Mój Brač w koronie

16 lipca (czwartek): Pierwszy wieczór w Supetarze

Po "małym pindrzonku" idziemy w stronę centrum miasteczka. Do Rivy mamy jakieś 800 metrów i nie ma mam tu na myśli konoby Riva, chociaż to właśnie tam dzisiaj będziemy jeść

Mijamy bardzo swojskie miejsce, jedno z tych typowo dalmatyńskich, czyli tor do gry w bule/boćanje/bućanje/balote:



i schodzimy coraz niżej:



Jednym z wariantów dojścia do centrum jest przejście przez Vinotokę - bardzo popularną konobę:



Popularną do tego stopnia, że ustawiały się kolejki oczekujących na stolik Raz nawet tam usiedliśmy, ale po pierwsze - nie doczekaliśmy się kelnera, a po drugie - nie znaleźliśmy w menu niczego ciekawego

Nie można jednak odmówić Vinotoce pięknego usytuowania na sympatycznym placu:



obok kościoła św. Marcina:



i rzeźby Mądrość Ivana Rendića:



Choć właściwe tłumaczenie powinno brzmieć: Rozum czy Umysł. (W oryginale: Um).

Na szczęście palmy przed kościołem św. Piotra pozostały, jak dotąd, nietknięte:



Pozuję do "zdjęcia porównawczego":



żeby zestawić je z tym z 2012 roku:



No dobra, trochę inny kadr

Idziemy też sentymentalnie do konoby Riva - jedynej, którą odwiedzaliśmy podczas dwóch ostatnich pobytów w Supetarze. Zdradzę od razu, że w tym roku nie będziemy tacy wierni W miasteczku trochę się podziało w gastronomii i z przyjemnością przetestujemy nowe lokale

Wpatruję się:



w zachodzące słońce:



Fasady budynków złotoczerwone (jest taki kolor? ):



Złota godzina!

Jemy pizzę z pršutem, którą nie jesteśmy zachwyceni A tak miło ją wspominałam... Jest zaledwie poprawna. Chyba mamy zbyt wysokie wymagania (krótko mówiąc: poprzewracało nam się ).

Jesteśmy porażeni brakiem klientów w restauracjach i mało liczbą spacerujących po nabrzeżu:




Jak okaże się już jutro, jest po prostu zbyt wcześnie (przed 20:00). Po 21:00 będzie bardziej tłumnie...

Odwiedzamy stare kąty, w których zagnieździły się nowe lokale:



Apinelo - świetne miejsce!:



Przyjdziemy tu już jutro

Zaglądamy w uliczki i zaułki:



Rzeźba św. Wiktora:



Mozaiki przy kościele św. Piotra:




I Matka Teresa:



5 lat temu wchodziliśmy na tę wieżę:



więc teraz już nie musimy

Ale istnienia żółtych wskazówek wtedy nie odnotowałam :



"Spacer sentymentalny" nie trwa zbyt długo, bo jesteśmy zmęczeni po nocy spędzonej w podróży. Bez obaw, pokażę Supetar jeszcze ze 100 razy

Chwilę siedzimy na balkonie, podziwiając oświetlony Split z przyległościami:




A potem zasypiamy z rogalami na twarzach

Bartek81 napisał(a):Lubię Twoje relacje...zasiadam

Miło mi!

Bravik napisał(a):

maslinka napisał(a):A potem zasypiamy z rogalami na twarzach

To faktycznie zmęczenie z Was wyszło, no bo żeby kolacji nie dojeść...

Nie daliśmy już rady

Kapitańska Baba napisał(a):Mój ulubiony Supetar
Fajnie że właśnie to miasto wybraliście na nocleg - znaczy będzie z niego sporo zdjęć

O tak, bardzo dużo Sfociłam też chyba wszystkie miejscowe koty

Kapitańska Baba napisał(a):Tu na forum większosć zachwyca sie Sutivanem a dla mnie to nie ta liga. Zawsze wolałam Supetar

Atutem Sutivanu są plaże. Z tego też powodu kilka razy go odwiedziliśmy w ciągu dnia (nie zawsze były warunki do kajakowania).
Natomiast (w sezonie!) jest tam za mało miejsca na starówce. (A nowych apartmanów przybywa...) Spędziliśmy w Sutivanie jeden wieczór i było bardzo gęsto (dość niekomfortowo). Cudem znaleźliśmy ostatni stolik "u Mikiego".

W Supetarze ludzie się bardziej "gubili". Ma on też zdecydowanie większy wybór restauracji, a dla nas to ważne.

17 lipca (piątek): Plażowanie w Sutivanie i spaceru po Dolu część pierwsza

Pierwszy raz budzimy się w Chorwacji Niestety, nie będziemy dzisiaj (ani jutro) kajakować, bo prognozy pogody są kiepskie. Ostatecznie, nie będzie tak źle, choć dość pochmurno.

Najpierw myślimy, żeby wykorzystać gorszą pogodę na wycieczkę do Pustinji Blaca, która w tym roku jest priorytetem. (To nasz trzeci pobyt na Braču, a jeszcze tam nie byliśmy ) Jednak tak się stęskniliśmy za Jadranem, że ostatecznie wygrywa plażowanie. (Do Blacy oczywiście pojedziemy, innym razem!)

Jeśli ładne plaże, to Sutivan! Jedziemy Obilaznicą:



a potem wzdłuż brzegu. Ludzi sporo (jak dla mnie), choć to nic w porównaniu z tym, co się będzie działo za niemal 3 tygodnie:



W uvali Likva na razie dość pusto:



Jedziemy szutrem kawałek dalej:



Tutaj jest zdecydowanie luźniej:



To będzie nasza plaża na najbliższe godziny:




Relaks w czystej postaci :




Znajduję taki kamień :



Trochę tylko niepokoi nas ulewa nad stałym lądem:



Czy "przyjdzie" do nas?

Niestety, chmurzy się coraz bardziej. Po jakimś czasie całe niebo jest zasnute chmurami. Z żalem kończymy plażowanie. Zastanawiamy się, co robić dalej z tak pięknie rozpoczętym dniem i stwierdzamy, że najlepiej będzie "wpaść" do apartmana - przebrać się, coś zjeść i wybrać się na jakąś wycieczkę po wyspie.

Późnym popołudniem postanawiamy pojechać do Dolu. Gospodyni chwali nasz wybór i mówi, że stamtąd pochodzi

Do tej pory odwiedziliśmy tę miejscowość tylko raz i nie potraktowaliśmy jej z należytym zainteresowaniem. Tym razem będzie inaczej Do uważniejszego przyjrzenia się Dolowi skłoniły mnie relacje Kateriny i ZdziHa

Na wysokości Postiry skręcamy w nowiutką drogę:



Widać, że jeszcze zamierzają tu postawić latarnie.

Parkujemy pod jaskiniami viverów :




O tychże mitycznych stworzeniach można przeczytać na jednej z tablic:



Wieczorem będziemy zdawać gospodyni raport z tej wycieczki i co ciekawe, Jelica nie będzie miała pojęcia o tych legendach. A przecież pochodzi z Dolu. Obawiam się, że historyjka o viverach została wymyślona na potrzeby turystów

Oczywiście jaskinie Ivončeve, jak wynika z opisu, służyły za mieszkanie przede wszystkim pasterzom, a obecnie stanowią schronienie dla bydła, przechowuje się w nich też drewno opałowe.

Od samego początku w Dolu asystują nam koty:



Słyszymy też dobiegające skądś "nawoływanie" osła. Okazuje się, że jest on zamknięty, razem z owcami, w dość małej piwniczce :



Zobaczymy jeszcze dzisiaj bardziej szczęśliwego (i wolnego) osła oraz inne zwierzaki, ale to już w kolejnym odcinku.

Tymczasem podziwiamy rękodzieło:




i spacerujemy drogą prowadzącą w głąb interioru:



Uprawia się tu pomidory:



Na skarpie dostrzegamy dzwonnicę kościoła św. Piotra:




Idziemy w tamtą stronę:



Musimy sobie otworzyć bramkę, która nie pozwala przechodzić owcom i kozom:



Kościółek jest podobny do wszystkich dalmatyńskich kościółków , choć nie można mu odmówić uroku:




Z tego miejsca roztacza się też piękny widok na Dol:




i rosnące na zboczu masliny:




Ciąg dalszy spaceru po Dolu - w następnym odcinku

Nefer napisał(a):

maslinka napisał(a):Słyszymy też dobiegające skądś "nawoływanie" osła. Okazuje się, że jest on zamknięty, razem z owcami, w dość małej piwniczce :

Mam wrażenie, że jak byliśmy kilka late temu w Dolu, to też takiego zamkniętego osła tam spotkaliśmy.

Miałam wrażenie, że woła nas, żebyśmy go uwolnili

piekara114 napisał(a):

maslinka napisał(a):[b]17 lipca (piątek):

Tego dnia na Pagu do godz12 mżyło, kropiło i wiatr wiatr. Po południu można było się już spokojnie opalać.

"U nas" trochę pokropiło, jak jechaliśmy do Dolu. I tyle. Wieczorem znów wyszło słońce. Gorzej było kolejnego dnia...

Habanero napisał(a):Trochę tłoczno na sutivańskich plażach, ale za Likvą, jak zawsze, elegancko

Tam też będzie przybywało...

Habanero napisał(a):Oliwki w Dol wyszły jak drzewka bonsai na jakiejś makiecie, super

To zdjęcie Małża. Dzięki! Też myślę, że fajnie mu wyszło

Habanero napisał(a):Dol niestety ominąłem, a szkoda, bo to ładne miejsce. Widziałem je tylko z góry.

My też ominęliśmy podczas ostatniego pobytu na Braču. Warto! Moim zdaniem najciekawsza miejscowość w interiorze. Podobało mi się tam dużo bardziej niż w Škripie.

Habanero napisał(a):Sorki Agnieszko za hvarską wrzutkę

Konrad, no co Ty! Windsurfing - to musi być świetna sprawa! Mam nadzieję, że wkrótce ruszysz z relacją i pokażesz nam trochę tego sportu

17 lipca (piątek): Dol - część druga

Kontynuujemy nasz spacer:



Mijamy górą Kaštil Gospodnetić:



Zaraz zobaczymy go z bliska. Tymczasem naszą uwagę przykuwa widok w stronę Jadranu:



Postira na dole:



Pozuję z masliną :



Luksusowa kuća:



Zawędrowaliśmy już bardzo wysoko, więc zaczynamy schodzić. I tak trafiamy na parking Kaštilu:




Nie jesteśmy jeszcze głodni (jedliśmy dzisiaj obiad w apartmanie), a poza tym wieczorem chcemy się wybrać do centrum Supetaru. Postanawiamy tu jednak wrócić na kolację za kilka dni, bo bardzo podoba nam się sam budynek:



oraz jego romantyczne otoczenie:





Podobno też dobrze tu karmią

Co wyniknie z tego "powrotu", na razie nie zdradzę

Póki co spacerujemy dalej uliczkami Dolu:



i spotkamy panią ze stadkiem kóz :



(Dopiero teraz, na zdjęciu, widzę, że była tam też jedna owca )

Jedne idą grzecznie, inne szaleją :



Najbardziej niepokorna była koza imieniem Srećica (Szczęściara) :



Pewnie imię wzięło się stąd, że już nieraz spadła z jakiegoś murka na cztery... kopytka

Po tym sympatycznym spotkaniu docieramy do Ložy - najważniejszego budynku w Dolu, który przez lata pełnił rozmaite funkcje - mieścił się tu sklep spożywczy, mięsny, drukarnia czy przychodnia:



Stanowił on również bramę wjazdową do miejscowości. Droga prowadziła przez budynek w miejscu, gdzie są teraz zielone drzwi.

Kolejną ciekawostką jest jaskinia zaadaptowana na schronienie pasterzy:




Nieźle się urządzali - w środku jest miejsce do spania i palenisko:



Jaskinia ta była wykorzystywana podczas II wojny światowej. Ukrywało się w niej wówczas około 10 osób.

Idziemy kamiennym mostkiem, pod którym wiosną płynie pewnie wartki strumień:



Koty są bardzo rozleniwione:



Małego czarnego z mamą (z poprzedniego odcinka) tym razem dostrzegamy na dachu:



Mijamy konobę Toni:



Na razie są jeszcze wolne miejsca... Rzucam okiem na wystawione przed wejściem menu - ceny całkiem przyzwoite. Natomiast opinie w Google Maps nie do końca. Pamiętam, że na naszym forum też nie wszyscy byli zadowoleni...

Kolejne jaskinie viverów :



Chociaż te są chyba zbyt płytkie, żeby vivery się tam zadomowiły

Kościół, niestety, zastawiony rusztowaniami:



Powoli opuszczamy urokliwy Dol.



Zatrzymujemy się jeszcze przy rzeźbie Starica i koza:



i kawałek dalej, przy kolejnym, tym razem żywym zwierzęciu :



Osiołek jest poczciwy i dobrze mu z oczu patrzy Opiekun karmi go z miłością :



Bardzo podobało nam się w Dolu, a szczególnie zachwyciły nas spotkania ze zwierzakami
Szkoda tylko, że nie zobaczyliśmy viverów...

A może jednak... Już mieliśmy odjeżdżać, kiedy wyskoczył na nas jeden z nich :