Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

Dzień czwarty

Z Dinan kierujemy się w głąb lądu, praktycznie do nasady półwyspu bretońskiego. Rennes - obecnie główny ośrodek administracyjny Bretanii i jej największe miasto - kusi nas zamieszczonym w przewodniku opisem pięknej starówki. Zajeżdżamy do miasta, wyglądając tych wspaniałości. Zagłębiamy się w samo centrum, ale nic - absolutnie nic - nas nie zachwyca. Może źle się pokierowaliśmy? Zmieniamy kierunek i znów wyraźnie przecinamy samo śródmieście, tylko nieco inną trasą. Ba! Nadal niczego ciekawego za szybą samochodu nie widać. Kręcimy się po mieście i już najchętniej bym stąd po prostu wyjechał, ale trochę szkoda czasu poświęconego na dotarcie do Rennes. To co robimy? Bea jest w dążeniu do celu bardziej konsekwentna ode mnie - staje na tym, że zaparkujemy wóz i poszukamy atrakcji na piechotę.

Tak też czynimy i już po chwili na wyczucie przemierzamy ulice z zabudową przypominającą Katowice, czy podobne miasta. Nie to, żebym chciał zarzucić Katowicom brzydotę - po prostu nie to nas interesuje i nie po to tu przyjechaliśmy. Jednak po paru chwilach kluczenia po mało interesujących szerszych i węższych arteriach, nagle coś się zmienia.

Docieramy na zamienioną w deptak ulicę St-Michel i to jest strzał w dziesiątkę. Tutaj wreszcie mamy to, czego szukaliśmy - szeregi pięknych domów o konstrukcji szkieletowej. Znajdujemy je na tej uliczce i na paru sąsiednich. W roku 1720 pijany stolarz podpalił stertę wiórów, co stało się przyczyną prawie całkowitej zagłady średniowiecznego miasta. Pożar szalał przez osiem dni i to, co ocalało, mieści się obecnie na bardzo małym obszarze. Dlatego mieliśmy trudności z odnalezieniem tego niewielkiego fragmentu starego miasta. Jednak warto było szukać. Rewelacyjnie wyglądają kilkupiętrowe kamienice, na ogół odchylające się znacznie od pionu - czy to zawisając nieco nad ulicą, czy też rozchodząc się od siebie w górnych kondygnacjach, bądź wspierając wzajemnie, by się uchronić od runięcia w dół. Stoimy i patrzymy na nie, jak na chwiejących się na nogach uczestników suto zakrapianej kolacji. Niezła musiała być impreza...

Impreza musiała być faktycznie "nieziemska" ale to chyba typowe dla tych rejonów . . .

W sumie . . . to tylko sześć kondygnacji . . . zamieszkanych . . .


Pozdrawiam
Piotr

Piękne te paski...takie bajkowe miasteczko.

Ja chcę taki domeczek, no śliczności. A na jakąś przyzwoitą imprezkę by się poszło

Pozdrawiam

... impreza imprezą - ale - jak im nieźle wyszło, skoro tyle stuleci stoi i się nie obaliło


pozdrawiam

Czytając o sprawcy pożaru przypomniałem sobie, co pisałem jakiś czas temu o Świdnicy:

Gdzieś około XVI w. wójt Świdnicy z okazji jakiegoś święta udał się na wieżę kościoła św. Wacława i św. Stanisława, gdzie wraz z synem odpalił znajdującą się tam armatkę. Nie można wykluczyć, że wcześniej golnęli coś niecoś, bo kto to widział, żeby odpalać armatkę tak po trzeźwemu? Nieszczęśliwie produkt uboczny wystrzału, tzn palące się szmaty padły na gonty jednej z kaplic, co spowodowało całkiem niezły pożar, w wyniku którego duża część kościoła uległa zniszczeniu. Nieszczęśliwy wójt obawiając się skutków własnej lekkomyślności zwiał "aż" do Nysy. Wściekli Świdniczanie dopadli go tam jednak i zatłukli pałkami. Przypadek ten jasno dowodzi, że w dawnych czasach urzędnicy odpowiadali za własne czyny. Komu to przeszkadzało?

Czy wiesz może, co spotkało owego pijanego stolarza? W końcu trochę szkody narobił.

Franz napisał(a):Docieramy na zamienioną w deptak ulicę St-Michel i to jest strzał w dziesiątkę.

Dokładnie ... !

Prześliczne, te tańczące, lekko "wstawione" kamieniczki ... rewelacja !

Pozdrawiam.

No istna psychodelia! Albo sen pijanego architekta Ale wiesz co? To wygląda jak makieta superproduckcji dla dzieci... może nawet być Alicji w krainie czarów Podoba mi się

Pozdrawiam,
Anka

piotrf napisał(a):Impreza musiała być faktycznie "nieziemska" ale to chyba typowe dla tych rejonów . . .

Jacek S napisał(a):Piękne te paski...takie bajkowe miasteczko.

Aguha napisał(a):Ja chcę taki domeczek, no śliczności.

Tymona napisał(a):... impreza imprezą - ale - jak im nieźle wyszło, skoro tyle stuleci stoi i się nie obaliło

mariusz-w napisał(a):Prześliczne, te tańczące, lekko "wstawione" kamieniczki ... rewelacja !

Jeszcze trochę tego typu kamienic się trafi.

jan_s1 napisał(a):Czy wiesz może, co spotkało owego pijanego stolarza? W końcu trochę szkody narobił.

Nie, to jest wszystko, co o nim wiem. Nawet nie wiem, czy dobre meble robił...

Leszek Skupin napisał(a):Albo meble w tych domach mają na zamówienie, albo nie wiem jak są po ustawiane

Pewnie gwoździami do podłóg przybite.

Pozdrawiam,
Wojtek

mahadarbi napisał(a):No istna psychodelia! Albo sen pijanego architekta Ale wiesz co? To wygląda jak makieta superproduckcji dla dzieci... może nawet być Alicji w krainie czarów Podoba mi się

Ooo... przepraszam, Aniu. Nie zauważyłem wcześniej Twojego komentarza, gdyż byłem w trakcie odpowiadania na poprzednie.

Te kamienice trudno było odszukać - skupione na małym obszarze, otoczone nieciekawą zabudową wielkiego miasta. Ale jak się nam to wreszcie udało, stanęliśmy oczarowani...

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a): Ale jak się nam to wreszcie udało, stanęliśmy oczarowani...

To sobie postoję z Wami.

pzdr

Franz napisał(a):Ooo... przepraszam, Aniu. Nie zauważyłem wcześniej Twojego komentarza, gdyż byłem w trakcie odpowiadania na poprzednie.

Nic nie szkodzi Jak zwykle wpadliśmy na ten sam pomysł dokładnie w tym samym czasie

Pozdrawiam Cię,
Anka

longtom napisał(a):To sobie postoję z Wami.

Będziesz zadzierał nosa?
Bo to jednak kilka kondygnacji w górę...

mahadarbi napisał(a):Jak zwykle wpadliśmy na ten sam pomysł dokładnie w tym samym czasie

Telepatia.

Pozdrawiam,