Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

Tymona napisał(a):dolmeny jakoś nie chcą dać się zapamiętać- do dzisiaj

A mnie w pamięci dolmeny utkwiły wiele lat wcześniej, niż menhiry.

mariusz-w napisał(a):

Franz napisał(a):Wciśnięty między skały, kolorem prawie się od nich nie różniący, maleńki domek z kamienia.

Świetnie wymyślone, super wykonane ... rewelacyjne miejsce !

Nastrojowe...

Pozdrawiam,
Wojtek

Dzień siódmy

Ranek wita nas typową dla Bretanii, zmienną pogodą. Dziś opuszczamy północne wybrzeże - jesteśmy na styku kanału La Manche i Oceanu Atlantyckiego - i ruszamy na południe. Francuski koniec świata składa się z trzech ostróg, rozdzielonych głębokimi i wąskimi zatokami, a my znajdujemy się właśnie na najbardziej na północ położonej, zakończonej przylądkiem św. Mateusza. Do niego się teraz kierujemy, zatrzymując tylko na chwilę w rybackiej wiosce le Conquet. Wśród charakterystycznych dla tego rejonu kamiennych domów naszą uwagę przyciąga jedynie knajpa z jednookim piratem na szyldzie - poza tym nic ciekawego tu nie widać. Zatem już po chwili dojeżdżamy do naszego pierwszego celu tego dnia - Pointe de St. Mathieu.

Cypel jest naturalnym strażnikiem drogi morskiej, wiodącej do jednego z ważniejszych portów nie tylko Bretanii, ale również Francji - Brestu. Już z daleka widać przedziwny konglomerat zabudowań dawnych i stosunkowo świeżych, ale jakoś nam to nie psuje kompozycji. Okrągła latarnia morska oraz kanciasty semafor kontrastują z ruinami opactwa "Saint-Mathieu fin de terre" (św. Mateusza na końcu świata) oraz kaplicą Notre-Dame-de-Grace - zarówno formą, jak i barwą. Obchodzimy kompleks dookoła, zaglądając na urwiste wybrzeże, gdzie kolorowe skały uzupełniają paletę barw, zaś daleko, na horyzoncie ciemniejszymi plamami kładą się na morzu malutkie wysepki, objęte wspólną nazwą Chaussee des Pierres Noires - Ulica Czarnych Kamieni.













Wracając, zaglądamy do ruin opactwa. Dawno, dawno temu bretońskich marynarzy, na których okręcie przebywał św. Mateusz ewangelista, zaskoczyła tu potężna burza. Kilku z nich wyrzuciła na brzeg i tutaj pochowano apostoła. Jego czaszka stanowiła relikwię tak długo, aż nie zabrało jej morze. I jak tu wierzyć naukowcom i historykom, że nawa pochodzi zaledwie z XIII wieku?..

Cóż, dziś też się rodzą święci

Który to Mateusz, bo mi żaden nie pasuje

weldon napisał(a):Który to Mateusz, bo mi żaden nie pasuje

Św. Mateusz apostoł i ewangelista. Taki, to raczej jeden był.

Pozdrawiam,
Wojtek

Tak przypuszczałem, tylko Wiki podaje dość odległe od tego miejsca jego prawdopodobnego zejścia.
No i przyczyny śmierci kompletnie inne.

Francuzi, z tego co pamiętam, lubili nadawać nazwy podnoszące znacznie rangę miejscowości.
Takie samo znaczenie miało przecież budowanie katedr, kościołów i relikwii.

Cóż, historia sobie, a najważniejszy jest biznes

weldon napisał(a):Tak przypuszczałem, tylko Wiki podaje dość odległe od tego miejsca jego prawdopodobnego zejścia.
No i przyczyny śmierci kompletnie inne.

No cóż, wiara nie ma nic wspólnego z rozumem. A że nawet góry przenosi, to cóż dziwnego, że i świętych.

weldon napisał(a):Cóż, historia sobie, a najważniejszy jest biznes

Biznes i polityka.

Pozdrawiam,
Wojtek

Już odliczam dni do bretońskiego wyjazdu, tylko... nie wiem, kiedy to będzie Ale że będzie, to wiem na pewno

pozdrawiam

Tymona napisał(a):Już odliczam dni do bretońskiego wyjazdu, tylko... nie wiem, kiedy to będzie Ale że będzie, to wiem na pewno

Zdaje się, że licznik musisz mieć pojemny.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):Zdaje się, że licznik musisz mieć pojemny.

Biorąc pod uwagę, że według jednych od XIII w a według innych jeszcze wcześniej cywilizacja europejska tam docierała, to i ja mam jeszcze trochę czasu

Tymona napisał(a):Biorąc pod uwagę, że według jednych od XIII w a według innych jeszcze wcześniej cywilizacja europejska tam docierała <...>

To też jeszcze jest kwestia punktu widzenia. Niektórzy są zdania, że cywilizacja nie tyle tam stopniowo docierała, co raczej była systematycznie niszczona...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): cywilizacja nie tyle tam stopniowo docierała, co raczej była systematycznie niszczona...

No i teraz zagwozdka, czy zachęcasz odwiedzić te tereny, póki dziewicze,
czy zniechęcasz, aby dziewiczymi pozostały ...

Ja wierzę, że Tymonie można zaufać

weldon napisał(a):No i teraz zagwozdka, czy zachęcasz odwiedzić te tereny, póki dziewicze,
czy zniechęcasz, aby dziewiczymi pozostały ...

Ja wierzę, że Tymonie można zaufać

Teraz, to już nikt jej celowo nie wyniszcza. Teraz się wszytko komercjalizuje.

Pozdrawiam,
Wojtek

Wracamy do samochodu i obieramy kurs na wschód. Nie da się inaczej - osiągnęliśmy najbardziej na zachód wysunięty skrawek Francji i wszystko pozostałe będzie już bliżej domu. Ale bez obaw - jeszcze nie wracamy, jeszcze nadal poruszamy się po końcu świata. Najbliższy skok jest raczej krótki; szosa, nie oddalając się zanadto od wybrzeża, prowadzi nas ponownie nad samo morze. Fort de Bertheaume. Element systemu umocnień, stojący na straży zatoki Bertheaume, w której statki oczekiwały na odpowiedni wiatr, by wejść do portu w Breście. Posadowiony na skalistej wysepce, znajdującej się tuż przy samym brzegu lądu stałego, przez wieki z powodzeniem pełnił swoją funkcję. Został zniszczony dopiero w XVI stuleciu w wyniku potężnego ataku Anglików. Obecny kształt nadał mu słynny Vauban pod koniec XVII wieku.

Na statku nie drażnij kapitana, kucharza i człowieka z nożem ...
Bez kapitana okręt by nie wiedział gdzie płynąć, bez kucharza nie było co jeść, a nóż mieli wszyscy i to, jak widać, solidne

Dlatego, kiedyś, na statkach, panował wzorowy porządek