Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

Dziękuję, znalazłam. To dobrze, że nie ma dużo tekstu.
A ścieżki celników, z tego co wywnioskowałam, w sam raz dla mnie. W przeciwieństwie do Twoich Górskich szlaków.
Dlatego lubię czytać Twoje relacje bo fajnie jest pooglądać miejsca z innej perspektywy. Nawet jak pojadę np. na Korsykę to i tak nie zobaczę tego co Ty . Dlatego nie przywitam się z Cerberem, nie zobaczę pumy i Psiej głowy i tym podobnych tworów, chyba że widać je z drogi. Niestety nie wspinam się. No chyba, że autem a jak wiadomo nie wszędzie da się wjechać. I na szczęście…
Mam ostatnio (oj nie tak ostatnio…jak te czas leci) inne priorytety. Ale nie ukrywam, że najlepsze połączenie, jak dla mnie, to morze/ocean i góry/urwiska. I to cieszy najbardziej a przecież o to chodzi. To ma być przyjemność. Wiem, że w górach jest pięknie – oprócz widoków - zapamiętałam, że jest cicho jak pod wodą.
Ale wszelkie kręte górskie wąskie drogi, takie serpentyny, agrafki, przyczepione z jednej strony do skały, a najlepiej wiszące wysoko… to jest to… i jeszcze z widokiem na morze oczywiście. Ostatecznie może być kanion Moraca.

Dotarłam do Capu Rossu i tam zostanę.
Muszę zrobić przerwę bo potem trudno wrócić do rzeczywistości.
Może w międzyczasie coś nowego tutaj pojawi się.
Pozdrawiam
Ewa

ewka napisał(a):Ale nie ukrywam, że najlepsze połączenie, jak dla mnie, to morze/ocean i góry/urwiska.

Jest coś magicznego w poziomicy zero.

ewka napisał(a):Dotarłam do Capu Rossu i tam zostanę.

Wspaniałe miejsce.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tekst do zamieszczonych wcześniej odcinków z samymi fotkami:

Nadeszła pora, by definitywnie zacząć się wycofywać z tego najbardziej na zachód wysuniętego skrawka Bretanii i zarazem całej Francji. Obieramy kierunek południowo-wschodni, nadal trzymając się w miarę blisko wybrzeża. Kolejny przystanek wypada w Pors-Poulhan, gdzie najpierw zaglądamy do portu zamkniętego w małej zatoczce, a następnie bez trudu odnajdujemy megalityczną krytą aleję grobową, czyli rodzaj dolmena, przedłużonego o wiodący do niego korytarz. Dalej wybrzeże skręca stopniowo na południe i tak też wiedzie nasza trasa. Zamieszczone w książce, opisującej ścieżkę celników, zdjęcie fantastycznej formacji skalnej zachęciło nas do odszukania fragmentu kamiennego wybrzeża St-Guenole, a dokładniej jednej konkretnej skały. Nazywana hipopotamem, swoim jakby wydłużonym pomarszczonym pyskiem na wystającym z podłoża karku przypomina mi znanego z amerykańskiego serialu kosmitę imieniem Alf. Rzeczywiście, natura potrafi zadziwić swoją fantazją. Zbliża się powoli wieczór, zatem niczego więcej już dziś zwiedzać nie będziemy, a ostatnie chwile dnia spędzamy na spacerze po urokliwym wybrzeżu. Wieje dosyć silny wiatr, co chyba w tym rejonie nie jest rzadkością i raz za czas rozbryzgi fal sięgają nawet do nas. Zatrzymuję się na chwilę, zwracając twarz w stronę oceanu. W dali, niezbyt wyraźnie widoczna, mała latarnia na prawie niezauważalnej skale, która tylko chwilami pojawia się ponad morskimi grzywami. Jeszcze dalej Wyspy Szczęśliwe, na które odchodzą dusze zmarłych. Żywy człowiek ich nie znajdzie. Podobno kiedyś załoga jednego statku tam dotarła. Marynarze przeżyli najszczęśliwsze dni swego życia, ale po miesiącu zdecydowali się na powrót do stałego lądu. Kiedy dopłynęli do brzegów Bretanii, okazało się, że w tym czasie upłynęło kilkaset lat, a gdy tylko dotknęli stopą lądu, rozsypali się w proch...

Mapka przejazdów do ostatnio zamieszczonych odcinków.



A - Guingamp
B - Landevennec
C - Locronan
D - Pointe du Van
E - Pors-Poulhan
F - St-Guenole
G - nocleg

Chyba napytam sobie biedy,ale napiszę - Locronan tak mnie urzekł że zepchnął w dół "top listy" wiele miasteczek- w tym kilka chorwackich

Pozdrowionka

CROberto napisał(a):Chyba napytam sobie biedy,ale napiszę - Locronan tak mnie urzekł że zepchnął w dół "top listy" wiele miasteczek- w tym kilka chorwackich

U mnie też Locronan wysoko się plasuje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Witam
Wojtek cieszę się, że ruszyłeś dalej (a w zasadzie to z powrotem…)
Czy południe Finistere nie podobało się tak jak północ?

Po wypowiedzi CROberto widzę że mogę liczyć na jakąś listę czy podsumowanie wrażeń.
Jestem pod wrażeniem tempa i ilości zobaczonych miejsc. Choć nie wiem co było dalej... ?
A na razie
Dla wszystkich CRO… i innych czytelników
Wesołych Swiąt

Pozdrawiam
Ewa

ewka napisał(a):Czy południe Finistere nie podobało się tak jak północ?

Najpiękniejszy - moim zdaniem - jest Crozon.

ewka napisał(a):Po wypowiedzi CROberto widzę że mogę liczyć na jakąś listę czy podsumowanie wrażeń.

A nie, ja list nie tworzę. Zwykle mówię coś w rodzaju: jeśli miałbym stworzyć najlepszą setkę, to dane coś by się w niej znalazło.
Ale nigdy żadnej setki nie utworzyłem.

ewka napisał(a):Dla wszystkich CRO… i innych czytelników
Wesołych Swiąt

Dziękuję bardzo.

Wiele Dobrego,
Wojtek

Dzień dziesiąty

Trochę marudzimy rano – jakoś nie spieszno nam opuścić kemping Lechiagat w Guilvinec na skrajnie na południu położonym fragmencie ostatniej z trzech wypustek potrójnego półwyspu. W końcu jednak przychodzi pora, by rozpocząć dzień i wyruszyć w trasę. Pierwszy przejazd jest stosunkowo krótki – niewiele ponad dwadzieścia kilometrów. Dla odmiany w porównaniu z poprzednim dniem, spędzonym całkowicie w miejscach mało zadeptanych, czy wręcz bezludnych, dziś kierujemy się do całkiem sporego miasta. Quimper – w języku bretońskim Kemper – to kulturalna i artystyczna stolica regionu, przez niektórych nazywana po prostu duszą Bretanii.

Próbujemy się dostać jak najbliżej zabytkowego centrum, które zachowało bretońską zabudowę, tak jednak, by uniknąć płatnych parkingów. Wymaga to odrobinę kluczenia, tak że w końcu gubię kierunki świata, uwieńczone jest jednak sukcesem i po chwili wyruszamy na zwiedzanie uroczej starówki, pełnej szachulcowych, kilkupiętrowych domów, a do tego często ładnie przyozdobionych.

Te miasteczka są niesamowite!!!

ally napisał(a):Te miasteczka są niesamowite!!!

Zgadza się. Kilka w zbliżonym stylu znalazłem też w Anglii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Porcelana obecna jest nie tylko na straganach rozstawionych w wąskich uliczkach, ale również na fasadach niektórych kamieniczek. Spacer prowadzi pod katedrę, której budowę rozpoczęto w XIII wieku, a ukończono trzy stulecia później. Z kolei wychodzimy poza mury, których grubość i wysokość, wraz z szeregiem baszt - z czego kilka naprawdę potężnych – pozwala docenić walory obronne miasta. Bea zaś jest zachwycona wielobarwnymi ogrodami pod samymi murami oraz na zboczach poniżej nich.

Wyjazd z Quimper okazuje się trudną do rozwiązania łamigłówką. Starym zwyczajem kieruję się na wyczucie, starając się kontrolować kierunki świata. Co mi się udaje opuścić miasto, ulica zakręca i ponownie wita nas Quimper – i ta sytuacja powtarza się parokrotnie. Najwyraźniej miasto próbuje nas zatrzymać dłużej, niż my to zakładaliśmy.

ally napisał(a):Te miasteczka są niesamowite!!!

... prawda ... piękne bardzo !

mariusz-w napisał(a):... prawda ... piękne bardzo !

Ładniej by wyglądały, gdybym wtedy umiał porządnie fotki pstrykać.

Pozdrawiam,
Wojtek

W końcu jednak udaje nam się pożegnać Quimper definitywnie, trafiając jednocześnie na właściwy kierunek. Przejazd trwa chyba krócej, niż zajęły nam kolejne próby wyjechania z kulturalnej stolicy regionu. O ile zostające w tyle miasto jest oddalone od oceanu, z którym łączy je długie i szerokie ujście rzeki Odet, to tym razem lądujemy znów nad słoną wodą. Concarneau – po bretońsku Konk-Kerne – ulokowane jest na południowym wybrzeżu Finistere. Wzmiankowane po raz pierwszy w dokumencie z X wieku, przez kilka stuleci mieściło się całkowicie na wyspie. Było doskonałym punktem obronnym, gdyż oprócz korzystnego położenia, posiadało od XIII wieku zachowane świetnie do dziś mury obronne. Obecnie znacznie się rozrosło, jednak magnesem dla turystów jest właśnie wyspa z obecną dzielnicą Ville Close, czyli Miasto Zamknięte. Parkujemy w pobliżu i spacerem udajemy się wzdłuż nabrzeża do zwodzonego mostu. Momentalnie wpadamy w tłok, ścisk i gwar. Rzeczywiście – bardzo popularne miejsce, naszpikowane knajpkami i sklepikami z pamiątkami. Kiedy na moment trafiamy chyba w oko cyklonu, nie możemy się nadziwić panującemu spokojowi. Ale już kilkadziesiąt metrów dalej porywa nas tłum turystów. Płyniemy jakiś czas z ich prądem, wpadamy w lokalne zawirowania, ale w końcu udaje nam się bezpiecznie dodryfować do bramy i zwodzonego mostu. Tłoczno było, ale… pięknie.