Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

FUX napisał(a):Plaże pamiętałem, a to mnie umknęło.

Bo tylko jednym zdaniem napomknąłem. To nie jest atrakcja, która nas pociąga. Natomiast mam książkę niemieckiego autora "Sielanka po bretońsku" - rodzaj reportażu z podróży - gdzie jest opisane również zwiedzanie tych bunkrów.

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień jedenasty

Ranek wstaje pochmurny, ale do tego zdążyliśmy się już przyzwyczaić. W końcu dzisiaj jest nasz ostatni dzień w Bretanii. Ciekawe, co nam przyniesie.

Zwijamy majdan i przejeżdżamy całkiem niedaleko, odrobinę na wschód od noclegowej polanki, do St. Philibert u nasady półwyspu pomiędzy jedną z wielu pomniejszych zatoczek, a potężną, rozczłonkowaną i licznie usianą wysepkami Zatoką Morbihan. Znajduje się tutaj źródło oraz kaplica św. Filiberta. Święty ten czczony jest zwłaszcza w południowej części Bretanii oraz w Wandei, a siedemnastowieczna kaplica postawiona jest w miejscu, gdzie miał on przybić swego czasu z Irlandii. Z tego też powodu kaplica zwana jest również Kościołem Morza, co podkreślone jest przez wystrój jego wnętrza. Dlaczego nie uwieczniłem intrygującego niebieskiego sklepienia w złote gwiazdy? Czemu nie skierowałem obiektywu aparatu na podwieszone u stropu modele żaglowców? Nie mam pojęcia. Mogę się tłumaczyć co najwyżej onieśmieleniem, jakie ten zupełnie nietypowy wystrój u mnie spowodował.
We wnętrzu z surowego, jakby słabo tylko obrobionego kamienia wchodzimy po schodkach na drewniany balkonik, skąd mamy widok niejako en-face na lekko kołyszące się żaglowce.









Stąd tylko rzut beretem do słynnej z megalitycznych pozostałości wioski Locmariaquer. Największy ze znanych menhirów nie budzi w nas entuzjazmu – cóż z tego, że liczył sobie ongiś dwadzieścia metrów wysokości, skoro obecnie nie dość, że zajmuje pozycję horyzontalną, to na dodatek jeży potrzaskany na cztery kawałki. Natomiast pięknie się prezentuje Table des Marchand. Stół Kupców – tak miejscowa ludność nazwała potężny tumulus, na który składa się komora grobowa z prowadzącym do niej wąskim korytarzem, całość otoczona oraz nakryta dopasowanymi do siebie kamieniami. Mając świadomość, że oto wkraczam do liczącego sobie prawie sześć tysięcy lat grobowca, tracę poczucie teraźniejszości do tego stopnia, że głową walę w niski strop, co powoduje, że moje spojrzenie wzbogaca się o dodatkowy element, innym już niedostępny – migające w oczach gwiazdy.



W Locmariaquer żegnamy się już z megalityczną przeszłością Bretanii; pora wrócić do średniowiecza – ruszamy do Vannes.

Pięknie tam
Trzecie od końca zdjęcie intrygujące bardzo . Mam nadzieję , że te gwiazdy nie były przeszkodą w zrobieniu kilku więcej zdjęć z tego miejsca


Pozdrawiam
Piotr

piotrf napisał(a):Trzecie od końca zdjęcie intrygujące bardzo . Mam nadzieję , że te gwiazdy nie były przeszkodą w zrobieniu kilku więcej zdjęć z tego miejsca

Panujące wewnątrz ciemności w połączeniu z zakazem fotografowania skutkowały w porzuceniu wszelkich prób z mojej strony. Co do zewnętrznej strony - hmm... zadowoliłem się jedną fotką, skupiając się bardziej na kamerze.
Na swoje usprawiedliwienie powiem, że trochę to sobie odbiłem w analogicznym, a bardziej znanym miejscu. W Irlandii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Droga wiedzie w pobliżu północnych brzegów rozczłonkowanej i usianej wysepkami zatoki Morbihan, co po bretońsku znaczy: Małe Morze. Gdybyśmy jechali tędy trochę wcześniej, powiedzmy jakieś dwadzieścia tysięcy lat temu, może ruszylibyśmy na skróty, przez głęboką na 120 metrów dolinę. Jednak od tamtego czasu poziom wody oceanu podniósł się znacznie i stąd dzisiejsza zatoka. W Vannes, które Bretończycy zwą Gwened, chcemy zobaczyć piękną starówkę. Coś nam jednak nie idzie i po zaparkowaniu samochodu w mieście, długo się kręcimy jak pies za własnym ogonem. Nie widać niczego specjalnie ładnego. Wreszcie trafiamy na zachowaną część murów miejskich i od razu wiele się zmienia. Potężne mury, wyposażone w grube baszty, musiały niegdyś stanowić przeszkodę trudną do zdobycia. W pobliżu Tour de Connetable, nad fragmentem dawnej fosy usytuowane są pięknie wyglądające budynki starych pralni, zaś przestrzeń pomiędzy murami a fosą wypełnia obecnie miły dla oka ogród.

Co więcej - dostrzegamy w oddali, już wewnątrz miejskich murów, na tyle wysokie, że wystające ponad nie, ulubione przez nas domy szachulcowe. Kierujemy się zatem wzdłuż fosy w interesującą nas stronę. Jak na złość, z nieba zaczyna spadać wilgoć. Nie ma jednak tego złego - decydujemy się przeczekać deszcz w lodziarni. Kiedy kończymy nasz lody, deszcz - zgodnie z oczekiwaniami - ustaje i wchodzimy do miasta po mokrym jeszcze bruku.

Tylko siadać przy czymś smacznym i kontemplować widoki...

FUX napisał(a):Tylko siadać przy czymś smacznym i kontemplować widoki...

Jedno z najładniejszych miast Bretanii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Kilka zdań tekstu do ostatnio zamieszczonych dwóch odcinków:

Pokonujemy - krótki od tej strony - labirynt wąskich uliczek, trafiając w samo serce miasta. Błyskawicznie poprawiająca się pogoda, słońce wygrywające z rozpędzanymi przez wiatr obłokami, wyciągają na ulice wielu takich jak my, spragnionych pięknych widoków. Trzeba było zwiedzać w deszczu, byłoby luźniej. Jasne, że żartuję. Cieszymy się, że promienie słońca wyciągają kolory, układają coraz bardziej wyraźne cienie na gzymsach, wnękach - trudno oderwać wzrok od kolejnych kondygnacji kamieniczek, gdzie co jedna wyższa, wysunięta jest bardziej nad ulicę tak, że górne niemal stykają się ze sobą. Trzynastowieczna katedra św. Piotra stanowi zaledwie tło dla prawdziwego piękna tej zabudowy; przyznajemy, że w naszych oczach Vannes jest najpiękniejszym miastem Bretanii.

Niegdyś było stolicą galijskiego plemienia Wenetów, podbitych dopiero przez Juliusza Cezara w I stuleciu naszej ery, w IX wieku pod panowaniem bretońskiego bohatera Nominoe stało się ośrodkiem zjednoczenia kraju, zaś w roku 1532 to właśnie tutaj proklamowano unię Księstwa Bretanii oraz Francji, co kończyło definitywnie samodzielny byt polityczny. Historia Bretanii w pigułce...

Franz napisał(a):

PICT0017.JPG

Kapitalnie utrzymane nabrzeże.

Pięke miasto i takie kolorowe w porównaniu do środkowej i północnej Anglii , gdzie dominuje czarny , ciemnobrązowy i ciemnozielony kolor


Pozdrawiam
Piotr

Paulka napisał(a):PICT0017.JPG

Kapitalnie utrzymane nabrzeże.

To masz na myśli?

piotrf napisał(a):Pięke miasto i takie kolorowe w porównaniu do środkowej i północnej Anglii , gdzie dominuje czarny , ciemnobrązowy i ciemnozielony kolor

Te angielskie też mi się podobają:



Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):
To masz na myśli?



Pozdrawiam,
Wojtek

Dokładnie