Mój pierwszy raz na Vis

piotrf napisał(a):Chyba każdy tworzący relację spotkał się kiedyś z taką sytuacją , tak było również w moim przypadku i zaskoczyła mnie moja znajomość słów i zwrotów jakie wtedy z niesamowitą płynnością wyraziłem . . .
Dlatego tekst do relacji piszę w notatniku , zapisuję , a potem wklejam tekst do okna dialogowego .


Pozdrawiam
Piotr

Dzięki, cenna uwaga.

Habanero napisał(a):

empire13 napisał(a):

bouli_pilot napisał(a):Jeśli chodzi o Vis, to jest fantastyczna wyspa, cicho, spokojnie, pięknie, bez dzikich tłumów (jeszcze). Ale jeżeli szukasz rozrywkowego miejsca, to zdecydowanie nie tu. Jest dużo klimatycznych knajpek, ale nie jest to centrum rozrywkowe.

Między innymi za to uwielbiam Vis.

Mam tak samo, chociaż w Komižy, jak dla mnie, za dużo ludzi.

Fakt, trochę tam tłoczno. Dlatego przyjemniej się spacerowało po Visie.
PS. Lepiej skrobnij jakąś plażową recenzję

bouli_pilot napisał(a):W pewnym momencie naszej drogi następuje konsternacja. Oczom naszym ukazało się wysypisko śmieci.
Bez ogrodzenia, bez bramy, bez stróża. Pytanie czy można jechać dalej.

Mnie ten widok zniechęcił do dalszej drogi.
Fajnie, że Wy się nie poddaliście. Dzięki temu mogę zobaczyć co straciłem

Oczom naszym w oddali ukazał się wlot do tunelu schronu na okręty podwodne.

W zasadzie to schron dla kutrów rakietowych

bouli_pilot napisał(a):Wiele osób na promie ucięło sobie drzemkę, a raczej miejsca na to nie brakowało. My natomiast mimo iż od wyjazdu z Krakowa do wjazdu na prom minęło 22 godziny nawet na chwilę nie pomyśleliśmy o spaniu. Na górnym pokładzie delektowaliśmy się zmieniającym krajobrazem i z zapartym tchem czekaliśmy aż cel podróży zamajaczy na horyzoncie.

Jest wiele opcji. Dla mnie te +/- 2,5h na promie to przyjemność. Zmęczony nie byłem, bo nocowałem w Splicie

Świetny opis i świetne zdjęcia oraz film. Dzięki Wam mogłam zobaczyć forty, moi nie za bardzo lubią takie atrakcje.
Byłam na wyspie Vis w 2018 roku i wyspa mnie oczarowała.

Hej,
Czytam uważnie - Vis w planach
Pozdrav

Niestety tak wyszło, że relacja nie została dokończona, wena uszła jak powietrze z materaca, albo jak ostatnie tchnienie opuściło płuca Leonidasa pod Termopilami. Wir pracy czy nowe wrażenia trochę wypchnęły na margines to co chciałem jeszcze napisać. Chłodniejsza aura ostatnich dni jednak powiodła mnie do folderu zdjęcia Vis 2024. Z łezką w oku przywołała wspomnienia i niczym jeźdźcy apokalipsy wpompowała nowe pokłady energii i determinacji. Co prawda czas troszkę przykrył mgłą meandry pamięci niczym siwizna (albo łysina) czoło, ale za namową kuzyna postanowiłem stoczyć tą nierówną walkę i dokończyć relację.
Skończyliśmy na pobliskich bunkrach i fortyfikacjach w okolicach miasta Vis.
Kolejnym celem była Komiża. To drugi koniec wyspy i zarazem drugie największe miasto Visu (więcej ich chyba tam na szczęście nie ma). Nie opodal Komiży przy drodze jest fajna zatoka, gdzie można bezpiecznie zatrzymać auto

i podziwiać panoramę tego pięknego miasta.

To prawie połowa lipca, więc powiedzieć, że było gorąco to nic nie powiedzieć. Było piekielnie gorąco, a travarica i ozujsko z poprzedniego dnia, mimo że promile odparowały, to skutki niestety potęgowały uczucie gorąca.
Klimatyczne uliczki i liczne zabytki jednak rekompensują ból głowy.







Jedna z uliczek szczególnie przykuła moją uwagę tu stwierdziłem "łysy nie idź tą drogą"

Reasumując, z dwóch największych miast wyspy, chyba jednak stolica zdobyła moje serce, ale do Komiży postanowiliśmy jeszcze wrócić w późniejszym czasie i okrojonym (męskim) składzie.
Gdzieś tam za górami, za lasami ( no może z tymi lasami przesadziłem, ale choć niedużo, to jakieś drzewa tam były) czaiło się coś, co musieliśmy zobaczyć choćby po trupach. Ale o tym trochę później, bo w między czasie odbyliśmy rejs wokół Visu, Bisevo, do Zielonej i błękitnej groty co będzie tematem następnego postu.
Tym czasem, mam nadzieję, że odezwie się drugi głos tej relacji i wspólnie dokończymy dzieło.

Oj ta strona nawet po latach dalej mnie nie lubi... ech... ale głos drugi odzywa się jak echo, zniekształcone upływem czasu nieubłagalnie minionego... pamięć nie ta (choc nigdy 'ta' nie była) i pewne wspomnienia się zatarły, ale...
Po pierwsze ta zatoczka drogi kuzynie to tak bezpiecznie to bym się nie rozpędzał, gdyż jakby nie wychamować na czas to można pięknie zaliczyć 'skrót' do Komižy, a następnie na skrzydłach anielskich do valhalli... serio nawet po latach te wijące się nad przepaścią uliczki budzą pewne emocje, szczególnie, kiedy przyszło się mijać, a miejscowi... cóż... znają drogę... lepiej nieco niż ograniczenia prędkości... niemniej dojazd do Komižy okazał się o niebo bardziej komfortowy niż do miejsca naszego spoczynku... owa wspomniana zatoczka zaraz obok kościółka na szczycie wężowej drogi to istotnie niesamowicie piękne miejsce skąd rozpościera się panorama całego miasta i okolic, miejsce gdzie absolutnie trzeba się zatrzymać (dalej w zasadzie bezpiecznie zatrzymać się będzie można dopiero nadole).

Samo miasto w mojej opinii nie robi już tak dużego wrażenia jak Vis... ot takie 'city' - mnóstwo sklepów, kafejek, agencji usługowych, oddziałow turystycznych, parkomatów... nawet port wyglądał bardziej jak... port... i nieco bardziej tętniło tam życie.

Dla kogoś, kto szuka spokoju i ciszy, to na wyspie są zdecydowanie lepsze miejsca, niemniej kożystając z uroków powrotu do cywilizacji, zacząłem rozglądać się za jakąś bazą nurkową, która przyjęłaby strudzonego amatora podwodnych doznań... okazuje się, że na wyspie jest ich całkiem sporo, gdyż jak się później dowiedziałem, Chorwaci traktują okolice wyspy, znajdujące się pod powierzchnią wody, jako dobra narodowe, a miejsc nurkowych jest wokoło wyspy równie dużo jak atrakcji na lądzie... ale o tym też później..

Nasze zwiedzanie tegoż miejsca (i tegoż dnia) ograniczyło się w zasadzie do linii brzegowej, gdyż aura nie bardzo sprzyjała oddalaniu się od miejsc, które chłodziła morska bryza...

Oj gorąco kuzynie drogi było, to fakt, ale z bólem głowy na Twoim miejscu wstrzymałbym się do naszego powrotu do tamtego miejsca ...

Niestety, ale moja pamięć jest chyba odrobinę lepsza niż pamięć mojego telefonu, gdyż wsponień z tego dnia zostało mi nieco więcej niż zdjęć, także za brak fotorelacji przepraszam.

Może znajdzie się więcej czasu, by jednak dokończyć relację, w dwójkę łatwiej niż jednemu . A zdjęcia z takim słońcem to obecnie na wagę złota, sam często powracam do galerii. W tym roku niestety złota Polska jesień była i jest wyjątkowo słaba.

Też liczę na waszą pamięć i chęci, gdyż tęsknię za Visem

Parafrazując mistrza Wiesława Michnikowskiego :
"Pisać relację to nie indywidualnie
Pisać relację to tylko we dwóch"

Pozwolę sobie zaczekać na ciąg dalszy relacji , którą wespół w zespół stworzycie


Pozdrawiam
Piotr