Moje Chorwackie ( i nie tylko ) wspomnienia

Witam serdecznie wszystkich.

Jestem na forum od kilku lat, czytam relacje , czerpie wiedzę, marzę o nieznanych krainach ( w które może mi się kiedyś uda wyjechać , a może nie ), podziwiam Was za dar pisania, organizacji i pamięć.

Od dłuższego czasu nachodzi mnie myśl, żeby coś napisać, powspominać przemijające lata, a może ktoś będzie też chciał to przeczytać.

Trochę podróżowaliśmy na własna rękę , parę wyjazdów zorganizowanych też było ( raczej zwiedzanie niż wypoczynek ).
Nasza przygodę podróżniczą ( jeśli tak to można nazwać ), czyli bakcyla złapaliśmy w 2001 roku całkiem przypadkiem po wielkich namowach kolegi męża. Miały być 2 samochody , a zrobiło się z tego 7 aut razem 26 osób.
Nasze eskapady:
2001 – Tribunj
2002 – Tribunj
2003 – Tribunj
2005 – Brela
2006 – Tribunj
2007 – Tribunj
2008 – Porec
2009 – Mandre,
2010 – czerwiec Włochy ( Wenecja, Asyż, Rzym, Monte Cassino, Padwa )- wyprawa zorganizowana,
- lipiec Tribunj,
2011- czerwiec Budapeszt – wyprawa zorganizowana.
- lipiec Gdańsk Sobieszewo
2012 – czerwiec Francja ( Lurdess, Nicea, La Sallette, Monako), Hiszpania ( Loret de Mar, Monserrat, Barcelona ), Włochy (Padwa ) – wyprawa zorganizowana
- lipiec – Tribunj.
2013 – styczeń ( 1 dzień Londyn – tanie bilet lotnicze ). Lipiec - Tribunj.

Tak to się mniej więcej kształtują nasze wyjazdy, chciałoby się więcej, ale i czasu ( urlopu ) nie starcza a i finanse mocno ograniczają nasze wojaże.

Cała wyprawa w 2001 roku ( radość , ekscytacja, fascynacja, nerwy , itp., itd.) - mapy przygotowane ( nie było jeszcze mowy o GPS-ach) – od miasta do miasta – Kraków – Bielsko Biała-Cieszyn – Ołomuniec – Brno-Wiedeń-Grazz – Maribor – Zagrzeb – Karlowac i tak do Vodic starą drogą bo autostrady jeszcze nie było, a stamtąd do Trybunij już tylko 2 km.

Witam

Pisz i wklejaj zdjęcia a o chętnych do czytania się nie bój,
na pewno się znajdą,
pierwszy się zapisał

pozdrawiam

Ale jesteś stała w uczuciach , Trybunj, Trybunj, Trybunj ... ,
nie byłam tam nigdy, więc jestem ciekawa, co Cię tak urzekło tam .

Z niecierpliwością czekam szczególnie na relacje z Tribunj.
Pamiętam swój pierwszy raz do HR, kiedy granice tranzytowe przekraczaliśmy jeszcze na paszport i cieszyliśmy się jak dzieci, kiedy jednego dnia przekroczyliśmy ich 4.
Pamiętam autostradę w SLO, za bodajże 0,8E, pamiętam brak kolejek na granicy HR/SLO w Maceli w piątek o 22:00, tunele zaraz za granicą HR i wąską drogę aż do Krapiny bez możliwości wyprzedzania, nocleg na przydrożnym parkingu przy starej drodze, błądzenie w Maslenicy, pierwszy kontakt z Adriatykiem (choć nie do konca z Adriatykiem, bo było to w Maslenicy), pamiętam dwie prasy do wytłaczania oliwy w Tribunji, zastąpione aktualnie przez osła, klepisko które teraz jest eleganckim parkingiem...

... czekam nieciepliwie na zdjęcia.

W Tribunj urzekła mnie cisza, spokój , piękne widoki, cudowna woda i dobrzy ludzie.
Z tymi zdjęciami z lat 2001 - 2005 to może być problem bo mam je wywołane w albumie - chyba że się nauczę skanować i coś Wam podrzucę.

Heterka napisał(a):2011 - lipiec Gdańsk Sobieszewo ( zmarnowane wakacje ),

Choć Wam pewnie było do śmiechu.

Pozdrawiam

Heterka napisał(a):W Trybunj urzekła mnie cisza, spokój , piękne widoki, cudowna woda i dobrzy ludzie.
Z tymi zdjęciami z lat 2001 - 2005 to może być problem bo mam je wywołane w albumie - chyba że się nauczę skanować i coś Wam podrzucę.

Zadowalające efekty daje zrobienie zdjęcia, zdjęciu

Ja niestety nie mam zbyt wielu cyfrowych fotek z pierwszego pobytu w HR - ultra pojemna (na tamte czasy) karta 128MB kosztowała majątek, a zdjęć 3.2MPix nie wchodziło na nią zbyt wiele. O kafejach internetowych, gdzie można było zgrać fotki, nie myśleli nawet filozofowie.

To jest pomysł - tak też zrobię.

Do śmiechu z tym Sobieszewem to nam nie było - choć teraz się z tego śmiejemy.

Witam wszystkich bardzo, bardzo serdecznie.

Nie będę opisywać jak się gubiliśmy na trasie, czekaliśmy jedni na drugich na granicach ( jeden nawet pojechał w Mariborze na Włochy , ale jakimś cudem się znalazł na granicy w Krapinie ).
Przekraczane granice, paszporty, a najlepsze były nasze dzieci, bo koniecznie chcieli mieć jak najwięcej pieczątek w paszporcie.
Pamiętam dokładnie mój strach i obraz który zostanie mi na całe życie – strasznie się bałam jak zjeżdżaliśmy starą drogą z gór, ale to było nic w porównaniu z momentem jak wjechaliśmy na trasie na teren wymarłej wioski ( nie pamiętam nazwy ) – ostrzelana, spalona chyba zbombardowana bo starczały gołe opalone ruiny – Boże myślę sobie gdzie my tu przyjechaliśmy, czy nam źle było w naszym domku z ogródkiem, gdzie my przywieźliśmy naszą 3 dzieci, a jak nas gdzieś ustrzelą. Gdyby mi nie było żal męża ( kierowcy ) i nie było wstyd przed innymi towarzyszami podróży to kazałabym mu się wrócić do domu i nie brnąć w dalsze nieznane. Miałam bardzo mieszane uczucie i pomyślałam sobie OSTATNI RAZ TU JESTEM – NIGDY WIĘCEJ. Gdyby mi ktoś powiedział, ze jeszcze tyle razy tam pojadę to bym go wyśmiała i pomyślała, że ma coś nie tak z głową.

Jakie było nasze zdumienie jak za kilka ( może 100- może 150 km. nie pamiętam) pokazał nam się RAJ NA ZIEMI. Całkiem inne życie.

Siadamy i czytamy

No to będzie co po czytać zasiadam i czytam

Dom w Tribunj był zaklepany przez jakiegoś tam Chorwata, którego żona była Polką, a ktoś tam miał z nimi kontakt. Tak to mniej więcej wyglądało w tamtym czasie – ale jak się okazało po przyjeździe część z naszej grupy ( mieli zapobiegawczo namioty ) wylądowało w Pakosztane na polu namiotowym ( znajomy kogoś tam był i było to miejsce rezerwowe ) Najmłodsi z nas nie mieli dzieci i byli przygotowani na taką ewentualność wrócili więc Jordanką 1 samochodem do Pakosztane i tam się rozlokowali.

Po 20 godzinach jazdy, zmęczeniu , obawach i nerwach otrzymaliśmy apartament i mogliśmy odsapnąć, ale oczywiście ja gdy opadły emocje jak zwykle musiałam zemdleć i narobić dodatkowego kłopotu.

Tribunj było jeszcze małą wioską rybacką, bez portu jachtowego, bez hotelu ( stały gołe mury w stanie surowym ), cisza i spokój a wszędzie blisko – Vodice, Szibenik. Te wieczorne spacery, atmosfera niezapomniana.

Zaprzyjaźniliśmy się z gospodarzami, którzy przychodzili do nas wieczorami na posiadówki przy winku, grillowali nam rybki, a my ich częstowaliśmy swoimi specjałami. Było bardzo miło, dobrane towarzystwo, ciepełko, lazurowa woda – raj na ziemi.
Napisze Wam jeszcze ciekawostkę o naszym znajomym ( bo zaskoczył nas wszystkich ) – rolnik kukurydziarz przyjechał z żoną i 2 dzieci. Podczas pobytu doszedł do wniosku, że w domu trzeba skosić trawę i coś tam w polu opryskać – i wyobraźcie sobie , że ten wariat zostawił żonę z dziećmi z nami i wrócił do Polski po czym po 4 dniach wrócił jakby nigdy nic i kontynuowali swój wypoczynek i przedłużając go do 3 tygodni.

Obowiązek ponad wszystko Niemniej - wariat!

Heterka napisał(a):pokazał nam się RAJ NA ZIEMI.

Reflektuję.

Pozdrawiam,
Wojtek

zasiądę i ja