Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

weldon napisał(a):Na statku nie drażnij kapitana, kucharza i człowieka z nożem ...

Podchodziliśmy z należnym respektem do tych panów.

Pozdrawiam,
Wojtek

Opuszczamy fort i objeżdżamy zatokę Anse de Bertheaume. Po jej drugiej stronie, dokładnie u wylotu przesmyku Goulet de Brest, widać północną wypustkę półwyspu Crozon o bardzo urozmaiconej linii brzegowej. Tam zamierzamy dotrzeć, ale na razie zatrzymujemy się na cyplu Petit Minou, gdzie znajduje się jedna z sytemu latarń morskich, ułatwiających dopłynięcie do Brestu. Ostrzega również przed niebezpieczeństwem, jakie stanowi Plateau des Fillettes - podwodna, skalista mielizna. Marynarze używają sformułowania: Kotek się rumieni, gdy pokrywa Dziewczyny. Skąd takie hasło? Otóż - Minou to kotek, a fillettes to dziewczyny.







Spacerujemy chwilę po plaży rozciągającej się u stóp latarni, po czym wracamy do samochodu i jedziemy do starego i nadal jednego z najważniejszych portów Francji. Brest. Nie mamy zamiaru go zwiedzać - zrównany z ziemią w czasie II wojny światowej, został odbudowany jako nowoczesne i niezbyt ładne miasto. Zatrzymujemy się jedynie na moment, przejeżdżając pod potężnymi murami Chateau de Brest - najstarszego na świecie, wciąż użytkowanego obiektu militarnego. Usytuowany przy jednej z największych red świata liczy sobie 1700 lat. Oczywiście, z pierwotnego kształtu, nadanego mu przez Rzymian, do dziś nic nie przetrwało, ale i tak zadziwia, że ogromny fort Vaubana przetrwał wyniszczające naloty z czasów ostatniej wojny.







Przekraczamy długim mostem ujście rzeki Elorn i kierujemy się do Daoulas.

Mamy zamiar zwiedzić tamtejsze opactwo z wystawą "Wikingowie w Europie". Parkujemy pod murami i wchodzimy do kościoła, który pochodzi z XII wieku. Cztery stulecia później przebudowano go w stylu gotyckim, jednak w XIX wieku nadano mu ponownie - być może zbliżony do oryginalnego - kształt bryły romańskiej. Z uwagi na świetną akustykę w kościele często odbywają się tutaj koncerty zarówno muzyki poważnej, jak i tradycyjnej bretońskiej. Teraz jednak w trzynawowej świątyni urządzono wystawę, gdzie naszą uwagę najbardziej przyciągają ozdoby ze złota i srebra. Zorganizowano również wioskę Wikingów z ludźmi w odpowiednich strojach, którzy udają, że żyją w tamtej epoce.

Przechodzimy do częściowo tylko zachowanych krużganków - ustępują wielu innym, ale stwarzają charakterystyczny nastrój. W ich bezpośrednim pobliżu trafiamy też na źródło i kaplicę NMP; przytoczę pełną nazwę: Notre-Dame-des-Fontaines.













Zbliża się wieczór, a następny dzień musimy podzielić na dwie części - już tylko jedną możemy poświęcić na zwiedzanie, gdyż popołudnie chcemy spędzić przy muzyce. Nie ma więc czasu do stracenia - musimy dziś dotrzeć na półwysep Crozon, zatem tylko na moment zatrzymujemy się w le Faou, usytuowanym w miejscu najgłębszego wcięcia olbrzymiej zatoki Brestu. Krótki spacer pozwala nam na przyjrzenie się interesującym budynkom, które mino kamiennej konstrukcji, oprócz dachów o drewnianych dachówkach, posiadają fasady również zbudowane z tego samego materiału. Zaiste, intrygująco się to przedstawia.





Teraz już bez przystanków ciągniemy na zachód, do Camaret-sur-Mer. Na kempingu przeziębiona Bea przygotowuje placki ziemniaczane, a ja muszę ją pocieszać, że odrobinę przypalone też będą mi smakowały. Rzeczywiście, nie są wcale złe. Kończymy ten dzień bez nadmorskich spacerów o zmierzchu, mając nadzieję, ze pogoda nazajutrz pozwoli nam docenić najpiękniejsze bretońskie krajobrazy.

weldon napisał(a):Gdy słońce było bogiem?

Mam książkę pod takim tytułem. Kosidowskiego.

weldon napisał(a):Ale, ogólnie, przyjazny naród

Zapewne.
Bretończycy i nie tylko oni - sporo się swego czasu od nich wycierplieli.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):To pewnie kwestia odpowiedniego podejścia, bo u nas faktorie handlowe zakładali i nawet granic razem z naszymi przodkami bronili

Handel i rozbój traktowali jako dwie równorzędne formy prowadzenia interesu.
Przy czym, u nas to chyba bardziej Waregowie niż Wikingowie bywali.

weldon napisał(a):No i Mieszko im Świetosławę oddał za żone ichniego króla.
Widać bardziej im słowiańska uroda pasiła, skoro u nas tak panien nie rzezali

Zresztą, podobno, sporo nam zawdzięczają

Według niektórych teorii, dosyć przekonywujących, watażka imieniem Mieszko miał skandynawskie pochodzenie. Nic dziwnego, że związki utrzymywał.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):A to zwykła bujda na resorach.
Akurat byśmy się podporządkowali jakiemuś skandynawskiemu watażce i dali mu prowadzić do walki :/

Jak Waregowie do nas przyszli, to już państwowość od dawna mieliśmy,
a to jakieś faszystowskie historyki wymyśliły, na bazie Dagome Iudex i Dago (Dagoberta)
w odpowiedzi na nasze badania nad Słowianami z Łużyc, że u nas państwo to z importu było

W kontekście teorii Darwina jest mi zupełnie wszystko jedno, czy pierwszy historyczny władca z dynastii Piastów miał korzenie słowiańskie, czy skandynawskie, by nie rzec germańskie.

Pierwszy raz o takiej możliwości słyszałem ponad 20 lat temu i wtedy kładłem ja pomiędzy bajki. Ale skoro polscy historycy dopuszczają tę teorię na zasadzie równoprawności, a za naszą wschodnią granicą taka zaszłość historyczna miała miejsce, to i ja nie mam podstaw, by tkwić w twardo słowiańskiej dumie.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Jednym słowem, jednoczyliśmy Europę na długo przed Schumannem, co, niewątpliwie,
wpływa dziś na możliwość poczytania i pooglądania twoich relacji

Dla mnie ważniejsze jest, że te kilkaset tysięcy lat temu, po zejściu z drzewa, zdecydowaliśmy się w końcu na turystykę i wyruszyliśmy z Afryki podziwiać świat.

Co do Rusi, też masz sprecyzowane poglądy na pochodzenie ich pierwszych władców?

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Podobno wyprostowaną sylwetkę zawdzięczamy nie temu, że zeszliśmy z drzewa, tylko temu, że ...
do wody uciekaliśmy przed niebezpieczeństwem i, na tej głębszej, musieliśmy na palcach stać

Dla mnie woda oznacza niebezpieczeństwo.

Pozdrawiam,
Wojtek

weldon napisał(a):Cóż, ostatnio teoria o jednej Ewie podważana jest przez teorię wielokolebkowego,
równoległego powstawania gatunku homo sapiens, więc, prawdopodobnie,
w grę wchodzą również tereny położone w głębi lądu, a wiec na pewno również teren górzyste

Ileż słuszności jest zatem w powiedzeniu, że "najstarsi górale czegoś nie pamiętają"...

Pozdrawiam,
Wojtek