Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

(ciąg dalszy z poprzedniej strony)

Z Landevennec, położonego u nasady półwyspu Crozon, który zwiedziliśmy poprzedniego dnia przed wypadem na występy w Guingamp, udajemy się na południe, gdzie została nam ostatnia z trzech wypustek Bretanii, jakby najniższa z potarganej, falującej na wschodnim wietrze, monstrualnej wielkości flagi. Zanim skierujemy się na zachód, zatrzymujemy się w miasteczku Locronan. Nie ma tu może żadnego wybitnego zabytku, ale centrum wygląda tak, jakby czas zatrzymał się kilka wieków temu. Nawet samochodem ciężko podjechać - trochę krążymy, w końcu zatrzymuję wóz w pewnym oddaleniu od starówki, w ciągu kilku innych, parkujących samochodów. Prawe koła na chodniku, lekki przechył wozu; zanim wyjdziemy, studiujemy przewodniki. W tym czasie - dwa auta za nami - zatrzymuje się kolejne i wychodzi z niego czworo młodych ludzi. Patrzę w lusterko i oczom nie wierzę - jedna z pań rozgląda się dokoła, podczas gdy druga przykuca na chodniku, ściągając wcześniej majtki w dół. Co?! Tak po prostu - na chodniku?? Dopiero, kiedy wstaje i unosząc spódnicę, plasuje część garderoby na swoim miejscu, zostajemy dostrzeżeni. Ale bez paniki - widzę śmiech, chyba nawet bez zażenowania. Cóż, elegancja - Francja. Również kwitujemy zdarzenie śmiechem - co możemy wiedzieć my, ze wschodniej Europy?..

Wyruszamy na spacer w miasteczko - jest rzeczywiście urocze. Nic dziwnego, że tutaj Polański kręcił niektóre sceny do filmu "Tess".

Franz napisał(a):
Wyruszamy na spacer w miasteczko - jest rzeczywiście urocze. Nic dziwnego, że tutaj Polański kręcił niektóre sceny do filmu "Tess".

Nic dziwnego ... pięknie jest i w klimacie .

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Nic dziwnego ... pięknie jest i w klimacie .

I - na szczęście - pogoda dopisała.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Kiedyś, jak bywałem na Śląsku, to znajomy, do którego jeździłem,
tłumaczył mi, że kolorowe futryny i ramy okien, jakie tam mają, wynikają z zapylenia, jakie tam panuje.
Ja byłem przyzwyczajony do tradycyjnych białych i tak mi to zapadło w pamięci,
że od razu, takie kolorowe okna, kojarzą mi się z jakąś hutą czy fabryką, jaka musi znajdować się gdzieś w pobliżu

Ja od kilkudziesięciu lat mam brązowe.

A we Francji wiele domów ma zielone bądź niebieskie. Kamienne domy z niebieskimi ramami okien, drzwiami, okiennicami - uwielbia Bea.

Pozdrawiam,
Wojek

Franz napisał(a):Ja od kilkudziesięciu lat mam brązowe.

... domy z niebieskimi ramami okien, drzwiami, okiennicami - uwielbia Bea.

No dlaczego brązowe ! ... czas by to zmienić !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):No dlaczego brązowe ! ... czas by to zmienić !

Pierwszy raz jakieś 30 lat temu. Mieszkałem w bloku z wielkiej płyty. Wszystkie ramy białe. Kiedy pomalowałem u siebie na brąz, niemalże wytykano mnie palcami. Rok później zaczęły sie pojawiać kolejne i wkrótce większość była już brązowa.

Lubię kontrasty - skoro ściany jasne, to obramowania ciemne.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wałęsamy się bez specjalnego celu, by po godzinie powrócić do samochodu i zapuścić się w ostatnią już wypustkę mocno rozczochranej linii brzegowej Końca Świata. Suniemy przez całą długość półwyspu, zatrzymując się na jego krańcu - Pointe du Van. Dokładniej rzecz biorąc, jest to północny jego cypel, bardziej zerodowany, niż południowy Pointe du Raz. Wspólnie obejmują one leżącą pomiędzy nimi Baie des Trepassees, czyli Zatokę Zmarłych. Podchodzimy w kilku miejscach na sam skraj klifu - zadziwiająco wygląda kilkoro wędkarzy na skalnej ostrodze znacznie poniżej nas; jakżeż oni tam się dostali?!

A może... wędkowali tutaj za życia?..

Widać małe latarnie ostrzegawcze na pojedynczych, rozrzuconych na oceanie skałach, ciągnących się w kierunku zachodnim, objętych wspólną nazwą Chaussee de Sein, co można by przetłumaczyć, jako Grobla Piersi, może Grobla Łona. Ale także Grobla Głębiny.

Dobrze również jest widoczny bliski cypel Raz ze stojącą tam latarnią morską. Tam już nie będziemy podjeżdżać, za to odszukamy źródło św. Teya oraz wzniesioną przy nim w XVII wieku kaplicę. Podobno jej dzwon sam z siebie zaczyna dzwonić ostrzegawczo na widok statków nazbyt się zbliżających do skalistego brzegu.

No i co dalej……………
Taka Bajka bez końca???

Witaj Wojtek
jestem pod wrażeniem
Przeczytałam całość w dwa dni z wypiekami na twarzy ( oczywiście z muzyką w tle). Teraz zaczynam śledzić wątki dodatkowe, które pojawiły się w trakcie opowieści.
CRO mnie nie zawiodło. Jak zwykle.
Szukałam o Bretanii, a nie jest to popularny kierunek. W końcu pomyślałam, że gdzie jak gdzie ale na CRO zawsze znajdowałam najciekawsze relacje z podróży po różnych krajach.
I miałam rację - Finistere też się znalazło.
Wygląda na to, że CROmaniacy mają inną wrażliwość.
Wojtek
Piękny opis ze zdjęciami i te mapki… Można przygotować podróż Twoimi śladami po Bretanii, ale także innych miejscach, w których byłeś. Fajnie się czyta jak od razu można zobaczyć to o czym piszesz.
Dobrze, że nie przerwałeś pomimo kilku momentów zwątpienia np. gdy napisałeś:
„Z moim podejściem do aktywnego zwiedzania, tak mocno kontrastującym z gustami zdecydowanej większości użytkowników tego forum, czuję się, jakbym walił głową w mur. Chociaż może lepszym porównaniem byłby głos wołającego...”
I właśnie o to chodzi, dlatego tyle osób czyta „Podróże Wojtka eF”
I jeszcze dlatego:
„Ba! Ale w tej relacji nieodłącznie wystąpi ten sam, co zawsze, sposób na życie.
Żadnych knajp, żadnych pensjonatów - spanie w namiocie na kempingu oraz w samochodzie "na dziko". Ot, zaspokajanie ciekawości swiata metodą low-budget.”
W CRO lubimy spędzać czas jak Janusz Bajcer, ale inne kraje traktujemy jak Franz. Przynajmniej ja.

Te ostatnie trzy posty z zdjęciami to jest właśnie to. Tak ja sobie wyobrażam Finistere. Dokładnie takie klimaty. I to wszystko chciałabym zobaczyć. Urwiska, latarnie morskie, wiatr i wzburzony ocean…
Dziękuje Wojtku za piękne ilustrowane opowieści! I czekam na następne.

Ale Ale Co było dalej ????

Pozdrawiam
Ewa
[quote][/quote]

ewka napisał(a):Piękny opis ze zdjęciami i te mapki… Można przygotować podróż Twoimi śladami po Bretanii, ale także innych miejscach, w których byłeś. Fajnie się czyta jak od razu można zobaczyć to o czym piszesz.

Dziękuję Ci za takie miłe słowa.

ewka napisał(a):Ale Ale Co było dalej ????

Kiedyś mi bardziej zależało na tym, by ktoś przeczytał to, co - pokonując swój pisowstręt - jakoś tam przelewam na klawiaturę. Ale pewne wydarzenie spowodowało, że teraz mam inne priorytety.
Niemniej, skoro jest zainteresowanie, to pociągnę wątek dalej. Mimo, że już byłem przygotowany do ruszenia innego tematu, który do tej pory zaledwie zasygnalizowałem na forum.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rozumiem.
I czekam cierpliwie na dalszy ciąg.
Na pewno masz więcej zwolenników innych opowieści choćby tych o górach.
Ja jestem bardziej przyziemna, ale czytam i oglądam inne wątki też. Zwłaszcza wszystko o Francji ( i Korsyka –Oh) no i oczywiście Anglia-Walia.
Nawet o Dolomitach, choć nie na bieżąco.
Dziękuję za wszystkie wyprawy. Fajnie jest przenieść się do innego świata na jakiś czas.

„… ja jeszcze z Kapadocji, Rumuni, Dolomitów itd. nie wyszedłem.... a Wojtek już z Cypru na Korsyce !!!
Jak tu za nim nadążyć ...?
„Nogi ....... to znaczy oczy bolą !!!” – jak powiedział Mariusz-w

ale to bardzo przyjemne ...

A przy okazji może pamiętasz tytuł książki o ścieżkach celników.

ewka napisał(a):Ja jestem bardziej przyziemna, ale czytam i oglądam inne wątki też. Zwłaszcza wszystko o Francji ( i Korsyka –Oh) no i oczywiście Anglia-Walia.

Francja to mój ulubiony kraj.

ewka napisał(a):A przy okazji może pamiętasz tytuł książki o ścieżkach celników.

Le sentier des douaniers en Bretagne.
Tekstu nie jest wiele, za to jest okraszona dokładnymi mapkami i zdjęciami.

Pozdrawiam,
Wojtek