Na końcu świata: Bretania (Normandia, zamki nad Loarą)

Słońce po burzy zawsze sprzyja fotografii. Lubię taki czas, to taka troszkę inna magiczna godzina.

Ostatnie zdjęcie skojarzyło mi się z baśnią. Uratowaliście księżniczkę

Taaa ...

Mont Saint-Michel ... miejsce tak często fotografowane.
Podobnie jak "Nowy Łabędzi Kamień" ...
Często konkurują ze sobą jako kalendarzowe widoki.

I zawsze pięknie i efektownie wyglądają !

Pozdrawiam.

Wiesz, że jestem...

mahadarbi napisał(a):A w powietrzu, obok deszczu, wisi tajemnica
Ładnie. Bardzo ładnie...

Aguha napisał(a):Ostatnie zdjęcie skojarzyło mi się z baśnią. Uratowaliście księżniczkę

Tak jak Mariusz napisał - jedno z najczęściej pokazywanych miejsc w kalendarzach, w albumach o cudach świata...

mariusz-w napisał(a):Mont Saint-Michel ... miejsce tak często fotografowane.
Podobnie jak "Nowy Łabędzi Kamień" ...

Skoro przetłumaczyłeś na język polski Neuschwanstein, to trzeba było też napisać: Góra św.Michała.

A wiesz, że ma swój odpowiednik po drugiej stronie kanału?

Jacek S napisał(a):Wiesz, że jestem...

Wiem, Jacku.
I wiesz - moje fotki z tamtych czasów są bardzo mizerne. Czekam na lepsze na tym forum.

Pozdrawiam,
Wojtek

piotrf napisał(a):St Michael's Mount w Kornwalii - kosztowała mnie " kolejkę dla wszystkich " w zaprzyjaźnionym barze - bolesna nauka , za to skuteczna - upierałem się , że jedno ze zdjęć zdobiących ten przybytek to Mont Saint Michel w Normandii . . .

Bo i można się łatwo pomylić. Podobieństwo z daleka jest mylące.

Pozdrawiam,
Wojtek

Myślę, ze jednak pierwowzór normandzki jest o wiele wyższy i bardziej charakterystyczny- budowla masywniejsza- i to widać z daleka.
Nie zapomnę mojego pierwszego widoku na Mt.St.Michel w 99r, gdy nadjeżdżałem z południa ok 3:00 w nocy. Myślałem, że to jakieś gwiazdy tak mocniej świecą, albo planety.
A to były zawieszone wysoko na niebie światła tego klasztoru!!!
O świcie wybiegłem niecierpliwie- nastawiłem sobie budzik żeby nie przegapić i moim oczom ukazał się niezwykły zamek- forteca czarnoksiężnika z krainy Oz!
To było naprawdę niezwykłe przeżycie.

Fatamorgana napisał(a):Myślę, ze jednak pierwowzór normandzki jest o wiele wyższy i bardziej charakterystyczny- budowla masywniejsza- i to widać z daleka.

Gdy nie masz punktu odniesienia, to trudno określić wysokość. A kształt jest podobny. Sam się kiedyś pomyliłem, kiedy jeszcze nie miałem pojęcia o tym, że Anglicy mają swoją własną Górę św. Michała. Doskonale Piotra rozumiem.

Fatamorgana napisał(a):Nie zapomnę mojego pierwszego widoku na Mt.St.Michel w 99r, gdy nadjeżdżałem z południa ok 3:00 w nocy. Myślałem, że to jakieś gwiazdy tak mocniej świecą, albo planety.
A to były zawieszone wysoko na niebie światła tego klasztoru!!!

To może przy okazji dorzucisz jakieś zdjęcie?
Pierwszy raz byłem tam równo 20 lat temu i wtedy tylko kamerę miałem w rękach. Podczas opisywanego w tej relacji wyjazdu też więcej pracowałem kamerą niż fotoaparatem, a do tego część fotek wyszła niewyraźnie, więc ograniczę się do zamieszczenia raptem paru ujęć, które nie oddadzą urody tego miejsca. Niestety...

Pozdrawiam,
Wojtek

U ujścia rzeki Couesnon, w biorącej nazwę od tego niezwykłego wzgórza zatoce wznosi się osiemdziesięciometrowej wysokości skała Mont Saint-Michel. Administracyjnie znajduje się jeszcze na terenie Normandii, są to już jednak obszary tradycyjnie podległe kulturze bretońskiej, w którym to języku skała nosi miano Menez Mikael. Obie te nazwy pochodzą od wzniesionego na wyspie sanktuarium Mont Saint-Michel au peril de la mer, czyli Góra św. Michała na niebezpiecznym morzu. Ale już wcześniej wzgórze to było czczone przez zamieszkujące te tereny ludy. Celtowie poświęcili skałę galijskiemu Bogu Słońca, Belenowi. W czasach rzymskich w miejsce nazwy Mons Belenus przyjęła się Mont Tombe - Góra Grobowiec - ale Rzymianie podtrzymywali kult słońca, czcząc bliższego im Mitrę.

W czasach chrześcijańskich pojawiła się cała lawina cudów. Wprawdzie już IV wieku stanęła w połowie wysokości kaplica św. Szczepana, a u podnóża następna - ku czci św. Synforiana - ale w VIII wieku nastąpiła osobista ingerencja Michała Archanioła. Objawił się on biskupowi Aubertowi, prosząc o postawienie kościoła na skale. Biskup zlekceważył prośbę, nie podjął się budowy również po ponownym objawieniu i dopiero po wypaleniu dziury w czaszce, którego św. Michał dokonał swoim palcem, dał się do pomysłu przekonać. Zarys fundamentów wyznaczyła poranna rosa, skradziona uprzednio krowa ukazała się w miejscu, gdzie należało położyć pierwszy złom granitu, a trzymane na rękach niemowlę odsunęło stópką zagradzający drogę głaz.







Opactwo benedyktyńskie założone zostało w 966r i przez wiele wieków było stopniowo rozbudowywane, zachowując większość elementów architektonicznych w stylu romańskim oraz gotyckim. Prowadzi do niego jedyna droga, po której obu stronach ciasno ulokowały się nieliczne z konieczności zabudowania, mieszczące obecnie knajpki oraz kramy z pamiątkami. Pokonujemy trzy kolejne bramy w grubych murach obronnych, pnąc się w górę. Miejsce to było silnie obwarowane i doskonale położone, dzięki czemu nie zostało przez Anglików zdobyte w czasie wojny stuletniej, mimo iż znajdowało się pomiędzy należącą do nich Normandią oraz Bretanią, która częściej wspierała rycerzy zza kanału, niż groźniejszego dla niej króla Francji. Machiny oblężnicze miały tu niezwykle trudne zadanie, gdyż roboty można było prowadzić wyłącznie w czasie odpływu, a i wtedy grząski piach ich nie ułatwiał.

Pływy w tej okolicy potrafią sięgnąć nawet czternastu metrów wysokości. W dawniejszych czasach liczne bywały przypadki utonięć, gdyż płaskie, bardzo łagodnie opadające dno zatoki pozwalało na zapędzanie się po kilka kilometrów w głąb piaszczystych łach, zaś przypływ pędził morską wodę w tempie galopującego konia.

Wnętrza opactwa są dosyć puste - główną zaletą miejsca jest samo jego usytuowanie. Najpiękniej z całości prezentuje się - obszerny jak na niewielki powierzchniowo wierzchołek góry - wirydarz, otoczony podcieniowymi krużgankami, ponad którym wznosi wieża kościoła św. Michała. Z wolna zapada zmierzch, kiedy opuszczamy opactwo, wracając jedyną uliczką do stóp skały. Od czasu, gdy pływową wyspę połączono z lądem groblą, zaczęło się stopniowe zamulanie terenu i teraz jedynie podczas wysokich przypływów Mont Saint Michel otoczona jest wodą z każdej strony. Wracamy na parking, który zalewany jest wyłącznie podczas sztormów. Zapada zmrok i opactwo jest pięknie, kolorowo podświetlone Pstrykam fotkę - niestety, jest poruszona i wygląda, jakby właśnie nastąpiło trzęsienie ziemi. Trudno, odjeżdżamy, ale niedaleko. Prawie po ciemku znajdujemy sobie miejsce na nocleg w pobliżu Pontorson. Od jutra Bretania.

No niestety, w nocy nie robiłem wtedy żadnych zdjęć. Byłem zbyt zajechany podróżą. I szczerze mówiąc nie za bardzo miałem czym takie lepsze foty wykonać w nocy (lichy sprzęt)... Za to świtem....

Fatamorgana napisał(a):No niestety, w nocy nie robiłem wtedy żadnych zdjęć. Byłem zbyt zajechany podróżą. I szczerze mówiąc nie za bardzo miałem czym takie lepsze foty wykonać w nocy (lichy sprzęt)... Za to świtem....

Ja to już dojrzałem, by tam pojechać po raz trzeci.

Pozdrawiam,
Wojtek

Godzinkę temu oglądałem program, gdzie jednym z bohaterów było Mont Saint-Michel.

Tak patrzę, na Twoje fotki ... to tłoku specjalnego nie widzę, jak na (statystycznie) drugie najczęściej odwiedzane miejsce we Francji po Paryżu.
Choć parking pusty nie jest.

Pozdrawiam.

mariusz-w napisał(a):Godzinkę temu oglądałem program, gdzie jednym z bohaterów było Mont Saint-Michel.

Tak patrzę, na Twoje fotki ... to tłoku specjalnego nie widzę, jak na (statystycznie) drugie najczęściej odwiedzane miejsce we Francji po Paryżu.
Choć parking pusty nie jest.

Późna pora już była. Najwięcej ludzi siedziało w knajpach na dole i przebierało błyskotki na straganach.

Pozdrawiam,
Wojtek

Franz napisał(a):W czasach chrześcijańskich pojawiła się cała lawina cudów...

Jetsem niezmiennie pod wrażeniem tej budowli.
To się nazywa wiara.