląda na budowlę obronną, nigdy takiej funkcji nie pełnił. Był po prostu rezydencją książąt Bretanii - tu spędzali miło czas i polowali w okolicy. Może najważniejszym momentem w historii było udzielenie azylu Henrykowi Tudorowi, późniejszemu królowi Anglii, Henrykowi VII, który w trakcie Wojny Róż znalazł w zamku schronienie. Ówczesny książę Bretanii, Ryszard II, wspierając Tudorów, finansował pobyt przyszłego króla wraz z liczną ekipą. Kiedy na początku XVI wieku córka Ryszarda wyszła za króla Francji, w wyniku czego Bretania na zawsze utraciła niepodległość, zamek zaczął szybko popadać w ruinę.

Dopiero Prosper Merimee (wspominam o nim w wątku korsykańskim), będąc generalnym inspektorem do spraw zabytków Francji, zaczął ratować znajdujący się w opłakanym stanie zamek Suscinio. Bilet wstępu jest tani i już po chwili wiadomo, dlaczego. Wewnątrz praktycznie niczego nie ma - największą atrakcją jest spacer po murach z przechodzeniem przez kolejne baszty.











Szybko uporawszy się ze zwiedzaniem, ruszamy na ostatni nocleg w Bretanii. Z wyjazdu sprzed wielu lat miło wspominam kemping w La Turballe, tam też się teraz udajemy. Załatwiam formalności w recepcji, rozstawiamy namiot - miejsca jest pod dostatkiem - i idziemy na przylegającą do kempingu plażę. Jak na ostatni nocleg przystało, zachodzące słońce żegna się z nami, zanurzając majestatycznie swój dysk w oceanie...

Mapka przejazdów tego dnia



A - poranek
B - St. Philibert
C - Locmariaquer
D - vannes
E - Suscinio
F - La Turballe

Dzień dwunasty

To nasze pożegnanie z Bretanią. Na ostatnie chwile wypadło nam Cote Sauvage - Dzikie Wybrzeże. W miarę ładne, ale co tu dużo kryć - widzieliśmy w czasie tego wyjazdu wiele piękniejszych miejsc. W takim razie odwrót. Ale, ale!









- Przecież Ty się nawet nie przywitałaś z Atlantykiem!
- Po pierwsze, nie odczuwam takiej potrzeby; po drugie, to pora pożegnania, a nie przywitania.
- Lepiej późno niż wcale. Schodź nad wodę!
- Żartujesz, prawda?
- Nic podobnego, zanurz przynajmniej palec w oceanie!
- A Ty?
- Ja już się z nim przecież znam od dawna.



Bea schodzi po skałach i dokonuje rytuału powitania, a jednocześnie pożegnania.

- Zanurzyłam nawet obie dłonie!



W porządku, teraz możemy wracać do domu.

No i co mogę powiedzieć, jak zwykle cudnie.

adania napisał(a):No i co mogę powiedzieć, jak zwykle cudnie.

Miło mi, Basiu, że i do Bretanii zawitałaś.
Jak zaznaczyłem na początku tej relacji, to najgorsza - pod względem fotograficznym - z moich relacji. Zdecydowanie wymaga kolejnego podejścia. Ale jakieś pojęcie o tym rejonie daje. Mam nadzieję, że mimo wszystko bardziej zachęca niż zniechęca.

Pozdrawiam,
Wojtek

Zdecydowanie zachęca

Szkoda , że wakacje nie mogą trwać cały rok . . .
Małymi kroczkami to realizacja zajmie kilka najbliższych lat



Pozdrawiam
Piotr

Ja wiele lat temu zaliczyłam Francję w "pigułce", było to tylko 11 dni. Była katedra koronacyjna w Reims, 3 dni w Paryżu, Carcassone, Bordeux, zamek w Chambord, zamek Chenonceu, Marsylia, Nicea, Monako i po drodze Wenecja. Francja jest zachwycająca.

piotrf napisał(a):Zdecydowanie zachęca

W takim razie skrobnę kilka zdań do ostatnio zamieszczonego foto-odcinka.

adania napisał(a):Ja wiele lat temu zaliczyłam Francję w "pigułce", było to tylko 11 dni. Była katedra koronacyjna w Reims, 3 dni w Paryżu, Carcassone, Bordeux, zamek w Chambord, zamek Chenonceu, Marsylia, Nicea, Monako i po drodze Wenecja. Francja jest zachwycająca.

Mnie zachwyciła od pierwszej wizyty - to było w 1981 roku. Potem z konieczności nastąpiła długa przerwa, ale odkąd wyjazdy za byłą żelazną kurtynę stały się łatwo osiągalne, zawitałem do Francji wielokrotnie.

Masz rację - Francja jest zachwycająca...

Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka zdań tekstu do ostatnio zamieszczonych fotek:

Wyruszamy na wschód - zatęsknił człowiek do jakiejś cywilizacji - mniej więcej zgodnie z biegiem Loary. Mijamy St. Nazaire, Nantes, Angers i w Saumur przejeżdżamy na południowy brzeg rzeki po wieloprzęsłowym kamiennym moście. Wzrok przyciąga stercząca nad miastem, masywna bryła zamku, którego budowę zainicjowano w połowie XIII wieku, za panowania Ludwika XI. Mamy zamiar zwiedzić po drodze ze dwa, może trzy zamki nad Loarą; o tym jednak zbyt wiele nie wiemy, zaś interesująco brzmi opis niezbyt odległego zamku w Chinon, z którym wiąże się kawał historii Francji, sięgającej nawet do przedfrancuskiej Galii, jako że pierwsza wzmianka pochodzi aż z V wieku. Kierujemy się zatem w tamtą stronę, odbijając nieco od Loary, jako że Chinon ulokowane jest nad jej lewym dopływem, rzeką Vienne.

Parkujemy w miasteczku i podchodzimy brukowaną wyboistą uliczką, najpierw do prawie doszczętnie zniszczonego fortu św. Jerzego, zbudowanego w XII wieku dla ochrony wschodniej flanki przez Henryka II Plantageneta, późniejszego króla Anglii. Po jego śmierci zamek przejął jego syn, Ryszard Lwie Serce, zaś w 1308 roku między innym tutaj byli więzieni najwyżsi przedstawiciele zakonu templariuszy wraz z Jakubem de Moley. Potężny podmuch historii wieje od tych murów...

Po arkadowym moście ponad wyschniętą obecnie fosą kierujemy się do wąskiej bramy w potężnej wieży zegarowej.

Roztacza się stąd rozległy widok na leżące poniżej miasto, którego starówka zbudowana jest po części z wulkanicznego tufu, a częściowo z pruskiego muru ze szkieletem drewnianym wypełnionym cegłą. Wnętrze zamku jest w znacznym stopniu zniszczone, w miejscu dawnych budowli znajduje się tu i ówdzie wydeptana trawa, zachowały się jednak - odrestaurowane - niektóre wieże. Można zwiedzać komnaty królewskie, gdzie spod rękawa strzelam jedną fotkę. Wprawdzie wnętrza niezbyt bogato umeblowane, ale to właśnie tutaj miało miejsce zdarzenie, które w efekcie odwróciło losy wojny stuletniej. Tu doszło do spotkania Joanny d'Arc z królem Karolem VII, władcą topniejącego w oczach królestwa Francji. Zanim Joanna mogła wyłożyć swoje racje, przeszła dochodzenie prowadzone przez królewskich urzędników oraz przez władze kościelne, zaś na zamku w Chinon poddano jej wewnętrzne głosy i objawienia ostatniej próbie: miała sama rozpoznać króla pośród licznie zgromadzonych w komnacie. Joanna weszła, rozejrzała się po obecnych i bez wahania podeszła do Karola.