Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

FUX napisał(a):Bajka...

mariusz-w napisał(a):Przecudnie !

Obok okolic Menez Ham - to najpiękniejsze miejsca Bretanii.

Pozdrawiam,
Wojtek

Pięknie w tej Bretanii ,

ale ja chyba z Twojej Francji wybieram Prowansję ,
tam jest więcej słońca .

mysza73 napisał(a):Pięknie w tej Bretanii ,

ale ja chyba z Twojej Francji wybieram Prowansję ,
tam jest więcej słońca .

Bo Prowansja piękna jest.

Bretania ma atlantycki klimat. Ale całe południe jest na ogół słoneczne. Nie tylko Prowansja - na przykład ponad stumetrowej wyskości wydma.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Zatem Bretania, do której pojedziesz, może być już zupełnie inną Bretanią.

To w takim razie trzeba założyć bardziej impresjonistyczne do niej podejście

Franz napisał(a):przyjmij ode mnie serdeczne gratulacje

W imieniu całej naszej społeczności rodzinnej - dziękujemy bardzo

A tak poza tym - to kusisz ta Francją, chociaż to pewnie powinnam napisać w innej - bardziej "Małej" Twojej relacji

pozdrawiam

Tymona napisał(a):A tak poza tym - to kusisz ta Francją

Bo to piękny kraj oferujący atrakcje każdego rodzaju.

Tymona napisał(a):A tak poza tym - to kusisz ta Francją, chociaż to pewnie powinnam napisać w innej - bardziej "Małej" Twojej relacji

Cieszę się, że Cię czytam - gdziekolwiek zaglądniesz.

Pozdrawiam,
Wojtek

Rzucamy ostatnie spojrzenia na Wyspę Kapucynów - akurat przepływa za nią żaglowiec pod wypełnionymi wiatrem, pełnymi żaglami - po czym zachodnim wybrzeżem przejeżdżamy do nasady cypla, czyli do miejsca, gdzie zaczyna się skrajna zachodnia część półwyspu. W niewielkiej wiosce Camaret zatrzymujemy się tylko na krótką chwilę, by rzucić okiem na sporej wielkości kaplicę Notre-Dame-de-Rocamadour z XVI wieku oraz na Wieżę Vaubana, której budowę rozpoczęto w 1690r, a która już cztery lata później - jeszcze nawet bez dachu, ale wyposażona w dziewięć dział - broniła portu przed atakiem angielsko-holenderskim.

Następnie docieramy do najdalej na zachód wysuniętej partii półwyspu Crozon, mającej formę lekko tylko wklęsłej zatoki Pen-Had pomiędzy cyplami Toulinguet na północnym końcu i Pen-Hir na południowym. Pośrodku znajdują się Alignements de Lagatjar - rzędy megalitycznych menhirów, na które składają się 143 podłużne głazy. Większość została w średniowieczu przewrócona przez bogobojny lud, później części przywrócono wertykalną formę i obecnie 84 kwarcytowe głazy przypominają o prehistorycznych wierzeniach.









Zaledwie dwa kilometry dalej na południe znajduje się Pointe de Pen-Hir - skalisty cypel, o którym mówią, że nie chciał się skończyć. Lekkim łukiem, zakręcając w prawo, a więc na zachód, wybiegają od niego w morze kolejne skały objęte wspólną nazwą Les Tas de Pois - Sterty Grochu. Dokąd biegną? Przecież to Finisterre - Koniec Świata, koniec ziemi... Dalej już tylko Wyspy Szczęśliwe...

Franz napisał(a):

Jak nie słońce w oczy, to porywisty wiatr ... zawsze "pod górkę" !

pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Jak nie słońce w oczy, to porywisty wiatr ... zawsze "pod górkę" !

A o ekwilibrystyce fotografa nawet nie pomyślałeś!


Poza tym - jaki wiatr? Jaki wiatr?
Tutaj - to jest wiatr:



Pozdrawiam,
Wojtek

Wracamy do samochodu i kontynuujemy objazd rozczapierzonego na wszystkie strony świata półwyspu. Po słabiej wcinającej się w ląd zatoce Pen-Hir następuje objazd kolejnej - Anse de Dinan - po trzech czwartych pełnego okręgu. Zatrzymujemy się już na południowej, ostatniej z trzech wypustek Crozon. Jej najbardziej na zachód wysunięty cypel, to Pointe de Dinan. Podobnie, jaki i poprzednich miejscach, witają nas wielobarwne, gęste dywany. W kierunku południowym rozciąga się widok aż po Kozi Cypel, na północnym zachodzie wystają z oceanu Sterty Grochu z profilu, a my podchodzimy na sam skraj cypla Dinan.













Stając na stromym stoku, podciętym niżej pionowym klifem, widzimy w końcu to, po co tu przyjechaliśmy - wspaniały, prawie idealnie okrągły łuk skalny w przewężeniu poszarpanego, pociętego morskimi grotami skrawka lądu.

Tak jak poprzednio podziwialiśmy Wyspę Kapucynów połączoną z kontynentem kamiennym mostem, tak i w tej chwili zdaje się, że to też wyspa, też połączona z lądem za pomocą mostu. Tyle tylko, że budowniczym tego arcydzieła jest sama natura. Chateau de Dinan, czyli Zamek Dinan - tak bywa nazywane to miejsce, mimo iż żadnego zamku tutaj nie ma. Ludziom jednak takie właśnie skojarzenia się nasuwały i trudno się temu dziwić.







Sycimy wzrok fascynującą urodą tego cudu natury, po czym wycofujemy się w bardziej bezpieczny teren. Znowu zatapiamy spojrzenia w kolorowych arrasach - zaczyna we mnie kiełkować pomysł na ogród przy domu, pomysł, który w zbliżonej formie zrealizuję po powrocie - i żegnamy się na razie z wybrzeżem. Nie mamy już dzisiaj więcej czasu na wspaniałości natury; jeszcze wrócimy na Koniec Świata, ale teraz już musimy się pospieszyć, by zdążyć na umówioną randkę.

Mapka przejazdów do kilku ostatnio zamieszczonych odcinków.



A - Camaret-sur-Mer
B - Pointe des Espagnoles
C - Pointe des Capucins
D - Alignements de Lagatjar
E - Pointe de Pen-Hir
F - Pointe de Dinan

Zostawiamy przepiękny i urozmaicony półwysep Crozon i wyruszamy do Guingamp. Odkryty zupełnym przypadkiem festiwal, którego finał ma się odbyć dzisiejszego popołudnia stanowi dla nas nieodparty magnes. Bez niespodzianek na trasie docieramy do miasta. Tym razem zaparkowanie nie jest takie łatwe, ale w końcu jakieś wolne miejsce, niezbyt odległe od centrum, udaje się nam znaleźć. Zostawiamy wóz, zmierzając na spotkanie z muzyką. Mnie najbardziej zależy na występach grup celtyckich, które zjechały z różnych rejonów Europy. Tymczasem pan w kasie oświadcza, że bilet wstępu na tańce bretońskie wynosi piętnaście euro od głowy. Miałem nadzieję na odrobinę mniejszy wydatek, a poza tym - bretońskie? Waham się i próbuję uszczegółowić moje wymagania.

- Zespoły szkockie, irlandzkie?
- Tak, tak, wejściówka kosztuje 15 euro.
- Ale to na tańce bretońskie?
- Tak.
- A... gdzie te grupy z importu?
- Też tutaj. Obie sceny zawarte w cenie wejściówki.

To zmienia postać rzeczy. Wchodzimy.

Znalezienie wolnego miejsca okazuje się niełatwym zadaniem. Tuż po tym, jak nam się udaje z nim uporać, stwierdzam, że kończy mi się kaseta w kamerze, a znacznie więcej czasu poświęcam na nagrywanie kamerą, niż pstrykanie fotek aparatem. Muszę zatem pójść do samochodu, ale czy wejdę z powrotem? Bea uczy się zdania po francusku, wyjaśniającego, dlaczego miejsce obok niej jest zajęte, po czym wyskakuję dokonać zamiany kasety. Negocjacje przy wejściu okazują się łatwiejsze niż przypuszczałem i wkrótce zasiadam z nowym zapałem do nagrywania.

Muzyka i tańce bretońskie bardzo nam się podobają, niemniej wciąż intryguje mnie równoległa część imprezy. Grupy na scenie zmieniają się co kilkanaście minut, a kiedy następuje dłuższa przerwa, wyruszamy na poszukiwania drugiej sceny. Zadanie nie jest trudne i po chwili zasiadamy na drugiej widowni - tu jest łatwiej o miejsca. A towarzystwo na scenie międzynarodowe. Również z Hiszpanii dotarło kilka grup - między innymi z Asturii i Galicji. Tu też nie sama muzyka, bo czasem uzupełniona o tańce. Podobnie, jak na pierwszej scenie, całość odbywa się pod rozpiętą w górze flagą Bretanii.

Jak zwykle piękne zdjęcia, które od razu zachęcają do odwiedzenia tego miejsca. Poza tym wspaniałe opisy, mapki - nic tylko skorzystać.
Dzięki