Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

Ewa Zuber napisał(a):Jak zwykle piękne zdjęcia, które od razu zachęcają do odwiedzenia tego miejsca. Poza tym wspaniałe opisy, mapki - nic tylko skorzystać.

Już pisałem i podtrzymuję - w tym wątku są najgorsze fotki z wszystkich, jakie zamieszczam. Powinienem pojechać jeszcze raz i zrobić to porządnie.

Ale cieszę się, że tu zajrzałaś. Od pewnego czasuy nikt tu już nie zagląda.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Ale cieszę się, że tu zajrzałaś. Od pewnego czasu nikt tu już nie zagląda.

Zagląda, zagląda ... tylko się zasłuchał i zapatrzył na wrzosowiska i skalne mostki !

pozdrawiam.

Franz napisał(a): Od pewnego czasuy nikt tu już nie zagląda.

To zdanie nie opisuje prawdziwej rzeczywistości

Franz.

Zaglądam i czytam większość Twoich opowieści z fotkami w gratisie.
Nie lubię robić zdawkowych wpisów typu: jestem, pierwszy rząd, śledzę, drugi, piąty siedemnasty...

mysza73 napisał(a):jestem pewna, że jest tu wiele ukrytych osób .

Ja też - widzę to.
Od czasu do czasu dobrze jednak kogoś odkryć.

Odkryłem właśnie Ewę, Madzię, Agnieszkę i FUXa. Dziękuję

mariusz-w napisał(a):Zagląda, zagląda ... tylko się zasłuchał i zapatrzył na wrzosowiska i skalne mostki !

Ty to akurat jesteś chyba we wszystkich moich wątkach.
Muszę pomyśleć o jakiejś nagrodzie za wytrwałość i ciekawość świata...

Pozdrawiam,
Wojtek

Tak mnie fascynuje ta Bretania, że właśnie jestem na etapie tworzenia dla siebie mini przewodnika.
Autor : Wojtek - Franz.

Dzięki

Ewa Zuber napisał(a):Tak mnie fascynuje ta Bretania, że właśnie jestem na etapie tworzenia dla siebie mini przewodnika.

Jeśli cokolwiek z tej relacji Ci się przyda - będzie wspaniale!.
Mnie też Bretania fascynuje. Nadal. Nie udało mi się jaj piękna na fotkach właściwie uchwycić; może kiedyś uda mi się tam zawitać ponownie...

Pozdrawiam,
Wojtek

Całe popołudnie i wieczór upływa nam w ten sposób. Po zakończonej imprezie tłum wypływa na ulice Guingamp. W zasadzie powinniśmy podążyć od razu w stronę samochodu, jednak zatrzymuje nas jeszcze na chwilę panująca wokół atmosfera. Knajpki zapełniają się do tego stopnia, że trudno szpilkę wcisnąć. Wszędzie można zobaczyć wykonawców, którzy przed chwilą przewijali się przez obie sceny - teraz siadają przy stolikach, a nawet na chodnikach i ulicach, czasami chwytając za instrumenty, by przez chwilę coś zagrać, a potem sięgają po donoszone w błyskawicznym tempie kolejne kufle złocistego napoju. Tu ówdzie widać również pijących wino, jednak piwo zdecydowanie króluje. Przechodzimy się od knajpki do knajpki, przystając, by rzucić okiem z bliska na ludowe stroje, napełnić uszy wyrywającymi się raz po raz dźwiękami celtyckiej muzyki, podsłuchać języki, którymi artyści się posługują.

W końcu przychodzi czas odjazdu. Z żalem - bo impreza na ulicach miasta trwa nadal - opuszczamy Guigamp i przez dłuższy czas jedziemy tą samą trasą, co wcześniej. W końcu przerwaliśmy zwiedzanie rozczapierzonego, potrójnego półwyspu, więc trzeba powrócić do znajomych stron. W pobliżu nasady środkowej, najmniejszej wypustki zbaczamy z szosy i wspinamy się na łagodnie nachylone wzgórza. Zatrzymujemy się w pobliżu najwyższego szczytu Bretanii - Menez Hom. Szczytu… ciekawie to zabrzmiało. Ogromna, prawie płaska przestrzeń, po której hula z gwizdem wiatr. W dole mrugające światełka licznych latarni morskich. Jest ciemno, więc bez pstrykania fotek podziwiamy po prostu światła leżących wokół miejscowości oraz te, pulsujące na lekko odcinającej się od lądu linii brzegowej. Skończył się kolejny dzień naszej bretońskiej przygody.

Franz napisał(a): Przechodzimy się od knajpki do knajpki, ...

... też tak kiedyś lubiłem wędrować !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a): Przechodzimy się od knajpki do knajpki, ...

... też tak kiedyś lubiłem wędrować !

Moment! Nie zrozum mnie źle!
Myśmy tam nie pili w tych knajpach! Miałem w bliskiej perspektywie jazdę...



Pozdrawiam,
Wojtek

Cześć Franz!
"Bretania tajemnicza. W krainie Celtów i templariuszy" - to moja lektura na najbliższy czas.Mam nadzieję, że będzie równie ciekawa jak Twoja opowieść.
Miłego dnia
Ewa

Ewa Zuber napisał(a):"Bretania tajemnicza. W krainie Celtów i templariuszy" - to moja lektura na najbliższy czas.Mam nadzieję, że będzie równie ciekawa jak Twoja opowieść.

Nie znam tej książki, ale jestem spokojny, ze będzie o wiele, wiele ciekawsza.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):

mariusz-w napisał(a):Moment! Nie zrozum mnie źle!

Dzień dziewiąty

Rano zjeżdżamy z najwyższego punktu Bretanii do najniższego, czyli po prostu nad morze, a konkretnie do Landevennec. To jedno z najważniejszych miejsc dla bretońskiej tożsamości. Tu w V wieku św. Guenole założył opactwo, które przez stulecia koncentrowało myśli i utrzymywało niewidzialne więzi kulturowe Bretończyków, mimo iż w IX wieku Ludwik Pobożny wymusił zmianę reguły celtyckiego św. Colombana na regułę św. Benedykta. Opactwo było na przestrzeni dziejów wielokrotnie niszczone i do dziś bardzo niewiele z niego pozostało. Kilkadziesiąt lat temu wybudowano nowe opactwo na wzniesieniu powyżej historycznych ruin i to właśnie ono, jako pierwsze, rzuca nam się w oczy ponad szerokim zakolem ujścia rzeki Aulne. Podjeżdżamy do pozostałości dawnego Landevennec, ale rzeczywiście - trzeba uruchomić wyobraźnię, gdyż zmysł wzroku ciężko tutaj nasycić. Bardziej frapuje mnie ustawiony na kolumnie Chrystus Ukrzyżowany, prawie niewidoczny pośród otaczających go, wysokich palm. Palmy w Bretanii? No tak, skoro w Irlandii rosną, to dlaczego nie tutaj, bardziej na południe?..